คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prince cat-รักนายเจ้าชายแมวเหมียว II
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศบวกกับที่ฝนตกทำให้สภาพอากาสในเช้านี้เย็นลงเป็นพิเศษ จึงไม่แปลกที่ชายหนุ่มในสภาพเปลือยเปล่าจะขยับตัวเข้าไปแนบชิดกกกอดคนตัวเล็กที่นอนข้างๆ เพื่อขอแบ่งปันไออุ่นจากร่างกายนุ่มนิ่ม และอาจจะเป็นเพราะคชากำลังหลับสนิทจึงไม่รู้สึกตัวตื่นซ้ำยังเบียดตัวเข้าสู่อ้อมกอดอุ่นของชายหนุ่มร่างสูงอย่างไม่รู้ตัว
ช่วงเวลายืดยาวอีกหลายชั่วโมงคนตัวเล็กก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นเพราะถูกกวนจากอะไรบางอย่างที่มักพบเจอทุกเช้า แต่เค้าไม่ได้เอะใจเลยว่าเช้านี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนกับทุกวัน
ลิ้นร้อนไล่เลียไปตามไปตามลำคอข้างแก้ม และเรื่อยไปจนถึงมุมปาก......
“ อื้อ!! ...ตื่นแล้วนี่ไงล่ะ...เต๋าฮวย...หยุดเลียได้แล้ว “
คนตัวเล็กบอกเจ้าแมวน้อยก่อนจะพลิกตัวหนีอย่างเคย แต่คชากลับถูกน้ำหนักตัวของเจ้าเต๋าฮวยทับลงมาบนตัวทำให้ไม่สามารถหันหนีไปไหนได้ ซ้ำเจ้าเต๋าฮวยยังขบเม้มลงที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าและท้ายทอยเอาไว้แล้วกดจูบลงไป
คชาเบิกตาโพลงขึ้นมองทันทีที่รับสัมผัส ดวงตาคู่สวยก็สะท้อนใบหน้าหล่อเหลาของคนแปลกหน้าคนหนึ่ง........
“ อื้อ!!! อื้อ!!! ” คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนด้วยความตกใจ ร่งสูงจึงผละออกด้วยความเสียดาย
“ เป็นอะไรของเจ้าน่ะ 'คชา' “ ร่างสูงมองหน้าคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ ทุกเช้าก็ทำแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“ นายเป็นใครน่ะ!! “ คชาผลักตัวร่างสูงออกแล้วลุกขึ้นนั่งก่อนจะถอยหนีไปจนชิดหัวเตียง
“ นี่เจ้าจำข้าไม่ได้เหรอ? “ ร่างสูงทำหน้างงก่อนจะคิดออกว่าก่อนหน้านี้เค้าไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์ “ ข้าก็คือแมวที่เจ้าช่วยไว้ยังไงล่ะ “ เค้าบอกพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก
“ ห๊ะ!! “ คนตัวเล็กยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“ ข้าคือเต๋าฮวยไงล่ะ “
“ เต๋าฮวย?....นายคือ......เต๋าฮวย ”
“ ก็เจ้าเรียกข้าแบบนั้น...แต่ความจริงข้าไม่ได้ชื่อเต๋าฮวยอะไรนั่นหรอก ชื่ออะไรแปลกชะมัดยาก แล้วเจ้าจะนั่งอยู่ท่านั้นอีกนานมั้ยคชา “
ร่างสูงขยับตัวเข้าไปหาคชาที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่หัวเตียง ทำให้ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายหลุดเลื่อนลงเผยให้เห็นทุกส่วนสัดที่ไม่ควรจะเห็น....... เป็นอีกครั้งที่คชาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
“ อ๊าาาาาาาาา!!!! ช่วยด้วย!!! คนโรคจิต!! “
“ นี่เจ้าจะร้องทำไมเนี้ย!! เสียงดังหนวกหูนะ!! “ ร่างสูงพุ่งเข้าไปกอดรัดคนตัวเล็กไว้พร้อมกับเอามือปิดปาก
เสียงของคชาเรียกให้ทุกคนในบ้านพากันวิ่งกรูมาที่หน้าห้องทันที เสียงเคาะประตูดังรัวปนไปกับเสียงตะโกนเรียกชื่อเจ้าของห้องอย่างตกใจ
ปัง! ปัง! ปัง!
“ คชา!! คชา!! มีอะไรหรือเปล่าลูกเปิดประตูให้ม๊าเข้าไปซิ “ แม่ของคชานั่นเอง
“ อ๊า!! อ้วยอาอ้วย “ แม้มือหนาจะปิดปากเอาไว้แต่คนตัวเล็กก็ไม่ละความพยายามที่จะส่งเสียงให้ผู้เป็นแม่เข้ามาช่วย
“ อาตี๋ใหญ่! ลื้อเป็นอารายหรือเปล่า “ เสียงหญิงชราอีกคนก็เรียกคชาที่หน้าห้อง
“ อาอ่า!! อ้วยอาอ้วย “ คนตัวเล็กตะโกนเรียกจนหน้าแดงก่ำ
“ หยุดนะ!! เจ้ากำลังทำให้คนพวกนั้นแตกตื่น “ ร่างสูงพูดรอดไรฟัน
“............” คชามองหน้าเต๋าด้วยความหวาดกลัว
“ คชา!! ชาม๊าเรียกทำไมไม่ตอบ “
“ เฮียละเมอมั้งหม่าม๊า “ เสียงน้องชายตัวดีพูดขัดขึ้น
“ จริงด้วย....อาตี๋ใหญ่อีชอบนอนละเมอเป็นประจำ “ อาม่าก็สมทบไปกับเค้นท์ด้วยอีกคน
“ อย่างนั้นเหรอ.......งั้นเราลงไปข้างล่างกันเถอะ “ ผู้เป็นแม่ก็คิดว่าไม่มีอะไรจึงบอกให้ทุกคนลงไปข้างล่างเหมือนเดิม
“ ฮือๆๆ อ๊าอ่าอึ้งไอ “ เมื่อคนตัวเล็กได้ยินดังนั้นจึงร้องเรียกอีกครั้งแต่คนข้างนอกก็ไม่ได้ยินอยู่ดี
“ เจ้าจะร้องทำไม ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าซักหน่อย “ ร่างสูงดุอย่างหัวเสีย
“............” คนตัวเล็กหดคอลงเพราะตกใจเสียงดุ
…......แล้วที่แก้ผ้าแถมมานอนลวนลามเมื่อกี๊เรียกว่าอะไรล่ะ.............
“ ทำไมมองข้าแบบนั้น “ ร่างสูงบอกเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยส่งแววหวาดกลัวมองมาที่ตนเอง
“ …...........”
คชานิ่งไม่ตอบทั้งยังตัวสั่นด้วยความกลัว เป็นใครก็กลัวเมื่อตื่นมาพบว่ามีคนแปลกหน้านอนจูบตัวเองอยู่บนเตียงแถมเสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่
“ เจ้ากลัวข้าเหรอ ” ร่างสูงถามด้วยเสียงที่อ่อนลง
“.............” คนตัวเล็กก็ยังไม่ตอบ
“ ข้าถามว่ากลัวข้าเหรอ!! “ ร่างสูงขัดใจที่คนตัวเล้กไม่ยอมตอบจึงดุเข้าให้อีกคำ ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบให้ใครขัดใจ
“ ….อื้อ “ คชาพยักหน้าลงเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ากลัว
“ เจ้าจะกลัวข้าทำไมกัน.....เจ้ากับข้าก็อยู่ด้วยกันทุกวัน “ มือหนาที่ปิดปากเล็กเอาไว้เปิดออกให้อิสระในการพูดคืนอีกครั้ง ก่อนจะวาดแขนไปกอดคนตัวเล็กไว้ทั้งสองข้างอย่างหลวมๆ
“ ชะ...” คชาเตรียมตัวจะตะโกนเรียกให้คนช่วยอีกครั้งแต่กลับถูกร่างสูงห้ามไว้อย่างรู้ทัน
“ ถ้าเจ้าตะโกนโหวกเหวกอีกทีข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่! “
“ …....น่ะ...น่ะ..นายเป็นใคร “ คชารวบรวมความกล้าถาม
“ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าเป็นแมวที่เจ้าช่วยไว้......”
ขณะที่พูดใบหน้าหล่อก็คลอเคลียไปที่ไหล่บาง แปลกที่คนตัวเล็กไม่นึกรังเกียจกลับรู้สึกว่าเป็นสัมผัสที่คุ้นเคยและอบอุ่นอย่างประหลาด ใบหน้าหวานหันมามองใบหน้าหล่อที่เกยคางคลอเคลียบนลาดไหล่ จึงสบเข้ากับดวงตาสีเข้มมองมาพอดี ความรู้สึกประหลาดแล่นเข้ามาในหัวใจอย่างฉับพลัน
“ นายจะเป็นเต๋าฮวยไปได้ยังไง........ก็นายเป็น...คน...นี่นา “
“ ข้าถูกสาปก่อนจะหนีมายังโลกนี้......”
“ ถูกสาป!! “ คนตัวเล็กทำตาโตกับสิ่งพิลึกพิลั่นที่ได้ยิน
“ ความจริงแล้วข้าเป็น 'เจ้าชาย' “
“ เจ้าชาย!!.....บ้าแล้ว!! “ มือเรียวยกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง
“ เจ้าทำอะไรเนี้ย!! “ ร่างสูงดึงมือเล็กลงก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เรื่องราวต่างๆ ประดังประเดเข้ามาในหัวทำให้คชาลืมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกกอดไป
“ ความจริงแล้วนายหนีออกมาจากโรงพยาบาลใช้มั้ย “ คชาหันไปจ้องใบหน้าหล่อ
“ อะไรคือโรงพยาบาล “
“ ห๊ะ!! “
…........คนบ้าชัวร์.......
“ ข้าถามว่าอะไรคือโรงพยาบาล “ เสียงเข้มถามอย่างไม่สบอารมณ์ที่คนตัวเล็กไม่ตอบ
“ ก็ที่ที่....เอาไว้รักษาคนป่วยไง “
“ ที่เจ้าพาข้าไปทำแผลที่ท้องนี่น่ะเหรอ “
ร่างสูงปล่อยชาออกจากอ้อมกอดแล้วขยับเปิดให้คชาดูรอยแผลทางยาวตรงหน้าท้องแกร่ง คนตัวเล็กมองดูอย่างช่วยไม่ได้ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพอว่าหน้าท้องแกร่งที่มีกล้ามเนื้อเรียวเป็นลูกสวยมีรอยแผลเป็นทางยาวพาดผ่านอยู่ มือเล็กเผลอวางมือลูบลงบนรอยแผลนั้นเบาๆ
“ นี่มัน.... “
ลักษณะแผลเป็นไปในทิศทางแบบเดียวกับแมวเต๋าฮวยไม่มีผิด คชาจำได้แม่นเพราะต้องพามันไปล้างแผลอยู่เป็นเดือนกว่ามันจะหาย
“ จะลูบท้องข้าอีกนานมั้ย...” ร่างสูงบอกก่อนจะขยับเข้าไปกระซิบที่หูอีกคำ “ ข้าจั๊กจี๋นะ....”
“ เอ่อ.....ขอ..ขอโทษ “ คนตัวเล็กรีบดึงมือกลับมาทันที
…...........หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นเต๋าฮวยจริงๆ บ้าแล้ว.........
“ ไม่เป็นอะไร.....ทีนี้เจ้าเชื่อข้าหรือยังว่าข้าคือแมวที่เจ้าช่วยไว้ “
“ เรื่องแค่นี้มันพิสูจน์ไม่ได้หรอก...ผมขอร้อง คุณต้องการอะไรก็บอกมาเถอะ แล้วก็ช่วยออกไปจากบ้านของผมได้มั้ย “ คชารีบลุกแล้วลงจากเตียง เพิ่งคิดได้ว่าอยู่ห่างๆ ไว้จะดีกว่า
“ ข้าต้องรอจนกว่าจะหาทางกลับไปนครแมกโนเลียให้ได้ก่อนข้าถึงจะไปแต่ตอนนี้ข้าต้องการอยู่ที่นี่!! เจ้าจะมาไล่ข้าแบบนี้ไม่ได้!! กล้าดียังไง!! “ ร่างสูงลุกตามขึ้นมาประชิดตัวคชาอย่างรวดเร็ว
“ เอ่อ........นาย นายใจเย็นๆ นะ ค่อยๆ พูดก็ได้ “
“ อย่าคิดไล่ข้าอีก!! “ มือหนาบีบไหล่ทั้งสองข้าง
“ โอ้ย....เจ็บนะ “ คชาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ เจ็บเหรอ “ มือหนาค่อยๆ คลายแรงบีบลง
“ แต่นายอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ....”
“ ทำไมกัน....ทำไมจะอยู่ไม่ได้!! .ในเมื่อตอนแรกเจ้าเป็นคนพาข้ามาที่นี่เอง “ อารมณ์คุกรุ่นกลับมาครอบงำเจ้าชายขี้โมโหอีกครั้ง
“ ก็.....ก็นายไม่ใช่เต๋าฮวย นายจะอยู่ที่นี่ได้ไง “ คนตัวเล็กบอกอย่างกล้าๆ กลัว
“ ถ้าข้าพิสูจน์ว่าข้าคือแมวตัวนั้นเจ้าจะให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อใช่มั้ย “ ร่างสูงพูดลอดไรฟัน
“ ถ้านายพิสูจน์ได้นะ “
“ งั้นข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าดูว่าข้าคือแมวตัวนั้น “
“ ยังไง...”
“ ข้าจะเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างตอนที่ข้าอยู่กับเจ้า ตอนที่ร่างข้าเป็นแมวตัวนั้น “
“ เอ่อ......ถ้านายเล่าได้นะ ชั้นจะให้นายอยู่ด้วย “
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วเล่าเรื่องราวตั้งแต่วันที่ถุกคชาช่วยเอาไว้ เค้าเล่าอย่างละเอียดเป็นฉากๆ คนตัวเล็กตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ใจก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่ผู้ชายคนนี้กลับเล่าได้แม้กระทั่งกิจวัตรที่เค้าอยู่ตามลำพังกับเต๋าฮวยในห้องตอนกลางคืน จนตื่นนอน
“ ความขี้เซาของเจ้าทำให้ข้าต้องปลุกเจ้าทุกวันด้วยรสจูบ “
“ หยุดๆ พอแล้วๆ “
พอเล่าถึงตอนนี้ใบหน้าคนตัวเล็กก็แดงก่ำเพราะถูกแต้มไปด้วยสีเลือดฝาด ใครจะรู้ว่าแมวตัวนั้นที่แท้เป็นคน แล้วไอ้การเลียหน้าเลียตาแบบนั้นใครจะคิดว่าคือการจูบ พอคิดแบบนี้คนตัวเล็กก็แทบจะทนไม่ไหว
“ ว่ายังไงล่ะ...เจ้ามีเรื่องอะไรสงสัยในตัวข้าอีกหรือไม่ “
“ มี “
“ อะไรอีกล่ะ!! “
“ นายว่านายเป็นเจ้าชายเหรอ “
“ ใช่! ข้าคือรัชทายาทแห่งนครแมกโนเลีย ถ้าไม่ใช่เพราะถูกพวกของซีลาสเล่นงานข้าก็ไม่มาหนีอยู่ดินแดนอื่นแบบนี้หรอก “ เมื่อพูดถึงครงนี้ดวงตาสีเข้มก็ฉายแววดุดันขึ้นมาทันที
“ แล้วนายชื่ออะไร..ชื่อจริงๆ ของนายน่ะ “
“ รูเซีย กอลโดวิค รามาเศรษฐที่ 11 รัชทายาทแห่งนครแมกโนเลีย “
“ …............”
ดินแดนแมกโนเลียเป็นดินแดนคู่ขนานที่มีประตูต่างมิติเชื่อมกับโลกเอาไว้ ที่นั่นปกครองด้วยระบบเทวราชา แต่เมื่อองค์ราชาสิ้นพระชนม์กบฏซีลาสก็เข้าบุกยึดนครแมกโนเลียเอาไว้อย่างที่ไม่มีใครทันตั้งตัว เหล่าแม่ทัพจึงตัดสินใจส่งรัชทายาทที่เหลือเพียงพระองค์เดียวข้ามมิติมาเพื่อหลบหนี แต่ก่อนที่รูเชียจะหนีมาได้ก็ถูกทำร้ายและโดนสาปให้กลายเป็นแมวจึงทำให้คชาพบเจ้าชายในสภาพนั้นพอดี
คำสาปที่ใช้เป็นคำสาปของนักพรตระดับต่ำจึงมีผลเพียง 49 วัน หรือ7 อาทิตย์เท่านั้นคำสาปก็คลายลงอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้...............
“ ไม่อยากจะเชื่อเลย......” คชาบอกออกมาเบาๆ เมื่อฟังเรื่องราวของเจ้าชายรัชทายาทจบ
“ แต่ข้าพูดความจริง และอีกไม่นานเจ้าก็จะได้เห็นตอนข้ากลับไปยังดินแดนของข้า “ เจ้าชายประกาศ
“ แล้วชั้นจะทำยังไงกับนายดีเนี้ย....จะบอกว่านายเป็นใคร “ คนตัวเล็กเกาหัวแกรกๆ คิดหนักไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ เดี๋ยวข้าบอกเอง!! ถ้าเจ้าไม่กล้า “ ร่างสูงรำคาญท่าทางไม่มั่นใจของคนตัวเล็ก
“ ไม่ต้อง!!~ เดี๋ยวชั้นหาวิธีเอง “
“ งั้นก็ตามใจเจ้าแล้วกันแต่ตอนนี้เจ้าหาอาภรณ์ให้ข้าสวมใส่ก่อนได้หรือไม่ ข้าหนาว “ คนตัวเล็กลืมไปสนิทว่าร่างสูงเปลือยกายอยู่
“ เอ้ย!! เอ่อ...ได้ๆ “ คชาเอามือปิดตาแล้วรีบหันไปหาตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวมาหนึ่งผืนก่อนจะส่งให้ร่างสูงทั้งๆ ที่ หลับตาปี๋
“ นี่!! เจ้าจะปิดตาทำไม!! เห็นอยู่ทุกวัน “
…........ก็นั่นมันแมวนี่..............
“ จะไปไหนน่ะ!! “ ร่างสูงดึงแขนคชาให้เดินตามมาคนตัวเล็กจึงโวยวายทันที
“ อาบน้ำไง “
“ แล้วจะพาชั้นมาทำไม “ คชาพยายามสะบัดให้มือหลุดจากการเกาะกุม
“ อาบน้ำให้หน่อย “ อยู่ที่แมกโนเลียก็มีคนคอยปรนิบัติเมื่อมากลายเป็นแมวอยู่ที่โลกนี้คชาก็คอยอาบน้ำให้ เจ้าชายจึงไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร
“ อาบเองสิ! “
“ ทุกทีเจ้าก็ปรนิบัติข้านี่น่า วันนี้เจ้าเป็นอะไร “
“ ก็ทุกทีนายเป็นแมวนี่....”
“ แล้วมันต่างกันยังไง นั่นก็คือตัวของข้าอยู่ดี “
“ ต่างสิ!! ไม่รู้ล่ะนายไปอาบเองเลย “ คนตัวเล็กไม่ยอมไปท่าเดียว
“ ขัดคำสั่งข้าอีกแล้วนะ “
“ นายก็ไปอาบเองสิ “
“ เจ้ารู้มั้ยว่าคนที่ขัดคำสั่งข้าจะต้องเจอกับอะไร “ ร่างสูงกระชากคนตัวเล็กเข้าหาตัว และบอกเบาๆ
“ นายจะทำอะไรชั้นน่ะ...ชะ....ชั้นเป็นคนช่วยชีวิตนายไว้นะ “
“ ข้าก็กำลังจะ 'ตอบแทนบุญคุณ' เจ้าอยู่นี่ไงล่ะ หึ! “
พูดจบร่างสูงก็ฉุดให้คชาเดินเข้าห้องน้ำแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว คชาขัดขืนและดิ้นไปมาแต่ก็ไม่เป็นผล กลับยิ่งทำให้เสื้อนอนตัวใหญ่หลุดออกจากตัวง่ายยิ่งขึ้น....เหลือเพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียว
“ อ้าา!! ปล่อยชั้นนะ! บอกให้ปล่อยยังไงล่ะเต๋าฮวย!! “ ร่างสูงไม่ฟังทั้งยังอุ้มคชาเพื่อพาไปที่อ่างอาบน้ำ
“ ข้าชื่อ รูเซีย และข้าก็ไม่ปล่อยหรอกนายท่าน....เจ้าชีวิตของข้า!! หึหึ “ ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ ปล่อยชั้นนะ....อื้อ!! “ คำปฏิเสธถูกดูดกลืนไปกับรสจูบอีกครั้ง
รสจูบชำนาญหวานล้ำถูกส่งป้อนให้กับคนไม่ประสา ร่างบางเริ่มอ่อนระทวยพิงไปกับร่างแกร่งของคนเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจ เมื่อพอใจแล้วร่างสูงก็ถอนจูบออก
“ ว่ายังไงล่ะ …...ที่นี้เจ้าจะอาบน้ำให้ข้าได้หรือยัง “ คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างนึกหมั่นไส้
….............นี่มันเต๋าฮวยที่น่ารักของเค้าจริงๆ เหรอเนี้ย........................
“ ก็ได้.....”
“ หึ! “
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ ร่างบางดันตัวผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินไปหยิบเสื้อนอนมาสวใส่ตามเดิม ก่อนจะเดินมาเปิดน้ำเติมในอ่างรอจนเต็มก็หันมาสั่ง
“ ลงไปในนั้นสิ “
คนตัวเล็กสั่งพยายามไม่หันไปมองร่างกายเปลือยตรงหน้า คนเอาแต่ใจลงไปนั่งในอ่างแล้วยกยิ้มอย่างมีความสุข คชาหยิบสบู่เหลวกับฟองน้ำมาแล้วเอาจุ่มลงไปในน้ำก่อนจะถูหลังให้ชายหนุ่มเร็วๆ ในหัวก็คิดว่าทำไมต้องมาทำตามที่คนๆ นี้สั่งด้วย
….........นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...............
“ แรงๆ หน่อยสิ “
“ อื้ม...” มือเรียวถูแรงขึ้นอีก หยุดตัวเองไม่ได้ที่จะต้องทำตามคำสั่งของคนแปลกหน้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร......
กว่าจะอาบน้ำเสร็จคชาก็แทบจะเปียกปอนไปทั้งตัว ใบหน้าเนียนมีสีแดงก่ำประดับอยู่ตลอดดูน่ารัก ตาคมจ้องมองอย่างไม่รู้สึกเบื่อ.......
….........ขอโทษนะที่ต้องใช่มนต์กล่อมจิตใจกับเจ้า มันก็เป็นแค่บทลงโทษเล็กๆ น้อยๆ ชดเชยที่เจ้าไม่ฟังข้าตอนเป็นแมวก็เท่านั้นเอง.............
….....เจ้าชีวิตของข้า............
สวัสดีค่ะ
อย่าว่าเต๋าฮวยเผด็จการน้า เค้าเป็นเจ้าชายก็งี้แหละค่ะ
เรื่องนี้อาจจะดูเร็วไปนิดรีบไปหน่อย มันไม่กี่ตอนก็จบแล้วอ่ะ
แต่พอจะเข้าใจเนื้อเรื่องอยู่ใช่มั้ยคะ ติชมกันได้นะคะ
พระเอกเรื่องนี้จะหื่นๆ นิดนึง ส่วนนายเอกก็หัวอ่อนนิดนึง
ชอบไม่ชอบไงก็บอกได้นะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ^____^
ความคิดเห็น