คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 7 100%
ผมกำลังยืนหน้าตู้กระจกที่มีเค้กน่ากินๆ หลายสิบอย่างวางเรียงอวดโฉมกันอยู่ไม่ว่าจะเป็น สตอเบอร์รี่ชีสเค้กของโปรดผม ไวท์ช็อคโกแลตชีสเค้ก เค้กชาเขียวถั่วแดงสไตล์ญี่ปุ่น ทีรามิสุเค้ก บลูเบอร์รี่เค้กที่ดูชุ่มฉ่ำน่ากิน แล้วก็มีอีกหลายอย่างน่ากินทั้งนั้น
โอ้ย!!! ยิ่งเห็นยิ่งน้ำลายไหลอ่ะ อยากกินอ่ะ -3- แต่ราคานี่สิแพงเว่อร์ชิ้นนึงเป็นร้อยแล้วนนทนันท์คนนี้จะซื้อกินได้เยี่ยงไร ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ 150 บาท แถมต้องใช้ไปอีกเป็นอาทิตย์ คิดแล้วก็น่าเศร้าใจนัก T^T
ผมยืนมองมันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงตัดสินใจเดินออกจากร้านมาเพราะพนักงานในร้านยืนจ้องผมสายตาประมาณราชสีห์จ้องจะจับเหยื่อคิดจะให้ผมซื้อล่ะสิ......ไม่ได้~ ไม่ได้~ ต้องรีบเดินหนีเดี๋ยวโดนจู่โจม แต่ทว่าผมยังไม่ทันได้ไปไหนก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงเรียกผมไว้ก่อน
“ เดี๋ยวค่ะ!!! คุณลูกค้าคะหยุดก่อนค่ะ “ จะเรียกทำไมเนี้ยไม่มีเงินซื้อโว้ย!!!! -*-
“ ….......” ผมไม่ตอบกลับไปแล้วพยายามรีบเดินหนีทันที แต่ว่า..........
“ หยุดก่อนค่ะ!!!! อย่าพึ่งไปนะคะคุณลูกค้า “ เธอวิ่งมาดักหน้าผมไว้
เอาล่ะสิ!!~ โดนจู่โจมแล้วไงล่ะ ต้องหลอกล่อให้เราซื้อแน่เลย เอาไงดี~ เอาไงดี~ …...ติ๊กต๊อก …..ติ๊กต๊อก......ติ๊กต๊อก........ปิ้ง!!!. เอางี้แล้วกัน..........
“ ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมรีบ “ ผมทำหน้าประมาณว่ารีบจริงๆ หึหึหึ.....เนียนที่สุด!!~
“ ขอเวลาเราแป๊บเดียวนะคะ “ แค่นาทีเดียวก็ไม่ได้!! -*-
“ แต่ผมรีบจริงๆ นะครับ “ ผมทำท่ามองนาฬิกาให้ดูเหมือนกับว่ารีบจริงๆ
“ งั้นเหรอคะ งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ “ อืม........ดีมาก
“ ขอโทษด้วยนะครับ “ แล้วผมก็เดินออกมาแต่ยังไม่ถึงสองก้าวผมก็ได้ยินพนักงานคนนั้นพูดกับใครอีกคน....
“ ว้า~ น่าเสียดายจังเลยนะ คุณคนนั้นเลยอดกินเค้กฟรีเลย “
ห๊ะ!!! ว่าอะไรนะ...กินเค้กฟรีเหรอ? C(o_O) <<< หูผึ่งทันที ด้วยสัญชาติญาณผมรีบเดินกลับไปหาพนักงานคนนั้นทันทีด้วยความเร็วแสง
“ ว่าไงคะคุณลูกค้า “
“ คือผมนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ติดธุระแล้วน่ะครับ เมื่อกี้คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับถึงเรียกผมไว้ “ ทำเนียนๆ ไปถาม ก็เค้าแยากกินเค้กฟรีนี่ -w-
“ อ๋อ~ พอดีว่าทางเราจะบอกว่าคุณคือผู้โชคดีจากทางร้านที่ได้ทานเค้กฟรี 23 ชิ้น ในโอกาสครบรอบ 3 ปีของร้านน่ะค่ะ “
(O_O) OMG!!!!!!!!!!! เค้ก 23 ชิ้น!!!!!
“ แต่ผมไม่ได้ซื้อของจากทางร้านเลยนี่ครับ แล้วทำไมถึงเป็นผมที่เป็นผู้โชคดีล่ะ “ เราต้องคิดให้รอบคอบก่อน
“ เพราะคุณเป็นลูกค้าคนแรกที่เข้ามาให้ร้านเราค่ะ “ วิเศษไปเลย~ วิ้ง~ วิ้ง~ วิ้ง~
^______________^
“ อ๋อครับ “
ผมพยายามหุบยิ้มอย่างอยากลำบากแล้วเดินตามพนักงานเข้าไปในร้านเพื่อรับรางวัล เค้กจ๋า~ ชาชามาแว้ววว~~~~ พนักงานให้ผมนั่งรอที่โต๊ะแล้วเดินไปจัดเค้กใส่จานมาให้ผม เค้ก 23 ชิ้นถูกลำเรียงมาวางบนโต๊ะตรงหน้าผมตอนนี้ ฮ้าาาาา~ ฟิน!!!! (^W^) ผมหยิบซ้อมขึ้นมามือสั่น....ในที่สุด...ในที่สุดข้าก็ได้กินมัน
ผมใช้ซ้อมตัดลงไปบนเค้กชิ้นแรกก่อนจะตักขึ้นมาใส่ปากแต่ยังไม่ทันได้ใส่ผมกลับรู้สึกว่าเค้กมันมีกลิ่นคาวๆ ชอบกล ผมดมดูอีกทีให้แน่ใจกลิ่นมันก็คาวจริงๆ ครับ แล้วผมก็ได้ยินเสียงเหมือนเจ้าเปี๊ยกเรียกผมจากที่ไหนซักแห่ง...........
“ ชาชา ชาชา ชาชา “
“ หืม “
“ ชาชา “
“ หืมม “
“ ชาชาตื่นได้แล้ววววววววววว !!!!! “ เฮือก!!!~ สะดุ้งสิครับ อย่าบอกนะว่าทั้งหมดทั้งมวลนี่กรูฝันไป T^T ผมลืมตาขึ้นมาทันที ภาพแรกที่เห็นคือ...............
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!” (O_o) (o_O) (O_o)
โกบบบบบบบบ!!!! กรูตาย..........
ครับที่ที่คุณได้ยินนั้นไม่ผิดหรอกครับ กบอีกแล้ว...กบตัวนั้นมันเกาะอยู่ที่จมูกของผ้มมม!!!! มันจ้องหน้าผมตาเป็นประกายเลยทีเดียว อึ้ย!!~ หยะแหยงอีกแล้ววว TT^TT พอผมตั้งสติได้ก็รีบขยับลุกขึ้นทันทีแต่ทว่าลุกไม่ได้ผมเหลือบมองตอนนี้ไตเติ้ลนั่งทับตัวผมอยู่ผมถึงลุกไม่ได้ส่วนไอ้กบตัวนั้นกระโดดหนีหายไปตั้งแต่ผมตะโกนแล้วครับ
“ จุ๊ จุ๊ ชาชาอย่าเสียดังสิเดี๋ยวคุณพ่อได้ยิน “ ไอ้ตัวเล็กเอามือมาปิดปากผม คงจะกลัวว่าผมจะร้องออกมาอีก
“ อ้ออันอ้าอัวอี้อา “ TT^TT ฮืมม....ไตเติ้ลนายใจร้ายมากที่เอากบมาแกล้งเรา
“ พูดไม่เห็นรู้เรื่องเลย “ ก็แกเอามือปิดปากชั้นอยู่อ่ะ แถมนั่งทับตัวขนาดนี้อีก ผมรู้สึกกลัวปนโกรธจนน้ำตาคลอหน่วย เหมือนเจ้าเปี๊ยกจะนึกขึ้นได้ก้มองหน้าผมแล้วพูดต่อว่า
“ ถ้าเอามือออกแล้วอย่าร้องเสียงดังอีกนะ “ ผมพยักหน้าอย่างยินยอม นาทีนี้กรูยอมทู้กอย่างแล้วไอ้เปี๊ยก T^T แล้วไอ้เปี๊ยกก้เอามือออกจากปากของผมและลุกออกไปจากตัวผมอย่างง่ายดาย
“ ไตเติ้ล...ทำไมแกล้งชาชาอย่างนี้ล่ะครับ ชาชากลัวนะ “ ผมรีบตัดพ้อทันที -3-
“ เติ้ลไม่ได้แกล้งนะ แต่เติ้ลปลุกชาชาตั้งนานแล้วชาชาก็ไม่ยอมตื่น เติ้ลก็เลยชวนเซบัสเตียนมาช่วยปลุกชาชาด้วยอีกแรงนี่นา “ ไอ้เด็กนี่พูดเหมือนผมเป็นคนผิดที่นอนตื่นสายเอง ผมยอมรับผิดก็ได้แต่ว่าทำไมต้องทำอย่างนี้กับเค้าด้วยอ่ะ
“ งื้อ “ -3- งอนโว้ย.....ผมกอดอกแล้วหันไปอีกข้างนึง แต่ยังไม่ลืมที่จะระแวดระวังไอ้กบปีศาจตัวนั้นด้วย
“ ชาชาอย่าโกรธนะ!!! เติ้ลไม่ได้ตั้งใจนี่นา “ นี่แกขอร้องหรือแกบังคับชั้นเนี้ย -*-
“ ฮึ!! “ ขอเล่นตัวอีกหน่อยแล้วกันนะ
“ น้า...น้า..อย่าโกรธน้า...นะ....นะ ( -'.'- ) “ ทำหน้าแอ๊บแบ้วอีกแล้วนะ งื้อ -3- ยอมก็ได้
“ ก็ได้ครับไม่โกรธก็ได้ แต่ต่อไปห้ามเล่นแบบนี้อีกนะ “ ต้องตั้งกฏซะแล้ว
“ แต่เซบัสเตียนเป็นเพื่อนของพวกเรานะ “ นายพูดว่าพวกเราเหรอ.......
“ แต่ชาชากลัวนี่น่า “ ผมกลัวมากแล้วผมก็ไม่เป็นเพื่อนกับกบด้วย!!!
“ ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวเจอกันบ่อยๆ ก็ชินไปเองแหละ
“ อืมๆ “ ผมพยักหน้าเห็นด้วย จริงสินะ!! เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินไปเองไอ้เปี๊ยกนี่ก็พูดมีเหตุผล.................
เห้ย!!!! ไม่ใช่ละ
“ งั้นเติ้ลไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย “ แล้วไอ้เปี๊ยกก็เดินจากไปพร้อมกบโดยที่ไม่ให้ผมได้ทันโต้แย้งใดใดทั้งสิ้น
“ ดะ...เดี๋ยว “
ปึ้ง!!! ปิดประตูห้องน้ำไปแล้ว เสียงที่แผ่วเบา..มันช่างเบา...ช่างเบา และเบาจนไอ้เปี๊ยกไม่ได้ยิน~ สนใจกันบ้างดิเว้ย!!!! เราเป็นผู้เสียหายนะเปี๊ยก!! นี่มันมัดมือชกกันนี่นา
หลังจากนั้นผมก็กลับห้องตัวเองและรีบไปอาบน้ำแต่งตัวพอเสร็จแล้วก็รีบเตรียมโน๊ตบุ๊คมาใส่กระเป๋าสะพายใบเก่งของผมด้วย เพราะวันนี้หลังจากที่ผมไปส่งไอ้เปี๊ยกเสร็จต้องรีบเอานิยายไปส่งที่สำนักพิมพ์ด้วย ดีนะที่เมื่อวานตอนไปเฝ้าแม่ผมนั่งแต่งมันจนเสร็จ ไม่งั้นส่งไม่ทันแน่เพราะเมื่อคืนเผลอหลับไปในห้องไอ้เปี๊ยกเนื่องจากนิทานหลอกเด็กของพ่อตัวเผือกนั่นแท้ๆ เลย
พอลงมาถึงที่โต๊ะอาหารพ่อตัวเผือกกับไอ้เปี๊ยกก็นั่งรออยู่แล้ว สรุปว่าวันนี้ผมสายสุดใช่มั้ย ผมรีบเข้าไปในครัวทันทีต้องดูว่าป้าอิฐกับนกน้อยทำอะไรให้ไอ้เปี๊ยกกินวันนี้
“ อ้าว~ คชาวันนี้ตื่นสายเหรอลูก “ ป้าอิฐทักผมทันทีที่เห็นหน้า
“ ครับ~ ผมขอโทษนะครับ “
“ ไม่เป็นไรหรอกลูก ป้ารู้ว่าหนูคงจะเหนื่อยกับคุณหนูมาก “ ป้าอิฐช่างรู้จริง!!
“ ก็นิดหน่อยน่ะครับ “
“ ดีนะที่คชาไม่มีปัญหากับคุรหนูเหมือนพวกพี่เลี้ยงคนอื่นๆ “ ช่างน่าสงสารพี่เลี้ยงเหล่านั้น แต่ความจริงแล้วคนที่น่าสงสารที่สุดคือผมต่างหาก =_=
“ แล้ววันนี้ทำอะไรให้ไตเติ้ลทานครับป้า “
“ วันนี้มีขนมปังกับเบคอนรมควันอบจ๊ะ คชาช่วยป้าชงกาแฟให้คุณผู้ชายหน่อยนะลูกเอาเข้มๆ นกน้อยชงไม่อร่อย “ อืม.....แต่ป้ามั่นใจว่าผมชงอร่อยช๊ะ!!
“ ครับ “ ผมเดินไปชงกาแฟให้เจ้านายตัวเผือกตามที่ป้าอิฐสั่ง พอเสร็จแล้วก็ยกออกไปให้ไอ้ตัวขาวที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ เต๋า~ กาแฟครับ “
“ ขอบใจนะ “ เต๋าบอกขอบคุณผมนิดนึงก่อนจะอ่านหนังสือพิมพ์ต่อโดยที่หน้ายังไม่ยอมโผล่พ้นขอบหนังสือพิมพ์มาคุยกัน มันน่าสนใจมากนักหรือไงนะไอ้หนังสือพิมพ์เนี้ย -*-
“ ชาชามากินนี่เถอะ เดี๋ยวไปเรียนสายนะ “ ไอ้ตัวเล็กกวักมือเรียกให้ผมมานั่งกินอาหารของตัวเองเพราะนกน้อยยกเอาอาหารมาวางให้ผมกันทุกคนบนโต๊ะแล้ว
“ ขอบใจนะนกน้อย “
“ จ๊ะ “
ผมมานั่งกินอาหารบนโต๊ะอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะสายแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะลอบมองไอ้ตัวเผือกด้วย ไม่รู้ทำไมวันนี้พูดน้อยผิดปกติ ดูตึงๆ ยังไงชอบกล ปกติเห็นผมลงมาต้องทักนั่นทักนี่แล้วนะแต่วันนี้กลับเงียบเคืองอะไรกันหรือเปล่าหว่า? อิม....แต่ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง.............
พอกินอาหารเสร็จผมก็เดินถือกระเป๋าของเจ้าเปี๊ยกเดินมาหลังมาเพราะเจ้าเปี๊ยกอ้อนให้คุณพ่ออุ้มอีกแล้วสิ พอมาถึงรถที่ผมต้องขับไปวันนี้
OMG นี่มัน BMW Series 6 เชียวนะ!!!~ แม่เจ้า....(*O*)
รถพ่อ Audi R8 รถลูก BMW Series 6...สวดยอดว่ะ 555555+ วันนี้ไปสำนักพิมพ์ด้วยดิ ท่านคชาคนนี้จะได้ขับรถไปอวดพี่ๆ น้องๆ ให้อิจฉาเล่นกันทั้งสำนักพิมพ์เลยเว้ย!!! อ่ะ!! อ่ะ!! เอาดิ
ในขณะที่ผมยืนเชยชมรถอยู่นั้นเต๋าก็เดินมาหยุดตรงหน้าผมหลังจากที่เอาเจ้าเปี๊ยกไปเก็บในรถเรียบร้อยแล้วก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม.....อะไรบางอย่างที่ผมอยากได้ไว้ในครอบครองแอนด์เป็นเจ้าของตอนนี้.......กุญแจรถนั่นเอง 555+ จะได้ขับรถหรูก็วันนี้แหละวะคชา ผมรับมาด้วยมือที่สั่นเทามันจึงทำให้กุญแจหล่นลงพื้นผมรีบก้มลงไปเก็บทันทีแต่เต๋าก็ก้มลงมาเก็บเหมือนกันหัวเราสองคนเลยปะทะกันกลางอากาศพอดี
“ โอ้ย!!!/โอ๊ะ!! “ <<<เต๋ากับผม
“ เจ็บมั้ย “ ผมยืนลูบหัวตัวเองป้อยๆ เต๋าจึงเข้ามาดูหัวผมก่อนทันที
“ ไม่เป็นไรครับ “ (_//////_) ก้มหัวให้เค้าดูบาดแผลโดยไว
“ ชั้นขอโทษนะ คงไม่เป็นไรมากหรอกใช่มั้ย “ เต๋าเอามือลูบหัวผมเบาทำอย่างกับผมเป็นเด็ก ผมจึงช้อนตามองคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ
“ ก็ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ผมน่ะหัวแข็งจะตาย “ ผมพูดประชดนิดนิดแต่คนตรงหน้ากลับยิ้มให้และมองผม.........แปลกๆ
ถ้าเต๋าจะมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนขนาดนี้..ผมก็คงต้องขอตัวไปนอนเขินสักสามวันแล้วกันนะ (-////////////////-)...
“ งั้นคุณพี่เลี้ยงชาชาก้ไปส่งเจ้าตัวเล็กได้แล้วล่ะครับ ดูโน้นสิ!! มองตาแป๋วอยู่บนรถแล้ว “ เต๋าบอกกับผมพลางชี้ให้ดูพฤติกรรมของลูกชายตัวแสบที่เอาหน้าแนบกระจกมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ ครับ “ แต่ถึงอย่างนั้นชาชาก็ยังเขินอยู่เด้อ (-////////////-)
“ ขับรถดีดีนะ เต๋าเป็นห่วง....ทั้งสองคนเลย “ เต๋าบอกผมพลางยิ้มให้นิดนึง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป
นี่กะจะไม่ให้มีโฆษณาคั่นเวลาเขินกันบ้างเลยเหรอวะเนี้ย!!~ ( _//////////////////////////////_ )
“ เมื่อกี้คุยอะไรกับคุณพ่อน่ะ “ พอขึ้นรถมาก็เริ่มเกมส์ 20 คำถามเลยทีเดียว
“ คุณพ่อเต๋าบอกให้ขับรถดีๆ ครับ “
“ แค่นั้นเหรอ ( -_-)++ “ ทำไมต้องมองอย่างนั้น?
“ อืม “
“ จริงนะ “
“ จริงจ้า “
“ งั้นรีบไปกันเถอะ “
“ ได้เลยครับ “
“ ชาชาเราจะไปทันมั้ย “ ผมขึ้นมานั่งบนรถแล้วก็สตาร์ทเครื่องยนต์ขับพาเจ้าตัวเปี๊ยกไปส่งที่โรงเรียน น่าจะทันอยู่นะอีก15 นาที
“ ทันแน่นอน จับดีๆ ล่ะ “ เหยียบให้มิดเลยแล้วกัน
พอฝ่ารถติดมาได้ผมก็เหยียบจนมิดคันเร่ง ไม่ถึงสิบห้านาทีเราก็มาถึงที่โรงเรียนรถมันแรงจริงๆ แต่พอหันมามองเจ้าเปี๊ยก อื้อหือ!!!~ ถ้าจะนั่งเกร็งทำตาโตแล้วก็จิกเบาะขนาดนั้นอ่ะนะเห็นแล้วก็ขำท่าทางจะกลัวมาก สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ เอาเป็นว่าแก้แค้นเรื่องเมื่อเช้าแล้วกันนะ หึ หึ หึ <<<<เจ้าคิดเจ้าแค้นเว่อร์นี่เด็กะชา =_=
“ ชาชาขับรถเร็วมั้ยครับ “
“ อืมๆ “ 555+ ขำว่ะ~ คอเกร็งเชียว หน้าซีดด้วยอ่ะ
“ ไปกันเถอะนะ “
“ อืม “
แล้วผมก็พาเจ้าเปี๊ยกลงจากรถเดินจูงมือแล้วพาไปส่งที่โรงเรียน เจอคุณครูแพรวาคนสวยอีกแล้วแต่ เอ๊ะ!! ครูเค้าอยู่กับใครวะใส่เสื้อวินสีส้มเบอร์ 21ท่าทางคุ้นๆ พอเดินเข้าไปใกล้ผมก็อ่อทันที........ไอ้เฟรม
เฟรมเป็นน้องแถวบ้านผมครับ ค่อนข้างสนิทกันเรียนอยู่ปี 3นิติศาสตร์ ม. ราม เฟรมอยู่กับแม่และพี่สาว ทางบ้านเฟรมฐานะไม่ค่อยดีเหมือนผมเนี้ยแหละครับ เฟรมเลยมีอาชีพเสริมในการเป็นวินมอเตอร์ไซด์และเป็นเด็กส่งเอกสารที่สำนักพิมพ์ผมในขณะที่เรียนไปด้วย แต่น้องผมคนนี้มันเรียนเก่งครับเห็นว่าอีกเทอมเดียวก็คงจะจบแล้วล่ะ แล้วมันมาทำอะไรที่นี่วะ
“ คุณครูแพรวาสวัสดีครับ “
“ อ้าว~ น้องไตเติ้ลมาแล้วเหรอคะ เร็วรีบๆ เข้าไปในโรงเรียนนะคะเดี๋ยวเข้าแถวไม่ทัน “
“ ครับ “ เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็วิ่งกลับมาหาผม
“ กลับมาทำไมครับไตเติ้ล “
“ จะบอกว่าตอนเย็นมารับเร็วๆ นะ “
“ อืมๆ ^_^ “
“ งั้นไปก่อนนะชาชา “ แต่ยังไม่ลืมที่จะหันมาลาผม น่ารักอ่ะ >O<
“ ครับ “
เจ้าเปี๊ยกโบกมือป้อมหยอยๆ ผมโบกมือให้กลับก่อนที่เจ้าเปี๊ยกจะวิ่งเข้าโรงเรียนไป ผมยิ้มให้คุณครูแพรววานิดนึงแล้วกำลังจะเดินกลับไปขึ้นรถก็หันมาเจอไอ้เฟรมมองผมตาค้างอยู่ มองอะไรของมันวะ?
“ ผมไปก่อนนะครับคุณครูแล้วพรุ่งนี้จะไปรับที่บ้าน พอดีเจอคนรู้จักน่ะครับ “ <<<เฟรม
“ อืม~ “ รู้จักครูแพรวาด้วยเหรอวะเนี้ย
“ อย่าลืมกินข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ผมซื้อให้จากใจนะ “ ไอ้เฟรมยิ้มกริ่มให้คุณครูคนสวยเอ็งกล้ามากไอ้น้อง =_=
“ อืม~ “ คุณครูพยักหน้าแล้วเดินอายม้วนเข้าโรงเรียนไป เฮ้ย!!! ชอบแบบนี้เหรอวะ? พอครูแพรวาเดินไปแล้วไอ้เฟรมก็เปลี่ยนเป้าหมายมาหาผมแทน
“ พี่คชา!! ไม่เจอสองอาทิตย์มีลูกแล้วเหรอพี่ “ โอ้โห!! นี่ปากหรืออะไรวะที่มันทักผมเนี้ย
“ ลูกเจ้านายน่ะ “
“ อ๋อนึกว่าแอบไปมีลูกไว้ที่ไหน แล้วนี่พี่ไปอยู่ไหนมาเนี้ย ไม่เห็นหน้าเลย “
“ อยู่บ้านเจ้านายแล้วก็ไปเฝ้าแม่ที่โรงบาล “ ถามไรนักหนาวะ
“ แล้วพี่จะไปไหนหนิผมไปส่งป่าวพี่คิดไม่แพง “
“ กับพี่ยังจะคิดตังค์อีก ไม่ไปหรอกวันนี้มีรถมา “
“ โห!! มีรถแล้วเหรอเนี้ย เจ๋งว่ะ “
“ อืม “ โฮะๆๆๆ
“ แล้วจะไปไหนเนี้ยวันนี้ “
“ ไปสำนักพิมพ์จะไปส่งต้นฉบับ แล้วนี่แกรู้จักคุณครูแพรวาเค้าด้วยเหรอ “
“ รู้จักดิ..ก็พี่แพรวทำงานที่นี่ผมมาส่งทุกวันเลยเจอครูแพรวาเค้า น่ารักอ่ะเลยจีบแม่งเลย “ =[]= มันง่านไปป่าววะ
“ เออ...แล้วค่อยคุยกันนะรีบว่ะ “ ผมตัดบททันทีเพราะมองดูนาฬิกาเห็นว่ามันสายมากแล้วเดี๋ยวโดน บ.ก. ด่า
“ ได้พี่แล้วผมจะไปเยี่ยมป้าพินที่โรงบาลนะ “
“ อืม “ แล้วไอ้เฟรมก็เดินไปควบรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจแล้วขับออกไป ผมจึงเดินไปขึ้นรถด้วยเหมือนกันครับส่งสัยต้องรีบเหยียบแล้วล่ะ...........
อย่ามองชาชาอย่างนี้ดิ เขินนะเว้ย -////////-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
อินมาแว้ว~
รอกันนานมั้ย ไม่นานหรอกเนอะ สองสามวันเอง
ช่วงนี้สอบไม่รู้ว่าจะมาอัพอีกเมื่อไหร่นะคะ
แต่จะขยันมาอัพให้น้า ^^~ ไม่อยากให้รอกกันนาน
ตอนนี้กรุบกริบเบาๆ พาร์ทชาชาเกรียนคัมแบ็คอีกครั้ง555+
ตอนตอไปจะมีคนมาร่วมก้วนเกรียนยกแก้งค์อีกหลายคน
(แอบสปอยด์)
เรื่องนี้เฟรมวานะจ๊ะ แอบออกมาจีบกันด้วยข้าวเหนียวหมูปิ้งเบาๆ
ยังไงก็รอตอนต่อไปด้วยนะค้า
พิมพ์ผิดหรืออะไรก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วย
ขอบคุณทุกคนที่เม้นและคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาวิจารณ์ด้วยค่ะดีใจมากมากเลย
ที่ตามมาจากเรื่องขอรักได้ไหม คุณชายขอผม
อินบอกแล้วนะคะว่าเรื่องนี้กับเรื่องนั้นมันต่างกันมว๊ากก
วันนี้เวิ่นแค่นี้แล้วกันค่ะ
ปล. ภาษาเรื่องนี้ค่อนข้างวิบัติต้องขออภัยนะคะ
แต่ทุกอย่างก็เพื่อเสียงที่สมจริงค่ะ ^^
ความคิดเห็น