คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 17 100%
Tao Part
“ ถ้าชาหมายถึงเรื่องนี้ เต๋าบอกได้เลยว่าเต๋า.........ก็ไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน “
“ ...ตะ....เต๋า!!! “ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีเรื่อจนเห็นได้ชัดเจน
ผมออกแรงผลักให้คชานอนลงบนเตียงแล้วทาบตัวทับตามลงไปทันที ก่อนจะประกบปากจุมพิตที่กลีบปากอิ่ม และเป็นเพราะปากอิ่มเผยอออกน้อยๆ จึงง่ายกับการที่ผมจะส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวานภายในเป็นครั้งที่สองของวัน
คนดิ้นประท้วงขลุกขลักอยู่ใต้ร่างและพยายามถอยหนี ผมจึงกดมือทั้งสองขึ้นของคชาลงกับเตียงแล้วขบริมฝีปากไล่ต้อนจูบร้อนแรงขึ้น........
“ อื้อ..อ..”
เมื่อผละจากริมฝีปากอิ่มผมก็ค่อยๆ ขบเม้มที่ใบหูก่อนจะซุกไซ้ลงมาที่ลำคอขาว กลิ่นกายของคชาทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมตั้งมั่นกับตัวเองไว้อยู่แล้วเชียวว่าจะไม่ทำแบบนี้แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันกลับทนไม่ไหว
ก็ใครใช้ให้คชาน่ารัก....น่ากินขนาดนี้ล่ะ
ผมปล่อยมือที่พันธนาการแขนเรียวออกข้างนึงเพื่อแกะกระดุมเสื้อคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มหน้าลงไปเชยชิมยอดอกสีหวาน
“ ต๋าว!....ตะ...ต๋าววว “
คนตัวเล็กบิดตัวไปมาใบหน้าเนียนแดงก่ำ มือเรียกจิกเกาะไหล่ผมแน่นเหมือนหาที่ระบาย ผมค่อยๆ ซุกไซ้ไล่ลงต่ำมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องแบนเรียบ
“ ต๋าวว...อย่าน้าา...อื้อ~ “
คชาประท้วงและพยายามดึงตัวผมขึ้นมา ผมจึงขยับตัวขึ้นมาแล้วจูบที่กลีบปากอิ่มอีกครั้งปลายลิ้นอ่อนนุ่มถูกเกี่ยวกระหวัดอย่างเร่าร้อน จนลมหายใจของคนตัวเล็กขาดห้วงผมถึงยอมผละออก ผมใช้แขนข้างหนึ่งยันตัวเองให้อยู่เหนือคชาที่กำลังทำหน้าปั้นยาก
“ เต๋า..” คชาเรียกผมเสียงแผ่ว
“ ว่าไงครับ~ “
“ ...เต๋า...อย่าเพิ่งทำอะไรชา..ตอนนี้ได้มั้ย...ชากลัวอ่ะ... “
คนตัวเล็กบอกผมอย่างหน้าสงสารเมื่อได้ยินประโยคนี้ความต้องการที่ลุกโชนของผมก็เหมือนถูกดับด้วยน้ำเย็นทันที ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมมันช่างเหมือนคนบาปจริงๆ
“ ชาไม่ต้องกลัวนะ..เต๋าไม่ทำไรชาแล้ว “
“ ขอโทษนะเต๋า...ชาไม่พร้อมจริงๆ “ คนตัวเล็กมีสีหน้าสลดลง
“ ชาจะขอโทษเต๋าทำไมล่ะชาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เต๋าต่างหากที่ผิด ที่ทำอะไรไม่คิดเต๋าควรจะทะนุถนอมชาให้มากกว่านี้ “ ผมลูบแก้มเนียนของคนตัวเล็กเบาๆ
“ ขอบคุณนะเต๋าที่เข้าใจชา “ คชามองผมอย่างซึ้งใจ
“ ครับ~ มานี่มาเต๋าติดกระดุมเสื้อให้ “
ผมให้คชาลุกขึ้นนั่งแล้วติดกระดุมเสื้อให้ ตามลำคอและหน้าอกของคชาถูกแต้มไปด้วยรอยแดงสีกุหลาบฝีมือผม คนตัวเล็กมองการกระทำของผมเงียบๆ
“ เสร็จแล้วครับ ที่นี้เราก็นอนกันดีกว่านะ “ ผมยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนครั้งหนึ่ง
“ เต๋า....ทำไมถึงยอมทำตามที่ชาของ่ายๆ ล่ะ ”
“ ชาถามทำไม “
“ ชาอยากรู้ “
“ ก็เพราะ....ชาเป็นคนสำคัญของเต๋า...น่ะสิ “ ผมตอบคนตัวเล็กอย่างจริงใจ
“ เต๋า!...”
ยังไม่ทันตั้งตัวคชาก็โผเข้ากอดผมทันที การกระทำของคนตัวเล็กมันทำให้ผมค่อนข้างประหลาดใจและดีใจมากผมจึงยกแขนขึ้นกอดตอบ ใบหน้าเล็กซุกที่อกผมทำให้ผมได้ยินเพียงเสียงอู้อี้เมื่อคชาพูด
“ ชาว่าอะไรนะครับ เต๋าได้ยินไม่ถนัด “ ผมดันให้คชาออกมาเผชิญหน้า
“ ชาบอกว่า....” ประโยคหลังมันแผ่วเสียจนผมแทบจะไม่ได้ยิน
“ ห๊ะ!! ชาว่าอะไรนะ “
“ ชาบอกว่า.....เต๋าก็เป็นคนสำคัญของชาเหมือนกัน “ บอกเสร็จเจ้าตัวก็อายม้วนตามสไตล์แล้วรีบล้มตัวลงนอนห่มผ้าจนมิดหัว
“ เดี๋ยวสิชา!!~ อย่าเพิ่งนอน ลุกขึ้นมาคุยกับเต๋าก่อนสิ!! “
ตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้ว เต๋าก็เป็นคนสำคัญของชาเหมือนกัน....อย่างนั้นเหรอ? เหมือนฝันเลยว่ามั้ยครับ.......
ผมมุดเข้าไปในผ้าห่มแล้วกอดคนตัวเล็กที่นอนขดตัวกลมดิ๊กเอาไว้ เจ้าตัวดิ้นขลุกขลักเมื่อผมพยายามดึงให้หันมาเผชิญหน้า ผมอยากได้ยินอีกครั้งจัง.....มีความสุขอ่ะ
(^____________^)<<<ยิ้มหน้าบาน
เราต่อสู้? กันอยู่สักพักคชาก็ยอมแพ้แล้วหันมาหาโดยผมกอดรั้งเอวบางให้แนบชิดมากขึ้น ส่วนคนตัวเล็กก็พยายามอย่างมากในการก้มหน้าก้มตาซ่อนแก้มแดงๆ ไม่ให้ผมเห็นแต่ผมก็เห็นอยู่ดี
“ ไหนบอกมาซิ..เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ “
“ ก็ชา...บอกไปแล้วนี่นา “
“ เต๋าได้ยินไม่ชัด “
“ ชารู้ว่าเต๋าได้ยินชัดอย่ามาหลอก “
“ ก็อยากได้ยินอีก “
“ เต๋าอย่าเอาแต่ใจสิ “
“ ก็เต๋าอยากได้ยินอีกอ่ะ นะ...นะ...พูดอีกทีนะ “
“ ไม่เอา “
“ พูดอีกที~ พูดอีกที~ พูดอีกทีได้หรือเปล่า~~ “ ลงทุนร้องเพลงเลยนะ แม้จะเพี้ยนมากก็ตาม
“ เต๋าอ่ะ!!.....” คนตัวเล็กไม่ยอมมองหน้าผม
“ อะไรครับ “
“ ชาก็เขินเป็นเหมือนกันนะ!!! “ คราวนี้เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอย่างเคืองๆ
“ เต๋าชอบเวลาชาเขินนะ น่ารักดี~ “ เวลาคชาเขินน่ารักที่สุด
“ บ้า!! พูดอะไรก็ไม่รู้ “ คนตัวเล้กค้อนให้ผมวงใหญ่
“ ฮ่าๆๆๆ “
“ อย่าหัวเราะนะ!! หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้ “ คชาพยายามเอามือปิดปากผม
“ โอเคๆ ไม่หัวเราะแล้วครับ แล้วตกลงชาจะไม่พูดให้เต๋าฟังแล้วจริงๆ เหรอ “
“ …...” คนตัวเล็กส่ายหน้า
“ ว้า~เสียดายจัง “
“ เอาไว้วันหน้าค่อยบอกใหม่นะ “ นิ้วเรียวเคาะเบาๆ ที่จมูกผม
“ คร้าบบบ “
“ เรานอนกันดีกว่ามั้ย ชาง่วงแล้ว “ สังสัยว่าฤทธิ์ยาจะเริ่มออกแล้วล่ะครับ
“ งั้นนอนเลยเนอะ “
“ อืม~ “ คนตัวเล็กพยักหน้า
“ แต่........เต๋าขอกอดคชาแบบนี้ได้มั้ย “ อยากกอดคนตัวนิ่มอยู่อย่างนี้ไม่อยากปล่อยเลยครับ
“ อืม...เอาไงดีน้า “ คนตัวเล็กทำท่าคิด
“ นะชาน้าาา “ ผมอ้อน
“ ก็ได้ครับ “
“ น่ารักที่สุด “ ผมฉกหอมเข้าที่แก้มเนียนหนึ่งครั้ง
“ ต๋าวววว~ “
“ จ๋าาาา~ “ ผมมองคนตัวเล็กตาแป๋ว “ นอนกันเถอะเนอะดึกแล้ว “
“ เนียนตลอดอ่ะ “
“ นิดๆ หน่อยน่า “ ผมแก้ตัว
“ โอเคๆ นอนก็ได้ครับ “
“ ฝันดีนะครับชา “ ผมบรรจงจูบลงลงบนหน้าผากมน
“ ฝันดีครับเต๋า (^_^) “ คชายิ้มหวานให้ผมนิดนึงก่อนจะหลับตาลง ผมเองก็หลับตาลงเหมือนกันแต่เมื่อผมหลับตาคนตัวเล็กก็ขยับมากระซิบที่หูเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับผม
“ ตอนนี้ชาอาจจะยังไม่พร้อมที่จะบอกหรือยอม ให้ เต๋า เต๋ารอหน่อยนะ รอให้ชาพร้อมก่อน “ แล้วคนตัวเล้กก็ขยับลงมานอนที่เดิม
“ ครับ...เต๋าจะ รอ “ ผมตอบทั้งๆ ที่หลับตาอยู่
ไม่นานเราสองคนก็เข้าสู่ห้วงนิทรา..............
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่ทำคือควานหาร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ แต่มันกลับว่างเปล่า คชาไปไหนล่ะ? ผมรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ห้อง ที่ปลายเตียงมีเสื้อผ้าชุดหนึ่งวางอยู่คชาคงเตรียมไว้ให้แน่ๆ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะลงไปยังที่ที่คิดว่าคชาน่าจะอยู่ ห้องครัว
พอลงมาถึงก็พบว่าคชาอยู่ในห้องครัวจริงๆ กำลังง้วนกับการทำอาหารอยู่พอดี ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไปแอบกอดจากทางด้านหลังอย่างที่ตั้งใจไว้คนตัวเล็กก็หันกลับมาก่อน เมื่อเห็นผมก็ยิ้มสดใสส่งมาให้ทันที
“ ตื่นแล้วเหรอเต๋า~ “
“ ชาไม่ปลุกเต๋าเลยอ่ะ “
“ ก็ชาเห็นเต๋าหลับสนิทนี่นา แต่ก็ว่าจะขึ้นไปปลุกอยู่พอดีเลย ชาทำอาหารเสร็จแล้วนะ “
คชาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วจัดแจงแขวนเอาไว้ก่อนจะยกจานอาหารเช้าออกไปวางไนห้องกินอาหาร ผมจึงช่วยยกอีกจานออกไปด้วย
“ เต๋าจะเอากาแฟมั้ย “ คนตัวเล็กยืนเทนมใส่แก้วให้ตัวเอง
“ เอานมชา “
“ ห๊ะ!!! อะไรนะ “ คชาร้องเสียงหลง
“ เอานมเหมือนชา “ ผมพูดอีกที
“ อ๋อ~ “
คชาเทนมใส่แก้วให้ผมแล้วนั่งลงกินอาหารเช้าด้วยกัน วันนี้คชาดูสดชื่นขึ้นมาแล้วท่าทางไข้คงจะลดลงแล้วแน่ๆ
“ ชาดีขึ้นแล้วใช่มั้ย “ ผมถามอย่างเป็นห่วง
“ หายแล้วต่างหาก “
“ หายแน่เหรอ...เดี๋ยวไม่ใช่ว่าไข้กลับอีกนะ “
“ หายแล้วจริงๆ นะ “ คนตัวเล็กยืนยัน
“ แต่ก็ต้องกินยาก่อนนะ กันเอาไว้ “
“ งื้อ -3- “
“ หรือจะให้เต๋าป้อน “ ผมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ ชากินเองได้ เต๋าไม่ต้องป้อนหรอกนะ “ คนตัวเล็กรีบบอกทันที
“ แต่ถ้าอยากให้ป้อนก็บอกเต๋าได้นะ “
“ พอเลยๆ เต๋าอ่ะ “ แก้มของคชาขึ้นสีเรื่อๆ
“ แหม~ ล้อเล่นเฉยๆ คร้าบบ มาๆ กินกันนะ “
ผมชวนให้คนตัวเล็กกิน เรากินกันไปคุยกันไป ผมรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ อย่างน้อยๆ ตอนนี้ผมค่อนข้างแน่ใจแล้วล่ะครับว่าคชาน่าจะคิดกับผมเหมือนที่ผมคิดกับเค้า ถ้าทุกคนรู้คงจะดีใจแย่เลย งานนี้ต้องขอบคุณแผนการของพี่ต้นกับเจ้าตัวเล็กไตเติ้ลของผม ถ้าไม่ได้สองคนนี้ผมคงคิดไม่ออกว่าจะจัดการยังไงถึงจะรู้ว่าคชาคิดยังไงกับผม
การที่เรามีคนที่สำคัญในชีวิตแล้วเราก็เป็นคนสำคัญในชีวิตของเค้าเหมือนกันมันช่างมีความสุขจริงๆ นี่ล่ะมั้งที่เค้าเรียกว่าอานุภาพของความรัก
พี่รู้แล้วนะ ใบเตย ว่าความรักมันเป็นยังไง........เธอเห็นแล้วใช่มั้ย...
“ เต๋า!! นั่งยิ้มอะไรคนเดียวน่ะ “ คชามองหน้าผมอย่างสงสัย
“ อ๋อ...เอ่อ...เปล่าหรอก “
“ กินเสร็จแล้วไปรับไตเติ้ลกันมั้ย เกรงใจพี่ต้นน่ะเราทิ้งเติ้ลให้พี่ต้นเลี้ยงมาสองวันแล้วนะ “
“ ไปรับวันนี้เลยเหรอ “
“ อืม...ก็ชาหายแล้วนี่นา “
“ ก็ดีเหมือนกัน เต๋าคิดถึงลูก “ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง สงสัยจะป่วนพี่ต้นจนบ้านแตกไปแล้วมั้ง
“ งั้นเรารีบกินเถอะนะ “
“ ชาคิดถึงลูกเหรอ “ ผมแกล้งถาม
“ อืม “ คนตัวเล็กพยักหน้า
“ ชายอมให้เติ้ลเป็นลูกชาแล้วเหรอ “
“ เอ้ย!! …..ไม่ใช่นะ...คือ... “ ผมกินเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเอาจานไปเก็บ แต่มาหยุดที่ด้านหลังของคชาก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบที่หู
“ ไม่เป็นไรหรอกชา วันไหนที่ ชายอมเต๋า วันนั้นเติ้ลก็ได้เป็นลูกชาแล้วล่ะ “ พูดเสร็จผมก็รีบเดินเข้าครัวทันทีทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว............
--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
อินกลับมาแล้ว ขอโทษนะคะให้รอกันตั้งหลายวัน
ใครที่หวังกับ NC ตอนนี้ ต้องขอโทษที่ทำให้ผิดหวังน้า
เอาไว้จะมีเมื่อไหร่ก็รอกันหน่อยแล้วกันเนอะ
รอชาพร้อมก่อน โฮะๆๆๆๆ
ความคิดเห็น