คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 20 100%
เต๋าเดินจูงมือพาผมไปยังห้องอาหารผ่านสายตาพนักงานหลายคู่จนผมรู้สึกอายและก็ชักจะทำตัวไม่ถูกแต่ถ้าถามว่าเต๋าอายมั้ย?....ผมตอบแทนได้เลยว่าไม่ ก็เจ้าตัวไม่เห็นจะสะทกสะท้านต่อสายตาของใครซักคนแถมยังหันมายิ้มแย้มให้ผมหน้าตาเฉย …......(-////-)
ในเมื่อเต๋าไม่สนใจ ไม่แคร์อะไร ผมก็เลยไม่ไปสนใจใครเหมือนกันกวาดสายตามองหาไอ้ตัวเปี๊ยกไปทั่ว ไม่รู้ป่านนี้โดนผีลากไปเก็บแล้วหรือเปล่า.....
“ ชาชา!! “ เสียงใสเรียกผมมาจากทางมุมหนึ่งของห้องอาหาร
“ เสียงใสมาก่อนตัวเลย.....นั่งอยู่โน้นไงเจ้าตัวแสบ “ เต๋าชี้ให้ผมดูไตเติ้ลที่ยืนโบกมือให้เราสองคน
เราเดินมาที่โต๊ะพบว่ามีอาหารวางอยู่เต็มไปหมด ทั้งข้าวผัด ข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู ก่วยเตี๋ยวน้ำ บะหมี่แห้งแล้วก็กับข้าวอีกหลายอย่างเต็มโต๊ะ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือ แก้วน้ำสารพัดสีวางอยู่รอบๆ ตัวไตเติ้ล......เอ่อ อะไรวะเนี้ย ( -.-)?
“ ทำไมเยอะแยะเลยครับเนี้ยไตเติ้ล “ เต๋าถามคำถามที่ผมอยากถามอยู่พอดี
“ ก็....ผีชะอม..เอ้ย!! พี่ชะอมเค้าซื้อมาให้น่ะครับ “ เจ้าตัวเล็กยิ้มจนตาหยี แต่ถ้าผมตาไม่ฝาดผมแอบเห็นไตเติ้ลยักคิ้วให้ผมทีนึง......หรือว่าผมจะตาฝาด -.-
“ แล้วพี่ชะเอมเค้าไปไหนแล้วล่ะครับ “ เต๋าถามต่อ ทำให้ผมหันควับไปมองไอ้หน้าขาวทันที ถามถึงทำไมอ่ะ -*-
“ เอมอยู่นี่ค่ะคุณเต๋า “ เสียงหวานบาดหูตอบรับมาจากทางด้านหลังของผม
ปึก!!!!
“ .......” ยัยผีชะอมชนผมกระเด็นหลุดไปนอกวงโคจรของเต๋าก่อนจะเอาตัวเองมาแทรกตรงกลาง
“ อุ้ย!! ขอโทษนะคะ “ เธอหันมาขอโทษแบบขอไปที
“ ไม่เป็นไรครับ “ ชนมาได้....ไหล่แทบหลุด T^T
“ ยังอยู่อีกเหรอคะ? เอมนึกว่าคุณไปแล้วซะอีก ไหนเห็นว่าจะไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ “ ใบหน้ายิ้มแย้มแต่นี่มันพูดจากเหน็บแนมชัดๆ ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
เต๋าหันมามองหน้าผมก่อนจะโดนยัยชะเอมดันให้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้านใน แล้วตัวเองก็นั่งตามลงไป ผมก็เลยต้องมานั่งฝั่งเดียวกันไตเติ้ลแทนที่จะได้นั่งข้างเต๋า
“ ชาชาเข้าไปนั่งข้างในสิ เติ้ลอยากนั่งข้างนอก “ เจ้าตัวเล็กลุกจากเก้าอี้แล้วให้ผมเข้าไปนั่งในตำแหน่งที่ตรงข้ามกับเต๋าแทน เมื่อนั่งที่เรียบร้อยแล้วผมก็แกะเอาเข้ากล่องขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“ ชาชาทำอะไรมากินบ้างน่ะ “ ไตเติ้ลหันมาหาข้าวกล่องของผมอย่างสนอกสนใจ
“ ข้าวผัดกุนเชียง กับหมูอบครับ “
“ อยากกินหมูอ้บบบ!!! ” ไตเติ้ลยื่นหน้าเข้ามาที่กล่องอาหารแล้วบอกเสียงดัง
“ อ้าว~ แล้วอาหารพวกนี้ล่ะคะน้องไตเติ้ล ไหนน้องไตเติ้ลบอกพี่เอมว่าอยากทานไม่ใช่เหรอคะ “ ชะเอมถามเจ้าตัวเล็กแล้วทำเสียงน้อยใจ
“ ขอโทษด้วยนะพี่ชะอม ก็เติ้ลไม่รู้ว่าชาชาทำหมูอบมานี่นา หมูอบของชาชาอร่อยที่สุดในโลกเลยนะ ใช่มั้ยชาชา “ เจ้าตัวเล็กหันมาเกาะแขนผมแล้วทำตาปริบๆ
“ ไม่รู้สิครับ “ ผมยิ้มให้เจ้าตัวแสบ ถ้าจะชมชาชาขนาดนี้ล่ะก็นะ.....ตัวจะลอยแล้วเนี้ย -/////-
“ แล้วคุณเต๋าอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ เดี๋ยวเอมไปดูมาให้ “ สาวเจ้าหน้าบูดนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเต๋าแทนไตเติ้ล
“ ไม่ต้องลำบากหรอกเอม แค่นี้อาหารก็เยอะจนกินกันไม่หมดแล้ว “
“ ไม่ลำบากหรอกค่ะสำหรับคุณเต๋าแล้วเอมเต็มใจ “ ยัยผีชะอมส่งสายตาหวานเยิ้มบอกก่อนจะลูบที่ต้นแขนของเต๋าเบา
( -*-)++ อย่าให้ปรี๊ดนะ...หึ!
“ เอ่อ....กินข้าวกันเถอะนะ “ เต๋ามองหน้ผมเจื่อนๆ
ผมนั่งเงียบกินข้าวโดยที่ไม่พูดสักคำ ก็มันหมั่นไส้อ่ะ หงุดหงิดด้วย!!~ ไม่ต้องสงสัยว่าใครทำให้ผมหงุดหงิด....
“ ลองทานอันนี้ด้วยสิคะคุณเต๋า “
“ พอแล้วครับเอม เยอะเต็มจานจนผมกินไม่หมดแล้ว “
ก็จะให้กินหมดยังไงไหวล่ะกับข้าวพูนจานขนาดนั้นอ่ะ ยัยคนนี้ก็แปลกคนตักเอาตักเอาจนแทบไม่เหลือที่ว่างให้เห็นข้าวเลย กับข้าวที่ผมเอามาให้เต๋ายังไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ ผมชักจะรู้สึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนะ ยิ่งยัยนี่หันมายิ้มเยาะให้ผมนิดๆ ผมยิ่งรู้สึกโมโห มันขึ้นอ่ะ มันขึ้น!!
“ อุ้ย!! คุณเต๋าคะ...ขอโทษนะคะเดี๋ยวเอมเช็ด....ให้ “
( -_-)++++ ชริ้ง~
ทันทีที่ผมได้ยินเสียงยัยชะอมเรียกเต๋าผมก็เงยหน้าขึ้นมอง พบว่าข้างแก้มของเต๋าเลอะนิดหน่อย ด้วยความเร็วแสงของสัญชาตณานผมก็คว้ากระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดซับให้เต๋าตัดหน้ายัยผีชะอมทันที
“ โตแล้วนะเต๋า...กินเลอะเป็นเด็กๆ ไปได้ “
“ ขอบคุณนะชา (^__^) “
“ ไม่เป็นไรหรอกเต๋า...หน้าที่ดูแลเต๋ามันก็เป็นของชาอยู่แล้วนี่นา “
“ ครับ (^___^) “ เต๋าทำท่าแปลกใจนิดหน่อยกับคำพูดของผมแต่ซักพักก็ส่งยิ้มหวานมาให้
หึ! คิดผิดซะแล้วที่กล้ามาลองดีกับคชา......ยกนี้คชาWIN!!!!
“ คุณพ่อไม่เห็นกินข้าวกล่องที่ชาชาทำมาให้เลย “ ไตเติ้ลท้วงเมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากจานอาหารของตัวเอง
“ ก็ชาชาบอว่าจะเป็นคนป้อนคุณพ่อเองนี่ครับ เห็นมั้ยนี่คุณพ่อก็รออยู่แต่ชาชาก็ไม่เห็นป้อนคุณพ่อซักที “ เต๋าหันไปบอกลูก
“ ที่ชาไม่ป้อนเพราะคิดว่าเต๋าจะไม่กินแล้วซะอีก เห็นมีกับข้าวเยอะแยะเต็มจานเลย “ ผมแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจนิดหน่อย
“ แต่เต๋ารอให้คชาป้อนอยู่นะครับ อยากกินกับข้าวฝีมือชาจะแย่แล้วเนี้ย “
“ …....อ่ะนี่ครับ “ ผมตักอาหารป้อนเต๋าคำนึงโดยมียังชะอมจ้องมองจนไฟแทบจะทะลุออกมาจากตาอยู่แล้ว
“ อร่อยที่สุดเลย “ เต๋ายิ้มชม
“ เต๋าอ่ะ...ปากหวาน “
“ ลองชิมดูแล้วเลยรู้ว่ามันหวานใช่มั้ยครับ “
“ บ้า!! (>/////<) “ พูดไรอย่างนั้นอ่ะไอ้เต๋าบ้าๆ
“ ชาชาเคยกินปากคุณพ่อด้วยเหรอครับ “ เจ้าตัวเล็กหันมาถามผม
“ เอ่อ...คือ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะไตเติ้ล..คือว่า “ เอาแล้วไง!! เรทไปแล้ว...เด็กก็อยู่ด้วยน้า>O<
“ ใช่ครับ~ พ่อเคยให้คชาชิมดูแล้ว “ เต๋ายิ้มกริ่ม
“ อร่อยมั้ยชาชา “ เจ้าตัวเปี๊ยกหันมาถามผมด้วยหน้าตาใสซื่อ
อร๊ากกกกกกกกก!!! บ้าไปกันใหญ่แล้วทั้งพ่อทั้งลูกเลย!! (>/////////////<)
“ ….อ่ะ....เอ่อ...” กรูจะบ้าตาย!! จะตอบมันยังไงดีวะเนี้ย
“ ไม่เป็นไร...ถ้าชาชาไม่บอกเดี๋ยววันหลังคุณพ่อลองให้ไตเติ้ลกินดูบ้างนะครับ “
“ ไม่ได้ครับ.....อันนี้ชาชากินได้คนเดียวนะ “
“ โห!! ไม่กินก็ได้ “ เจ้าตัวเล็กเบ้ปากนิดหน่อยก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ
เอ่อ.......คุยเรื่องอะไรกันอยู่อ่ะ? อธิบายให้ชาฟังบ้างสิคือชาไม่เข้าใจอ่ะ =_=
เมื่อพวกเรากินข้าวกันเสร็จผมก็เตรียมตัวพาไตเติ้ลไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล แต่เต๋าก็ตัดสินใจว่าจะไปด้วยผมกับไตเติ้ลจึงนั่งรถเต๋าไปส่วนรถที่ผมขับมาก็ทิ้งไว้ที่บริษัท เรานั่งกันตรงตำแหน่งประจำคือเต๋าขับและผมก็นั่งข้างๆ แต่คราวนี้ไตเติ้ลมานั่งข้างหน้ากับผมด้วย
นั่งฟังเพลงเบาที่เต๋าเปิดมันทำให้รู้สึกเคลิ้มสบายอยากบอกไม่ถูก รู้สึกง่วงนิดๆ ด้วยสิ เข้าตำราหนังท้องตึงหนังตาหย่อน ในขณะที่ผมเคลิ้มกำลังจะหลับผมก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
อืม........เหมือนพวกเราจะลืมใครบางคนไว้ที่โต๊ะอาหารหรือเปล่าน้า?..... สบายใจ~~ จบ!!
เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ผมก็รู้สึกตัวตื่นเมื่อ.........ริมฝีปากของใครบางคนสัมผัสที่ขมับของผม ก่อนจะลืมตาขึ้นเจ้าของสัมผัสนั้นก็กระซิบเบาๆ ที่หูเพื่อปลุกผม
“ ตื่นได้แล้วครับชา ถึงโรงพยาบาลแล้วนะครับ “
“ อืม...” ผมลืมตาขึ้นมาแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเมื่อกี๊เต๋าทำอะไร “ ถึงแล้วเหรอเต๋า “
“ ถึงแล้ว...นี่ขับรถไม่ถึงชั่วโมงเลยน้า หลับง่ายจัง “ ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวยังยกมือขึ้นมาลูบหัวผมอีก
“ ไตเติ้ลก็หลับนะ ชาไม่ได้หลับง่ายคนเดียวสักหน่อย “ -3-
“ คร้าบๆ “ เต๋ายิ้มให้ผมก่อนจะปลุกเจ้าตัวเล็ก(แกล้งหลับ) “ ไตเติ้ลครับตื่นได้แล้วลูก ไปหานมยุพินกันนะครับ “
“ ครับ “ เจ้าตัวเล็กลืมตาแป๋วขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ ราวกับว่าเมื่อกี๊ไม่ได้หลับ
“ ไปหานมยุพินกันนะครับ คิดถึงนมยุพินหรือเปล่าครับ “ เต๋าถามลูก
“ คิดถึงที่สุดในโลกเลยครับ “
พวกเราสามคนเดินขึ้นมาถึงห้องพักของแม่ พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าแม่นอนดูทีวีอยู่ เมื่อเจ้าตัวเล็กเห็นหน้าแม่ของผมเท่านั้นแหละก็วิ่งเข้าไปหาทันที
“ นมยุพินคร้าบบบบบบบบ!! “ เจ้าเปี๊ยกไปเกาะอยู่ที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
“ คุณหนูไตเติ้ล!! มาได้ยังไงกันคะเนี้ย “ แม่ลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างเอ็นดูท่าทางจะคิดถึงกันมากเลยล่ะสิท่า ผมมาเยี่ยมแม่ก็ถามถึงเจ้าเปี๊ยกทุกวัน “ คชา คุณเต๋า วันนี้มากันครบเลยนะคะ “
“ สวัสดีครับนมยุพิน “ เต๋าสวัสดีแม่อย่างนอบน้อม
“ ไปไหนกันมาคะเนี้ย มากันพร้อมหน้าเชียว “
“ ชาชากับเติ้ลเอาข้าวไปให้คุณพ่อที่ทำงานมาน่ะครับ “ ไตเติ้ลเป็นคนบอกเอง หึหึ วันนี้ผมไม่มีบทนะครับ.......
“ นมเป็นยังไงบ้างครับดีขึ้นบ้างหรือยัง หน้าตาของนมดูสดชื่นขึ้นเยอะเลยนะครับ “
“ ก็ดีขึ้นตามลำดับค่ะคุณเต๋า “
คือช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาแม่เพิ่งเข้ารับการผ่าตัดเอาเนื้องอกออกไปหมาดๆ โชคดีที่ไม่ใช่เนื้อร้ายแล้วก็ชิ้นเนื้อเล็กนิดเดียว หมอบอกว่าแม่ค่อนข้างแข็งแรงจึงฟื้นตัวเร็ว
“ เรียกเต๋าเฉยๆ ก็ได้ครับ “ เต๋าหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“ เอ่อ...อ๋อ ค่ะ “ แม่ดูงงนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ แม่กินข้าวหรือยังครับ “
“ กินแล้วลูก คุณพยาบาลเค้าเอามาให้กินตั้งแต่เที่ยงแล้ว “
“ แล้วนมจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับ “ เต๋าถาม
“ หมอให้รอดูอาการอีกสองอาทิตย์ถ้าไม่มีอะไรแทรกซ้อนก็กลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ “ แม่พูดด้วยน้ำเสียงสดชื่น
ก็แหงล่ะสิ แม่คงเบื่อโรงพยาบาลแย่แล้วอยู่มาตั้งนาน ถึงผมจะมาเฝ้าทุกวันจันทร์ถึงศุกร์แต่ก็มาได้แค่ตอนกลางวัน อยู่ในห้องพิเศษอย่างนี้ก็ไม่มีเพื่อนคุย มีแต่ทีวีกับหนังสือไว้แก้เหงา
“ ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ไปพักฟื้นที่บ้านผมนะครับ จะได้ดูแลกันได้สะดวกๆ “ เต๋าเสนอ
“ จะดีเหรอคะคุณเต๋า “ แม่ทำท่าลำบากใจ
“ ดีสิครับ แล้วอีกอย่างนมเรียกผมว่าเต๋าเฉยๆ เถอะนะครับ คุยกับผมเหมือนคุยกับคชาได้เลยครับไม่ต้องเกรงใจ ผมอยากให้นมถือว่าผมเป็นเหมือนลูกชายนมคนนึงนะครับ “ เต๋าทำแม่ผมประหลาดใจจนอ้าปากหวอเลยครับ
“ เอ่อ...ก็ได้จ่ะ เต๋า “ แม่ผมลองพูดแบบกล้าๆ กลัวๆ
“ ครับ คุณแม่ (^___^) “
( O_O )/( O[]O ) <<<แม่/ผม
“ ถ้าคุณพ่อเรียกนมยุพินว่าแม่ เติ้ลก็ต้องเรียกนมยุพินว่าคุณย่ายุพินใช่มั้ยครับคุณพ่อ “ ไอ้ตัวเล็กที่ยืนเงียบอยู่นานก็หันไปถามเต๋าด้วยความสงสัย
“ ต้องเรียกคุณยายยุพินสิลูก ไม่ใช่คุณย่า (^__^) “
( O[]O )/( O[]O ) <<<แม่/ผม อีกครั้ง!!
เอ่อ....ถ้าเต๋าจะออกตัวแรงขนาดนี้ >O< ปรึกษากันบ้างอะไรบ้างนะ!!
พอตอนเย็นพวกเราก็บ้านกันเต๋าพาไปแวะกินข้าวที่ร้านอาหารก่อนกับบ้าน พอกินเสร็จขึ้นรถปุ๊บเจ้าตัวเล็กก็หลับปั๊บ สงสัยวันนี้จะเหนื่อยเพราะเดินทางไปนั่นไปนี่มาหลายที่ ผมนั่งตาใสเพราะไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเหมือนเมื่อตอนกลางวันแถมยังไม่ค่อยกล้านอนเท่าไหร่เพราะกลัวโดนจู่โจมตอนหลับอีก (.////.)
ขับรถไปได้สักพัก.....
“ ชา “
“ ครับ “ ผมหันไปหาคนเรียก
“ เต๋าจริงจังกับชานะ “ เต๋าพูดเสียงจริงจังพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“ เอ่อ.......(./////.) “
“ ไม่มีอะไรหรอก.....เต๋าแค่อยากบอกให้ชารู้ไว้แค่นั้นเอง “ พูดเสร็จเต๋าก็ดึงมือผมไปแล้วจูบแผ่วๆ ที่หลังมือ
เกิดสถานะการณ์แบบนี้อีกแล้ว...............
ฉ่า~~~~<<<<เสียงความร้อนจากใบหน้าผมระเหยกลายเป็นไอ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
มาต่อแล้วน้า มาต่อแล้ว
คิดถึงกันไหมคะ อินเข้ามาในหน้าฟิคแบบว่าตกใจมาก T^T คอมเม้นพันกว่าอย่ารวดเร็ว
ขอบคุณทุกคนจริงๆ นะคะที่เม้นติชมกัน (ทำราวกับเป็นนางงามได้ตำแหน่ง)
อินก็จะพยายามขยันอัพนะคะ แต่ช่วงอาทิตย์นี้อินสอบ อินอาจจะหายบ้างอะไรบ้าง ยังไงก็ช่วยรอกันหน่อยนะคะ รักรีดเดอร์ทุดคน >3<
ความคิดเห็น