ก็แค่พี่ชาย My brother (ตั้วมาร์ช)

ลำดับตอนที่ #1 : ...1...

...1...

''ศุกร์นี้กลับบ้านมั้ยลูก''


"น่าจะกลับนะแม่ถ้าเลิกเร็วน่ะครับ"


"กลับเถอะลูก แม่คิดถึง"


"อ่าครับ พูดขนาดนี้แล้วก็คงต้องกลับแหละ"


"จ้าๆ ตั้งใจเรียนล่ะแม่ไปทำธุระก่อน"


"ครับๆสวัสดีครับ"



เมื่อคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จแล้วผมก็หันมาเล่นมือถือของผมต่อไปตามประสาวัยรุ่น

การบ้านก็มีนะครับแต่ขี้เกียจทำนี่บอกเลย ต้องทำใจนานครับกว่าจะทำการบ้านหรือว่าอ่าน

หนังสือได้5555 ที่จริงแล้วผมก็กลับบ้านทุกอาทิตย์แหละครับ แต่แม่ก็โทรมาตามเหมือนกับว่า

ผมไม่ค่อยกลับบ้านอย่างนั้นแหละ ผมว่ามันต้องมีอะไรพิเศษแน่นอนเลย พอนึกๆดูแล้วก็ไม่มีวัน

เกิดใครนี่นาหรือว่าผมคิดมากไปเอง คงไม่มีไรหรอกมั้ง เล่นเกมต่อดีกว่า













"วันนี้กลับบ้านให้ได้นะลูก"


"ครับแม่ มีไรป่ะเนี่ยย้ำจัง"


"ก็เพื่อนแม่เขาจะแต่งงานใหม่น่ะไปแสดงความยินดีหน่อย"


"ผมต้องไปด้วยเหรอ ไม่อยากไปเลย"


"มาเถอะน่า แม่ใหัป้าเขาฝากมาร์ชฝึกงานด้วยนะลูก"


"โห่รีบฝากจังผมเพิ่งปี 2 เอง"


"เอาเถอะน่า ตั้งใจเรียนนะลูกเย็นนี้เจอกัน"


"ครับผม บ๊ายบายครับ"


เห้อที่แท้แม่ก็มีแผนให้ผมไปเจอเพื่อนแม่นี่เอง นึกว่าจะมีเรื่องพิเศษอะไรซะอีก 

ว่าแต่เพื่อนแม่นี่คือใครกันนะอยากรู้จังเลย เดี๋ยวก็คงรู้เอง ไปเรียนดีกว่า

เย็นนี้จะได้กลับบ้านแล้วฮู้ววววว

ณ บัดนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าบ้านผมแล้วครับ

เห้อเหนื่อยจังเลยอยากอาบน้ำกินข้าวแล้วก็นอนดูทีวีจริงๆ




"หวัดดีครับ มีใครอยู่มั้ยเอ่ย"


"..."


เงียบฉี่เลยครับท่าน

บ้านก็ไม่ได้ล็อคนี่นาไปไหนกันหมดหนอ

ไม่เป็นไรเข้าห้องดีกว่าอยากอาบน้ำที่สุดอ่ะตอนเนี้ย



"อ้าวมาร์ชกลับมาแล้วเหรอวะ" 


ผมหันตามเสียงที่ได้ยิน แล้วยิ้มตอบแค่นั้นไม่ได้พูดอะไร

แล้วก็เดินเข้าห้องมาเลยครับ เหนื่อย!!!





ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด 


โอ้ยยยยยทุกทีแหละน่า พอเข้าห้องน้ำปุ๊บก็จะมีคนโทรมาปั๊บ 

ยังไงเนี่ยถอดเสื้อผ้าหมดแล้วด้วย อาบต่อๆอย่าไปแคร์ อิอิ


ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด


ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด


ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด


ใครโทรมาเนี่ยมีธุระด่วนมากเหรอครับผม

สักครู่คร้าบบบบบบบบบ




ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด


'Mom' แม่เหรอ โทรมาทำไมอ่ะแม่ไม่ได้อยู่บ้านเหรอ อ้าวรับสิจะได้รู้555


"สวัสดีครับ"


"ทำไรอยู่ลูก แม่โทรไปล้านรอบแล้ว"เวอร์จริงแม่ผม --"


"อาบน้ำครับผมอยู่บ้านละนะ"


"อ้าวเหรอลูก แม่มารับที่มหาลัยเนี่ย"


"อ้าวแม่ไม่บอกผมก่อน ผมจะได้รอ"


"อ่าไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่ให้น้องไปรับที่บ้านนะมาร์ช"


"น้องไหนน้องใครไปไหนรับใคร"


"ลูกป้าพัดน่ะลูก รับมาร์ชมาทานข้าวที่บ้านป้าพัดไง แม่รออยู่นะ"


"ผมเหนื่อยอ่าครับไม่ไปไม่ได้เหรอ"


"เอาน่ารอสัก20นาทีนะเดี๋ยวน้องคงไปถึง เจอกันลูก"



ให้มันได้ยั่งงี้สิแม่ผม มัดมือชกตลอด ผมไม่มีโอกาสคิดเลยครับ รอก็รอ

แล้วไอ้น้องที่แม่บอกเนี่ยมันคือไอ้เด็กคนนั้นที่เคยเจอเมื่อ10ปีที่แล้วแน่เลย

ผมจะจำมันได้มั้ยเนี่ย ไม่ได้เจอกันมาเกือบ10ปีละ





ดิ้งด่อง ดิ้งด่อง


อ่าสงสัยจะมาละครับ ไปๆรีบๆหิวๆ

แต่เอ๊ะทำไมพี่ชายผมถึงยังนั่งปลูกต้นไม้ไม่ไปด้วยกันเหรอเนี่ย



"อ้าวเฮียไม่ไปด้วยกันเหรอ"


"ไม่อ่ะ งานเพียบ โชคดีเฟ้ย ^ ^"


ยิ้มแปลกๆนะพี่ชาย มีไรป่าวเนี่ย ผมคงคิดมากเองไม่มีไรน่า


เมื่อเปิดประตูหน้าบ้านผมก็เจอกับเด็กผู้ชายตัวสูงใส่ชุดนักเรียนม.ปลาย

เฮ้ยมันสูงจัง ใช่มันมั้ยเนี่ย



"หวัดดีครับ __/\__ " เออมารยาทดีจริง


"อ่าๆ ตั้วเหรอ"


"ครับ พี่มาร์ชตัวเท่าเดิมเลย ฮ่าฮ่า"ดูมันๆ พูดจาไม่มีมารยาท


"เฮ้ยกูก็สูงนะ มึงแหละสูงผิดปกติ"


"ไม่ยอมรับความจริง นิสัยเหมือนเดิม"


"มึงไม่ต้องมากวนตีนกูเลย รีบไปดิหิวแล้ว"

"ครับผม เชิญครับ" 


แล้วมันก็เดินไปเปิดประตูรถให้ผม

เฮ้ยมันทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงเกินไปป่ะ

ไม่เอาอ่ะไม่ชอบ ผมแมนครับ 

ผมก็เลยเดินไปปิดประตูที่มันเปิดให้แล้วเปิดเข้าไปนั่งเอง

คุณคงจะคิดว่าผมทำเพื่ออะไร 555

ไม่มีเหตุผลมากแค่ทำเพื่อความพอใจของผมเองนี่แหละคิกคิก

มันก็ทำหน้างง แล้วก็วิ่งไปทางคนขับ





"มึงอายุถึงทำใบขับขี่ได้แล้วเหรอ"


"ก็ไม่เห็นต้องมีใบขับขี่เลย ขับเป็นก็ขับไป"ง่ายเนอะมึง แล้วผมจะเดินทางโดยสวัสดิภาพมั้ยเนี่ย


"เหอะ"


"ไม่ต้องกลัวหรอกน่าผมขับมาเกือบ5ปีแล่ว"


"มึงจะบอกว่ามึงชำนาญว่างั้น?"


"ประมาณนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า" เอาเหอะ มันยืนยันขนาดนี้แล้วก็เชื่อมันหน่อย






แล้วเราก็นั่งรถมาไม่นานครับประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านมันละครับ

เหมือนว่ามันจะย้ายบ้านนะถ้าผมจำไม่ผิด


"มึงย้ายบ้านนานยังเนี่ย"


"ก็6ปีละมั้ง"


"โห่วไม่บอกกันมั่งเลย อยู่ใกล้กันแค่เนี้ย"


"ผมจะบอกพี่ยังไงเล่าเบอร์โทรอะไรก็ไม่มี"


"เออใช่"


"งั้นก็เอาเบอร์พี่มาร์ชมา เผื่อย้ายบ้านอีก"


"ถ้าจะย้ายก็แวะไปบอกกูที่บ้านดิ"


"เอาเบอร์มา" อะไรของมันวะเนี่ยแค่นี้ก็ต้องขู่


"เอ้าๆ เอาไปๆ" ผมยื่นมือถือผมให้มันแล้วก็เดินหนีเข้าบ้านมันมาเลย

แปลกๆนะมันเนี่ย ตอนนี้มันตัวโตกว่าผม ผมก็ต้องยอมล่ะครับทำไงได้




เดินเข้ามานิดเดียวก็เจอแม่นั่งคุยกับป้าพัดละครับ

แล้วก็มีชายสูงอายุอีกคนนึง เอ๊ะ เป็นฝรั่งด้วย

หรือว่านี่จะเป็นแฟนใหม่ป้าพัดที่แม่บอกว่าป้าพัดจะแต่งงานใหม่


"สวัสดีครับผม" ผมยกมือไหว้ทุกคนถ้วนหน้า


"อ้าวมาแล้ว ตั้วล่ะลูก"แม่ผมถามเองครับ


"กำลังเดินตามมาน่ะครับ"


"อ่อนี่ลุงชาร์ปนะลูก รุ่นพี่ของแม่กับป้าพัดน่ะ"


"ครับผม"




แล้วผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกันไป แต่ผมก็ยังงงอยู่ดีอ่ะว่าลุงชาร์ปเขาเกี่ยวอะไรยังไงกับใคร

ผมนั่งฟังผู้ใหญ่คุยกันอย่างสงบเสงี่ยมไม่นานก็มีมือผีมาสะกิด

จะใครซะอีกก็มีไอ้เด็กตั้วคนเดียวแหละที่เสียมารยาทอย่างเงี้ย


"อะไรวะ"ผมกระซิบถามมัน


"ทั้งเบอร์ผม ทั้งไลน์แล้วก็โซเชียลอื่นผมแอดไว้ให้แล้วนะ" แล้วมันก็ยื่นมือถือคืนมาให้ผม


"กูไม่ได้ขอ"


"ผมให้" เอ่ออะไรของมันวะเนี่ยอยากติดต่อกับผมขนาดนั้นเชียว


"กวนตีน"


"อย่าว่าน้อง น้องเสียใจ"


"ทุเรศ มึงคิดว่าน่ารักเหรอ 555"


"น่ารักสิ พี่มาร์ชน่ะไม่ใช่ผม"  มันทิ้งระเบิดไว้แล้วมันก็วิ่งหนีไป 


ไอ้เด็กตั้วมึงชมกูทำไม กูหล่อเว้ยไม่ได้น่ารัก













_________________________________


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ