คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : สะดุดรัก(นาย)พี่เลี้ยงจำเป็น 16 100%
วันนี้ทั้งวันเต๋าดูแลอยู่ข้างๆ ผมไม่ห่าง ไม่ว่าผมจะไปไหนก็เดินตามทุกฝีก้าว ขนาดผมเข้าห้องน้ำยังตามมาช่วยพยุงผมเลยคิดดู คิดผมอยากจะบอกมากอ่ะว่าผมไม่ได้เป็นง่อยนะเว้ย!! แต่จะให้ผมกล้าบอกได้ไงก็ในเมื่อผมรู้ว่าเต๋าเป็นห่วงผม >////<
หลายๆ ครั้งที่เค้าทำให้ผมต้องอายม้วนตลบไปตลบมา ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้นะครับแต่ผมว่าผมคงจะมีภูมิต้านทานต่ำเกินไปแน่ๆ พอเค้าทำอะไรนิดหน่อยก็เขินแล้วอ่ะ ยิ่งเหตุการณ์เมื่อเช้านะ.....ที่..ที่เต๋าป้อน ยา ให้ผมอ่ะ มันทำให้ผมแทบจะตายให้ได้เลยครับ
มีเรื่องนึงที่ผมเหมือนจะไม่แน่ใจตัวเองขึ้นทุกทีๆ ก็ผมชักสับสนแล้วล่ะว่าผม.....คิดยังไงกับ เต๋า กันแน่ คือผมไม่รู้ว่าที่ตัวเองใจเต้นแรงแล้วก็มีอาการอะไรหลายๆ อย่างเวลาอยู่ใกล้กับเต๋า มันเป็นเพราะเต๋าชอบทำให้ผมหวั่นไหว หรือว่าผมชอบที่จะหวั่นไหวไปกับเต๋า......
อ๊ากกกกกกกกก!!!~ สับสนโว้ย!!~ /(>O<)\
“ ชา!!~ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างนั้นล่ะ ปวดหัวเหรอ “ เต๋าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เตียงเงยหน้าขึ้นมาเจอผมบ้าบออยู่กับตัวเองพอดี
“ เอ่อ....นิดหน่อยน่ะ “ ความจริงปวดมาก แต่ไม่ได้ปวดเพราะป่วย แต่ปวดเพราะแกนั่นแหละ
“ ทำไงดีล่ะ...ยาก็พึ่งจะกินไปเมื่อตอนเที่ยงเอง ยังไม่ครบสี่ชั่วโมงจะกินก่อนได้มั้ยน้า “ ใช่ครับผมพึ่งกินยาไปเมื่อตอนเที่ยง...ย้ำว่ากินเองด้วย...ไม่ได้มีใครบังคับ
“ ยังไม่ต้องกินหรอกเต๋า เดี๋ยวชาก็หาย “
“ อืม....จะดีเหรอ ไหนดูซิตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า “ เต๋าวางหนังสือแล้วขยับขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะเอาหลังมือแตะที่หน้าผากผมเบาๆ
“ เอ่อ..ชาว่าไม่น่าจะร้อนแล้วนะ “
“ อืม~ ไข้ลดแล้วจริงๆ ด้วย งั้นชานอนพักดีกว่าเนอะตื่นมาเผื่อจะหาย “ เต๋าดันให้ผมนอนลงไปบนเตียงแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
“ แต่ชาไม่ง่วงนี่นา นอนมาทั้งวันแล้วนะ “
จริงครับ..คือผมนอนตั้งแต่กินยาตอนเช้าแล้วก็มาตื่นเที่ยงพอกินข้าวเที่ยงเสร็จก็นอนอีก มาตื่นเอาบ่ายสามเนี้ยแหละครับ เมื่อคืนก็นอนมาเต็มที่ใครมันจะไปอยากนอนอีกล่ะ นอนทั้งวันอย่างกับเด็กทารกแหนะ =_=
“ งั้นเดี๋ยวเต๋าเล่านิทานให้ฟังมั้ยจะได้หลับ “ บ้าหรอ!! เห็นคชาเป็นเด็กหรือไงกัน
“ ไม่เอาอ่ะ “
“ เอาน่า...เดี๋ยวเล่าให้ฟังรับรองว่านอนหลับแน่ๆ ขนาดไตเติ้ลยังหลับเลย “ เห็นเราเป็นเด็กจริงๆ ด้วยอ่ะT^T
“ งั้นก็ตามใจเต๋าแล้วกัน “ อยากทำอะไรก็ทำเลย ตามสบาย
“ โอเค~ งั้นรอแป๊บนึงนะ ขอคิดก่อนเอาเรื่องอะไรดี “ เต๋าทำท่าคิด
เดี๋ยวนะ!! พูดถึงไตเติ้ลแล้ว ไตเติ้ลไปไหนอ่ะ?
“ เต๋า~ ไตเติ้ลไปไหนล่ะ วันนี้ไม่เห็นเลยอ่ะ “
“ ไตเติ้ลเหรอ....เอ่อ..ไป...ไปอยู่บ้านพี่ต้นน่ะสิ “ เต๋าพูดติดๆ ขัดๆ ทำไม?
“ อ้าว!!~ ทำไมไปอยู่บ้านพี่ต้นล่ะ “ นี่ไม่ใช่เสาร์อาทิตย์สักหน่อยทำไมไปค้างบ้านพี่ต้นล่ะ
“ ก็...ก็พี่ต้นกลัวหลานติดหวัดชาน่ะเลยพาไปอยู่ด้วย แล้วอีกอย่างชาไม่สบายไม่มีใครดูแลลูกด้วย “ อ๋อ~ ที่แท้ก็กลัวเชื้อโรคนี่เอง -*-
“ ก็เต๋าไง~ เต๋าก็ดูแลลูกได้หนิ “
“ เต๋าต้องคอยดูแลชานี่นา แต่ก็สรุปว่าพี่ต้นกลัวหลานติดหวัดนั่นแหละ “ เต๋าบอกแล้วก็ส่งยิ้มให้ผม
“ แล้วเติ้ลจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ “ อยู่บ้านสองคนกับเต๋ามันยังไงไม่รู้สิ....แปลกๆ อ่ะ
“ ถ้าชาหาย เราค่อยไปรับลูกกลับบ้านพร้อมกันไง “
“ อ๋อ.. “
เวลาเต๋าพูดว่า ลูก แล้วก็ เรา มันทำให้ผมรู้สึกว่าเติ้ลเป็นลูกของผมกับเต๋ายังไงไม่รู้สิ.....
“ ไม่มีอะไรแล้วชาก็นอนเลยมั้ย เต๋าจะเล่านิทานแล้วนะ “
“ อ๋อ....นอนเลยก็ได้ “
“ เรื่อง ลูกเป็ดเจ้าเสน่ห์ “ ห๊ะ!!~ เรื่องอะไรนะ
“ มันมีแต่ลูกเป็นขี้เหล่ไม่ใช่เหรอเต๋า “
“ ของเต๋าเป็นเวอร์ชั่นใหม่ไง “
“ อ๋อเหรอ....โอเคๆ “ มีเวอร์ชั่นใหม่ด้วย
“ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว........” แล้วเต๋าก็เริ่มเล่านิทานเรื่อง ลูกเป็ดเจ้าเสน่ห์ เล่าไปเรื่อยๆ เล่าไปเล่ามา จนผมเริ่มมึน
เมื่อได้ยินลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอร่างสูงก็หยุดเล่าแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ ดูว่าคชาหลับแล้วจริงๆ
“ แล้วไหนว่านอนไม่หลับ หึหึหึ “ ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปสูดความหอมที่แก้มเนียนนุ่มนิ่มครั้งหนึ่งก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ
“ หายเร็วๆ นะเป็ดน้อยเจ้าเสน่ห์ของเต๋า “
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่พอตื่นขึ้นมาแล้วมองไปนอกหน้าต่างฟ้าก็มืดแล้ว รู้สึกขายหน้ามากๆ ตอนแรกบอกไม่ง่วงแต่เค้ายังไม่ทันเล่าจบเรื่องผมก็ดันเผอหลับไปก่อน แล้วนี่เต๋าหายไปไหนของเค้านะ หรือว่าจะลงไปทำอาหาร
“ ลงไปดูหน่อยดีกว่า “
ว่าแล้วผมก็ลุกออกจากเตียงแล้วลงไปยังห้องครัว แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปในเขตห้องครัวเลยผมก็ได้กลิ่นของอะไรบางอย่าง แบบว่าเหม็นไหม้มากอ่ะ!!~ ผมรีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที
“ อะไรไหม้น่ะเต๋า!!! “
“ ชา!!! ลงมาได้ไงอ่ะ “ เต๋าหันมามองหน้าผมที่หน้าตาตื่น
“ เต๋าทำอะไรน่ะ...จะพังครัวเหรอ “ ผมไปมองรอบๆ สภาพห้องครัวตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสมรภูมิรบเลยครับท่าน
“ เปล่านะ เต๋าแค่จะทำอาหาร “
“ นี่มันไม่ใช่แล้ว!! “
ผมเดินเข้าไปใกล้เต๋าแล้วยกกระทะที่ทอดอะไรดำๆ บางอย่างลงจากเตา แล้วหันไปเปิดฝาหม้อที่กำลังเดือดเพื่อดูของข้างในหม้อ
“ นี่อะไรน่ะเต๋า “
“ ต้มจืดเต้าหู้ “ ห๊ะ!!!! O_O
“ ต้มจืดเต้าหู้เค้าใส่หอมแดงกับมะเขือพวงด้วยเหรอ? “
“ ใส่ไม่ใช่เหรอ.....เอ....หรือว่าไม่ใส่ “ เต๋าทำหน้าเอ๋อสุดๆ ใส่ผม ให้ตายเถอะ.....ให้ตายเถอะ!!!
“ เค้าไม่ใส่กันหรอกเต๋า!! แล้วนี่เต๋าจะทำกับข้าวอะไรเยอะแยะเนี้ย!! “
“ ก็......ก็เต๋าตั้งใจจะทำให้ชากินเย็นนี้น่ะสิ “ เต๋าโดนผมเอ็ดตอนนี้หน้าหดเล็กลงเหลือแค่นิ้วโป้ง (.__.)
“ อ๋อ..เหรอ....” ที่แท้ก็ตั้งใจทำให้ผมนี่เอง ดีนะที่ผมลงมาทันไม่งั้นป่วยยาวเป็นเดือนแน่ถ้ากินของพวกนี้เข้าไป
“ แต่มันใช้ไม่ได้ใช่มั้ย......” เต๋าทำหน้าสลด
“ ก็ไม่รู้จะกินได้หรือเปล่าน่ะสิ “ ดูจากวัตถุดิบแปลกๆ ที่ใส่ลงไป แน่นอนว่ามันกินไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ
“ เต๋านี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย ทำอะไรแปลกๆ แบบนี้ชาจะไปกินได้ไง “ น้ำเสียงแสดงถึงความน้อยใจอย่างชัดเจน
“ เอ่อ...คือว่ามัน....“ เอาแล้วไง น้อยใจแล้วล่ะสิ
“ ในเมื่อมันกินไม่ได้ ก็อย่าไปกินมันเลยเนอะ “ เต่าเดินมาปิดแก๊สแล้วยกหม้อขึ้น
“ เต๋า!!~ จะทำอะไร... “ ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเต๋าก็เทต้มจืดที่หน้าสงสารใส่ถังขยะทันที
“ ก็มันกินไม่ได้นี่นา แล้วจะเก็บไว้ทำไมล่ะ “
“ คือว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ชาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ “ ซวยแล้วไง....ปากผมนี่มันน่าตัดทิ้งจริงๆ เผลอพูดทำร้ายจิตใจเต๋าไปแล้วแน่ๆ
“ ชาไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ “ เต๋าเดินมาจัดการกับของในกระทะอีกอย่างให้มันลงไปนอนในถึงขยะเป็นเพื่อนต้มจืด
“ ต๋าวว!!~ อย่าทำอย่างนี้สิ “ ผมจับมือหน้าที่กำลังจะจัดการกับไข่ตุ๋นในถ้วยที่ท่าทางเหมือนกับเต๋าจะทำเสร็จแล้ว
“ ชา..ปล่อยเต๋า “
“ ไม่เอา .”
“ ชาปล่อยเต๋าเถอะ “
“ ไม่เอา~ ชาไม่ปล่อย “
“ ทำไมล่ะ? “
“ ถ้าชาปล่อยเต๋าก็จะทิ้งไข่ตุ๋นนั่นลงถังขยะอีกอย่างน่ะสิ “
“ ก็ใช่ไง “
“ แล้วถ้าเต๋าทิ้งแล้วชาจะกินอะไรล่ะ ชายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนะ “
“ แต่มันกินไม่ได้หรอก ทิ้งมันไปเถอะ “ คนขี้น้อยใจยังไม่ยอมที่จะหยุดฟังคำขอร้องจากผมบ้าง
“ แต่ชากินได้!! ชาจะกินไข่ตุ๋นอันนี้ “
“ เดี๋ยวเต๋าออกไปซื้อมาให้ก็ได้ “
“ ไม่เอาอ่ะ ชาจะกินถ้วยนี้...ถ้วยที่เต๋าทำ “
“ แต่ว่ามัน..... “ ผมไม่ยอมให้เต๋าพูดจบแล้วคราวนี้ ใช้มารยาอ้อนซะเลย
“ นะเต๋านะ...ให้ชากินนะ นะนะนะ...ชาจะกินถ้วยนี้ เต๋าอย่าทิ้งเลยนะ “ ทำเสียงอ้อนๆ บวกกับการช้อนดวงตา และเกาะแขนให้แน่นขึ้นดูซิว่าเต๋าจะยอมมั้ย
“ แต่ว่า....มันจะกินได้เหรอชา “ น่าน!!~ เสียงอ่อนลงแล้ว ยอมเค้าแล้วอะเด่!!
“ กินได้สิ.....ดูนะ “ ผมหันหลังไปหยิบช้อนแล้วก็ตักไข่ตุ๋นเข้าปากทันที
พระผู้เป็นเจ้า...ช่วยลูกด้วย.......
“ เป็นไงบ้างชา “ เต๋าถามผมเสียงเบาแต่น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความหวัง
“ อืม....มัน “ พูดไม่ออกเลยครับ
“ มันเป็นยังไง “
“ มัน...คือว่ามัน “
“ บอกมาสิชามันเป็นยังไง อร่อยหรือเปล่ากินไม่ได้ก็คายออกมาใส่มือเต๋านี่มา “ เต๋าแบมือให้ผมคายไข่ตุ๋นลงไป
มันทำให้ผมซึ้งใจมาก.....จะมีใครสักกี่คนกันที่เค้าจะยอมทำให้เราแบบนี้.....
“.........” ผมส่ายหน้าแล้วก็กลืนไข่ตุ๋นลงไป
“ ชา!!~ กินไม่ได้ก็อย่าฝืนสิ เต๋าไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องกลัวเต๋าเสียใจหรอก “
“ กินได้สิ.....”
“ แต่มันไม่อร่อยนะ “
“ ใครว่าล่ะ....ไข่ตุ๋นของเต๋าอร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ “ อร่อยจริงนะคุณ!!! ขอบอกต่อ555
“ จริงเหรอ ชาโกหกเต๋าใช่มั้ย “ เต๋าทำท่าไม่เชื่อ
“ จริงๆ นะ ชาไม่ได้โกหก ถ้าเต๋าไม่เชื่อเต๋าก็ลองกินดูสิ “ ผมตักไข่ตุ๋นใส่ปากให้เต๋าชิมหนึ่งคำ
“ อืม......”
“ เป็นไงอร่อยใช่มั้ยล่ะ “
“ ก็....แค่พอกินได้น่ะ “ เต๋ามีสีหน้าดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ
“ อร่อยมากๆ เลยต่างหากล่ะ ไปนั่งที่โต๊ะไปเดี๋ยวชาไปตักข้าวมาให้นะ “
“ ไม่เอา!~ ชานั่นแหละไปนั่ง เดี๋ยวเต๋าทำเองนะ “
เต๋าดันหลังให้ผมออกจากห้องครัว ผมจึงต้องเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างช่วยไม่ได้ รอไม่นานเต๋าก็ออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดที่มีจานข้าวสองจานและถ้วยไข่ตุ๋น เราสองคนนั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปบ้าง ไม่น่าเชื่อว่าอาหารง่ายเพียงแค่อย่างเดียวมันกลับทำให้ผมมีความสุขในการกินได้ขนาดนี้
พอกินเสร็จเราก็เข้าไปช่วยกันเก็บล้าง ความจริงเต๋าตั้งใจจะทำคนเดียวแต่ผมยืนยันว่าจะช่วยเต๋าเลยขัดใจผมไม่ได้ ช่วยกันสองคนงานที่เหมือนว่าจะเยอะก็ดูน้อยลงและเสร็จเร็วขึ้นมาก ผมกินยาอย่างว่าง่ายก่อนออกจากห้องครัว แล้วก็เตรียมตัวไปอาบน้ำวันนี้คงไม่ต้องเช็ดตัวแล้วล่ะ
ผมเดินมาที่ห้องคิดว่าจะไปอาบน้ำ แต่ทว่าห้องมันดันล็อคและผมก็หากุญแจเข้าห้องของตัวเองไม่เจอด้วยสิ ไม่รู้เอาไปไว้ที่ไหน -*-
“ เต๋า!! มีกุณแจห้องสำรองมั้ย “ ผมเดินกลับมาเคาะห้องของเต๋าแล้วเข้าไปถาม
“ มีสิ!! รอแป๊บนึงนะ “ เต๋าหากุญแจสำรองในลิ้นชักข้างหัวเตียง แต่หาอยู่นานก็ไม่เจอ
“ เจอมั้ยเต๋า “ ผมเดินเข้าไปช่วยหา
“ ไม่เจอ....เอ๊ะ!! มันหายไปไหนนะ เต๋าเก็บไว้ในนี้ตลอดเลยนะ “ เราช่วยกันหาอยู่นานก็ไม่เจอ
“ ทำไงดีล่ะ “
“ ชาจะเอากุญแจสำรองไปทำอะไรเหรอ “ เต๋าหันมาถามเมื่อผมนั่งหน้านิ่ว
“ ก็ชาจะเข้าห้องแต่กุญแจชาหาย “
“ อ้าว!! แล้วจะเข้าห้องได้ไงล่ะ “
“ นั่นสิ...ชาว่าจะอาบน้ำแล้วก็นอนสักหน่อย “
“ งั้นชาอาบน้ำที่ห้องเต๋าก่อนก็ได้ ใส่เสื้อผ้าเต๋าไปก่อน “
“ มันก็คงต้องเป็นแบบนั้นแล้วล่ะ “
“ อืม...เดี๋ยวเต๋าเอาผ้าขนหนูให้นะ “
เต๋าเดินไปเอาผ้าขนหนูมาให้ผมพร้อมกับเสื้อผ้า เมื่อได้ของครบผมก็เข้าไปอาบน้ำทันที ดีนะว่าเครื่องทำน้ำอุ่นไม่งั้นหนาวแย่ ไช้กลับแหงๆ พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อเต๋านั่งใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่ที่เตียง
“ เสร็จแล้วเหรอ~ อาบเร็วจัง หนาวหรือเปล่า....เต๋าไปอาบน้ำก่อนนะ “
“ ครับ “ ผมพยักหน้านิดหน่อยก่อนจะเดินเลี่ยงให้เต๋าเข้าห้องน้ำ
ในระหว่างที่เต๋าอาบน้ำอยู่นั้นผมมาคิดๆ ดูแล้วนะ....ถ้าคืนนี้ผมกลับเข้าห้องไม่ได้ งั้นแสดงว่าผมก็ต้องนอนกับเต๋าน่ะสิ.......(O//////O) พอคิดได้ดังนั้นผมก็พยายามหาทางออกให้ตัวเองเลยไม่ทันได้สังเกตุว่าเต๋าออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“ เอาไงดีๆ “
“ เอาอะไรเหรอชา “
“ เต๋า!! ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ “ ก็เต๋าเดินมาอยู่ใกล้ผมนิดเดียวเองอ่ะ พอหันหน้ามามองอกขาวๆ แทบจะชนหน้าผมอยู่แว้ววว ( -.,-)
“ ออกมาเมื่อกี๊ ชามีอะไรหรือเปล่า “
“ เอ่อ....คืนนี้ชาจะนอนไหนล่ะเต๋า “ ผมกลั้นใจถามออกไปทันที
“ ก็นอนห้องเต๋าไง “ (^___^)
“ ห๊ะ!!~ นอนห้องเต๋า “ (O [] O)
“ เดี๋ยวเต๋าไปนอนห้องไตเติ้ลเอง “ เต๋าทำหน้าแบบยิ้มกริ่มแล้วก็เหมือนจะขำๆ
“ อ๋อ~ งั้นเหรอ “ ค่อยยังชั่วหน่อย
“ งั้นเต๋าแต่งตัวก่อนนะ ชาง่วงก็นอนได้เลยนะเดี๋ยวเต๋าออกไปแล้วจะปิดไฟให้ “
“ ครับ “ ผมพยักหน้าแล้วก็คลานขึ้นเตียงอย่างสบายใจ ส่วนเต๋าก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่....ผมไม่ได้แอบมองนะ
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเต๋าก็ออกจากห้องไปจริงๆ โดยไม่ลืมที่จะปิดไฟให้ผมด้วย ผมจึงหลับตาลงแล้วกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรารอบที่สามล้านแปดของวัน แต่ทว่ายังไม่ทันหลับเต๋าก็เดินกลับเข้าห้องมาแล้วก็เปิดไฟหัวเตียงก่อนจะคลานขึ้นเตียงอีกฝั่ง
“ เต๋า!! กลับมาทำไม มีอะไรเหรอ “ ผมลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที
“ คือ....คืนนี้เต๋าต้องนอนที่นี่แล้วล่ะ “
“ ทำไมล่ะ “
“ ห้องไตเติ้ลก็ล็อคด้วยเหมือนกัน “
“ อ้าวเหรอ.... “ ทำไงดีวะเนี้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!
“ เดี๋ยวเราเอาหมอนวางตรงกลางก็ได้นะถ้าคชาไม่สบายใจ “
“ เอ่อ.....ได้สิ..” งื้อ -3- ต้องนอนห้องเดียวกับเต๋าจริงๆ เหรอเนี๊ย
“ ชาเป็นอะไรหรือเปล่า...หน้าตาดูไม่ค่อยดีเลยนะ “ เต๋ามองหน้าผมแล้วถาม
“ อ๋อ~ เปล่าหรอก “
“ ชาไม่ไว้ใจเต๋าเหรอ “
“ เอ่อ.....ก็คือว่า...เปล่าหรอก “
“ ชาคงไม่ไว้ใจเต๋าแล้วก็ลำบากใจที่จะนอนบนเตียงเดียวกับเต๋าสินะ เอางี้แล้วกันเดี๋ยวเต๋าลงไปนอนที่โซฟาห้องรับแขกก็ได้ “ น้ำเสียงน้อยใจกับสีหน้าทีดูสลดลงทำให้ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ ครับ แต่ทำไงได้ขนาดผม ผมยัง.....ไม่ไว้ใจตัวเองเลย
“ คือไม่ใช่อย่างนั้นนะเต๋า แต่ชา...” โอ้ย!!! จะกลัวทำไมวะ เค้าแค่ขอนอนด้วยไม่ได้ขอมีอะไรด้วยสักหน่อยไอ้ชา!!
“ ไม่เป็นไรชาเต๋าเข้าใจ ชานอนเถอะฝันดีนะ “ เต๋าหันหลังให้ผมแล้วกำลังจะลุกจากเตียง
จะปล่อยเค้าไปอย่างนี้เหรอ? เค้าต้องคิดว่าเรารังเกลียดเค้าแน่ๆ เลย วันนี้เราทำให้เค้าน้อยใจมากี่รอบแล้ววะเนี้ย...........
“ เต๋าเดี๋ยว!! “ ผมคว้ามือของเต๋าไว้ได้ทัน
“ มีอะไรเหรอชา “ เต๋าหันกลับมามองผม
“ ชาไม่ได้ไม่ไว้ใจเต๋านะ....แต่ชา....ชาไม่ไว้ใจตัวเอง!!! “
“ ชา...ชาหมายความว่าไงอ่ะ “ เต๋าทำตาโตทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่ผมบอก
“ ช่างมันเถอะน่า...คืนนี้เต๋านอนที่นี่กับชาได้มั้ย ” ผมบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“ อะ...อะไรนะ!! “
“ ก็...อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ “ ผมบอกเสียงเบาลงกว่าเดิม
รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกแล้ว ตอนนี้เต๋าขยับเข้ามาใกล้ผมและใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนหน้าแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
“ ชา...ชารู้มั้ย “เต๋าบอกผมเบาๆ
“ อะไรเหรอ “
“ ที่เต๋าพูดถึงเรื่องไว้ใจน่ะ เต๋าหมายถึงว่า.....เต๋ากลัวว่าชาจะคิดว่าเต๋านอนดิ้นถีบผ้าห่มอะไรประมาณเนี้ย “ เต๋าอมยิ้ม
“ ห๊ะ!! นี่เต๋าหมายถึงเรื่องนอนดิ้นเหรอ “ แล้วถ้าแกจะพูดซะให้คิดขนาดนั้นอ่ะนะ! !-*- ใครจะไปนึกถึงเรื่องนอนดิ้นวะ
“ อืม....แล้วชาหมายถึงเรื่องอะไรล่ะ ที่ว่าไม่ไว้ใจตัวเองน่ะ!! ” เต๋ายิ้มกรุ้มกริ่มให้ผม
“ เอ่อ...อะ “ กรูจะเอาไงดีวะ อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วโว้ย!!!~ ไอ้เผือก!!
“ ชาหมายถึงเรื่องนี้หรือเปล่า...... “ เต๋าเริ่มสอดมือเข้ามาลูบไล้ผิวใต้เสื้อนอนตัวใหญ่ของผม..
“ อ๊ะ!! ต๋าวว!! “ โอ้ย!! โอ้ย!! โอ้ยยยยย!! >////////<
“ ถ้าชาหมายถึงเรื่องนี้ เต๋าได้บอกเลยว่าเต๋า........ก็ไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน “
--------------------------------------------------------------------------------
ตอนใหม่มาแว้ว
ตอนที่แล้วอินไปแก้ให้แล้วนะคะ
ขอบคุณที่เม้นติชมกันนะคะ เจอกันตอนหน้าเร็วๆ นี้
(วันนี้เวิ่นน้อย5555)
ปล.คนที่มาขอแรกแบนเนอร์เดี๋ยวอินจะค่อยๆ ทยอยแปะให้นะคะใจเย็นๆ น้า
ความคิดเห็น