คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วุ่นวาย...
หลังจากที่พวกผู้ปกครองกลับไปนั้นเอง....
“นี่ๆ แก”ไนติงเกลเรียกลูก้าที่กำลังนั่งเหม่อมองไปทางพวกสึนะแต่รู้สึกเหมือนกับว่าลูก้ามองแค่สึนะ
“นี่แก ยัยลูก้า”ไนติงเกลทนไม่ไว้เลยถีบเก้าอี้ของลูก้าให้คว่ำ ลูก้าที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เกิดอาการเซ่เพราะแรงถีบของไนติงเกลเลยคว่ำลงไปกองกับพื้น
“หวา ตุบ โครม โอยย ยย เจ็บๆ ใครทำฉันว่ะเนี่ย”ลูก้าร้องโวยวายเพราะตนเองลงไปกองกับพื้น ทุกคนในห้องเรียนหันมามองลูก้าเช่นเดียวกับสึนะ สึนะเองก็หันมามองลูก้าที่กำลังนั่งอยู่กับพื้นและบ่นระบายความเจ็บของตัวเอง
“มองไรกัน ไม่เคยเห็นคนตกเก้าอี้หรอ ห่ะ”ลูก้าพูดพร้อมกับหยิบมีดสั้นอาวุธประจำการของตนขึ้นมาเผื่อจะได้ฆ่าใครในห้องสักคน
“อ่ะ เอิ่ม....”ทุกคนในห้องเรียนพูดอะไรไม่ถูกได้แต่กลับไปนั่งที่เพราะกลัวถูกมีดสั้นเสียบหลัง
“นี่แก ยัยลูก้า แกทำอะไรน่ะ”ไนติงเกลพูดและแตะที่ไหล่ของลูก้า
“แว๊กก แกจะทำอะไรฉันห่ะ ยัยเกล”ลูก้าเกิดอาการช็อกจนเหมือนกับว่าคนบ้าเพราะทุกคนหัวเราะเธอแบบไม่ปราณี
“หวา แกจะตกใจอะไรหนักหนาเนี่ย ยัยลูก้า”ไนติงเกลพูดเพราะเค้าเองก็ตกใจกับสภาพขอลูก้าเหมือนกัน แค่เตะเก้าอี้นิดหน่อยถึงกับคว่ำไปกองกับพื้นเลยหรอเนี่ย
“ว่าแต่พวกแก เป็นอะไรกันเนี่ย ลงไปกองกับพื้นทำไม”ซาเนียน่าพูดเพราะเห็นเพื่อนสนิทตัวเองลงไปกองกับพื้นและสภาพดูไม่ได้เนื้อตัวมีแต่คราบฝุ่น
“อะไรอีกเล่า ยัยเกลมันแกล้งฉันเตะเก้าอี้ฉันง่ะ ฉันเลยน่าคว่ำตกเก้าอี้แบบนี้ไง”ลูก้าพูดพรางลุกขึ้นยืนปัดประโปรงที่เลอะฝุ่นอยู่นั้นเอง
“เอ่อๆ ฉันผิดเอง ขอโทษๆ จบมั้ย”ไนติงเกลพูดพร้อมกับเชิดใส่หันไปทางซาเนียน่าแทนหน้าลูก้า
“ไม่จบ”ลูก้าพูดขึ้นและเดินไปข้างหน้าของไนติงเกล
“ทำไมไม่จบล่ะ ขอโทษแล้วนะแก”ไนติงเกลพูดพร้อมกับหันไปทางลูก้าที่กำลังมองหน้าตัวเองอย่างเอาเรื่อง
“ไม่จบ แกต้องเลี้ยงข้าวกลางวันฉัน โทษฐานแก แกล้งฉันแรงเกินไป”ลูก้าพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ
“เฮ้อ ก็ได้ๆ จานเดียวพอนะแก”ไนติงเกลพูดต่อลอง
“โอเคจร้า เพื่อนรัก”ลูก้าตอบรับอย่างไวเพราะไม่อยากให้ตัวเองพลาดโอกาศในการกินข้างฟรี
“พวกแกล่ะน้า = =”ซาเนียน่าที่อยู่ข้างๆทำหน้าเบ๊เพราะไม่เคยเห็นการทะเลาะกันแล้วจบกันด้วยข้าวจากเดียว
“เอ่อน่าๆ ไปกินกันที่ดานฟ้านะ เดี๋ยวใช้สิทธิของเด็กห้อง A+ เอาแล้วฉันจะบอกแผนการอะไรให้ฟัง”ลูก้าพูดพร้อมกับหันไปมองพวกสึนะที่กำลังคุยกันอยู่
“แผนการ??”ไนติงเกลและซาเนียน่าพูดขึ้นพร้อมกัน
“ใช่ๆ แผนการทำความรู้จักกับเด็กใหม่ไง”ลูก้าพูดด้วยท่าทีร่าเริงไม่สมกับเป็นนักฆ่าเลยสักกะนิด
“เฮ้อ แกเป็นนักฆ่าจริงรึ เปล่าเนี่ยยัยลูก้า”ไนติงเกลพูดกับเพื่อนตัวเอง
“จริงเซ่ แกอยากลองสั้นมายาฉันมั้ยล่ะ”ลูก้าพูดพร้อมกับหยิบมีดสั้นอาวุธที่เค้าถนัดที่สุดขึ้นมา
“เอิ่มๆ แกอาจาร์ยมา เก็บ มีดก่อนนะๆ”ซาเนียน่าพูดด้วยท่าทีร้อนรน
“ฮ่าๆ อย่ามาลองฉันให้ยาก ฉันไม่เชื่อหรอก แบร่”ลูก้าพูดพร้อมกับแลบลิ้นใส่พวกไนติงเกล
“จริงๆนะ ลูก้าเดี๋ยวแกก็ได้ทำความสะอาดห้องคนเดียวหรอกนะ”ซาเนียน่าพูด
“ใช่ๆ พวกฉันไม่ช่วยพวกแกนะ”ไนติงเกลพูดและจับมือของซาเนียน่าลากให้กลับเข้าที่ไป
“ไม่เชื่อๆ”ลูก้าพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา และรู้สึกเหมือนว่ามีมือที่หยาบๆมาแตะที่บ่าของเธอเข้า
“นี่เธอ ไปนั่งที่ได้แล้ว”อาจาร์ยประจำวิชาพูดขึ้น
“คะ ค่ะ”ลูก้าสงบลงเพราะอาจาร์ยสุดโหดคนนี้เดินเข้ามาทักตนเองเกิดอาการตกใจดีไม่แทงอาจาร์ยเข้าไม่งั้นเธอตายแน่
“ดี ไปนั่งได้แล้วมั่วยืนบื้ออะไรอยู่เล่า”อาจาร์ยประจำวิชาพูดไล่ลูก้าให้ไปนั่งที่พร้อมกับเขกหัวไปหนึ่งที
“โอยย ยย ทราบแล้วค่ะ”ลูก้าพูดพร้อมแผ่จิตสังหารนิดๆ เพราะโกรธที่ไนติงเกลกับซาเนียน่า ไม่ยอมบอกเค้าว่ามันเป็นความจริง
“หน่อย พวกแก”ลูก้าหันไปมองไนติงเกลกับซาเนียน่าที่กำลังทำลอยหน้าลอยตาอยู่นั้นเอง
“หุหุหุ ช่วยไม่ได้ฉันบอกแกแล้ว แกไม่เชื่อฉันเอง”ไนติงเกลพูดกับลูก้าด้วยปากเปล่าๆ
“ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวกลางวันเจอกัน ยัยเกล”ลูก้าพูดพร้อมกับนั่งเขียนหนังสือต่อไป
พักกลางวัน ----------
“ยัยบ้า ตายซะเถอะ ย้ากก”ลูก้าพูดพร้อมกับใช้มีดสั้นหวังจะแทงไนติงเกล
“ฮ่าๆๆ ฉันบอกแก่แล้วนะย่ะ แต่แกไม่เชื่อเอง”ไนติงเกลพูดพร้อมกับหลบมีดสั้นของลูก้าเค้าไม่อยากจะใช้อาวุธกล่องกับลูก้าสักเท่าไร
“ย้ากก อึก”ลูก้าพุ่งเข้าใส่ไนติงเกลแต่ดัน....
โครม
“เฮ้ย !! ยัยลูก้าเป็นอะไรมั้ยนั้น สร้างภาพมายาเอง ดันลืมชนรั้วดานฟ้าซะได้ ถถถว์เพื่อนฉัน”ไนติงเกลพูดพรางกุมขมับ
“โง่ จริงๆเลย”ซาเนียน่าพูดพรางเงยหน้าออกจากหนังสือที่ตนเองอ่านอยู่นั่น
“โถ่เว้ย ซวยอะไรหนักหนาเนี่ย”ลูก้าพูดและมองแผลตัวเองที่ขา
“เอาน่าๆ แกมันโง่เองนะ”ไนติงเกลพูดพรางหัวเราะงุบงิบกับซาเนียน่า
“หึหึหึ แกอยากโดนอีกใช่มั้ย ยัยเกล”ลูก้าเงยหน้าขึ้นมาจากแผลตัวเอง และเพ่งเล็งจิตสังหารไปให้ไนติงเกล
“ลูก้า แกเป็นยังไงบ้าง”ซาเนียน่าพูดพรางเดินไปดูลูก้าที่กำลังเพ่งจิตสังหารไปยังไนติงเกล
“โอยย ยย เจ็บๆ เนียจัง”ลูก้าพูดพรางอ้อนซาเนียน่า
“ฉันทำแผลให้ แกทะเลาะกับยัยเกล เนี่ยฉันไม่มีสติอ่านหนังสือเล่นบ้างเลย”ซาเนียน่าพูดพรางเอาผ้าก๊อกมาผันแปรให้ลูก้า
“แหมๆ เธอเนี่ยใจดีจังเลยน้า ยัยเนีย”ไนติงเกลพูดกับซาเนียน่าพร้อมกับสายตาประมาณว่าหวงแฟน
“=[]= แกเป็นอะไรของแก ยัยไนติงเกล ฉันทำแผลให้ยัยลูก้าเฉยๆ”ซาเนียน่าพูดพรางทำแผลแบบกดหนักๆให้ลูก้า
“โอยย ยย เจ็บๆๆ เนียจัง เจ็บๆๆ”ลูก้าแหกปากร้องลั่นเพราะเจ็บแผล เลือดไหลซิบๆ ลูก้าเห็นเลือดตอนที่ยังไม่ได้ต่อสู้จะเกิดอาการช็อก
“ละ เลือด ง่ะ”ลูก้าร้องออกมาก่อนจะสลบไป
“ยัยบ้า แกเป็นนักฆ่าพาสาอะไร กลัวเลือด ยัยบ้า”ไนติงเกลพูดพร้อมกับลูก้าที่นอนสลบไปเรียบร้อยแล้ว
“นั้นสิ = =”ซาเนียน่าพูดขึ้น
มาต่อแล้วก๊าบบ ขอโทษที่หายไป นะครับ
ที่แรกตอนนี้แต่งแล้วแต่ดันกดผิดลบออกหมดเลย เซ็ง
แต่งใหม่หมด ไปอ่านกันเยอะๆนะครับ
ลูก้า ผมยาวครับ
ซาเนียน่า
ไนติงเกล
ความคิดเห็น