คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Prince cat-รักนายเจ้าชายแมวเหมียว VII
รถแท๊กซี่สีสดเคลื่อนตัวมาจอดหน้าป้าหลังเล็กของครอบครัวอัญชุลีประดิษฐ์ ทุกคนช่วยกันยกกระเป๋าและของฝากลงจารถ แต่เมื่อนวลไขกุณแจรั้วเข้าบ้านก็ต้องตกใจกับสภาพที่เห็น
“ ตายแล้ว!! “
“ มีอะไรครับม๊า “ คชารีบวิ่งมาดูแล้วก็ต้องตกใจเช่นกัน
“ ขโมยขึ้นบ้านเราเหรอเฮีย “ เค้นท์ที่แทรกตัวเข้ามาในบ้านได้สำเร็จพอเห็นแล้วก็ถามขึ้น
“ ไม่รู้สิ “ คชาส่ายหน้าเบาๆ เพราะถ้าขโมยขึ้นบ้านแล้วพวกมันจะทำลายข้าวของทำไม
“ มีอะไรกันหรือเปล่า “ เต๋าถือกระเป๋าตามเข้ามาถามขึ้น แต่ไม่ต้องให้ใครตอบภาพตรงหน้าก็ชี้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“ ชาเอากุญแจบ้านไปเปิดก่อนม๊าจะไปแจ้งตำรวจ “ แล้วแม่ของคชาก็เอารถออกไปพร้อมกับเค้นท์ที่ขอตามไปด้วย
“ ขนของเข้าบ้านก่อนดีกว่านะ “ คชาเปิดบ้านและช่วยเต๋ายกของเข้าบ้าน
“ ได้ “ เต๋ามีสีหน้าเคร่งขรึมลงทันทีเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
หลังจากเอาของเก็บเรียบร้อยแล้วคชาก็ช่วยกันกับเต๋าเก็บของที่ถูกทำลายกระจัดกระจายทั่วบ้าน ทั้งจานชามที่ตกแตกและข้าวของอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่าง คชาสังเกตุเห็นเต๋าเดินดูนั่นดูนี่ไปรอบๆ บ้านก็นึกสงสัยขึ้นมาจึงเข้าไปถาม
“ มีอะไรหรือเปล่าเต๋า “
“ อืม.....เต๋าว่าเราไม่ปลอดภัยแล้วล่ะคชา “ เต๋าทำหน้าเครียด
“ มีอะไรเหรอเต๋า อะไรที่ว่าไม่ปลอดภัย “ คชาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของพวกซีลาสแน่ๆ “ เต๋าขบกรามแน่น
“ ใครคือซีลาส...” คชาทำท่าคิดนิดนึงก่อนจะนึกออก “ พวกที่ทำร้ายเต๋าใช่มั้ย “
“ ใช่ “ เต๋าพยักหน้า
“ จริงเหรอเต๋า!! แล้วพวกมันมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ “
“ ดูจากร่องรอยแล้วน่าจะใช่ไม่ผิดแน่ มันคงตามรอยเต๋ามาจนเจอที่นี้แหละ คราวนี้มันคงพาพวกนักเวทสูงๆ มาด้วยแน่เพราะดูจากสภาพเวทที่พวกมันใช้ “
“ แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ “ คชาจับแขนตัวเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา
“ ไม่ต้องกลัวนะชา เต๋าจะไม่ยอมให้มันมาทำอะไรชาได้แน่ๆ “ ร่างสูงกุมมือคชาเพื่อให้กำลังใจ
“ แล้วเต๋ามีคนเดียวจะไปสู้มันได้ไง “
“ พลังเวทของเต๋ากลับมาเกือบจะสมบรูณ์แล้วล่ะ ชาไม่ต้องห่วงนะเต๋าจัดการได้ “
“ แต่ว่า......ชาก็ยังห่วงอยู่ดีแหละ “ คนตัวเล็กมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เต๋าไหวอยู่แล้วเต๋าเป็นเจ้าชายรัชทายาทนะอย่าลืมสิ “ ร่างสูงส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก
“ อืม......ถ้าเต๋าว่าอย่างนั้นนะ “ คนตัวเล็กยิ้มตอบแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
ผ่านไปนานหลายชั่วโมงเสียงรถก็ดังขึ้นทำให้คชารู้ว่าแม่กลับมาบ้านแล้ว จึงออกไปดูที่หน้าบ้านพร้อมกันกับเต๋า เห็นมีรถตำรวจตามมาด้วยหนึ่งคันและตำรวจก็ลงมาจากรถสองคน
“ เป็นไงบ้างชามีอะไรหายหรือเปล่า “ นวลเดินเข้ามาหาลูกชาย
“ เท่าที่ดูตอนนี้ไม่มีครับม๊าแต่ของในบ้านพังเสียหายหลายอย่าง “
“ มันไม่ใช่ขโมยเหรอเนี๊ย แล้วมันเข้ามาทำลายข้าวของของเราทำไมกัน “ นวลคิดอย่างไม่เข้าใจ ส่วนเต่ากับคชาก็มองหน้ากันโดยที่พูดอะไรมากไม่ได้
ตำรวจเดินสำรวจรอบๆ บริเวณบ้านสักพัก จดรายระเอียดและถ่ายรูปในที่เกิดเหตุตัวบ้านไม่มีรอยงัดแงะของก็ไม่ได้หายดังนั้นจึงยังสรุปอะไรไม่ได้มาก
“ ผมจะจัดเวรมาเฝ้าที่บ้านของคุณสักสองวันนะครับอาจจะมีความเคลื่อนอะไรและจะได้ช่วยกันดูและไปด้วยเผื่อว่าพวกมันย้อนกลับมาอีก “ เจ้าหน้าที่บอกก่อนจะเดินกลับไปที่รถ
“ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ “
บึ้ม!!!!!!!!!!!!
ยังไม่ทันที่ตำรวจจะได้ก้าวขึ้นรถรถก็เกิดระเบิดไฟท่วมขึ้นทันที ตำรวจนายหนึ่งกระเด็นไปอีกทางส่วยอีกคนก็ถูกไฟคลอก เต๋าเห็นดังนั้นก็รีบก้าวออกมาสะบัดมือไปที่รถหนึ่งครั้งไปก็ดับลงทันที
“ ชาพาแม่กับน้องหลบเข้าไปในบ้านก่อนเร็ว!!! “ เต๋าตะโกนบอกเสียงดังแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อมีคลื่นอะไรบางอย่างพุ่งเข้าไปกระทบนวลเค้นท์และคชาเข้าอย่างจัง “ คชา!!!!! “
ร่างสูงพุ่งเข้าไปหาร่างบางและประคองไว้ทันที คชาขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ กระพริบตาถี่ๆ ด้วยความมึนงง ก่อนจะหันไปมองแม่และน้องที่นอนตัวแข็งกลายเป็นก้อนหินไปแล้ว
“ ม๊า!! เค้นท์!! “ พยายามจะเข้าไปหาแต่โดนเต๋ากระชากให้ตามออกไปทางข้างบ้าน
“ มานี่ก่อนเร็ว “
“ แต่ม๊ากับเค้นท์ล่ะ “ คนตัวเล็กตัวสั่นอย่างหาดกลัวและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด
“ เดี๋ยวเต๋าจะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมเองไม่ต้องห่วงนะชา “
“ ยังไง “ เต๋าดันให้คชาเข้าไปแอบในโรงกล้วยไม้ข้างบ้าน
“ ต้องฆ่าคนที่ทำไง!! “
แววตาทอแสงโรจน์ไปด้วยความโกรธแค้นไม่คิดว่าพวกมันจะกล้าทำร้ายคนอื่นที่ไม่ใช่เค้า และคนที่มันทำร้ายก็คือคนสำคัญของเค้าอีกต่างหาก ตอนนี้เต๋าโกรธจนควันออกหูเรื่องนี้เค้ายอมไม่ได้จริงๆ
“ เต๋าจะไปไหน “ คชาถามเมื่อร่างสูงเดินออกมาที่หน้าประตูโรงกล้วยไม้
“ จะออกไปดูพวกมัน “
“ ชาไปด้วยสิ ชาไม่อยากอยู่คนเดียวชากลัว “ คชาวิ่งมาเกาะชายเสื้อเต๋าแน่น
“ งั้น.....หลบอยู่ข้างหลังเต๋านะ “
“ อืม “ คนตัวเล็กพยักหน้ารัวๆ
ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปข้างนอกโรงกล้วยไม้ก็เปิดออกอย่างแรง ชายใส่ชุดดำคนหนึ่งเคลื่อนเข้ามาหาเต๋าอย่างรวดเร็ว คชาเห็นแอบเห็นตาของเต๋าเปลี่ยนเป็นสีแดงแวบนึงก่อนที่ชายชุดดำจะกระเด็นออกไป
“ อ๊ากก!! “
“ …....” เต๋ายื่นมือออกไปข้างหน้าแล้วดาบเล่มยาวก็ปรากฎออกมา
ร่างสูงพุ่งตัวเข้าไปหาชายคนนั้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด แค่พริบตาเดียวเลือดก็ค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากชุดและชายคนนั้นก็นอนดิ้นทุรนทุรายดูท่าทางเจ็บปวด
“ อ๊าก!!!!! “
“ พวกแกมากันกี่คน “ เต๋าถามเสียงดังจนคชานึกกลัว
“ ถึงตายข้าก็ไม่บอกเจ้า! ”
“ งั้นก็ตายซะ!! “
“ อ๊ากกกกกก!!! “ สิ้นเสียงสุดท้ายดาบเล่มยาวก็ถูกเสียบเข้าที่หน้าอกชายคนนั้นแน่นิ่งและร่างก็หายวับไปทันที
ภาพที่คชาเห็นตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กสั่นเป็นเจ้าเข้า รู้สึกกลัวจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เต๋ากอดคชาไว้แน่นกายแล้วค่อยๆ พยุงออกไปข้างนอก
“ ไม่ต้องกลัวนะคชา “
“ …...” คชาไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง
พอออกมาข้างนอกก็มีชายชุดดำอีกสี่คนมาล้อมตัวเต๋ากับคชาเอาไว้ เต๋ากระชับอ้อมกอดแน่นกลัวจะพลาดท่าแล้วคชาได้รับอันตราย ทั้งสี่คนเดินวนอยู่เป็นวงกลมก่อนที่ใครคนหนึ่งจะพูดขึ้นเสียงดัง
“ ไม่คิดว่าเจ้าชายจะมีแรงสังหารพี่น้องของข้าไปได้อย่างรวดเร็วเพียงนี้ น่ายกย่องนัก “ ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทางไม่ยีหระอะไรแม้จะบอกว่าคนที่เต๋าฆ่าไปเป็นพี่น้องของตัวเองก็ตาม
“ อย่าพูดมาก!! “
“ ในเมื่อบุกไปคนเดียวแล้วทำอะไรเจ้าชายอย่างท่านไม่ได้ คงต้องเจอพวกเราสี่คนแล้วล่ะ “ เสียงของชายอีกคนพูด
“ ที่แท้ภูตแห่งซีลาสทั้งห้า....ไม่สิทั้งสี่ก็ขี้ขลาดถึงเพียงนี้ “ เต๋าแสยะยิ้มอย่างดูถูก
“ จะว่าพวกฆ่าเป็นหมาหมู่ก็ได้!! แต่ไม่ว่ายังไงถ้าวันนี้ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้กลับไปข้าก็ตายอยู่ดี “ ชายคนเดิมพูดด้วยแรงโทสะ
“ ถ้ากล้าก็เข้ามา!! ไอ้พวกหมาหมู่ “ เต๋าตะโกนใส่พวกมันดังลั่น
“ วันนี้ถึงที่ตายของเจ้าล่ะ ไอ้เจ้าชายรูเซีย!! “
“ อ๊ากก!!! “ ยังไม่ทันเข้าถึงตัวเต๋าชายคนหนึ่งก็ล้มลงไปจมกองเลือดทันทีด้วยคมดาบ
เจ้าชายแกว่งดาบต่อสู้โรรันดุเดือดด้วยความสามารถที่ถือได้ว่าไม่เป็นรองใครเพราะในฐานะที่เค้าเค้าได้ชื่อว่าเป็นรัชทายาทแห่งอาณาจักรจึงถูกฝึกให้เชียวชาญทางด้านการรบมาตั้งแต่เด็ก
ถืงศัตรูจะมีมากว่าแต่ตอนนี้ก็เพลี้ยงพล้ำไปถึงสามคน ที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็เพียงสองเท่านั้นแต่ใช่ว่าจัดการได้ง่ายๆ เพราะที่เหลืออยู่คือระดับหัวหน้าของหน่วย
อีกทั้งคนตัวเล็กเกาะอยู่ทางด้านหลังของเต๋าแน่นทำให้การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มช้าลงและต้องคอยเป็นห่วงหน้าพะวงหลัง จนมีช่องว่างให้ไม่ทันระวังตัวเองและโดนโจมตีกลับบ้าง
" อ๊ากก!! " ที่ไหล่กว้างเกิดรอยแผลเป็นทางยาว
" เต๋า!! เอ้ย!.....ปล่อย " คนตัวเล็กที่กำลังจะดูแผลให้ชายหนุ่มถูกแรงกระชากให้ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของฝ่ายตรงข้ามทันที
" ปล่อยคชาเดี๋ยวนี้นะ!!! " เต๋าตะโกนดังลั่นเมื่อชายชุดดำคนหนึ่งบีบคอคนตัวเล็กเอาไว้
" นี่คนสำคัญของท่านรึองรัชทายาท " ใครคนหนึ่งเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงระคนดีใจว่าในที่สุดก็พบจุดอ่อนของเจ้าชาย
" ถ้าเจ้าคิดแม้แต่จะทำร้ายคนของข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!! " ร่างสูงกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ
" แล้วท่านคิดว่าข้ากล้ามั๊ยล่ะ " รอยยิ้มหน้าเกลียดแสยะขึ้นที่มุมปาก
" อ๊ะ!!.....อึก " แรงบีบทำให้คชาเริ่มขาดอากาศ
" หยุดนะ!! " ร่างสูงกำดาบแน่นตั้งท่าจะเข้ามาแต่ทว่าอีกฝ่ายก็ขู่ไว้
" ถ้าท่านยังขยับอีกก้าวเดียวคนสำคัญของท่านไม่รอดแน่ "
" แกจะเอายังไงว่ามา " เต๋าต้องพยายามระงับอารมณ์เพราะกลัวคชาได้รับอันตราย
" หนึ่งชีวิตแรกกับหนึ่งชีวิต "
" อย่านะเต๋า!! " คชาส่ายหน้า
" เงียบปากไปเถอะน่า!! " แรงบีบเพิ่มมากขึ้น
" อัก!! "
" หยุดนะ!! "
" เจ้าจะตัดสินใจยังไงเจ้าชาย "
" หนึ่งชีวิต.....แลกกับหนึ่งชีวิต "
" ใช่! และชีวิตนั้นต้องเป็นชีวิตของท่าน "
" ตกลง "
" อย่านะเต๋า!!! " คนส่ายหน้า พยายามดิ้นห้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของศัตรูแต่กลับไม่สำเร็จ
" ดีมาก ทิ้งดาบสิ " ชายชุดดำบอกอย่างยินดี ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้
" เจ้าต้องปล่อยคนของข้าก่อน "
" ได้สิ แต่ท่านต้องทิ้งดาบก่อน "
" อย่านะเต๋า.....ขอร้อง "
" ยังไงซะถึงจะข้าคนคนนี้หรือไม่ฆ่ามันก็ม่มีผลอะไรอยู่ดี ข้าจะยอมไว้ชีวิตมันก็ได้หายเจ้าทำตามที่ข้าต้องการ " ชายชุดดำพูดอีกครั้ง เต๋านิ่งคิดก่อนจะตอบ
" ขอโทษนะชา เต๋าปล่อยให้หัวใจของเต๋าเป็นอะไรไปไม่ได้ " ร่างสูงพูดพลางยิ้มบางๆ
" เต๋า......อย่า "
เคร้ง!!!
เสียงดาบหล่นกระทบพื้นพร้อมกับน้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มคชากลัวไม่อยากให้เต๋าเป็นอะไรไปต่อหน้า ตอนนี้เค้าอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ขอให้เต๋าปลอดภัยคชาจะยอมทุกอย่าง
" กรอยด์จัดการมัน " เสียงคำสั่งดังสะท้อนและทำให้รู้สึกเย็นเฉียบไปถึงกระดูก
" ครับหัวหน้า "
ชายอีกคนเตะเข้าที่ขาด้านหลังทำให้เจ้าชายล้มลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นก่อนจะยกดาบขึ้นแล้วเตรียมตัวจะแทงลงมาที่เจ้าชาย
" ย้าก!! " ปลายดาบพุ่งลงมาเกือบถึงร่างชายหนุ่ม
" อย่านะ!!!!! " คชากรีดร้องสุดเสียง
" อึก!! "
แทบจะมองไม่ทันแต่ทว่าเลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาจากปากของกรอยด์เป็นจำนวนมากมีดดาบแทงทะลุหลังไปจะสุดความยาว กรอยด์มองหน้าเจ้าชายอย่างอาฆาตครั้งสุดแล้วแล้วก็ถูกผลักให้กระเด็นหงายหลังไป
" เจ้ากล้าเล่นตุกติกกับข้ารึ " ชายชุดดำคนเดียวที่เหลืออยู่โกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
" หึ!! "
" เจ้าหัวเราะอะไร!! "
" เจ้าแพ้แล้วล่ะ ใช่มั๊ยครับอาจารย์ " เต๋าพูดก่อนจะมีชายแก่ในชุดขาวปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า
" เฮมอสเมอร์ลิน จะ....เจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงในเมื่อเจ้าถูกผนึกไว้แล้ว " ชายชุดดำพูดด้วยความสั่นกลัว
" เจ้าคิดว่าเวทแค่นั้นจะสะกดข้าเอาไว้ได้รึ เจ้าคิดผิดแล้ว "
" อะ.... "
" ตายซะเถอะรานาส " เฮมอสเมอร์ลินร่ายเวทใส่รานาสเพียงครั้งเดียวร่างทั้งร่างของชายชุดดำก็หายวับไปทันที
คนตัวเล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง คชารีบวิ่งตรงมาหาเต๋าแต่ทว่ายังไม่ทันจะถึงตัวร่างสูงก็ลมลงกับพื้นโดยมีดาบปลายแหลมชองกรอยด์เสียบจากทางด้านหลัง เป็นแรงเฮือกสุดท้ายก่อนกรอยด์จะสิ้นใจ
" อึก!! "
" เต๋า!!! "
" องค์ชายรูเซีย!! "
คชารีบวิ่งไปประคองร่างสูงไว้ในอ้อมกอด มือเรียวลูบไปบนใบหน้าที่ขาวซีดเพราะเสียเลือดจากบาดแผลฉกรรณ์
" เต๋าอย่าเป็น......อึก......อะไรนะ "
" เต๋าไม่เป็นไรหรอก...อะ.....คชาอย่า...ร้องไห้นะ เต๋าไม่อยากเห็นคชาร้องไห้เลย " ร่างสูงยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาบนใบหน้าของคนรัก
" ฮือ....ชาไม่ร้องก็ได้ แต่เต๋าต้องไม่เป็นไรนะ " แม้จะบอกอย่างนั้นแต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหล
" เต๋ารักคชานะ....คชาคือเจ้าชีวิตของเต๋า " เลือดมากมายทะลักออกมาจากปากของร่างสูง
" ถ้าคชาเป็นเจ้าชีวิตของเต๋า...งะ...งั้นคชาขอสั่งให้เต๋าไม่เป็นอะไร "
" หึ " ร่างสูงยิ้มให้คนตัวเล็กบางๆ ก่อนดวงตาจะค่อยๆ ปิดสนิท หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดราวกับโดนฉีกกระชาก
" เต๋า! เต๋า!!! เต๋าอย่าเป็นอะไรนะ!! ตื่นขึ้นมาก่อนสิ ชารักเต๋าเหมือนกัน ตื่นขึ้นมาฟังก่อน เต๋า!! " แม้จะเรียกเท่าไหร่ร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
" หยุดก่อนพระชายา ต่อไปนี้ขอให้เป็นหน้าที่ของข้าเองเถิด " ชายแก่ที่ยืนอยู่ข้างๆ บอกก่อนจะร่ายเวทใส่เจ้าชายจนตัวค่อยๆ ลอยขึ้นแล้วหายวับไป
" เต๋า!! "
" ไม่ต้องห่วง " ชายแก่หันมายิ้มให้คนตัวเล็กครั้งหนึ่งก่อนจะหายไปต่อหน้าเช่นกัน
ทิ้งให้คชานั่งอยู่คนเดียวในความืดมิดของคำคืนที่ไร้ดาว.......................
สวัสดีค่ะ
พรุ่งนี้จบแล้วน้า สำหรับเรื่องนี้
ขอบคุณที่ติดตามกันมาแม้จะเป็นฟิคสั้นก็ตาม
รอตอนจบพรุ่งนี้นะคะ
ความคิดเห็น