[SF TaoKacha] The Promise

ข้อมูลเบื้องต้น

 Shira kuma

The Promise


 

  สวัสดีค่ะ

วันนี้อินอินมาเปิด SF เรื่องใหม่ค่ะ

 

 คราม่าโรแมนติก ออกแฟนตาซีนิดๆ อ่านกันสนุกๆ ขำ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ

ปล.ฟิคเรื่องนี้

1.ชายXชาย ไม่ชอบกรุณากดออกนะคะ

2.ฟิคเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับศิลปินนะคะเป็นเพียงจิตนาการของผู้เขียนเองค่ะ
  
  

 

เนื้อเรื่อง

& Shira kuma nbsp;

ไม่ว่าจะเมื่อไร ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน

ข้าก็ยังจะรอ...รอให้เจ้ากลับมา....ดั่งคำที่เจ้าเคยให้สัญญา

โปรดจงรู้ไว้เถอะว่าข้าเองยังคงรักษาสัญญาของข้าที่ให้ไว้กับเจ้า

ข้าจะเก็บรักษาความรักในหัวใจ เพื่อรอที่จะมอบคืนมันให้กับเจ้าอีกครั้ง

แม้เวลาจะล่วงผ่านไปอีกเป็นกี่สิบปี กี่ร้อยปี หรือเป็นพันปี.........

ความรักของข้าจะไม่มีวันเสื่อมคลาย

                 ร่างบางในชุดคลุมสีแดงเพลิงที่ยาวกอมเท้านั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สลักตัวเก่าคร่ำครึ ใบหน้าสวยขาวซีดเรียบนิ่งล้อมกรอบด้วยผมสีดำยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงตาโศกจ้องมองทะลุออกไปนอกรูปภาพที่ถูกสะกดวิญญาเอาไว้ มองออกไปยังนอกหน้าต่างที่ขณะนี้พายุหิมะกำลังโหมกระหน่ำ

ในมือคู่สวยดั่งลำเทียนประคองกระถางดอกกุหลาบสีดำซึ่งครั้งหนึ่งมันเคยออกดอกสีขาว แต่บัดนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา คล้ายกับรักที่บริสุทธิ์เมื่อแรกเริ่มผลิบานพอผ่านกาลเวลาที่เนิ่นนานความรักนั้นก็ยังคงประทับอยู่ และยิ่งฝังลึกหยั่งรากลงเพื่อรอคอยเป็นนิรันดร์

เนิ่นนานเป็นพันปีที่ต้องถูกสะกดไว้ในภาพวาด นั่งเฝ้ามองดูฤดูกาลเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่า ฝนยังตกเหมือนเดิมทุกปี ดอกไม้ยังคงผลิบานทุกปี พายุหิมะก็ยังคงกระหน่ำลงมาทุกปี และสิ่งที่เหมือนเดิมทุกปีคือ...

….........เขายังคงไม่กลับมา..............

                  จิ้งจอกน้อยวิ่งไปพลางกระโดดไปพลางตามไหล่เขาที่ลาดชัน ปากก็คาบปลาจากลำธารที่เพิ่งจะจับได้หมาดไว้แน่น เมื่อมาถึงที่หมายมันก็หายเข้าไปในถ้ำเวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วพริบตาร่างบางผอมเพรียวของหนุ่มน้อยชุดแดงเพลิงคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากถ้ำในมือถือปลาตัวใหญ่สดๆ ที่ตอนนี้สิ้นใจไปแล้ว

เขาเดินลัดไปขอบด้านหลังของถ้ำไม่นานก็พบกับหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีไม่กี่หลังคาเรือน เขาตรงไปยังท้ายหมู่บ้านแล้วเปิดประตูเข้าไปในกระท่อมน้อยหลังนั้น

“ ท่านแม่~ วันนี้ข้าได้ปลามาด้วยตัวใหญ่เชียวล่ะ “

มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา สองเท้าก้าวยาวๆ ไปเปิดม่านไม้ไผ่ในครัวเพื่อมองหาผู้เป็นมารดาแต่กลับไม่พบอีกเช่นเคย

“ ไปไหนกันนะท่านแม่ “

หนุ่มน้อยคิดว่ามารดาออกไปหาวัตถุดิบเพิ่มจึงไม่ได้สนใจอีก เขาจัดการชำแหละปลาตัวโตเพื่อรอแม่กลับมาทำอาหาร แต่ทว่ายังไม่ทันได้ทำเสร็จเขาก็ได้กลิ่นเหม็นไหม้อย่างรุนแรง จึงรีบวิ่งออกมาตามกลิ่น ครั้นพอออกมาด้านนอกก็ต้องตกใจสุดชีวิต เมื่อเห็นกลุ่มมนุษย์แปลกหน้ากลุ่มใหญ่กำลังเผากระท่อม บ้านเรือนในหมู่บ้านจนเสียหายยับเยิน และชายคนหนึ่งในกลุ่มก็พลันหันมาพบกับเขาที่ยืนตื่นตะลึงพึงพรืดอยู่

“ มันอยู่นั่นตนหนึ่ง! ไปจับมันมาเร็ว! “

หนุ่มน้อยรีบวิ่งหนีไปทางหลังบ้านโดยเร็วที่สุด เขาวิ่งตัดทุ่งหญ้าท้ายหมู่บ้าน ลงผาไปยังลำธารทว่ายังคงได้ยินเสียงของคนกลุ่มใหญ่ที่ติดตามมาอย่างไม่ลดละ

“ มันอยู่นั่น “ สิ้นเสียงนั้นหนุ่มน้อยก็ถูกลูกธนูปักลงที่ไหล่ซ้ายและตกลงไปในลำธารทันที

“ มันไปไหนแล้ว “

“ ข้ายิงถูกมัน มันต้องอยู่แถวนี้แหละ “

“ ข้าเห็นมันตกลงไปในลำธาร ช่วยกันหาเร็วอย่าให้มันหนีไปได้ “

เสียงผู้คนจอแจช่วยกันหาร่างของชายหนุ่มแต่ก็ไม่พบจนค่ำคนกลุ่มนั้นก็เลิกล้มและกลับไป จิ้งจอกตัวน้อยสีแดงเพลิงค่อยๆ เดินกระเผลกออกมาจากโขกแก่งแง่หินโสโครก เขากลายร่างเป็นจิ้งจอกเพลิงแล้วแอบอยู่ตรงนี้จนพวกมนุษย์ถอยกลับไป

ตอนนี้เขาไม่รู้จะไปทางไหน บาดแผลที่เจ็บจากการถูกลูกธนูอาคมยิงฉกรรจ์เกินกว่าที่จะสมานท์ตัวเองได้เช่นปกติ จิ้งจอกน้อยกลายร่างเป็นมนุษย์และค่อยๆเดินลากเท้าไปตามลำธารเรื่อยๆ หวังว่าอาจจะพบกับกลุ่มจิ้งจอกเพลิงพวกของตนที่หนีมาก่อนเบื้องหน้า

ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาว หิมะตกลงมาจากที่บางตาก้เริ่มหนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ บาดแผลที่มีเลือดออกไหลซึมไม่หยุดเมื่อเจอกับความหนาวเย็นของหิมะที่กัดกินเนื้อผิวยิ่งทำให้เรี่ยวแรงยิ่งถดถอย เขาฝืนใจเดินไปได้อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงที่ข้างลำธารและสลบไป

เปลือกตาแสนหนักอึ้งราวกับมีอะไรมากดทับ ร่างกายที่อ่อนแอต้องการพักผ่อนยิ่ง แต่เมื่อจะหลับลงคราใดไม่นานก็จะมีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนคอยปลุกให้ตื่นเพื่อกินอะไรบางอย่างที่ขมเฝื่อนคอ ครั้นจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะใครคนนั้นจะบังคับกรอกของเหลวนั่นให้ดื่มได้อยู่ดี

                7 วัน 7 คืนที่หนุ่มน้อยแปลกหน้าสลบไสลไม่ได้สติ ชายตัดไม้ไปพบเขานอนสลบอยู่ที่ลำธารในตอนเช้าเมื่อเจ็ดวันก่อน ด้วยความที่เป็นมีจิตใจเมตตาเขาจึงพาคนร่างบางกลับมารักษาบาดแผลที่บ้าน คิดไม่ถึงว่านี่ 7 วันแล้วเขาก็ยังไม่ได้สติ

“ เจ้า...กินยาก่อน “ ชายตัดฟืนต้องบังคับกรอกน้ำกรอกยาให้ร่างบางที่บาดเจ็บอยู่อย่างยากลำบาก แต่ทว่าวันนี้คงไม่ยากอีกแล้ว

“ ที่นี่ที่ไหน... “ เสียงแหบๆ เอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อรู้สึกตัว

“ เจ้าฟื้นแล้วหรือ! ที่นี้บ้านของข้าเอง ค่อยๆ ลุกนะ “ ชายตัดฟืนพยุงร่างบางให้นั่งพิงหัวเตียง

“ ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไง....” แม้จะฟื้นขึ้นมาแล้วแต่ร่างบางก็อ่อนแออยู่มาก

“ ข้าช่วยเจ้ามาจากลำธาร เจ้าถูกทำร้าย....ใครทำร้ายเจ้ากัน แล้วเจ้าเป็นคนจากหมู่บ้านไหน “ ชายตัวฟืนถามรัวเร็ว หลายวันมานี้เขาสงสัยเหลือเกินว่าหนุ่มน้อยหน้าหวานคนนี้เป็นใครมาจากที่ใด หากเขานั้นเป็นคนมีความเมตตาก็จริงอยู่แต่เขาก็ไม่อยากช่วยเหลือผู้ที่ทำผิดจนโดนไล่ล่า

“ ข้า....ข้า...ข้าเป็นมนุษย์นะ “ ด้วยความกลัวว่าคนที่ช่วยเหลือจะรู้ความจริงจิ้งจอกน้อยก็บอกออกไปอย่างนั้นโดยที่ไม่ได้คิด

“ ก็แน่ล่ะ ข้าก็เห็นว่าเจ้าเป็นมนุษย์นี่นา เจ้านี่พูดจาน่าขันพิลึก “

“ อ้อ~ “ เมื่อรู้ตัวว่าตนเองไม่ควรตื่นเต้นไปก่อนร่างบางจึงได้แต่นั่งนิ่งทำหน้าเจื่อน

“ แล้วตกลงว่าเจ้าเป็นใครมาจากที่ใด “

“ ข้า...ข้ามาจากเผ่าทางตอนเหนือ เผ่าของข้า..ถูกรุกรานแล้ว...ย้ายไปที่ใดข้าก็ไม่รู้....” พอพูดถึงตรงนี้จิ้งจอกน้อยก็เป็นห่วงและคิดถึงผู้เป็นมารดาเหลือเกิน

“ แล้วเจ้าก็โดนทำร้ายมางั้นรึ? “

“ อื้ม “ ร่างบางนั่งน้ำตาคลอหน่อยแล้วพยักหน้าตอบ

“ อ๋อ...เอ่อ แล้วเจ้าชื่ออะไร “

“ ข้าชื่อ คชา “

“ ข้าชื่อ เต๋า เป็นคนตัดฟืนอยู่ท้ายหมู่บ้านของเผ่าลูกสน “

“ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้านะ....ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านได้อย่างไร “

“ ไม่เป็นไรหรอก ข้าช่วยคนไม่ได้หวังผลตอบแทน เจ้ากินข้าวกินยาเถอะจะได้หายเร็วๆ แล้วจะได้เดินทางตามหาคนในเผ่าของเจ้าต่อไป “

“ ขอบใจพี่ชายอีกครั้งนะ “ จิ้งจอกน้อยกล่าวขอบคุณด้วยความตื้นตันใจ ไม่คิดว่าพวกมนุษย์ก็มีที่ดีๆ อยู่เหมือนกัน

….......นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับเขา........

“ หิมะหยุดตกแล้ว “ เสียงเศร้าเอ่ยกับตนเองเบาๆ

           ผีเสื้อต่างก็บินว่อนพากันดมดอมหมู่มวลดอกกุหลาบขาวที่ขึ้นเองตามธรรมชาติรอบๆ ศาลไม้สนแดงที่ถูกสร้างขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง มุงด้วยกระเบื้องสีเข้มแต่หลังช่วงฤดูหนาวผ่านพ้นไปแล้วสีของหลังคาก็ซีดลงไปมากโขเนื่องจากถูกหิมะกัด

แผงขนตางอนยาวกระพือขึ้นเผยให้เห็นแววตาที่ยังคงโศกเศร้า ของใครคนหนึ่งที่นั่งประคองกระถางดอกกุหลายดำเอาไว้แน่น แม้ฤดูกาลจะเปลี่ยนไปบรรยายกาศจะสดใสเพียงใดก็ไม่อาจทำให้ความคิดคำนึงถึงนั้นลดน้อยลงเลยสักนิดเดียว มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ช่วยบรรเทาความคิดถึงคำนึงหาได้ นั่นก็คือความทรงจำอันแสนสวยงามและบริสุทธิ์ ของฤดูรักที่เริ่มแรกแย้มเมื่อพันปีก่อน.....

“ นั่นท่านจะทำอะไร “ ร่างบางลุกลงมาจากเตียงก่อนจะเดินเขยกมานั่งยองๆ อยู่ข้างร่างสูงใหญ่ของชายตัดฟืน

“ เจ้าลงมาทำไมคชา! เดี๋ยวแผลเจ้าก็ไม่หายสักทีหรอก เจ้านี่ซนจริงๆ “

“ ข้าเปล่าซนนะพี่เต๋า “ ใบหน้าหวานยู่ปากแบะอย่างขัดใจ

“ งั้นก็กลับไปที่เตียงของเจ้าซะ เดี๋ยวแผลก็ปริเอาหรอก “

“ ข้าเบื่อนี่นา! ข้ามาอยู่กับท่านที่นี่ตั้งแต่ช่วงฤดูหนาวจนตอนนี้หิมะละลายไปหมดสิ้นแล้ว แผลที่ไหล่ข้าก็ยังไม่หายสักที ขืนข้านอนแหมบอยู่ที่เตียงนั่นทั้งวัน ต่อไปข้าคงเป็นง่อยกันพอดี “ คชาบอกเสียงเจื้อยแจ้ว

“ งั้นเอาอย่างนี้ เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้อย่าไปไหน “

ร่างสูงเดินหายเข้าไปในบ้านครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกับเก้าอี้ไม้แกะสลักตัวใหญ่ เขาวางมันลงข้างๆ ตัวคชาดูให้อยู่ในที่ร่มไม่โดนแดด ก่อนจะประคองคนตัวเล็กมานั่งลงบนนั้น

“ ถ้าเจ้าเบื่อก็นั่งดูข้าทำงานอยู่บนเก้าอี้นี่ก็แล้วกัน ห้ามลุกไปไหนเข้าใจไหม “

“ เข้าใจแล้วพี่เต๋า ขอบคุณท่านมากที่เป็นห่วงข้า “ คนตัวเล็กยิ้มแป้นให้กับชายร่างสูง

เมื่อเห็นว่าคชานั่งดูเรียบร้อยเขาก็กลับมาทำงานของเขาต่อ เต๋านั่งสลักลวดลายวิจิตรบรรจงลงบนเก้าอี้ไม้แดงที่เข้าเพิ่งประกอบขึ้นจนเสร็จเมื่อวาน นอกจากเข้าไปตัดไม้ตัดฟืนในป่าสนแล้วเต๋ายังเป็นช่างสลักไม้ฝีมือดีของหมู่บ้านลูกสนอีกต่างหาก เขาอาศัยอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านเพียงลำพังดังนั้นจึงไม่เป็นอุปสรรคที่จะให้คชาอยู่ด้วยในระยะเวลาที่ยาวนานขนาดนี้

“ พี่เต๋า “

“ ว่าอย่างไร “ เต๋าไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากงานของเขา แต่คชารู้ว่าเขาฟังอยู่

“ ทำไมท่านถึงอยู่คนเดียวล่ะ “

“ ใครว่าข้าอยู่คนเดียว ข้ามีเจ้าอยู่นี่ “

“ ไม่ใช่อย่างนั้น...ข้าหมายถึงก่อนหน้านี่น่ะ ท่านไม่มีญาติพี่น้องรึ “ คำถามที่คชาทำทำเอาเต๋าเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตอบออกมา

“ พ่อกับแม่ของข้าตายหมดแล้ว “

“ แล้วท่านไม่คิดจะมีครอบครัวเหรอ ไม่เหงาหรือไร “

“ ข้ายังไม่เจอคนที่อยากรับเข้ามาอยู่ร่วมครอบครัวนี่นา อีกอย่างหากข้าหาได้ตอนนี้ มีหวังใครบางคนแถวนี้จะต้องระหกระเหินไปหาที่อยู่ใหม่ “

“ แต่วันนึงข้าก็ต้องไปอยู่ดี หากว่าข้าหาย..”

“ นั่นสินะ......ถูกขอเจ้า “

“ พี่เต๋าของข้ารูปร่างหน้าตาดีจะตายไป หากจะมีแม่นางน้อยที่ใดสักคนมาหลงรักก็คงไม่ยากเย็นจริงไหม “ คนตัวเล็กพูดไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าใครบางคนมีอากัปกิริยาอย่างไรกับคำพูดของตน

“ ดูเจ้าจะวุ่นวายกับการออกเรือนของข้าเหลือเกินนะ “ ร่างสูงบอกเสียงเรียบมือหยุดทำงานไปแล้ว

“ ข้าก็แค่เป็นห่วงท่าน หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว ท่านจะได้มีเพื่อน ข้าเห็นท่านอยู่คนเดียวแววตาท่านดูหงอยเหงาจะตายไป “

“ ถึงไม่มีเจ้าข้าก็อยู่ได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาช่วยให้ข้าหายเหงาหรอก อีกอย่างมีเจ้าข้าละบากขึ้นอีกเป็นกอง จะเข้าป่าหลายวันก็ไม่ได้ จะไปที่ใดก็ต้องคอยห่วง ต้องคอยหาข้าวหายาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เจ้าเช้าเย็น มีเจ้าก็ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย เมื่อไหร่จะหายสักทีก็ไม่รู้จะได้รีบไปๆ สักที “ พูดจบร่างสูงก็เดินผละออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้คชานั่งอ้าปากหวออยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมด้วยความงุนงง

จวบจนเย็นย่ำร่างสูงของใครบางคนก็ยังคงไม่กลับมา ร่างบางเดินย่ำเท้าวนไปวนมาอยู่ในบ้านหลังน้อยด้วยความกังวล คิดโทษตัวเองว่าคงจะพูดอะไรผิดไปพูดให้เต๋าไม่พอใจจนโกรธขึงออกไป ชั่วสี่เดือนที่อยู่ด้วยกันมาเต๋าไม่เคยมีท่าทีบึ้งตึงหรือพูดจาอย่างนี้กับคชามาก่อน

“ ข้านี่มันจริงๆ เลยน้า...ไม่น่าไปพูดเรื่องครอบครัวของพี่เต๋าอย่างนั้นเลย “ นึกอยากจะตีปากตัวเองสักสองสามทีหากแต่ว่ากลัวจะเจ็บคนตัวเล็กจึงได้แต่เดินวนไปวนมาอย่างเป็นกังวล

ดวงจันทร์ลอยขี้นสูงเหนือหัวสะท้อนลงบนธารน้ำใส ร่างบางเดินท่อมๆ ออกมาตะโกนเรียกหาคนที่ยังไม่ยอมกลับมาที่บ้านด้วยความเป็นห่วง

“ พี่เต๋า!! ท่านอยู่ไหนน่ะ พี่เต๋า!! “

จวบจนผ่านไปหลายชั่วยามคชาจึงกลับมายังบ้านหลังน้อยด้วยความอ่อนล้า เท้าเล็กๆ สองข้างปวดไปหมดแต่ที่ยิ่งแย่กว่าคือบาดแผลที่ถูกธนูอาคมต่างหากที่ระบมช้ำขึ้นมาอีก ปกติจิ้งจอกเพลิงอย่างคชาจะสามารถรักษาบาดแผลของตนเองได้ตามพลังรักษาที่มีอยู่ติดตัวทุกตนตั้งแต่เกิด แต่หากว่าโดยอาวุธที่ต้องอาคมเมื่อใดแผลนั้นจะรักษาเองไม่หายและต้องใช้เวลารักษานานมากด้วยวิธีถอนคม แต่เต๋าไม่ล่วงรู้ว่าคชาไม่ใช่มนุษย์ดังนั้นจึงรักษามันด้วยวิธีปกติบาดแผลนี้จึงไม่หายสักที

คนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้สลักตัวโปรดตั้งใจว่าจะรอคอย หากนอนลงบนเตียงคงจะหลับไปอย่างไม่ต้องสงสัย ร่างบางจึงนั่งที่เก้าอี้แทนแต่จนแล้วจนรอดร่างบางก็ผลอยหลับไป

แสงแดดส่องกระทบผิวหน้าแผงขนตางอนกระพริบขึ้นลงถี่ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น คนตัวเล็กมองไปรอบๆ ก็ไม่พบชายตัวขาวที่หายไปตั้งแต่เมื่อวาน ในใจนึกเป็นห่วงจนแทบทนไม่ไหวรีบรุดออกจากเก้าอี้ตั้งใจจะออกไปตามหาอีกครั้ง

แต่เมื่อครั้นออกมาจากประตูบ้านสายตาก็พลับไปสะดุดกับร่างสูงขางที่แสนคุ้นตา เดินอาดๆ ตรงกลับมาที่บ้านในมือถือต้นไม้อะไรสักอย่างติดมาด้วย

“ พี่เต๋า!! ท่านหายไปไหนมา รู้ไหมข้ารอท่านเป็นห่วงแทบแย่ “ คนตัวเล็กวิ่งไปพลางกระโดไปพลางตรงเข้าไปหาเต๋าด้วยความดีใจ เมื่อไปถึงก็รีบเกาะแขนอย่างออดอ้อน

“ ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง! “ เต๋าบอกอย่างเป็นห่วง

“ ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วย ข้าไม่น่าพูดกับท่านแบบนั้นเลย ข้าไม่น่าเจ้ากี้เจ้าการเรื่องครอบครัวของท่าน พี่เต๋าอย่าโกรธข้าเลยนะ ข้าขอโทษจริงๆ “

ดวงตาคมก้มลงมองคนคนตัวเล็กที่ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างรู้สึกผิด ดวงตารียาวแต่ทว่าในตากลมใสมีน้ำตาคลอหน่วยเอ่อล้นอยู่ ทำให้หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบทันที ความจริงเขาไม่ได้คิดโกรธคชาเพียงแต่รู้สึกน้อยใจที่คนตัวเล็กเอาแต่บอกว่าจะจากไป

เขาอยู่คนเดียวมานานจวบจนวันที่พบร่างเล็กที่นอนหมดสติอยู่ริมธาร ร่างกายเกือบค่อนร่างแทบจะจับเป็นน้ำแข็งเขาจึงรีบช่วยมา ไม่คิดว่าเมื่อใบหน้าเรียบสวยแสนสงบนิ่งเมื่อยามหลับลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจะเปลี่ยนแปลงโลกที่เงียบเหงาทั้งใบของเขาให้ดูสดใสขึ้นทันตา ทุกวันตลอดสี่เดือนที่ผ่านมาเขาจะรู้สึกสุขใจทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเขาไม่ได้ใช้ชีวิตเพียงลำพังอีกต่อไป เขายังมีใครอีกคนให้ต้องดูแล

“ ข้าไม่ได้โกรธเจ้าหรอก “ มือหนาแสนอบอุ่นลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

“ จริงนะ! “ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ

“ จริงสิ..หากข้าโกรธเจ้าข้าจะเข้าป่าไปหาสมุนไพรนี่มารักษาเจ้าเหรอ “ เขายกต้นไม้ในมือให้คชาดู

“ พี่เต๋าท่านช่างดีกับข้าจริงๆ “ ขาเล็กกระโดดหยองแหยงอย่างคะนองใจ

“ ข้าบอกเจ้าว่ายังไงคชา “ ดวงตาคมมองลงมาอย่างดุๆ

“ ห้ามกระโดด...แต่ข้าดีใจนี่นา ท่านห้ามโกรธข้านะ “ คนตัวเล็กหงอยลงถนัดตา

“ เฮ้อ~ เอาเถอะ ห้ามเจ้าไปก็ไร้ประโยชน์ เราเข้าบ้านกันเถอะ ข้าจะได้เอาสมุนไพรนี่ลงดินด้วย “

“ ครับ “ ร่างบางเดินกระดุ๊กกระดิ๊กเกาะแขนพี่ชายที่แสนดีเข้าบ้านไปพร้อมๆ กัน

เต๋าเอาต้นไม้ที่ไปหามาปลุกลงกระถางกระเบื้องใบเล็ก ก่อนจะรดน้ำลงไปเล็กน้อยแล้วนำไปวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็กข้างหน้าต่าง เขากลับเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้วอธิบายให้คชาหายสงสัยว่าเอาต้นไม้นั้นมาทำอะไร

“ มันคือกุหลาบหิมะ ดอกของมันเป็นสีขาวเหมือนสำลีเชียวล่ะ แม่ข้าเคยบอกว่าดอกของมันสามารถรักษาบาดแผลได้แทบทุกชนิด ข้านึกขึ้นได้ว่าเพราะแผลของเจ้าไม่หายเสียที เสียดายกว่าจะออกไปตามหามันจนเจอมันก็ไม่ออกดอกสักต้น คงต้องนำมาเลี้ยงไว้จนกว่าดอกจะออกนั่นแหละ “

“ ขอบคุณท่านมากนะพี่เต๋าที่ทำเพื่อข้าขนาดนี้ “ คชาบอกอย่างซึ้งใจ

“ หากเจ้ายังไม่หายคงต้องรอหน่อยกว่ามันจะออกดอก ไม่รู้ว่าพวกที่ทำร้ายเจ้ามันใช้พิษอาบไว้ที่คันธนูหรือเปล่าถึงไม่หายเสียที “

“ ช่างมันเถอะพี่เต๋า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้รีบเสียหน่อย “

“ แล้วเจ้าไม่อยากตามหาแม่ของเจ้าแล้วรึ “

“ อยากสิ แต่ว่านี่ก็หลายเดือนแล้ว พวกของข้าไม่รู้ไปอยู่ที่ใด ไม่สู้ให้ข้ารักษาตัวก่อนแล้วค่อยออกตามหาไม่ดีกว่าหรอกหรือ “

“ ถูกของเจ้า ข้าก็อยากให้เจ้ารักษาตัวอยู่กับข้าที่นี่ก่อน หากเจ้าหายไปสักคนข้าคงคิดถึงแย่ “

“ ข้าก็ต้องคิดถึงท่านเหมือนกันแน่ๆ เลย “

“ ไม่รู้ว่าเราต้องรอถึงเมื่อไหร่กุหลาบหิมะถึงจะออกดอกนะ “

“ นั่นสิ เราคงต้องคอยดูแลมันดีๆ “ คนตัวเล็กเดินไปหยุดที่กระถางดอกไม้

“ ข้าหวังว่ามันจะใช้เวลานาน เจ้าจะได้อยู่กับข้าไปนานๆ “ ร่างสูงเอ่ยออกมาเบาๆ หวังไม่ให้คชาได้ยิน

แต่มีหรือที่ปีศาจจิ้งจอกน้อยจะไม่ได้ยิน คำพูดนั้นดูคล้ายจะเห็นแก่ตัวไปสักหน่อยแต่มันทำให้คชายิ้มแก้มปริ ยิ้มไปจนถึงหางตา ยิ้มอย่างสุขใจโดยที่ไม่รู้ความหมายว่าทำไมต้องรู้สึกราวกับหัวใจพองโตขนาดนี้.....

     สายลมพัดเอากลิ่นหอมของดอกกุหลาบหิมะที่บานสะพรั่งอยู่ด้านนอกเข้ามาภายในศาล คนตัวเล็กก้มลงมองดอกกุหลาบหิมะสีดำที่ไม่มีวันโรยราในมือของตน

“ ไม่รู้ป่านนี้ท่านจะคิดถึงข้าเหมือนกับที่ข้าคิดถึงท่านบ้างหรือเปล่านะ พี่เต๋า “

                  วันนี้ที่หมู่บ้านต้นสนมีงานรื่นเริงประจำปี มันเป็นเทศการบูชาเทพเจ้าเพื่อขอให้ฤดูหนาวปีนี้ไม่เกิดพายุหิมะ และก็เป็นธรรมเนียมเหมือนกันทุกปีที่สมาชิกในหมู่บ้านจะต้องออกมาร่วมงาน ปีนี้ของเต๋าต่างไปจากเดิมเพราะเขามีคชาไปด้วย โดยปกติเขามักเก็บตัวเงียบอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านเพียงลำพัง ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใคร จึงไม่แปลกที่คนในหมู่บ้านจะไม่รู้ว่าเขามีสมาชิกใหม่มาอยู่ด้วยร่วมปี

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน คชาตื่นตาและสนุกกับเทศการที่ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน จิ้งจอกน้อยออกไปเต้นรำและรื่นเริงกับคนอื่นๆ ทำตัวสนิทชิดเชื้อกับใครๆ ได้อย่างรวดเร็ว คนในหมู่บ้านต่างชื่นชมเอ็นดูเพราะเห็นว่าคชาหรือบุคคลที่เต๋าแกล้งบอกว่าเป็นญาติผู้น้องนั้นน่ารักน่าเอ็นดูมาก

“พี่เต๋าต๋าว~” เสียงใสเรียกคนตัวสูงที่นั่นคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านมาแต่ไกล

“ว่ายังไง..เจ้าจะเอาอะไร” ร่างสูงหันมายิ้มเหมือนคชามาถึงและตรงเข้ามาเกาะแขนเอาหัวถูไหล่อย่างออดอ้อน

“ไปเต้นรำกับข้าหน่อยสิ”

“ไม่เอา ข้าเต้นไม่เป็น” เต๋าส่ายหัวปฏิเสธ

“นะพี่เต๋า ไปเต้นกับข้าหน่อย นะนะนะน้า” คนตัวเล็กไม่ละความพยายาม ทั้งออดอ้อนช้อนตาใสๆ มองจนในที่สุดคนที่บอกว่าไม่ไปก็ยอมใจอ่อน

“ก็ได้ๆ ข้ายอมให้เจ้าครั้งเดียวนะ”

“เย้ๆๆ ไปเร็ว” จิ้งจอกน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเต๋าถึงกับส่ายหน้าอย่างระอาปนขำ

ช่วงสนุกสนานดูจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนงานเลี้ยงเลิกราเต๋าแบกคชาไว้บนหลังเพราะคนตัวเล็กแทบจะหมดสติเดินตุปัดตุเป๋เนื่องจากน้ำลูกท้อหมักกับข้าวที่ใครๆ ก็ต่างเอามาให้ดื่ม

“ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนนะท่านหัวหน้า” เต๋าบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านชายแก่พยักหน้าน้อยๆ

“ได้สิ..เจ้าหมาน้อยของเจ้าช่างซุกซนเหลือเกินนะ พากันกลับไปพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้มาหาข้าหน่อย”

“ขอรับ” เต๋าพยักหน้ารับก่อนเดินกลับบ้านทิ้งให้ชายแก่มองตามหลังไปด้วยสายตาเป็นห่วง

“ห้วงเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งกว่าลมพัดทิวไผ่.....ความรักที่เป็นไปไม่ได้ ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก” ผู้เฒ่าพึมพำกับตนเองเบาๆ สายตาคมที่มองผ่านโลกมายาวนานย่อมรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรแม้มองแค่แวบเดียว

ร่างสูงวางคนตัวเล็กลงบนเตียงไม้หลังใหญ่ก่อนจะตักน้ำสะอาดใส่อ่างกลับมาพร้อมผ้าขาว เขาเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดแล้วจัดการถอดเสื้อเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คชา เขาอยู่กับคชามาเกือบ10 เดือน แผลที่ไหล่ของคชาก็ยังไม่หายสนิท ดอกไม้ที่นำมาปลูกเจริญงอกงามดีหากแต่มันไม่ยอมออกดอกไม่ว่าจะทำเช่นไร เขาลงน้ำหนักมือแผ่วเบาบนหัวไหล่ขาวอมชมพู แม้จะรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้างแต่เมื่อเห็นรอยแผลก็กังวลใจอย่างยิ่งไม่รู้จะทำเช่นไรได้ให้คชาหายจะอาการเจ็บปวดเสียที

ในระหว่างที่ร่างสูงค่อยๆ เช็ดตัวให้อยู่นั้นคนตัวเล็กก็กระพริบเปิดเปลือกตาขึ้นมามอง สายตาที่มองมานั้นเชื่อมหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งบริสุทธิ์ ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆ งดงามราวกับดอกไม้ที่ผลิบานทำเอาหัวใจชายหนุ่มกระตุกไหว

“พี่ต๋าว~”คชาเรียกเสียงหวาน

“ว่ายังไงหืม..”

“ทำไมพี่ยังไม่นอนอีก”

“ข้าเช็ดตัวให้เจ้าอยู่เห็นไหม เจ้าดื่มจนเมามากเลยข้ากลัวเจ้าหลับไม่สบาย” ร่างสูงเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณท่านมากนะ ท่านช่างดีกับข้าจริงๆ ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านได้อย่างไรเลย” มือเรียวลูบไล้ไปบนแขนแกร่งเบาๆ

“ไม่ต้องตอบแทนข้าหรอก ข้าเต็มใจทำให้เจ้า เจ้านอนเถอะคชา”

“ข้าไม่ง่วงแล้ว” คนตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเต๋า

“นอนซะเด็กดี อย่าดื้อสิ”

ร่างสูงดันให้คชาล้มตัวลงนอนแต่อาจจะด้วยฤทธิ์ของสุราหรืออะไรก็ช่างจึงทำให้คชาทำในสิ่งที่ร่างสูงต้องพรั่งพรึงหวั่นไหว คชาโอบรอบคอแกร่งแล้วมอบจุมพิศแผ่วเบาให้กับคนที่พยายามควบคุมตัวเองอย่างหนัก ควบคุมทั้งตัวและหัวใจไม่ให้คิดเกินเลย

แต่สัมผัสแผ่วเบานั้นมันนุ่มนวล หอมหวาน ชวนให้หลงไหลเกินกว่าที่เขาจะทนทานได้ไหว ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจึงถูกปัดทิ้งไป ร่างสูงบดเบียดจุมพิตที่ร้อนแรงยิ่งกว่าลงไป ขบกัดที่ริมฝีปากล่างให้เปิดออกน้อยๆ ก่อนจะเข้าไปสำรวจ ควานหาความหวานภายในเนิ่นนานจนพอใจก่อนจะผละออกมา

“พอแล้ว...เจ้านอนซะ หยุดก่อน เจ้าไม่รู้ตัวว่าเจ้ากำลังทำอะไรหรอก” ร่างสูงก้มลงมองคชาที่นอนหอบหายใจใบหน้าแดงเรื่อ

“ข้า..ข้า” ร่างบางผู้อ่อนเดียงสาไม่รู้สักนิดว่าการกระทำและความรู้สึกของตนมันจะปลุกเร้าสัญชาตญาณของชายหนุ่มตรงหน้ามากแค่ไหน

“นอนซะเถอะคชา” เต๋าบอกอย่างยากลำบาก แค่ในทุกๆ วันต้องนอนร่วมเตียงไม่แตะต้องร่างบางเขาก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว ยังดีที่ตอนนี้เขาฉุดรั้งตัวเองเอาไว้ได้

“ข้าไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรจริงเหรอ....ข้าว่าข้ารู้นะ”

“รู้อะไรกัน ไหนบอกมาซิ”

“ข้ารู้สึกว่าหัวใจของข้ามันเต้นดัง มันเรียกร้องจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว”

“เรียกร้องอะไร”

“ข้า...หัวใจข้ามัน..เรียกแต่ท่าน มันเรียกร้องหาแต่ท่าน มันต้องการท่าน” คนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตนเองอย่างไรก็ยังซื่อตรงอยู่อย่างนั้น

“หยุดพูดเถอะ”

“ท่านบอกให้ข้าหยุดอีกแล้ว ข้าพูดความจริงนะ”

“เจ้าเมามากแล้ว นอนเถอะ”

“ข้าไม่เมานะ..ข้าพูดจริงๆ ข้า....อึดอัด ข้าต้องบอกท่าน”

“เจ้าจะบอกอะไร ไหนว่ามาซิ”

“ข้ารักท่าน”

ยิ่งคนตัวเล็กพร่ำเพ้อมากเท่าไหร่ร่างสูงยิ่งทนไมไหว ความอดทนที่มีอยู่เพื่อรั้งสติอันน้อยนิดต้องขาดสะบั้นลงเพื่อคำพูดประโยคนั้น......

ค่ำคืนอันแสนยาวนานอบอวลไปด้วยคำรัก แม้ลมหนาวจะพัดผ่านมาอีกครั้ง แม้หิมะแรกเริ่มขอฤดูจะโปรยปรายลงมาแต่ในที่แห่งนี้อบอุ่นอย่างน่าประหลาดเมื่อร่างสองร่างตระกองกอด สองหัวใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

“ข้าก็รักเจ้าคชา”

เช้าแรกของฤดูหนาวคนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดอุ่นของคนตัวโตอย่างสุขใจ ความทรงจำที่แสนอาจหาญของตนเองกลับคืนมาในสมองทำให้คชาไม่สามารถนอนมองหน้าเต๋าอยู่ได้ ต้องพลิกตัวกลับไปอีกทางด้วยความเขินอาย สายตาจึงพลันเหลิบไปเห็นดอกตูมของกุหลาบขาวหิมะโผล่ขึ้นมา

“พี่เต๋า! ตื่นเถอะ”

“หืม~” ร่างสูงงัวเงียตื่นขึ้นมา

“ดูสิๆ มันออกดอกแล้วล่ะ มันออกดอกแล้ว”

ทุกวันทั้งสองคนช่วยกันดูแลดอกไม้นั้นอย่างดีเพื่อรอเวลาให้มันผลิบาน เต๋านั้นหวังว่าจะใช้มันช่วยรักษาคนรักแต่คชากลับคิดต่างกัน คนตัวเล็กหวังเพียงอยากเห็นมันผลิบาน เพราะมันเป็นดอกไม้ที่สำคัญเป็นตัวแทนของตนและเต๋า คชาจึงไม่อยากเด็ดมันลงมา คนตัวเล็กจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจวบจนเต๋ากลับมาจากไปหาหัวหน้าหมู่บ้านคชายังไม่รู้สึกตัวเพราะเอาแต่เหม่อลอย

“คชา”

“พี่เต๋า~ กลับมาแล้วเหรอ ข้ารออยู่พอดีเลย ข้าว่านะดอก..”

“เดี๋ยวก่อน” ยังไม่ทันพูดให้จบประโยคเต๋าก็พูดแทรกขึ้นก่อน

“มีอะไรเหรอเปล่า ทำไมท่านทำหน้าอย่างนั้น” เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของร่างสูงคนตัวเล็กจึงถามด้วยความเป็นห่วง

“ข้าขอถามเจ้า ขอถามให้แน่ใจ”

“อะไร”

“เจ้าเป็นปีศาจจิ้งจอกเพลิงใช่หรือไม่”

คำถามที่เอ่ยออกมาทำเอาคชานิ่งอึ้งค้างไปพักใหญ่ ไม่รู้ว่าเต๋ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่หากจะปกปิดต่อไปก็คงไม่ได้เพราะคชาเองก็ไม่อยากปิดบังเต๋าอีกแล้ว

“ว่ายังไง เจ้าเป็นปีศาจจิ้งจอกเพลิงหรือเปล่า”

“ข้า...ข้า”

“บอกข้ามา”

“ใช่..ข้าเป็น” เมื่อล่วงรู้ความจริงคนตัวสูงก็เงียบไปพัก

“เจ้า..”

“พี่เต๋าข้าขอโทษ ข้าไม่ตั้งใจจะหรอกท่านนะ ..ข้า....” คชายังไม่ทันจะแก้ต่างให้ตัวเองจบมือหนาก็กระชากคชาเข้ามากอดไว้แนบอกทันที

“ทำไมกัน...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้” เต๋ารำพันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทั้งยังกระชับอ้อมกอดแน่น

“พี่เต๋า..ท่านไม่โกรธข้าเหรอ” คชาถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่...ข้ารักเจ้า..ไม่ว่าเจ้าเป็นอะไรข้าก็รัก หากแต่ช่างโชคร้ายนัก”

“มีอะไรเหรอ” คนตัวเล็กดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแล้วมองคนตรงหน้า

“คชา...หากเจ้าเป็นปีศาจจิ้งจอกเพลิงจริง ข้า...ข้าเสียใจด้วยนะ”

“มีอะไร”

“พวกในเผ่าของเจ้า ถูกพวกนักพรตชั้นเลวพวกนั้น.....สังหารสะกดวิญญาณหมดแล้ว รวมทั้งแม่ของเจ้าด้วย”

“ท่านว่ายังไงนะ ไม่จริงใช่ไหม ไม่จริงใช่ไหม!”

จิ้งจอกเพลิงตัวสุดท้ายคร่ำครวญราวกับจะขาดใจ น้ำตาที่ไหลหยดลงมาแทบเปลี่ยนเป็นสายเลือด ร่างกายสั่นทึมจนคุมตัวเองไม่อยู่หมดสติไปทันที

จวบจนผ่านไปหลายชั่วยามคนตัวเล็กจึงฟื้นขึ้นมาและพบกับคนรักที่นั่งเฝ้าอยู่ที่ข้างเตียง เมื่อเห็นคชาฟื้นขึ้นมาแล้วเต๋าก็เตรียมจะบอกเรื่องที่เร่งด่วนสำคัญก่อน

“คชาเจ้าฟื้นแล้ว”

“พี่เต๋า...ฮึก...แม่ข้า”

“อย่าร้องไปเลย ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าจะอยู่กับข้า เราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดข้าสัญญา”

“ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กลุกขึ้นโผกอดคนรักแน่น

“แต่คชา ฟังข้าก่อนนะ”

“มีอะไรเหรอ” คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาแล้วมองรอคอยด้วยใจจดจ่อ

“คือท่านหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าพวกนักพรตเลวเหล่านั้นจะเดินทางมาตามหาจิ้งจอกเพลิงตัวสุดท้าย และกำลังมุ่งหน้ามายังหมู่บ้านของเรา”

“แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี”

“ท่านหัวหน้าบอกให้ข้าตบตาพวกมันด้วยการ...”

“ด้วยอะไร”

“ด้วยการสะกดเจ้าไว้ในรูปภาพ”

“สะกดไว้ในรูปงั้นเหรอ”

“ใช่...ข้าจะเป็นคนสะกดเจ้าและจะเป็นคนคลายสะกดให้เจ้าเองเมื่อพวกมันไปแล้ว”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ข้าไว้ใจท่าน” คชายอมตกลงโดยไม่ลังเลแม้สักนิดเดียว

วันเวลาล่วงเลยไปใครจะรู้ เมื่อจิ้งจอกเพลงถูกคนรักสะกดไว้ในรูปภาพเพื่อความปลอดภัยจากศัตรู ชายตัดฟืนสัญญาว่าจะกลับมาแต่ผ่านไปเป็นพันปีก็ยังไม่กลับมา เพราะระหว่างทางที่พวกนักพรตมาสำรวจในหมู่บ้านและไม่พบเจออะไรพวกนั้นก็เตรียมตัวจะกลับ แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อพายุหิมะโหมกระหน่ำอย่างหนัก เต๋าชายหนุ่มผู้โชคร้ายถูกขอให้นำทางออกไปเพื่อส่งพวกนักพรตออกจากหมู่บ้าน

“ข้าสัญญาจะกลับมาคลายสะกดให้เจ้าทันที ที่ไปส่งพวกมันออกจากหมู่บ้านแล้ว ข้าสัญญา”

ใครจะรู้ว่านั่นจะเป็นคำสุดท้ายที่ได้ยิน หลังจากที่ส่งพวกนักพรตไปแล้วเกิดพายุหิมะขึ้นอีกระลอก และครั้งนี้มันคร่าชีวิตและคำสัญญาของชายตัดฟืนไปตลอดกาล

ผ่านมานับพันปีคชายังคงรอทั้งที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าชายหนุ่มที่รอได้ตายจากไปนานแล้ว ข้างนอกมีพายุฝนไม่รู้จากไหนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักลมพัดให้ประตูศาลเปิดออกอย่างแรง แต่นอกเหนือจากลมยังมีใครสักคนวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามา

แต่เมื่อลองสังเกตดูดีๆ ชายที่กำลังใช้แขนเสื้อเช็ดใบหนาคนนั้นก็ทำให้ดวงตารีของคชาต้องเบิกกว้าง หัวใจที่เต้นมากว่าพันปีตอนนี้สั่นระรัวราวกับกล้องที่ลั่นในสงคราม หยาดน้ำตาที่คิดว่าหลั่งออกมาจนเหือดแห้งไปนานแล้วทะลักออกมายิ่งกว่าทำนบแตก

“เป็นท่านจริงๆ ใช่ไหม.....ท่านพี่...เป็นท่าน...” เสียงที่เปล่งออกมาคล้ายจะแผ่วเบาแต่และไม่ควรที่คนข้างนอกรูปภาพจะได้ยิน แต่เสียงนั้นกลับทำให้ชายหนุ่มผู้มาใหม่หันไปมอง

“ใครน่ะ” ยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้รูปภาพที่แขวนเด่นอยู่ ยิ่งได้ยินชัดเจน

“พี่เต๋า...อึก...พี่เต๋า...ท่านกลับมา” ภาพที่คชาเห็นมันชัดเจนเมื่อใบหน้าของเต๋าเข้าใกล้มาเรื่อยๆ “ท่านทำตามสัญญา”

“ฉันถามว่าเสียงใคร”

“พาข้าออกไป....รับข้าออกไปที”

คนตัวสูงยืนหยุดที่หน้าภาพวาดโบราณแล้วเพ่งมองอย่างสงสัย เหมือนมีบางสิ่ง เหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้รู้สึกถวิลหา บุคคลในภาพคล้ายกับกำลังจ้องมองมาที่เขา แววตาเศร้านั้นทำห้เขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมา เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

“ข้ารอท่านมานานแล้ว.....พาข้าออกไปที”

ดวงตาคมจ้องมองดวงตาของคนในภาพอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน มือหนาค่อยๆ เอื้อมออกมาราวกับถูกมนต์สะกด ปลายนิ้วเคลื่อนเข้าไปใกล้มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น

จนในที่สุด.......

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสที่รูปภาพ ลมฝาจากด้านนอกก็หยุดลงราวกับถูกสั่ง หยุดนิ่งจนน่าตกใจ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือภาพวาดนี้ค่อยๆ เปล่งแสงออกมาจนชายหนุ่มแสบตา ชายหนุ่มยกมือป้องลำแสงนั้นจนมันหายไปเขาจึงหันกลับไปมองอีกครั้งและสบกับนัยตาคู่สวยที่อยู่ในรูปภาพเมื่อครู่

“พี่เต๋า...” เสียงหวานเรียกแผ่วเบา แล้วร่างเล้กก็โผเข้ากอดคนที่แสนคิดถึงทันที

ความเจ็บปวด ทรมานตลอดพันปีที่ผ่านมาสลายและคลายไปหมดสิ้นราวกับไม่เคยเกิดความรู้สึกพวกนั้นขึ้น คชารู้เพียงแค่ไม่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรเขาจะไม่มีวันแยกจากคนที่เขารักอีก.....

แม้จะนานแค่ไหน

ข้าจะรอ …

รอท่านตลอดไป

ความรักของข้าจะยังคงอยู่

ข้าจะรักษามันไว้เพื่อท่านเพียงคนเดียว

 

ครบแล้ว!!! จุพลุได้ไหม5555
ในที่สุดก็ลงครบเสียที ยากมากที่จะแต่งเรื่องสั้นในจบในตอนเดียว
เรื่องสั้นเรื่องนี้ยาวเท่าฟิคธรรมาดาของอิน 4 ตอนรวมกันเลย
ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะคะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันหรือเปล่าเนอะ
มันเป็น SF ที่แต่งแบบทันทีที่ได้ฟังเพลงประจำเรื่องนี้เลย ฟังปุ๊บพล๊อตมาปั๊บ 5555
อาจจะขาดๆ เกินๆ บ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ
อินมีโครงการจะแต่งเรื่องราวหลังจากนี้ต่อ แต่ก็ยังไม่แน่ใจนะคะ
เอาเป็นว่า ชอบไม่ชอบก็คอมเม้นบอกด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ (^O^)
                                                        อินอิน  นา