คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 4 100%
“ โอ้ยย....อู๊ยยย “
ผมขยับลุกขึ้นนั่งรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดโดยเฉพาะที่หัวเนี้ยปวดหนักกว่าส่วนอื่นเลย เอ๊ะ!! แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย ? แล้วผมมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นได้ไงเนี้ย ? งงอ่ะ...มึนงงไปหมด เดี๋ยวนะ!! เมื่อคืนผมจะทำงานนี่นาแล้วทำไมมานอนตรงนี้ได้ล่ะ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปดูที่โต๊ะโน๊ตบุ๊คเปิดไว้แต่ตอนนี้แบตหมดไปแล้ว งงอ่ะ..งงจริงๆ นะ เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย......
คิดสิ~......คิดสิคชา~ อืม...(-_- )?...................
โอ๊ะ!!!!...คิดออกแล้ว....จริงสิเมื่อคืนเจ้าเปี๊ยกเข้ามาในห้องนี่นา!!!! ….ใช่ใช่!! เข้ามาพร้อมกับ......
“ กบ!!!!! ….อ๊ากกกกก!!!!! “ (>O<)!!!!! พอนึกขึ้นได้ก็อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาสเปน ให้ตายเหอะ!!!~ พอนึกถึงไอ้ตัวประหลาดตัวเขียวที่เกาะบนหน้าผมเมื่อคืนแล้วรู้สึกขนลุก ยี๋!!!! หยะแหยงอ่ะ!!!! ปรื๋ออออ~~ ขนลุก ~(=0=)~ ฝากไว้ก่อนนะไอ้เปี๊ยกคราวน่าพ่อจะจับย่างสดเลยคอยดู ว่าแล้วรีบไปอาบน้ำดีกว่าเมื่อคืนมันเกาะหน้าต้องรีบล้าง
ผมอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายจนเรียบร้อยก็ออกมาแต่งตัวนี่ดีนะที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมาแต่เช้าไม่งั้นไปส่งไอ้เปียกไปเรียนไม่ทันพอดีเพราะปกติผมเป็นคนตื่นค่อนข้างสายอยู่เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนนอนพื้นล่ะมั้งเลยรู้สึกตัวเร็ว ไม่รู้ผมจะทนกับไอ้เด็กแสบนั่นได้อีกนานแค่ไหนนี่ขนาดมาวันแรกผมได้มาสองแผลแล้วอ่ะ ทั้งที่หน้าผากกับบนหัวสงสัยเมื่อคืนจะล้มแรงไม่รู้เลือดคั่งในสมองหรือเปล่าปูดเชียว......อึ้ยย!! นึกแล้วก็กลัวเอง....=_=
ผมลงมาข้างล่างแล้วรีบเดินเข้าไปที่ห้องอาหารทันทีจะได้ช่วยป้าอิฐกับนกน้อยเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะบ้างเดี๋ยวจะหาว่าผมไม่ยอมช่วยอะไรเลย พอเข้ามาในครัวก้เห็นสองคนนั้นยืนง้วนกันอยู่พอดี
“ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ “
“ อ้าว~ คชาตื่นเช้าจัง “ นกน้อยหันมายิ้มทักทายผมก่อน
“ ครับ ^^ ” ก็ไม่ได้ตั้งใจจะตื่นเช้าหรอกนะ -*-
“ เมื่อคืนนอนสบายมั้ยคชา “ ป้าอิฐ
“ เอ่อ...ก็สบายมากเลยครับ “ =_= อืม....สบายม้ากมาก
“ แล้วนี่ทำอะไรกันน่ะครับ ให้ผมช่วยมั้ย? “
“ คชาช่วยนกน้อยยกของแล้วกันนะจ๊ะ เดี๋ยทางนี้ป้าจักการเอง “ ถ้าดูไม่ผิดเหมือนกับว่าป้าอิฐกำลังทำซุปข้าวโพดอยู่นะ เมนูนี้แม่ผมชอบทำบ่อยๆ
“ ซุปข้าวโพดเหรอครับป้า “
“ ใช่จ้า~ คุณหนูไตเติ้ลเธอต้องทานตอนเช้าทุกวันเลย เมื่อก่อนแม่พินเธอเป็นคนทำให้ นี่ป้าก็กำลังหนักใจอยู่นะเนี้ยเพราะป้าทำแล้วเธอไม่ค่อยทานเลยสงสัยไม่ถูกปาก คุณหนูน่ะเธอติดทานอาหารฝีมือแม่พินหลายอย่างเลย “ ป้าอิฐบอกผมท่าทางเหมือนจะหนักใจจริงๆ แหม~ ไอ้เด็กแสบนี่ก็เรื่องมากจริงเชียวคนเค้าทำให้ก็กินๆ ไปเหอะ -*- <<<เหวี่ยงเพราะแค้น
“ ไหนผมขอลองชิมหน่อยได้มั้ยครับ พอดีผมเข้าครัวช่วยแม่ทำกับข้าวบ่อยๆ น่าจะพอปรับแก้ให้รสชาติใกล้เคียงกับที่แม่ทำได้ “ ช่วยผ้าเค้าหน่อยแล้วกัน
“ จริงเหรือลูก~ ดีเลยๆ งั้นคชามาทำซุปนี่แล้วกันเดี๋ยวป้าจะช่วยนกน้อยทำอย่างอื่น “
“ ครับ ^^ “
ผมเดินมาที่หน้าเตาแล้วเอาช้อนตักซุปขึ้นมาลองชิมดู อืมมม......ก็อร่อยนะครับ...แต่รสชาติมันไม่เหมือนที่แม่ผมทำจริงๆ นั่นแหละ รสนี้มันเข้มเกินไปแต่ปรับแก้หน่อยก็น่าจะใช้ได้แล้วล่ะ.....เอ๊ะ!!! หรือจะแกล้งหยดไซยาไนลงไปให้ไอ้แสบกินดี หึหึหึ...บ้าแล้ววว!!! ผมไม่เลวขนาดฆาตกรรมเด็กหรอกครับ
ประมาณ 7 โมง สองพ่อลูกก็พากันลงมาที่โต๊ะอาหารประจบเหมาะกับที่อาหารจัดขึ้นโต๊ะเสร็จพอดีไอ้เปี๊ยกมองหน้าผมแล้วทำท่าทางขำๆ ผมมองหน้าไอ้เด็กแสบอย่างคาดโทษ ฝากไว้ก่อนเถอะ!!! ฝากไว้ก่อน...วันพระไม่ได้มีหนเดียวโว้ยยย!!!!
“ คชาเมื่อคืนหลับสบายมั้ย “ เต๋าถามผมทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อย
“ ก็สบายดีครับ “ กัดฟันพูด
“ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะ “
“ ครับ “ ไม่ขาดหรอกเหลือเลยล่ะลูกแกน่ะ...ร้ายเหลือมาก
“ ไตเติ้ลครับ...วันนี้ชาชาจะพาไตเติ้ลไปส่งที่โรงเรียนนะครับ “ เต๋าหันไปบอกลูกชายที่กำลังจะตักซุปเข้าปาก
“ คุณพ่อปล่อยให้ผมไปกับชาชาสองคนไม่กลัวผมดดนลักพาตัวหยอครับ “ หืมม~~ ดูมันสิ....หาเรื่องแต่เช้าเชียว
“ ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะไตเติ้ล ชาชาเป็นพี่เลี้ยงไตเติ้ลนะลูก “ เต๋าหันมาถามไอ้เปียกทันที
“ เติ้ลแค่ล้อเล่นเฉยๆ “
“ ไหนบอกว่าอยากเป็นเพื่อนสนิทกับชาชาเร็วๆ ไงครับ “
“ ก็สนิทนะครับ.....เริ่มสนิทมากแล้วด้วย “ มันหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผมอีกแล้ว ไม่สนิทด้วยหรอกโว้ยยยย!!!
“ ดีครับ~ สนิทกันไว้ก็ดีแล้ว ไตเติ้ลจะได้มีเพื่อนเวลาพ่อกลับบ้านดึกไงล่ะ “ ม้ายยยยยยย! หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่สนิทด้วยว้อยยย!!!! (>O<)
“ คุณพ่อจะกลับบ้านดึกอีกแล้วเหรอครับ “ ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยนะไอ้เปี๊ยก สงสัยจะโดนพ่อทิ้งบ่อยๆ แน่เลย สมน้ำหน้าแบร่~ <<< กับเด็กมันก็จะเอา
“ พ่อต้องทำงานนี่ครับ แต่ตอนนี้เติ้ลก็มีชาชาคอยอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่นา..จริงมั้ยชาชา “ อ้าว!~ หันมาโยนให้กันซะงั้น ก็บอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนไงล่ะ!!!
“ จริงครับเต๋า^^~ “ เบื่อตัวเองว่ะ......จะตอบรับเพื่อออ
“ แต่วันนี้คุณพ่อไปส่งเติ้ลได้มั้ยครับ “ ( -'-'-) ทำหน้าแบ้วอีกละ =_=
“ อืมม....ก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปกับชาชาสองคนนะ “ ไอ้นี่ก็ตามใจลูกเกิ้น
“ เย้! เย้! เย้! (^o^) “ ดีใจไปป่ะ...
“ กินอาหารเช้าเถอะครับไตเติ้ล เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อยน้า “
“ ครับ (^_^) “ ยิ้มร่าเชียวนะไอ้เปี๊ยก -*- เห็นแล้วหมั่นไส้<<<< ไอ้นี่ไม่เลิกแหะ=_=
“ อุ้ย!! นมพินกลับมาแล้ว!!! “
ห๊ะ!!! ไหนอ่ะไหน..( -_-)(-_- )( -_-)(-_- )..ไหนล่ะแม่ผมอ่ะ ไม่เห็นมีเลยไอ้เปี๊ยกหลอกกันนี่หว่า -*-
“ ไหนครับไหน ไม่เห็นมีเลย นมพินอยู่โรงพยายบาลนะลูก “ ใช่ๆ ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ
“ ไม่นะ...นมพินกลับมาแล้วจริงๆ คุณพ่อดูสิ!! ซุปเนี้ย นมพินเป็นคนทำแน่ๆ เติ้ลจำได้ เพราะอาหยอยเหมือนที่นมพินทำเลย “ เออ...เปี๊ยก..เราจะบอกว่าซุปนั่นน่ะเราทำเองนะนาย แล้วก็อร่ยลูกไม่ใช่อาหยอย =_=
“ จริงเหรอครับ? “ เจ้านายตัวเผือกของผมทำหน้างงแล้วหันมามองหน้าผมอีกที่
“ ชาชาเป็นคนทำเองแหละครับไตเติ้ล ไตเติ้ลชอบเหรอครับ ถ้าชอบชาชาจะทำให้ทานทุกวันเลยนะ “ (^_^)
“ ชาชาเป็นคนทำหรอ ( -_-)++++ ใส่ยาพิษหรือป่าว ? “
โอ๊ะ!!!~ บร๊ะ!! เด็กคนนี้ช่างร้ายกาจ เพราะมันอ่านความคิดผมได้ไง.....ไม่ใช่แล้ววว!!! ใครจะบ้าใส่ลงไปล่ะ
“ ไม่ใส่หรอกครับในซุปน่ะ ชาชาใส่ลงไปในนมแก้วที่ไตเติ้ลดื่มหมดไปแล้วนั่นแทน “
(=[]=) <<<<<ไอ้เปี๊ยกช็อคอ้าปากค้างจนน้ำลายแทบจะย้อยลงมาแล้วล่ะครับ อะคริ! อะคริ! แก้แค้นได้สำเร็จ
“ ชาชาล้อเล่นครับ ใครจะไปทำงั้นได้ล่ะ “ เห็นหน้าไอ้เปี๊ยกแล้วสะใจโว้ยยยย โฮะๆๆๆ (หัวเราะเหมือนแม่มดชั่วร้าย)
“ ชาชาไม่ได้ใส่ยาพิษจริงๆ นะ “ 55555+ มันกลัวจริงแหะ ถามเสียงอ่อยเชียว
“ ครับ ไม่ได้ใส่หรอกทานเถอะครับเดี๋ยวไม่ร้อน “ 555+ (ยังหยุดขำในใจไม่ได้)
“ อืมม “
แล้วไอ้ตัวเล็กก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างรวดเร็วสงสัยจะชอบรสนี้จริงๆ ผมเห็นดังนั้นก็หันมาตั้งหน้าตั้งตากินของตัวเองบ้าง แต่สักพักก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกผมว่ามีคนมองผมอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารทันที แล้วก็พบกับ.......
สายตาของคุณพ่อตัวเผือกที่จ้องมาที่ผมริมฝีปากยิ้มให้ผมน้อยๆ เหมือนจะขอบคุณ แต่ไม่รู้ทำไมพอผมเห็นรอยยิ้มนี้แล้วในหัวใจผมมันต้องกระตุกวูบและสั่นไหวด้วยล่ะ............(-////-).............
พอทานอาหารเช้ากันเสร็จผมก็เดินถือกระเป็ให้เจ้าตัวเล็กแล้วเดินไปส่งขี้นรถ โดยที่เจ้าตัวอ้อนให้คุณพ่ออุ้มมาตั้งแต่ในห้องอาหารแล้ว
“ ตั้งใจเรียนนะครับ “ ผมบอกเจ้าเปี๊ยก
“ คชาก็ไปด้วยกันเลยสิ! เดี๋ยวชั้นขับรถไปส่งไตเติ้ลเสร็จแล้วจะพาไปส่งที่โรงพยาบาล “ เต๋าเอ่ยปากบอกชวนผมให้ไปด้วยทันที
“ แล้วตอนเย็นล่ะครับ? “ แล้วจะให้ไปรับไอ้เปี๊ยกยังไงล่ะ?
“ เดี๋ยวตอนเย็นชั้นจะเข้าไปรับคชาที่โรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยพากันไปรับไตเติ้ลไง พอดีว่าต้องไปจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลด้วยพอดี “
“ อ๋อ..ครับ “ ผมเปิดประตูจะขึ้นไปนั่งด้านหลังรถกับไตเติ้ลแต่ไอ้เปี๊ยกดันไล่ผมให้ไปนั่งหน้า
“ ชาชาไปนั่งหน้ากับคุณพ่อสิ! เติ้ลจะนอน “ อ้าว~ ซะงั้นอ่ะ
“ โอเคครับ “ แล้วผมก็ต้องไปนั่งหน้ากับคุณเผือกสินะ......
พอขึ้นรถเรียบร้อยยังไม่ทันที่รถจะออกไอ้เปี๊ยกก็ยื่นหน้ากลมๆ มาบอกกับผม.........
“ ชาชาคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะ “
“ คร๊าบบบ “ =_=
“ ต้องให้เตือนอีกผู้ใหญ่นี่น้า “ พูดจบก็ล้มตัวลงนอนที่เบาะหลังทันที เต๋าหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้บางๆ เอ่อ...จะยิ้มทำไมเนี้ย!!! จะหาว่าผมสัพเพร่าขนาดให้เด็กต้องมาเตือนหรือไงนะ.....ขัดใจว่ะ -*-
ไอ้เปี๊ยกด้านหลังน่าจะหลับไปแล้วล่ะเพราะผมได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ส่วนผมกับเต๋าก้นั่งฟังวิทยุรายงานสภาพการจราจรกันเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ฝ่ารถติดไปประมาณสามแยกไฟแดงก็มาถึงโรงเรียนไอ้เปี๊ยก จะว่าไปโรงเรียก็ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่นะ...แต่ที่ใช้เวลาขนาดหลับไปได้ตื่นนึงนี่ก็เพราะรถมันติดเนี้ยแหละ ผมล่ะเบื่อมากเลยรถติดในกรุงเทพเนี้ย =_=
เต๋าจอดรถที่ฟุตบาทบริเวณโรงเรียนแล้วหันมาปลุกเจ้าเปียกที่นอนน้ำลายยืดอยู่ด้านหลัง สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึกเพราะมัวคุยเล่นอยู่กับไอ้ปีศาจตัวเขียวน่าขยะแขยงนั่นอยู่ =_=
“ ไตเติ้ลครับ ตื่นได้แล้วลูก...ถึงโรงเรียนแล้ว “
“ งืมๆ คร๊าาาบ “ ไอ้แสบงัวเงียตื่นขึ้นมาขยี้ตาด้วยท่าทางน่ารักจนผมต้องเผลอยิ้มออกมา ถ้าลดความแสบได้คงจะดีมากเลยทีเดียว
“ ไปครับ.....คุณครูแพรวารออยู่โน้นแล้วครับ “ เต๋าบอกแล้วชี้ให้ไอ้เปี๊ยกเห็นคุณครูคนสวยที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
“ ครับ “
ไอ้เปี๊ยกลุกขึ้นนั่งแล้วค่อยๆ เปิดประตูลงจากรถ ผมก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าเป้ลายเบนเทนของไอ้เปี๊ยกมาถือไว้แล้วเดินตามลงรถไปด้วย แหม~ ไอ้แสบนี่ก็มีรสนิยมเหมือนกันนะเนี้ยใช้กระเป่าลายเบนเทนซะด้วย ผมเดินตามพ่อลูกที่เดินจูงมือกันเกือบจะไปถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้ว
เมื่อมาถึงหน้าประตูโรงเรียนไตเติ้ลก็ไหว้สวัสดีคุณครูคนสวยก่อน คุณครูคนสวยก็ยิ้มทักทายให้ทั้งพ่อทั้งลูกและผมด้วย.....คุณครูน่ารักจังเลยอ่ะ …..
“ สวัสดีคับคุณครูแพรวา “
“ สวัสดีค่ะไตเติ้ลรีบเข้าโรงเรียนเลยนะคะ จะเคารพธงชาติแล้ว “ ครูสาวบอก
“ ไปก่อนนะครับคุณพ่อ “
“ ครับ~ ตั้งใจเรียนนะครับแล้วตอนเย็นเจอกันครับ “
“ ครับ “ แล้วเต๋าก็หอมแก้มกลมๆ ทั้งสองข้างก่อนจะปล่อยตัวลูกชาย
“ ไปก่อนนะชาชา “
“ ครับ บ๊ายบาย “ ผมยิ้มแล้วโบกมือให้ไอ้ตัวเล็ก แต่ทว่า......
“ แบร่~ “ ไอ้เปี๊ยกกลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผมซะงั้น (=_=)++ หึหึหึ อยากฆ่าเด็กว่ะ
เมื่อไอ้เปียกไปแล้วเต๋าก็แนะนำผมให้คุณครูแพรวารู้จัก............
“ คุณครูครับนี่ คชา เป็นพี่เลี้ยงคนใหม่ของไตเติ้ลนะครับ บอกไว้ก่อนเพราะเดี๋ยววันหลังเค้าต้องมารับมาส่งกันทุกวัน “
“ สวัสดีครับ “ (^_^) ผมทักทายคุณครูคนสวยทันที
“ อ้าว!!~ คุณคชาเป็นผู้ชายเหรอคะ อุ้ย!! น่าหวานมากเลยแพรก็นึกว่าผู้หญิงซะอีก “ เอ่อ......คุณครู (=_=);;
“ ผู้ชายครับ “
“ ขอโทษนะคะ “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ มีคนเข้าใจผิดบ่อย “ เพลีย.....เพลียแต่เช้าเลย....
“ งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ “ เต๋าตัดบททันทีสงสัยจะรีบ
“ ค่ะ “
“ ฝากไตเติ้ลด้วยนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะมารับเอง “
“ ค่ะ “
“ ไปกับเถอะคชา “
“ ครับ “
“ ไปก่อนนะครับคุณครู “ แหม~ อดคุยกับคนสวยต่อเลย เซ็ง!!
“ ค่ะ “
ผมเดินตามคุณเผือกมาขึ้นรถพอนั่งเรียบร้อยก็ไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยเดี๋ยวจะหาว่าคชาสอนแล้วไม่จำ เรานั่งเงียบๆ กันมาซักพัก แล้วในขณะที่รถติดเต๋าก็หันมาคุยกับผมก่อน
“ คชา..คิดว่าพอจะรับมือไหวมั้ยเรื่องไตเติ้ลน่ะ “ อืม...พอชวนคุยก็ถามคำถามนี้เลยเหรอจ๊ะ สงสัยจะรู้นิสัยของลูกตัวเอง
“ ผมคิดว่าผมน่าจะเอาอยู่ครับ “ ถึงจะลำบากหน่อยก็เถอะ
“ แหม~ พูดเป็นพี่เสกโลโซเชียวนะ “ เอ่อ....คุณเผือกรู้จักพี่เสกด้วยเหรอครับ=_=;
“ แหะ แหะ “ ผมหัวเราะแห้งๆ กลับไปให้
“ ไตเติ้ลแกก็เป็นเด็กแบบนี้แหละ แต่แกไม่มีอะไรหรอก พอสนิทกันไปเรื่อยๆ ก็จะรู้เองแหละ “ อืม....ไม่มีอะไรจริงๆ เป็นเด็กธรรมดาม้ากมากก.......เป็นเด็กธรรมดาที่เลี้ยง กบ
“ ครับ “
“ ยังไงชั้นก็ฝากเธอช่วยดูแลหน่อยแล้วกันนะ ชั้นทำงานหนักบางทีก็ไม่ค่อยมีเวลา “ ฮึ!! เลี้ยงลูกด้วยเงินสินะ
“ ครับ “
“ ขอบใจมากนะ จากที่ชั้นดูๆ คิดว่าคชากับไตเติ้ลคงเข้ากันได้ไม่ยาก “ จริงดิ!!! เอาไรดูวะ
“ จริงเหรอครับ “
“ อืม...ปกติไตเติ้ลไม่ค่อยชวนใครคุยก่อนหรอก ไม่เชื่อลองไปถ้านมยุพินดูสิ “ ฮึ!! นี่ถือว่าผมโชคดีสินะ
“ แล้วแม่น้องไตเติ้ลล่ะครับ ไปไหนซะล่ะ? “
ผมถามคำถามที่อยากรู้ออกไปโดยที่ไม่ได้สังเกตุสิ่งรอบข้าง แต่สักพักผมก็เริ่มรู้ตัวเพราะเจ้านายตัวเผือกที่นั่งข้างๆ ผมเงียบไปถนัดตา เหมือนโดนปิดสวิตส์ เอ่อ...กรูพูดอะไรผิดไปช๊ะ!! ผ่านไปสักพักเต๋าก็บอก
“ แม่ไตเติ้ลเสียไปตั้งแต่ไตเติ้ลยังเด็กแล้วน่ะ “ เต๋าตอบเสียงเรียบ อุ้ย!!! ถามอะไรออกไปวะกรู
“ ผมขอโทษนะครับ “
“ ไม่เป็นไรหรอกเรื่องมันนานมาแล้วน่ะ “ เต๋ายังคงตอบด้วยเสียบที่เรียบเฉยเหมือนเดิม
หลังจากนั้นผมกับเต๋าก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลยตลอดทาง รู้สึกผิดมากอ่ะที่ถามอะไรไม่รู้จักคิด เฮ้อ~~ ไม่น่าเล้ย รู้งี้เอาเก็บไปถามแม่แต่แรกดีกว่า ผมนั่งฟังวิทยุไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล
“ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง “
“ อืม~ แล้วเดี๋ยวจะมารับนะ ประมาณบ่ายสองครึ่ง “
“ ครับ “
ผมตอบรับแล้วลงจากรถ ยืนส่งเจ้านายตัวเผือกจนขับรถออกไปลับตาแล้วผมก็ขึ้นตึกไปหาแม่ที่ห้องพักผู้ป่วย ไม่รู้ทำไมในใจผมถึงรู้สึกผิดมากขนาดนี้นะ....ที่ถามเรื่องเมื่อกี้ออกไป ต้องเป็นเพราะสายตาเศร้าสร้อยนั่นแน่ๆ เลยที่ทำให้ผมคิดมาก แล้วผมจะคิดมากเรื่องเต๋าไปทำไมวะ......เฮ้อ~~ บ้าแล้วววว(เอามือขยี้หัวตัวเอง) ไปหาแม่ดีกว่า แม่จ๋า~~~ชาชามาแว้ววว................
น่ารักกกกกกกก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ดีจ้า^_^
ฟิ้ว~~~อินมาแว้ว
ตอนนี้ก็เบาๆ นะคะ 555+
แต่งเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีทุกวัน
อยากถามรีดเดอร์ว่า ชอบป่ะ ชอบป่ะ
น่ารักๆ กรุบกริบๆ กันปายย
ตอนนี้คุณพ่ออาจจะยังไม่ค่อยเด่นเนอะ
รอดูตอนต่อๆ ไปแล้วกันนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน
ยังไงอินจะรับมาอัพตอนต่อไปให้นะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคนน้า รอติดตามกันด้วยล่ะ
ความคิดเห็น