คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -good bye romance-
“ปล่อยเมียกูมาได้แล้ว!!”ร่างสูงตะโกนขึ้นในขณะที่ พวกกุ่มชายฉกรรกำลังรุมโทรมเด็กหนุ่มอันเป็นที่รักของเขาอยู่
“เค้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ จะทำอะไรก็มาลงที่ชั้น ไม่ใช่เค้า!!”ร่างสูงพูดจบก็เดินไปกระชากเด็กหนุ่มออกมาจากชายกลุ่มนั้น ตอนนี้สภาพเด็กหนุ่มดูไม่ได้ คราบเลือดและคราบดินจากเท้าเลอะตัวไปหมดจากการโดนรุม ร่างสูงพาเด็กหนุ่มขึ้นรถไป บรรยากาศภายในรถเงียบสงัด มีแค่เสียงของเครื่องยนต์รถเท่านั้น ตอนนี้ก็มืดแล้วจึงไม่ค่อยมีใครออกมาพลุกพล่าน
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง
“รีบไปอาบน้ำเถอะจะได้รีบมาทำแผล”ร่างสูงพูดขึ้น เด็กหนุ่มทำตามแต่โดยดี เมื่อเมื่อร่างบางอาบน้ำเสร็จก้มานั่งที่เก้าอี้ในห้องโถงซึ่งมีร่างสูงนั่งคอยอยู่แล้ว
“จุนโฮ...พี่ขอโทษด้วยนะที่พี่ทำอะไรไม่ได้เลย”ร่างสูงพูดพร้อมกับใช้เบตาดีนทาที่รอยแผลต่างๆบนใบหน้าเด็กหนุ่มข้างหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมสิต้องขอโทษที่ไม่สามารถช่วยพี่คุณได้เลย ทั้งๆที่ผมอยากช่วยพี่แท้ๆแต่สุดท้ายพี่ก็ต้องมาช่วยผมอยู่ดี”ร่างบางก้มหน้าพูดอย่างสลดใจ ร่างสูงจับคางคนตรงหน้าขึ้นมาสบสายตา แล้วค่อยๆประกบปากจูบอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากทั้งสองดูดหาความหวานซึ่งกันและกัน แต่นิชคุณก็หยุดการกระทำเพียงแค่นี้ ทั้งสองมองหน้าและยิ้มให้กัน
“จุนโฮ...พี่สัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”นิชคุณพูดพร้อมกับทำแผลต่อ “เสร็จแล้ว..รีบไปนอนเถอะ”ร่างสูงพูดพลางยิ้มให้คนตรงหน้า
“เดี๋ยวสิครับ ที่พี่บอกว่า...”ร่างบางรู้สึกแปลกๆที่จะพูดคำนั้นออกมา
“หื้ม”
“ที่บอกว่า..ผ..ผมเป็น..เอ่อ..เมียอ่ะครับ!!”จุนโฮรู้สึกว่าหน้าของตัวเองมีอุณหภูมิสูงขึ้น
“อ๋อ..ทำไมครับ จุนโฮไม่ชอบหรอ ถ้างั้นพี่ไม่พูดก็ได้..”ร่างสูงพูดพลางทำหน้าหงอย
“เปล่าหรอกครับ ไอ้ชอบมั้ย ผมก็เฉยๆนะครับ แต่อย่าพูดต่อหน้าคนเยอะๆแบบนั้นสิ ผมเขิน”ร่างเล็กพูดพลางกัดปากตัวเอง และหลบสายตานิชคุณ ตอนนี้หัวใจเค้าเต้นแรงมาก
“5555ครับๆ ไปนอนได้แล้ว”นิชคุณพูดพลางหัวเราะคนตรงหน้า เค้าใช้ชีวิตกับจุนโฮมา2ปี เค้ารู้ว่าจุนโฮนิสัยยังไง และเค้าก็คงอยากใช้ชีวิตกับจุนโฮไปตลอด
เปลือกตาขาวค่อยๆลืมตาช้าๆ ก่อนที่จะค่อยๆพลิกตัวหันไปหาอีกคนที่กำลังกอดเขาอยู่ เขาค่อยๆใช้นิ้วลากจากสันจมูกคนตรงหน้ามาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากไม่นานริมฝีกของคนตรงหน้าก็งับนิ้วของเขา ร่างเล็กตกใจและหัวเราะคิกคัก
“ตื่นแล้วหรอครับ”นิชคุณยิ้มให้คนตรงหน้า
“ป่าวครับ ผมละเมอ”จุนโฮตอบนิชคุณอย่างกวนๆ
“งั้นสงสัยต้องปลุกซะแล้ว”ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะใช้มือจี้ที่เอวหลายๆครั้ง ตอนนี้จุนโฮกำลังหัวเราะคิกคัก และดิ้นไปดิ้นมาบนที่นอน และเนื่องจากจุนโฮดิ้นไปดิ้นมาทำให้เท้าของเขาเผลอถีบผู้ชายที่กำลังเล่นกับเขาจนตกเตียง
“อั่ก”
“เฮ้ย!!”ร่างเล็กชะโงกหน้าลงหาร่างสูง ไม่นานร่างสูงก็ลุกขึ้นมาทำหน้านิ่ง ทำให้จุนโฮหน้าเสียนิดๆ “พี่แกล้งผมก่อนนะ*กระพริบตา*”
“แต่จุนโฮถีบพี่นะ ไม่แรงไปหรอ” นิชคุณกอดอก พอพูดเสร็จก็หันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป จริงๆนิชคุณไม่ได้โกรธที่ตัวเล็กถีบเค้าหรอก แต่เค้าแค่อยากท่าทางน่ารักๆของคนตัวเล็กตอนง้อเค้าแค่นั้น ตอนนี้จุนโฮกำลังเดินตามนิชคุณมาอย่างติดๆ “พีคุณฮะ หายโกรธผมเถอะนะ น้าาา”ร่างเล็กพูดพร้อมกับชูนิ้วก้อยให้คนที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้า นิชคุณแอบยิ้มให้กับท่าทางของคนตัวเล็ก แล้วก็ตีหน้าเข้มหันหลังไปหาคนตัวเล็ก “ได้ แต่..” นิชคุณยิ้มเจ้าเล่ห์ คนตัวเล็กเงียบซักพัก
“แต่จุนโฮต้องทำอาหารเช้าให้พี่นะครับ” ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็ก “ทำอาหาร ผมเนี่ยนะ...พี่คุณอ่า...เมื่อวานผมโดนซ้อมมานะ อื้อหือพูดแล้วเจ็บขึ้นมาเลย อูยย”ร่างเล็กทำเป็นอ้อนให้คนตรงหน้าเปลี่ยนใจ แต่ก็ไม่ได้ผล นิชคุณร็ว่าจุนโฮทำเป็นสำออยให้เขาเปลี่ยนใจ
“ก็ได้..ไม่ทำ..”ร่างเล็กยิ้มสีหน้าระรื่นขึ้นอย่างชัดเจน
“งั้นก็ไม่หายโกรธ”จากที่ร่างเล็กยิ้มอยู่ดีๆก็หุบยิ้มทันที สรุปก็คือยังไงซะจุนโฮก็ต้องทำข้าวเช้าให้นิชคุณกินอยู่ดี
“ก็ได้....”ร่างเล็กจำใจเดินไปที่ห้องครัว เขากะจะทำอาหารง่ายๆเช่นข้าวผัดกิมจิ ในขณะที่จุนโฮกำลังทำอยู่สักพัก นิชคุณที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งดูคนรักทำอาหารแล้วยิ้มให้กับท่าทีของคนตัวเล็ก
“พีคุณ...เลิกมองได้แล้ว ผมเขินนะ”ร่างเล็กพูดพลางขมวดคิ้ว แต่นิชคุณก้ยังไม่เลิกมองอยู่ดี
“พี่คุณครับ อาหารมื้อนี้ไม่อร่อยอย่าว่าผมนะ”พูดเสร็จร่างเล็กก็ยื่นอาหารที่ตัวเองทำให้กับคนตรงหน้า
“ทำไมอ่ะ”นิชคุณพูดพร้อมกับตักอาหารคำแรกเข้าปาก ฝีมือจุนโฮไม่เคยตกเลยอร่อยยังไงก็อร่อยอย่างนั้น
“ก็พี่เล่นจ้องผมตลอดเลย ผมก็เขินแย่สิ”
“ก็ไม่ได้แย่นี่อร่อยดี แล้วยังเจ็บแผลอยู่มั้ย”
“นิดหน่อยครับ”ทั้งสองมองหน้า และยิ้มให้กัน เหมือนทั้งโลกมีแค่เราสอง ใบหน้าของนิชคุณค่อยๆเลื่อนไปหาจุนโฮเรื่อยๆ จุนโฮหลับตาพริ้ม รอคอยคนตรงหน้าเค้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนฯ
Rrrrrrr Rrrrr
แต่การกระทำทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเพราะเสียงโทรศัพท์ของนิชคุณดังขึ้น จุนโฮตื่นจากภวังค์และหน้าก็เปลี่ยนสีอย่างชัดเจน นิชคุณรับโทรศัพท์ และเดินออกไปนอกบ้าน ไม่นานนิชคุณก็วิ่งเข้ามาในบ้านแล้วรีบไปเก็บกระเป๋าลงมา
“พี่คุณ ไปไหนฮะ”จุนโฮทำหน้าตกใจที่อยู่ดีๆคนรักก็เก็บของ และกำลังจะเดินออกจากบ้าน
“อา..พี่ขอโทษนะจุนโฮ พี่ต้องรีบไปทำงานที่ปูซาน อย่างกะทันหัน ตอนพี่ไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆนะครับ”พอนิชคุณพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกจากบ้านทันที
ปล่อยให้จุนโฮทำหน้าเหวอ แล้วจำใจเก็บอาหารบนโต๊ะไปเรื่อยๆ บรรยากาศภายในบ้านมีแต่เสียงฝีเท้าของจุนโฮ
“ฟึ่บ”
ร่างเล็กตกใจซักพักที่อยู่ดีๆก็มีคนมากอดจากด้านหลัง ร่างสูงพลิกตัวร่างเล็กให้หันเข้ามาหาตัวเองแล้วประกบปากทันที มันเป็นจูบที่จุนโฮไม่ทันตั้งตัว นิชคุณพละปากออก “คิดถึงผมทุกวันนะครับ”นิชคุณพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
“ไอ้พี่คุณบ้า>////<”จุนโฮสบถอยู่คนเดียว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
ตอนนี้ก็ประมาณบ่ายสองแล้ว แต่หลังจากที่นิชคุณออกไปทำงานตอนสายแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้จุนโฮทำเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นิชคุณปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ดีๆนิชคุณก็กันอย่างไม่บอกไม่กล่าว วันนี้จุนโฮต้องทำแผลเองคนเดียว กินข้าวเย็นคนเดียว นอนคนเดียว ตื่นมาคนเดียวไม่เจอใคร ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า จริงๆจุนโฮก็อยากออกไปนอกบ้านเหมือนกันแต่ก็ไม่รู้จะออกไปไหนดี
ติ๊งต่อง(มโนว่าเป็นเสียงกริ่ง)
ในขณะที่จุนโฮกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่สักพัก อยู่ดีๆก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น
“เฮ้ยๆ อะไรวะ แน่จริงก็ออกมาดิ อย่าหนีดิวะ!!”
ความคิดเห็น