คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Prince cat-รักนายเจ้าชายแมวเหมียว VI
สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากปลุกให้คนที่ไวต่อความรู้สึกอย่างเต๋าตื่นจากฝันอันแสนสุข ลืมตาขึ้นมองก็พบดวงตาคู่ใสจ้องมองเค้าอยู่พอดี เมื่อร่างบางเห็นว่าเค้าตื่นขึ้นมาพบก็รีบมุดตัวลงไปในผ้าห่มผืนหนาทันที แขนแกร่งดึงคนตัวเล็กให้ออกมาจากผ้าห่มแต่มือเรียวก็ยังดึงชายผ้าขึ้นมาปิดบังซ่อนแก้มแดงๆ ของตัวเอเอาไว้
“ ตื่นนานแล้วเหรอ “ เต๋าพูดพลางดึงผ้าห่มลง
“ อะ..อืม “ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับพยักหน้าเร็วๆ
“ แล้วเมื่อคืนเป็นไงบ้าง.......นอนหลับสบายมั้ย “ แขนแกร่งทั้งสองข้างรั้งเอวของคนตัวเล็กเข้ามากอดให้แนบชิดขึ้น
“ ก็ดี...” ถูกถามถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าสวยก็ก้มงุดลงจนคางชิดกับอก
“ แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง “ เต๋าก้มหน้าลงชิดที่ใบหูเล็กก่อนจะกระซิบถาม “ ยังเจ็บอยู่มั๊ย “
“ …...” ใบหูขึ้นสีแดงด้วยความอายก่อนจะพยักหน้าเร็วๆ แทนคำตอบ
“ ขอโทษนะ “ กระซิบขอโทษเบาๆ ก่อนจะงับที่กกหูคนขี้อาย
“ อื้อ...อ..ต๋าวฮวย ”
“ ชุดนี้มันยังไงกันนะเต๋าอุตส่าห์ใส่ให้ดีแล้วแท้ๆ ตื่นเช้ามาก็ยังล่นหลุดอีก “ ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วเริ่มแทะเล็มไปบนลำคอขาวและลาดไหล่เนียน
“ พะ...พอแล้ว...นะ..ต๋าวว “ เสียงหวานประท้วงอู้อี้
“ พออะไรกันเต๋าแค่......อยากจะช่วยดึงสาบเสื้อขึ้นมาปิดให้เท่านั้นเอง “ พูดจบร่างสูงก็ดูดเม้มรอยสีกุหลาบรอยเดิมบนไหล่บางให้ชัดเจนขึ้นก่อนจะผละออกแล้วงับสาบเสื้อยูกาตะที่หลุดหมิ่นเหม่ขึ้นมาปิดไว้ตามเดิม
“ …....” ยิ่งทำคชากยิ่งรู้สึกอาย
“ หน้าร้อนหมดแล้ว “ คนตัวสูงมองแล้วยิ้มขำ
“ ก็เต๋าชอบแกล้งชาอ่ะ “ คนตัวเล็กทำหน้ามุ้ย
“ งั้นจะไถ่โทษโดยการทำให้เย็นลงเอามั๊ย “
“ ทำยังไง...” คนตัวเล็กถามอย่างสงสัย
“ ก็แบบนี้ไง “ พูดจบก็เลียที่แก้มใสเบาๆ คล้ายกับเวลาแมวอ้อน
“ ต๋าวฮวย.....พอแล้ว! แบบนี้มันร้อนกว่าเดิมอีก “ คนตัวเล็กดันใบหน้าหล่อให้ออกห่าง
“ โอ๋ๆ เต๋าแค่ล้อเล่นเฉยๆ “ เต๋าเลิกแกล้งแล้วกอดคชาแน่น
“ คนขี้แกล้ง “ บอกพลางซุกไปที่อกแกร่งและกอดตอบ
“ หึหึ!! “ ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ กับเสียงบ่นกระเง้ากระงอด
“ เดี๋ยวนะ! “ คนตัวเล็กพลิกให้ร่างสูงนอนหงายแล้วเกยตัวขึ้นไปทับเอาหูแนบกับอก
“ ทำอะไร? “
“ ชู่ว์ “ คนตัวเล็กเอานิ้วแตะที่ปากของเต๋าก่อนจะแนบหูลงไปบนอกเหมือนเดิม
“ …..” เต๋าเงียบเสียงลงและรอคอยว่าคชาจะทำอะไรต่อ ผ่านไปสักพักเสียงใสก็ยอมเฉลย
“ หัวใจเต๋าเต้นดังจัง “
“ …........”
ฟังสิ่งที่ได้ยินร่างสูงก็นิ่งไปสักพักก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ มืออีกข้างประคองกอดร่างบางไว้หลวมๆ ปล่อยให้คนตัวเล็กฟังเสียงหัวใจของเค้าต่อไป.....
เต๋าไม่พูดอะไรอีกคชาจึงได้ยินเสียงชัดเจน เสียงหัวใจของเต๋าเต้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มันมั่นคงและให้ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย คชาฟังไปฟังมาก็เคลิ้มและเผลอหลับไปในที่สุด
เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนตัวเล็กร่างสูงก็ยกยิ้มที่มุมปากบางเบา เค้ามีความสุข ตอนนี้เค้ามีความสุข สุขจนอยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้หยุดเอาไว้ให้นานที่สุด นานเท่าที่จะทำได้ไม่อยากนึกถึงภาระหน้าที่ที่ต้องสะสางหลังจากนี้เลยสักนิด
…...........ต่อไปจะเราจะเป็นยังไงข้ายังไม่รู้เลยคชา..............
กว่าจะออกมาจากห้องก็สายเกือบเที่ยงเต๋ารอจนคชาตื่นขึ้นมาเองโดยที่ไม่ได้ปลุกและรอจนคนตัวเล็กอาบน้ำเสร็จก่อนเค้าถึงเข้าไปอาบบ้าง พอออกมาที่สวนหินด้านนอกก็เจอเค้นท์นั่งอยู่กับพ่อแม่ที่ศาลาริมสระปลาคาร์ฟ เต๋าประคองให้คชาค่อยๆ เดินไปนั่งกับครอบครัว
“ ตื่นกันนานหรือยังลูก “
“ ชาเพิ่งตื่นเมื่อกี๊ครับม๊า “ คนตัวเล็กยิ้ม
“ ตื่นสายน่าดูเลยนะเรา เป็นไงบ้างเมื่อคืนหลับสบายมั๊ยลูก ”
“ ก็....สบายดีครับม๊า “ คชาตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ แล้วยังเจ็บเท้าอยู่เหรอชา ป๊าเห็นยังต้องให้เต๋าช่วยหิ้วปีกประคองออกมา “
“ เอ่อ.....” คชาหันไปมองหน้าเต๋าก่อนจะตอบ “ ก็เจ็บนิดหน่อยครับป๊า “
“ แล้วนี่กินอะไรกันหรือยังลูก “ นวลหันไปถามเต๋าบ้าง
“ ยังครับม๊า ชาบอกว่าอยากออกมาเดินเล่นก่อน “
“ เที่ยงแล้วยังไม่ยอมหาอะไรกินอีก เดี๋ยวต้องกินยาแก้อักเสบด้วยไม่ใช่เหรอเราน่ะ “
“ ชาลืมไปเลยอ่ะป๊า “ คนตัวเล็กยิ้มแหย่ๆ ให้พ่อ
“ งั้นเราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะนะ เค้นท์ก็หิวแล้ว “ เจ้าตัวเล็กลุกจากที่นั่งแล้ววิ่งนำไปที่ห้องอาหาร
“ ตี๋เล็กนี่น้า~ เมื่อกี๊ก็กินขนมโมจิไปตั้งเยอะแล้วแท้ๆ “ นวลบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินตามลูกชายคนเล็กไป
“ เจ็บก็ค่อยๆ เดิน เต๋าป๊าฝากดูเจ้าชาด้วยนะ “ อานนท์สั่งทิ้งท้าย
“ ครับป๊า “
“ โอ้ย!! ลุกๆ นั่งๆ นี่มันลำบากจัง “ คชาบ่นเบาๆ
“ ชาเดินไหวมั้ย “ เต๋าถามคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นหน้านิ่วของคชาก็อดสงสารไม่ได้
“ ไหวสิ “
“ ให้เต๋าอุ้มมั้ย “
“ ไม่ต้องหรอกเต๋าแค่ประคองอย่างเดียวก็พอแล้ว “
“ อืม....งั้นเราค่อยๆ เดินเนอะ “
“ ครับ “
เมื่อกินอาหารเสร็จเค้นท์ก็งอแงอยากให้พ่อพาไปดูหมู่บ้านไอนุที่เมื่อวานไม่ได้ไป คชาเองก็อยากไปแต่ก็เลือกที่จะรออยู่ที่ที่พักเพราะไม่อยากไปเป็นตัวถ่วง
“ จะไม่ไปจริงๆ เหรอลูก “
“ ไม่ดีกว่าครับม๊า “
“ เฮียไม่ไปจริงเหรอ น่าเสียดายแย่ “
“ หรือเค้นท์จะรอให้เฮียหายก่อนค่อยไปมั้ยล่ะ “ คชาตอบกลับน้องชาย
“ ไม่เอาอ่ะ เค้นท์อยากไปวันนี้ “ เจ้าตัวเล็กงอแง
“ ให้ตี๋ใหญ่มันพักผ่อนก็ดีเหมือนกันนะนวลคงยังเจ็บเท้าอยู่เดินไม่สะดวกหรอก “
“ งั้นก็ตามใจลูกแล้วกันนะ “
“ ครับม๊า “
แล้วทั้งสามคนก็ขับรถออกไปเที่ยวส่วนคชาก็ยืนหน้าหงอยมองตามอยู่ข้างหลัง ความจริงแล้วอย่างที่รู้ๆ กันคือคชาอยากไปมากแต่เพราะไม่อยากฝืนร่างกายจึงเลือกที่จะอยู่ที่พักดีกว่า
“ อยากไปเหรอ “ เต๋าสังเกตุเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กก็รู้ว่าคชาอยากไปแค่ไหน
“ ก็นิดหน่อย “ หันมาบอกพร้อมทั้งทำหน้างอปากจู๋ใส่คนรัก
“ หึหึ! แล้วทำไมไม่ไปล่ะ “ ร่างสูงลูบหัวของคชาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“ ก็......ไม่อยากเดินมาก...มันเจ็บ “ ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงเรื่อน่ารัก
“ โธ่...น่าสงสารจัง “ พูดจบก็ช้อนตัวร่างบางมาอุ้มไว้แนบอก
“ เต๋า!! ไม่ต้องอุ้มหรอก อายคนอื่นเค้านะ “ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่มือก็คล้องคอร่างสูงไว้แน่น
“ ไม่ต้องอายหรอกน่าเดี๋ยวเต๋าอุ้มคชากลับห้องนะ เต๋าไม่อยากให้คชาเจ็บเต่าสงสารเจ้านายตัวน้อย “ เต่าบอกพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ เอางั้นก็ได้...ขอบคุณนะเต๋า “ คนตัวเล็กบอกขอบคุณเบาๆ
“ ไม่ต้องขอบคุณหรอกแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับที่เต๋าเป็นคนทำให้ชาเจ็บ เต๋าต้องรับผิดชอบชาสิถูกมั้ย “
“ …..ไม่รู้สิ “
“ แต่ต่อไปถ้าชายอมให้เต๋า'รัก'บ่อยๆ ชาก็ไม่เจ็บแล้วล่ะ “ ร่างสูงพูดพลางยิ้มกริ่ม
“ เต๋าบ้า!! “
“ เต๋าบ้าแล้วชารักเต๋ามั้ย “ คนถามยิ้มเจ้าเล่ห์มากกว่าเดิม
“ ไม่บอกหรอก “
“ บอกหน่อยสิ หรือต้องให้ทำเหมือนเมื่อคืนถึงจะยอมบอก “
“ ไม่เอานะ!! ไม่บอกอยากกลับห้องแล้ว “ พูดจบก็หันหน้าไปซุกอกแกร่งแล้วแกล้งหลับตาทันที
“ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! “ ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนจะอุ้มคชากลับเข้าห้อง
เต่านั่งอยู่ที่ระเบียงไม้ในห้องพักโดยมีคชานอนหนุนตัก มือหนาก็ลูบหัวให้คนตัวเล็กเบาๆ พลางชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
“ ชา....”
“ อะไรเหรอ “
“ ถามอะไรหน่อยสิ “ มีเรื่องหนึ่งที่เต๋าคิดมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่กล้าถามคชาซักที
“ อะไรเหรอ “ คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมองหน้า
“ ถ้าเต๋า......ต้องกลับไปแม็กโนเลียชาจะกลับไปกับเต๋ามั้ย “
“ ….......” คชาอึ้งไปกับคำพูดของร่างสูงก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งจ้องหน้า
“ ว่าไงล่ะ ชาจะไปกับเต๋ามั้ย “
“ คือชา......”
“ …......” เต่ารอฟังคำตอบของคชาอย่างสงบ
“ แล้วที่บ้านชาล่ะ “
“ ก็พาไปด้วยก็ได้นี่ เต๋าไม่ได้บอกให้ชาทิ้งคนในครอบครัวซักหน่อยนี่ “
“ แต่ว่า.......”
“ เต๋าแค่อยากรู้ว่าถ้าเป็นไปได้........”
“ ถ้าเป็นไปได้ “
“ ชาจะยอมไปกับเต๋ามั้ย ชายังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ “ ร่างสูงมองแววตาของคนตัวเล็กก็รู้ว่าสับสนและไม่แน่ใจ
…........มันคงเร็วไปสินะคชา............
“ ขอโทษนะที่ชาให้คำตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้ “
“ ไม่เป็นไรเต๋าเข้าใจ “
คชานิ่งเงียบไปเค้าแทบจะลืมไปแล้วว่าเต๋าเป็นใครมาจากไหน คนตัวเล็กไม่อาจแน่ใจหรือตัดสินใจอะไรตอนนี้ได้เลย ไม่เคยคิดว่าวันนึงเต๋าต้องกลับไป ไม่เคยคิดเตรียมใจไว้เลยว่าตัวเองจะทำเช่นไรต่อไป
“ เต๋า...” คชาดึงมือเต๋าขึ้นมาแนบแก้ม
“ ว่าไงครับ “
“ เต๋าไม่ไปไม่ได้เหรอ.......อยู่ที่นี่กับชาตลอดไปไม่ได้เหรอ “ เสียงที่เคยใสตอนนี้สั่นเครืออย่างช่วยไม่ได้
“ ชา.....” ร่างสูงรวบคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดเอาไว้แน่น
“ ฮึก.... “ หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงบนแก้มเนียนของคชา
“ อย่าร้องเลยนะ “
“ ชาไม่รู้ว่าจะตามเต๋าไปได้มั้ย....ฮึก....เต๋าไม่ไปไม่ได้เหรอ “
“ เต๋ามีหน้าที่สำคัญต้องกลับไปจัดการ “ มือก็ลูบหัวเด็กน้อยขี้แยไปด้วย
“ ชาอยากให้เต๋าอยู่ที่นี่....กับชานี่นา “
“ โอ๋ๆ อย่าร้องนะ เต๋ารู้ว่าชาเข้าใจทุกอย่างดี “
“ ฮือ.... “ ใบหน้าเล้กส่ายไปมาถูกับอกเสื้อของเต๋าจนน้ำตาเปียกชุ่มไปหมด
….......ไม่อยากเข้าใจเลยถึงจะรู้ว่าเป็นเรื่งสำคัญก็เถอะ.................
“ เด็กดีไม่ร้องไห้นะ...เต๋าไม่ชอบเห็นคชาร้องไห้เลย “ ร่างสูงโอบกอดร่างบางแน่นพร้อมกับโยกตัวเบาๆ เพื่อปลอบโยน
“ ถ้าเต๋าไม่ชอบชาไม่ร้องก็ได้ “ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เสียงที่บอกก็ยังคงอู้อี้อยู่ดี
“ โอ๋ๆ เด็กดีของเต๋าฮวย “
“ งื้อ~ “
“ ชายังไม่ต้องคิดอะไรมากตอนนี้นะ เวลานั้นมันยังไม่มาถึงหรอก “
“ ครับ “ คนตัวเล็กพยักหน้าและซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก
….........แล้วเต๋าจะทำยังไงต่อไปดีล่ะคชา..........
หลังจากอยู่ญี่ปุ่นมาสองอาทิตย์เต็มก็ถึงเวลาที่จะกลับประเทศไทย อานนท์พาครอบครัวมาส่งที่สนามบินด้วยความอาวรณ์
“ ป๊าอยากกลับด้วยจัง “
“ ทำงานอีกสองสามเดือนก็ได้กลับแล้วค่ะอดทนหน่อยนะ “
“ นั่นสิครับป๊า ชาจะรอป๊ากลับบ้านนะครับ “ คชาเดินมากอดผู้เป็นพ่อ
“ แต่เค้นท์อยากให้ป๊ากลับพร้อมเรามากว่าอ่ะ “ เจ้าตัวเล็กเดินเข้ามาเกาะชายเสื้อพ่อกระตุก
“ เดี๋ยวป๊าก็กลับแล้วไอ้ตัวแสบ “ อานนท์ลูบหัวลูกชายคนเล็กเบาๆ
“ ครับ “
“ เอาล่ะเดินทางกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว “ นวลบอกลูกๆ น้ำตาซึมเพราะเธอเองก็คิดถึงสามีเหมือนกัน
“ เดินทางปลอดภัยนะทุกคนฝากความคิดถึงถึงอาม่าด้วย “
“ ค่ะ....คุณก็ดูแลสุขภาพดีๆ นะคะ “ นวลบอกก่อนจะกอดสามีครั้งหนึ่งแล้วรีบผละออกมา
“ ครับ “
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินเข้าเกทอานนท์ก็เรียกเต๋าเอาไว้แล้วโบกมือให้คชาเดินเข้าไปก่อน
“ ป๊ามีอะไรหรือเปล่าครับ “
“ ป๊าฝากเต๋าดูแลชาด้วยนะ คชาไม่เคยมีแฟนป๊าไม่อยากให้เค้าเสียใจ “ อานนท์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ ครับ “ เต๋ายิ้มให้อานนท์ก่อนจะบอกต่อ “ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดครับป๊าไม่ต้องเป็นห่วง “
“ อืม....เดินทางดีๆ นะลูก “ บอกเสร็จก็ตบบ่าร่างสูงเบาๆ
“ ป๊าก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ “
แล้วเต๋าก็วิ่งกลับไปหาร่างเล็กที่ยืนรออยู่ด้านใน เต๋าเดินผ่านคนตัวและอะไรต่างๆ ไปอย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครสนใจเค้าราวกับมองไม่เห็น
“ ป๊าพูดอะไรกับเต๋าเหรอ “
“ เปล่านี่ “ ร่างสูงส่ายหน้า
“ บอกมาเลย “
“ ป๊าแค่บอกให้ดูแลคชาดีๆ เท่านั้นเอง “ ร่างสูงยิ้ม
“ อ๋อ~ “ คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ “ แล้วเมื่อกี๊เต๋าเข้ามาได้ไงอ่ะเค้าไม่ได้ตรวจอะไรเลยนี่นา “
“ หึหึ!! ไปกันเถอะหม่าม๊ากับเค้นท์รออยู่ “ เต๋าดันหลังให้คชาเดินไปหาแม่กับน้อง
“ บอกแค่นี้ก็ไม่ได้ ชิ!! “ บ่นอุบอิบก่อนจะเดินนำไป
…........จ้างให้ก็ไม่บอกหรอก.............
ทั้งคณะเดินทางจากญี่ปุ่นกลับไทยโดยที่มีความทรงจำที่แสนดีติดมือกลับไปด้วย เมื่อตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขจึงไม่มีใครคาดคิดเลยว่ามีอันตรายรอพวกเค้าอยู่........
สวัสดีค่ะ
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วสินะยังไงก็ฝากตามกันจนจบด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคนน้า -3-
ความคิดเห็น