คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 6 100%
Part Tao
หลังจากที่ผมพาไตเติ้ลและพี่เลี้ยงคนใหม่ของลูกไปกินไอศกรีมเรียบร้อยแล้วพวกเราทั้งสามคนก็พากันกลับบ้าน ดูจากท่าทางแล้วไตเติ้ลคงจะชอบพี่เลี้ยงชาชาเอามากๆ เพราะผมไม่เห็นแกแบบนี้มานานแล้ว อาจจะเป็นเพราะมีเพื่อนด้วยล่ะมั้งไตเติ้ลถึงร่าเริงเป็นพิเศษ
ตอนแรกที่ผมเห็นพี่เลี้ยงของลูกครั้งแรกยังคิดว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่าที่ยื่นข้อเสนอให้นมยุพินพาลูกเข้ามาทำงานแทนในช่วงที่รักษาตัวอยู่ ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดจะช่วยนมยุพินนะครับยังไงผมก็คิดจะรับผิดชอบค่ารักษาให้เธออยู่แล้วเพราะเธอคอยดูและไตเติ้ลให้ผมมาตั้งแต่แม่ของไตเติ้ลเสียและลูกของผมก็ผูกพันธ์กับเธอมาก แต่ผมเห็นคชาแล้วไม่คิดว่าจะดูแลไตเติ้ลได้เลย
ท่าทางของคชาดูเป็นคนซื่อๆ นิ่งๆ เหวอๆ เหมือนจะตามไตเติ้ลไม่ทัน ยอมรับครับว่ากลัวจะเอาไม่อยู่เพราะลูกชายผมคนนี้ก็ใช่ย่อยซะที่ไหนเพราะก่อนหน้านี้ผมพาพี่เลี้ยงเข้ามาดูแลแกในระหว่างที่นมยุพินป่วย เพียงแค่หนึ่งอาทิตย์นะครับ ขอย้ำว่าหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น บ้านเราต้องเปลี่ยนพี่เลี้ยงไปถึง 6 คน ตัวเลขดูน่าตกใจใช่มั้ยครับแต่ไม่มีใครทนลูกของผมได้เลยสักคนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม
แต่นี่คชาเข้ามาได้หนึ่งวันเต็มๆ แล้วยังไม่เกิดเรื่องอะไรน่าเป็นห่วงเลย(เกิดแต่แกไม่รู้หรือเปล่าคุณพ่อ =_=) แล้วดูท่าไตเติ้ลจะชอบคชามากซะด้วยเพราะนั่งคุยกันงุงิไม่หยุด ผมเห็นแบบนี้ก็เบาใจไปได้เปาะนึงครับแต่จะไว้ใจอะไรมากก็คงไม่ได้ครับผมคงต้องจับตาดูไปเรื่อยๆ ก่อน
พูดถึงพี่เลี้ยงคนใหม่คนนี้ตอนแรกที่ผมเห็นผมก็รู้สึกธรรมดานะครับ หน้าตาตี๋ๆ ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น แต่ไม่รู้ทำไมพอมองไปมองมาแล้วมันถึงรู้สึกถูกชะตาอย่างน่าประหลาด ผมสารภาพครับว่าแอบมองคชาค่อนข้างบ่อยโดยที่เจ้าตัวเค้าไม่รู้ (เค้ารู้ย่ะ!!) พอมองคชาแล้วทำให้ผมรู้สึกว่าคนๆ นี้มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูด ดึงดูดให้อยากจ้องมองทั้งรอยยิ้มและดวงตาสีดำกลมใสคู่นั้นอีก..............
เอ้ย!!!~ เพ้ออะไรวะเนี้ย =_=
ผมคงทำงานหนักเกินไปแล้วล่ะครับถึงคิดว่าผู้ชายหน้าเด็กคนนี้น่ามองซะอย่างนั้น คงจะเป็นเพราะถูกชะตาเฉยๆ ล่ะมั้งคงไม่มีอะไร....ไม่มีอะไรจริงๆ นะ.......แหน่ะ!! คุณคิดว่ามีใช่มั้ย? ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง!!! <<<<<จ้า จ้า คุณพ่อเต๋าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรจะย้ำทำไมนักหนาเนี๊ย =_=
“ คุณพ่อคับ~ พรุ่งนี้จะมารับไตเติ้ลอีกหรือเปล่า “ หลังจากที่สนใจแต่ชาชามานานลูกชายตัวเล็กของผมก็หันมาคุยกับผมบ้างแล้วล่ะครับ
“ พรุ่งนี้ไปกลับกับชาชานะครับไตเติ้ลพ่อคงจะมารับไม่ได้ พ่อทำงานน่ะลูก “ งานที่บริษัทยุ่งมากครับ ยุ่งจนหลายๆ ครั้งผมไม่มีเวลาให้ลูกเลย
ผมเปิดบริษัทเกี่ยวกับการนำเข้าเครื่องจักรจากต่างประเทศครับ มีหลายครั้งต้องไปดูงานที่ต่างประเทศหรือกลับจากที่ทำงานดึกๆ ผมก็เลยไม่ค่อยจะมีเวลาให้กับไตเติ้ลมากเท่าไหร่คิดแล้วก็รู้สึกละอายใจเพราะผมเคยสัญญากับแม่ของเค้าเอาไว้ว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุดแต่ผมก็ทำไม่ค่อยจะได้เลยเพราะทำแต่งาน แต่ที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อลูกทั้งนั้นแหละครับ
“ เหรอครับ “ นั่นไงเสียงหง่อยๆ ของเจ้าตัวเล็กที่ผมไม่อยากได้ยิน
“ พ่อขอโทษนะลูก “
“ ไม่เป็นไรนี่ครับไตเติ้ลก็กลับกับชาชาก็ได้เดี๋ยวชาชาไปรับเอง “ เสียงใสของพี่เลี้ยงคนใหม่บอกกับเจ้าตัวเล็ก คงอยากจะช่วยผมแก้สถานะการณ์ล่ะมั้ง
“ แล้วชาชาขับรถเป็นเหรอ “
“ เป็นสิครับ “
“ อืม....ก็ได้แต่อย่ามาช้านะ “ ทำท่าคิดนึดนึง
“ ครับ “
“ งั้นไตเติ้ลกลับกับชาชาก็ได้คับคุณพ่อ (^_^) “
“ ครับผม “ (^_^) ผมหันไปยิ้มขอบคุณให้กับพี่เลี้ยงคนเก่ง คชายิ้มให้ผมนิดนึงก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนอายๆ
เอ๊ะ!! อายเหรอ? สงสัยผมจะคิดไปเองล่ะมั้ง...แต่ท่าทางแบบนี้ก็น่ารักดี.....
น่ารัก? ….น่ารัก? ผมมองว่าผู้ชายน่ารัก? …........โอ้ย!!!~ สงสัยจะเครียดเรื่องลูกเกินไปล่ะมั้งเนี้ยหรือว่าอากาศมันร้อนกันแน่หว่า (-_-)? ผมขับรถไม่นานก็มาถึงที่บ้านคงต้องให้ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนแล้วค่อยมากินข้าวพร้อมกันเดี๋ยวจะดึกเกินไป
“ ไตเติ้ลไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวจะได้ลงมากินข้าวกัน “ ผมหันไปสั่งลูกเมื่อจอดรถสนิทแล้ว
“ ครับคุณพ่อ ”ลูกผมตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะลงจากรถไป ส่วนคชาก็กำลังจะลงจากรถเหมือนกัน
“ คชาก็ลงมากินข้าวพร้อมกันนะ “
“ อ๋อ...เอ่อ..ครับ “ เจ้าตัวทำหน้าเหวอนิดหน่อยก่อนจะตอบตกลง แล้วทำไมผมต้องไปสังเกตุเค้าขนาดนี้เนี้ย?
ตัวผมเองก็เดินเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำเหมือนกัน ผมขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปอาบน้ำทันทีไม่อยากจะให้เด็กๆ รอนาน เดี๋ยวนะ....เด็กคนเดียวสิ ไม่ใช่เด็กๆ
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินมาหยิบบางอย่างออกจากกระเป่า มันคือหนังสือนิทานเล่มใหม่ที่ผมซื้อมาอ่านให้ไตเติ้ลฟังก่อนนะนอนผมอยากฝึกให้ลูกเป็นคนรักการอ่านดังนั้นผมจึงเลือกที่จะอ่านนิทานให้ลูกฟังทุกคืนที่มีโอกาส
ผมเอามันเข้ามาวางไว้ในห้องของไตเติ้ลก่อนจะลงไปที่โต๊ะอาหาร ป่านนี้คชากับไตเติ้ลคงจะลงไปรออยู่แล้วล่ะเพราะผมไม่เห็นเจ้าตัวเล็กอยู่ในห้องเมื่อกี้ที่เข้าไป แล้วก็จริงอย่างที่คิดเพราะเมื่อลงมาถึงทั้งสองคนก็นั่งรออยู่ที่ต๊ะอาหารแล้ว
“ คุณพ่อลงมาช้าจัง “ เจ้าตัวเล็กส่งเสียงบอกทันทีที่เห็นหน้าผม
“ พอดีพ่อเอาหนังสือนิทานเล่มใหม่เข้าไปเก็บในห้องไตเติ้ลมาน่ะครับ “
“ นิทานเรื่องใหม่!!! “
“ เดี่ยวคืนนี้พ่ออ่านให้ฟังนะครับ “
“ เย้!ๆ คุณพ่อใจดีที่สุดในโลกเล้ย~ “
“ กินข้าวกันเถอะครับลูก ชาชาหิวแย่แล้ว “ ผมหันไปแซวคชาที่นั่งนิ่งตลอดการสนทนาของผมกับไตเติ้ล
“ ชาชาหิวแล้วเหรอ? กระเพาะยักษ์จัง เติ้ลยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลย “ หึหึหึ นี่แหละครับลูกผม =_= ประมาณว่ารักดอกจึงหยอกเล่นน่ะ
“ ชาชาไม่ได้กระเพาะยักษ์นะครับไตเติ้ล “ O_O คชาเถียงไตเติ้ลไม่เบาเหมือนกันนะเนี้ย
“ งั้นชาชาก็กระเพาะไดโนเสาร์แล้วกันนะ “ ลูกผมเองครับ
“ ไม่ใช่สักหน่อยนะ “ ชาชาครับ
“ ใช่ “ เริ่มแล้วครับ =_=
“ ไม่ใช่ “ เถียงกันเพื่ออ
“ ใช่!! “
“ ไม่ใช่!! “
“ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ ใช่ “
“ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ “ ยอมกันไม่ได้เลยทีเดียว =_=
“ ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! “
“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! “
“ หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! “ โอ้ยยยยย!!!! ปวดหัวโว้ยยยย!!!! -*-
( ._. )( ._. ) <<<<<ชาชา/ไตเติ้ล
เพลียยยยย~~ มากๆๆๆๆๆ
“ ต้องให้เสียงดังตลอดใช่มั้ยถึงจะหยุดเถียงกันเนี้ย -*- “
“ ขอโทษครับ “ คชาเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ ขอโทษเหมือนกันคับ “ แต่เสียงไตเติ้ลกว่า
“ โอเคครับ สถานะการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติกินข้าวกันได้แล้ว “ เฮ้อ~ เหนื่อย....
เราสามคนกินข้าวกันเงียบ เงียบ และเงียบมาก สงสัยสองคนนั้นจะโกรธผมหรือเปล่านะที่ดุซะเสียงดัง แต่มันก็น่าโมโหนี่ครับทะเลาะกันไม่เลิกเลย แต่เอาเถอะถือว่าเด็กทั้งคู่ก็แล้วกันนะ
“ เดี๋ยวไตเติ้ลกินข้าวเสร็จอย่าลืมไปแปรงฟันให้เรียบร้อยนะครับ “ เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะตอบเบาๆ
“ คับ......คุณพ่อไม่โกรธไตเติ้ลนะคับ “
“ ไม่โกรธหรอกครับ “ เด็กหนอเด็ก~ แล้วอย่างนี้จะโกรธลงได้ยังไงล่ะ
“ แล้วคุณพ่อโกรธชาชาหรือเปล่าคับ “ คชาเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวแล้วหันมามองหน้าผมทันที
“ อืม.....ไม่โกรธหรอกครับ “ ทำตาน่าสงสารขนาดนั้นจะโกรธลงได้ไงล่ะ นี่อยากรู้จริงไอ้หมอนี้มันเป็นเด็กหรือเปล่านะ
“ จริงนะคับ...คุณพ่อไม่โกรธผมกับชาชาจริงๆ นะคับ “ เจ้าตัวเล็กเริ่มเสียงใสขึ้นมาอีกแล้ว
“ ครับไม่โกรธ “
“ งั้นผมให้ชาชาเข้าไปฟังคุณพ่อเล่านิทานด้วยได้มั้ยคับ “ คชาหันมามองหน้าเจ้าตัวเล็กแล้วหันมามองผมอีกที
“ ก็แล้วแต่ชาชาสิครับว่าเค้าอยากเข้าไปฟังด้วยหรือเปล่า “ เรื่องอย่างนี้จะให้ไปบังคับก็คงไม่ได้จริงมั้ยล่ะครับ
“ ชาชาจะไปมั้ย? “ เจ้าตัวเล็กหันไปถามเหมือนคชาเป็นเพื่อนยังไงอย่างงั้น
“ อืม...... “ คชาทำท่าคิดหนักทันทีแล้วก็แอบเลือบมองหน้าผม
“ ว่าไงล่ะชาชา นะเข้าไปฟังด้วยกันนะ “ ลูกผมเริ่มอ้อนแล้วครับ
“ แต่ว่า...... “
“ นะ...นะ..น้าาา “ (-'^'-) ทำหน้าแบบนี้แหละครับที่ทำให้ผมยอมแพ้ทุกที
“ ก็...ก็ได้ครับ “ ในที่สุดคชาก็ตอบตกลง แล้วทำไมผมต้องรู้สึกดีใจด้วยเนี้ย? งงตัวเอง......
“ เย้!!ๆ “ ดีใจใหญ่เลยนะ เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่เลย.....ผมเพลีย =_=
หลังจากที่กินอาหารค่ำเสร็จคชาก็ช่วยป้าอิฐกับนกน้อยเก็บโต๊ะอยู่ข้างล่างก่อนขึ้นไปผมยังไม่ลืมที่จะสั่งให้คชาเอานมขึ้นไปให้ไตเติ้ลด้วยส่วนผมก็พาไตเติ้ลขึ้นไปบนห้องเพื่อแปรงฟันแต่พอไปถึงบนห้องเจ้าตัวเล็กก็บังคับให้ผมรอที่เตียงแล้วก็ยืนยันว่าจะเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำต้วยตัวเอง
“ คุณพ่อรอบนเตียงนะคับเดี๋ยวเติ้ลเข้าไปแปรงเอง คุณพ่อไม่ต้องตามเข้าไปในห้องน้ำนะ “ วันนี้มาแปลกครับ....ปกติต้องอ้อนให้ผมเข้าไปแปรงฟันให้บ่อยๆ นี่นา
“ ทำไมล่ะครับ? “ น่าสงสัยแฮะ?
“ ก็.....ก็..ก็ชาชาบอกว่าไตเติ้ลกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ให้หัดแปรงฟันเองครับ “ เพราะชาชานี่เอง (-_-)
“ โอเคครับ~ งั้นพ่อไปรอที่เตียงนะ “
“ คับ “ ไอ้ตัวเล็กของผมยิ้มแป้นแล้วรีบปิดประตูห้องน้ำทันที เหมือนจะมีอะไรแปลกนะในความรู้สึกของผม แต่คงไม่มั้งบางทีผมอาจจะคิดมากไปเอง
ผมเดินไปหยิบหนังสือนิทานแล้วมานั่งรอที่เตียง เปิดอ่านนิทานดูไปก่อนเรื่อยๆ เพื่อรอให้ไตเติ้ลออกมาจากห้องน้ำ สักพักลูกชายผมก็เดินออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาเรียบร้อยก็วิ่งมากระโดดขึ้นเตียง
“ เบาๆ ลูกเดี๋ยวก็ล้มหรอก “
“ แล้วชาชาล่ะคับ ยังไม่มาเหรอ “ มาถึงก็ถามหาชาชาเลยเชียว
“ ยังครับ “
“ ช้าจัง -3- ทำอะไรอยู่น้า “ แหน่ะ!! มีหงุดหงิดด้วย สงสัยเจ้าตัวเล็กของผมนี่จะติดชาชาเอามากๆ แล้วล่ะสิ
“ เดี๋ยวก็ชาชาเค้าก็มาครับ “
“ งื้อ~ -3- “ ใจรอ้นจริงๆ ลูกผม
“ นั่นไงมาแล้ว “ คชาเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี ในมือก็ถือถาดที่มีแก้วนมวางอยู่บนนั้นสองแก้ว
“ ชาชาอ่ะ...มาช้าจัง -3- “ พอเค้ามาถึงก็ตัดพ้อเลยครับ ส่วนคชาก็ถือถาดนมเดินมาแล้วยืนข้างๆ เตียงในฝั่งที่ผมนอนอยู่
“ ก็ชาชาเตรียมอุ่นนมให้ไตเติ้ลกับคุณพ่ออยู่นี่ครับ “ พูดจบก็ยื่นแก้วนมส่งให้ผมกับไตเติ้ลคนละแก้วก่อนจะเอาถาดไปวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ
“ ขอบคุณนะ “ ไตเติ้ล
“ ขอบใจนะ “ ผมรับแก้วนมมาอึ้งๆ ก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ ไม่เป็นไรครับ “ คชายิ้มให้ผม......ยิ้ม.....ยิ้มแบบนี้.... รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหวานแก้มใสใส ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา ในนาทีที่หัวใจผมกระตุกวูบและเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่อยากยอมรับนะแต่ผมรู้สึกจริงๆ ว่าคชา
น่ารักอ่ะ!!!!!!
ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย เค้าเป็นผู้ชายนะ ถึงจะหน้าหวาน น่ารักแค่ไหนคชาก็เป็นผู้ชายอยู่ดี เฮ้อ~ รวบรวมสมาธิแล้ว.....ดื่มน้ำให้หมด!!!!
“ หมดแล้วคับ “ ไตเติ้ลหมดก่อนผมอีกอ่ะ
“ มา เดี๋ยวพี่เอาแก้วไปเก็บให้ “
ไตเติ้ลยื่นเปล่าแก้วให้คชาเรียบร้อยแต่คชายังไม่ยอมเดินเอาแก้วไปเก็บสงสัยจะรอของผม ผมจึงรีบดื่มให้หมดจนหยดสุดท้ายแล้วส่งแก้วคืนให้คชา คชาเอาแก้วไปวางไว้นถาดเรียบร้อยแล้วก็เตรียมยกออกไปนอกห้อง
“ เดี๋ยว!!! ชาชาจะไปไหน “ ไตเติ้ลเรียกไว้ตามเคย
“ เอาแก้วไปเก็บครับ “
“ ยังไม่ต้องเอาไปเก็บก็ได้ไม่อยากรอแล้วอ่ะ ง่วง~ “ เจ้าตัวเล็กเริ่มประท้วงแล้วครับ
“ มาฟังนิทานเป็นเพื่อนไตเติ้ลเสร็จแล้วค่อยเอาไปเก็บก็ได้ชาชา “
“ ครับๆ “ ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินมานั่งที่เตียงฝั่งของไตเติ้ล
คือควมจริงแล้วเตียงของไตเติ้ลขนาดประมาณ 3.5 - 4 ฟุต มันก็ไม่เล็กนะครับถ้าเด็กตัวเล็กๆ จะนอนคนเดียวหรือมีผู้ใหญ่อีกสักคนนอนข้างๆ แต่ถ้าจะให้นอนเบียดกันสามคนก็คงไม่ใช่แล้วล่ะครับ ด้วยเหตุนี้คชาจึงเลือกที่จะนั่งแทน
“ ทำไมไม่นอนละชาชา “
“ เดี๋ยวไตเติ้ลจะนอนไม่สบายนะครับ ชาชานั่งฟังดีกว่า “
“ ไม่เอา~ นอนฟังสิเดี๋ยวไม่หลับนะ “ ลูกผมพอง่วงก็มักจะงอแงแบบนี้แระจำล่ะครับ =_=
พี่เลี้ยงหน้าหวานมองหน้าผมแบบขอคำตอบว่าจะเอาอย่างไรดี ผมพยักหน้าหนึ่งทีเป็นแทนคำตอบว่าให้ทำตามเจ้าตัวเล็กไปก่อน คชาเห็นดังนั้นจึงยอมทำตามแล้วนอนลงข้างๆ ไตเติ้ล ตอนนี้สภาพเราสามคนเบียดกันเป็นปลากระป๋องโดยมีไตเติ้ลนอนตรงกลางคั่นระหว่างผมกับคชา ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมคงต้องสั่งซื้อเตียงใหม่ให้ลูกเร็วๆ แล้วล่ะ =_=
ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังกับหัวเตียงหันหน้าไปทางไตเติ้ลและคชามือก็ถือหนังสือนิทานเอาไว้ เปิดไปที่หน้าแรกก่อนจะเริ่มต้นเล่า
“ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในวันที่อากาศที่ร้อนจัดในฤดูร้อน สัตว์ทั้งหลายต่างก็รู้สึกกระหายน้ำไปตาม ๆ กัน มีสิงโตตัวหนึ่งมันกำลังเดินออกไปหาน้ำดื่มแล้วมันก็เดินไปพบบ่อน้ำเล็กๆ ที่ใสสะอาดแห่งหนึ่ง ด้วยความกระหายสิงโตรีบเดินตรงไปยังบ่อน้ำเล็ก ๆ แห่งนั้นทันที แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็มีหมูป่าที่กำลังหิวน้ำตัวหนึ่งเดินตรงมาที่บ่อน้ำแห่งนี้ ด้วยเช่นกัน สิงโตและหมูป่าจึงประจันหน้ากันที่ข้างบ่อน้ำนั้น ทั้งคู่ต่างต้องการที่จะเป็นผู้ที่ได้ดื่มน้ำก่อนสิงโตจึงพูดขึ้นว่า
เราเจอบ่อน้ำนี้ก่อนเจ้านะ เราต้องเป็นผู้ที่ได้ดื่มน้ำในบ่อก่อน
ฝ่ายหมูป่าได้ยินดังนั้นก็ไม่พอใจจึงพูดตอบโต้ไปว่า
เราต่างหากที่เจอบ่อน้ำนี้ก่อนเราสิต้องเป็นฝ่ายที่ได้ดื่มก่อน
ทั้งคู่ไม่มีใครยอมใครจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น สัตว์ตัวอื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างพากันวิ่งหนีอย่างอลหม่านสิงโตและหมูป่า ต่างก็ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละจนหมดเรี่ยวแรงด้วยกันทั้งคู่ และก่อนที่พวกมันจะลงมือต่อสู้กันอีก ทั้งสองก็เหลือบไปเห็นนกแร้งกลุ่มหนึ่งกำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้ และพากันจ้องมองมายังพวกมันอยู่ สิงโตจึงหันมาพูดกับหมูป่าว่า
ข้าว่าเราเลิกต่อสู้กันเถอะเพราะไม่เช่นนั้น เราทั้งสองอาจกลายเป็นอาหารของเจ้าแร้งพวกนั้นได้
หมูป่าเห็นด้วยจึงตอบตกลงในทันที จากนั้นสิงโตก็บอกให้หมูป่าดื่มน้ำก่อน และเมื่อทั้งคู่ดื่มน้ำจนพอใจแล้ว จึงเดินแยกจากกันไปด้วยดี
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การต่อสู้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาในการดำรงชีวิต ดังนั้นเราควรจะหันหน้าเพื่อช่วยกันคิดและปรับความเข้าใจ เพื่อไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของผู้อื่น จบแล้วครับสนุกมั้ยวันนี้นอนฟังเงียบเชียวนะ “
เมื่อผมวางหนังสือลงก็พบว่าลูกชายของผมหลับไปแล้วถึงว่าวันนี้นอนเงียบผิดปกตินี่ถ้าเป็นทุกทีจะต้องคอยถามจ้อยๆ แล้ว พอผมหันไปมองอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ เจ้าตัวเล็กผมก็ต้องเผลอยิ้มออกมาเพราะว่าคุณพี่เลี้ยงก็หลับไปแล้วเช่นกัน นี่ตกลงผมใช่มั้ยที่เป็นพี่เลี้ยงเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้อ่ะ
ผมเห็นว่าทั้งคู่หลับสนิทก็ไม่อยากจะกวนอีกจึงเตรียมตัวจะลุกขึ้นแล้วไปนอนที่ห้องก่อนไปผมก็กระชับผ้าห่มให้คลุมตัวไตเติ้ลและคชาไว้กันหนาว และยังไม่ลืมที่จะก้มลงไปจูบหน้าผากเจ้าตัวเล็กอีกทีนึงด้วย พอเสร็จพอก็มองไปที่คุณพี่เลี้ยงตัวน้อยอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ ดูท่าทางจะหลับอย่างมีความสุขมากทีเดียวอยากรู้จริงๆ ว่ากำลังฝันอะไรอยู่เพราะเจ้าตัวเผลอยิ้มออกมาทั้งๆ ที่หลับหลายหน
ผมก้มลงไปดูรอยยิ้มตอนหลับของคชาใกล้ๆ แก้มขาวใสสีชมพูเข้ากันดีกับปากอิ่มสีแดงเหมือนลูกเชอร์รี่ในไอศกรีมที่ไปกินกันมาเมื่อตอนเย็นชวนให้น่าลิ้มลอง ผมไม่รู้ตัวเลยว่าจ้องคชามานานเท่าไหร่แล้วแต่พอรู้ตัวอีกทีผมก็เผลอตัวฝั่งจมูกลงไปบนแก้มเนียนน่าหยิกนั่นแล้ว คชาขยับตัวนิดนึงเหมือนจะรู้สึกตัว
ซวยล่ะสิ!!!
ผมนั่งลุ้นอยู่นานว่าคชาจะรู้สึกตัวมั้ย? แต่ในที่สุดพอเจ้าตัวขยับหามุมเหมาะๆ ได้ ก็นอนเงียบเหมือนเดิม ผมเลยรอดตัวไป..... นาทีนี้ผมรีบเดินออกจากห้องนอนของลูกชายทันทีแล้วกลับเข้าไปที่ห้องของผม ทรุดตัวนอนลงกับเตียงทบทวนในสิ่งที่พึ่งทำลงไป ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี้ย!!! ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วมองตรงไปยังกรอบรูปที่ผมถ่ายคู่กับใครคนหนึ่งไว้เมื่อนานมาแล้ว
“ พี่ขอโทษนะเตย “
ก็พี่เลี้ยงเค้าน่ารักขนาดเน้!!~ จะไม่ให้พี่เค้าแอบลักหลับ.....เอ้ย!!! แอบรัก ได้ไงอ่ะเนอะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีจ้า~
หายไปหลายวันอินอ่านหนังสือสอบอยู่ค่ะ
เรื่องนี้ไม่ค่อยอัพบ่อยเหมือนเรื่องคุณชายฯ
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ช่วงนี้อินค่อนข้างยุ่งจริงๆ
แต่จะพยายามไม่ให้เกินสามวันจะมาอัพทีนึงนะคะ
ตอนนี้เป็นพาร์ทพี่เต๋าเต๋าของพวกเรา(?)
อาจจะไม่เกรียนเท่าคชา(ไม่มีใครเกรียนเท่าชาแล้ว=_=)
แต่ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ แอบกรุบกริบเบาๆ (เต๋าเต๋าบ้าๆ >< ยืมเสียงแพรว)
ยังไงก็ฝากตามกันต่อไปนะคะ
อินจะพยายามขยันอัพเน้อ
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นนะคะ
เห็นยอดวิวกับเม้นเพิ่มอินก็ชื่นใจ
อยากมาอัพทุกวันเลย แต่รอให้พ้นช่วงเดือนนี้ไปก่อนนะคะ
ใครที่สอบกันอยู่ก็สู้ๆ น้า อินเป็นกำลังใจให้ค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
ปล. ภาษามันอาจจะวิบัติหน่อยแต่เพื่อเสียงที่ใกล้เคียงนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ
ความคิดเห็น