น่ารักใช่มั้ย ขอรักละกัน (AonBoon)

ลำดับตอนที่ #1 : เพิ่งรู้จัก

เพิ่งรู้จัก
......................................AON........................

สวัสดีครับทุกคนผมชื่ออ้นนะครับวันนี้เป็นวันที่ผมดีใจที่สุดในโลกเลย เพราะผมติด8คนของ

เดอะสตาร์9น่ะสิครับ โห่วแต่ละคนที่เข้ารอบมากับผมนี่มีแต่สุดยอดทั้งนั้นเลย

ยั่งน้องหมายเลข1นี่พลังเสียงสุดยอดไปเลย น้องเขาชื่อดีครับ แหม่ดีสมชื่อเลย

หมายเลข2ก็ผมเองนี่แหละครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมมีอะไรที่เข้าตากรรมการแต่ที่รู้ๆผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดให้สมกับที่กรรมการเลือกผมเข้ามาครับ

หมายเลข3เขาชื่อพี่บูรณ์ คนนี้ก็รูปหล่อพ่อรวยเป็นหนุ่มในสเปคของสาวหลายๆคนเลยล่ะครับ พี่เขาน่ารักดีนะผมว่า แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะครับขอบอก ฮ่าฮ่า

หมายเลข4นี่เเหม่ฝรั่งเลยครับท่านชื่อว่าคริส ตอนแรกที่ผมเจอมันนะเกร็งเลยครับนึกว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ที่ไหนได้ล่ะครับ มันพูดไทยชัดกว่าผมซะอีกแถมภาษาอีสานมันก็พูดได้

หมายเลข5ชื่อแบมบี้ คนนี้ก็ลูกนางงาม ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสวย คนนี้เขาสวยอยู่แล้วแต่เธอห้าวเหลือเกิน

หมายเลข6น้องเชอรีนน้องสาวคนเล็กของซูปเปอร์สตาร์อย่างพี่นิชคุณ น่ารักมากขอบอกเจอตอนแรกนี่ผมปิ๊งเลย ขาว หมวย น่ารัก แต่คงเป็นได้แค่ความคิด เหอๆๆ

หมายเลข7ดิวคนนี้ก็หล่อเวอร์ไปทางไหนก็มีแต่คนกรี๊ดกร๊าดจทั้งสาวแท้สาวเทียมบางทีอาจมีผู้ชายแอบกรี๊ดในใจนะเออ

หมายเลข8มันชื่อไอ้ตั้ม ไอ้เนี่ยกวนที่สุดละ แต่ก็เป็นสน่ห์ของมันอ่ะนะ ทั้งร้องทั้งเต้นสุดยอดเลยไอ้เนี่ย

 

 

สามวันผ่านไป........

เดี๋ยวอีกไม่กี่วันผมก็ต้องเตรียมตัวเข้าบ้านละ คิดแล้วก็ใจหายนี่ผมต้องไปอยู่ที่กรุงเทพเป็น

เดือนๆโดยที่ไม่ได้ติดต่อทางบ้านเลยเหรอเนี่ย คิดถึงบ้านจังเลย ขนาดยังไม่ได้ไปนะเนี่ย

แค่คิดเองนะ เออผมลืมเล่าอีกอย่างนึงคือเมื่อวานนี้พี่บูรณ์โทรมาหาผม

ไม่รู้เอาเบอร์มาจากไหน มีการโทรมาถามว่าไปที่เดอะสตาร์นัดถูกมั้ยถ้าไปถึงกรุงเทพเมื่อไหร่

ให้โทรหาพี่เขา จะไปรับว่ะล่ะ เขาต้องการอะไรหนอ พอผมบอกว่าเดี๋ยวพ่อกับแม่ไปส่ง เสียงเขา

ก็เปลี่ยนเป็นเศร้าทันที ผมว่ามันยังไงยังไงอยู่นะ แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอก พี่เขาคงโทรไป

หาทุกคนละมั้งคงไม่พิเศษอะไรมาก ไปเตรียมเก็บข้าวเก็บของดีกว่่า

 

 

  

 

และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่ต้องเข้าไปอยู่ในบ้านเดอะสตาร์ ทำไมผมต้องเศร้าด้วยนะในเมื่อมันเป็น

ความฝันของผม ผมต้องสู้สิ สู้สู้นะกรกฏ สู้เว้ยยย

โอ้โหผมมาถึงที่นี่เป็นคนแรกเลยเหรอเนี่ยแหม่ไม่ค่อยเลยนะเรา แต่เอ๊ะนั่นขาใครน่ะเหยียดยาว

อยู่บนโซฟา เข้าไปดูซะหน่อยดีกว่า ผมค่อยๆเดินเช้าไปช้าๆเพราะกลัวคนที่นอนอยู่จะตื่นน่ะสิ 

"อ้าว อ้น มีไรเหรอ" แหม่อุตส่าห์จะย่องไม่ให้ตื่นซะหน่อยตื่นจนได้สินะพี่บูรณ์

"พี่นี่ตื่นง่ายจังนะพี่บูรณ์" ผมพูดไปเกาหัวไปก็คนยังไม่คุ้นเคยนี่เนาะ เวลาคุยด้วยผมก็อายนิด

หน่อยเป็นธรรมดา เพราะผมเป็นคนไม่ค่อยพูดน่ะ แล้วพี่บูรณ์จะยิ้มให้ผมทำไมเนี่ยรู้มั้ยว่ามันเขิน

นะ แล้วผมจะเขินทำไมเพื่ออะไรพี่เขาเป็นผู้ชายนะไอ้อ้นแกคิดอะไรอยู่

"อ้นหน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอ หรือว่าตื่นเต้น ไหนๆพี่ดูสิ"พี่บูรณ์พูดพร้อมกับยื่นมือมาแตะ

หน้าผากผมแถมเอามือผมไปจับอีกพี่แกบอกว่าลองจับดูว่าเย็นมั้ยถ้าเย็นแสดงว่าตื่นเต้น แล้วรีด

เดอร์คิดว่ามือผมเย็นป่ะให้ทาย แหม่ผมบอกเลยไม่ใช่แค่มือนะที่เย็นทั้งเท้าทั้งตัวเนี่ยเย็นไปหมด

เลย แต่แปลกนะเหงื่อแตกผลั่กเลย ผมคงตื่นเต้นอย่างที่พี่บูรณ์บอกละมั้งตื่นเต้นเรื่องได้เข้าบ้าน

แน่ๆเลยนะผมว่า

"แหม่ยังไม่ทันเข้าบ้านเลย มายืนจับมือถูแขนกันอยู่นี่แหละ อยากเป็นข่าวกันเหรอคะน้อง"ทันใด

นั้นเองก็มีพี่ทีมงานเดินมาหน้าดุๆ เหอๆๆๆ แล้วพี่เขาก็พาเราเดินไปหาเพื่อนที่รอกันพร้อมหน้า

พร้อมตาที่ฟากนึงของตึก แหม่ผมนึกว่าผมจะมาเป็นคนแรกๆซะอีก ที่ไหนได้ล่ะไปผิดฝั่งนี่เอง

งั้นพี่บูรณ์ก็คงเป็นเหมือนกันสินะฮ่าฮ่า เซ่อพอๆกันเหอๆๆ

 

พอมาถึงบ้านที่พวกเราทั้งแปดคนต้องอยู่ พี่แฟรงค์ก็แนะนำมุมโน้นมุมนี้ ผมน่ะชอบบ้านหลังนี้

ที่สุดเลยไม่รู้ว่าเพราะอะไรรู้แต่ว่าชอบมากชอบที่สุดจนลืมเศร้าเลยทีเดียว คราวนี้เราเดินมาถึง

ห้องนอนผู้ชาย โอ้โหใหญ่มาก มีเตียง3เตียง เป็นเตียง6ฟุต2เตียง แล้วก็เตียง3ฟุตอีก1เตียง ผม

เห็นพี่บูรณ์เดินตรงไปที่เตียงตรงกลาง ซึ่งเป็นเตียง6ฟุตเขาคงจะไว้ให้นอน2คนแน่ๆเลย ตอน

แรกผมก็ไม่ได้สนใจเตียงไหนเป็นพิเศษหรอกเพราะผมน่ะเป็นคนง่ายๆ นอนเตียงไหนก็ได้สบาย

มาก แต่ความคิดผมมันก็เปลี่ยนทันทีที่เห็นไอ้ดิวมันเดินตามพี่บูรณ์แล้วทำท่าทางอย่างกับว่ามัน

จะขอนอนเตียงเดียวกับพี่บูรณ์ ผมรีบกระโจนขึ้นเตียงพี่บูรณ์อย่างทันทีทันใด ทุกคนงงสิครับ

ขนาดผมยังสงสัยเลยว่าผมทำไปเพื่ออะไร คงเป็นเพราะผมเคยมีพี่ชายละมั้งเลยคิดว่าพอมาอยู่

ในบ้านนี้ก็อยากมีพี่ชายเผื่อจะหายคิดถึงบ้าน

 

ตอนนี้เวลาประมาณ2ทุ่มกว่าๆพี่แฟรงค์ก็กลับไปแล้วครับ ในบ้านก็เหลือพวกผมแปดคนแล้วก็

พี่ๆทีมงานอีกไม่กี่คน

"เฮ้ยหาไรทำแก้เหงากันมั้ยจ๊ะ"เสียงไอ้ตั้มมันเรียกร้องความสนใจ

"ตีแบดกัน"พี่บูรณ์รีบตอบพร้อมกับยิ้มตาหยีเชียวแล้วก็วิ่งไปหาไม้แบดใหญ่เลย แหม่ทำตัวเป็น

เด็กไปได้นะพี่บูรณ์ น่ารักสุดๆ โอ้ยตั้งแต่ที่ผมรู้จักพี่บูรณ์เนี่ยผมแอบชมพี่แกในใจมากี่ครั้งหนอ
ทำตัวเป็นคนมีความรักไปได้นะผมเนี่ย เพ้อทั้งวันเฮ้อออ ท่าจะบ้า แต่ผมว่ายังไงผมก็ไม่มีวันชอบผู้ชายด้วยกันเองหรอกน่า มั่นใจครับ ^ ^



................................................................
ตอนนี้อาจสั้นไปหน่อยเพราะเพิ่งหัดเขียน
มีอะไรแนะนำก็ช่วยคอมเม้นด้วยนะค้าาาา