คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : อดีตที่อยากลืม
" โอ๊ย!! ปล่อยฉันนะไอ้บ้าเอ๊ย! ฉันเกลียดแก "
" หุบปากสักทีเหอะน่า " ตุ้บ จงอินเหวี่ยงร่างเล็กกว่าเข้าไปในรถ jaguar
f-type สุดหรูของเค้าอย่างแรง จนคยองซูเงียบไปพักนึง
แต่ก็คงยังมองค้อนใส่ร่างสูงที่ยืนยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
ปิดประตูใส่หน้าร่างเล็กอย่างแรงจนคยองซูสะดุ้ง และยังไม่ทันตั้งตัวดี
จงอินก็ขึ้นมาและขับรถออกไปอย่างเร็ว
"จะพาฉันไปไหน
"
".............."
" คิม
จง อิน"
ยังคงมีแต่ความเงียบเท่านั้นที่ตอบคำถามของคยองซู
จนสุดท้ายร่างเล็กก็ทนไม่ไหว ระดมทุบตีใส่อีกคน
จนร่างสูงต้องหักรถเข้าข้างทางเพื่อหยุดร่างที่กำลังอาละวาดอยู่ข้างๆ
“โว้ย เป็นบ้าอะไรของนาย อยากตายรึไง”
“คนอย่างฉันไม่ตายหรอก มีแต่แกแหละที่ต้องตาย”
คยองซูทั้งจิกทั้งข่วนจงอิน
จนร่างสูงต้องปัดออกเป็นพัลวัน แล้วรวบแขนเล็กนั่นไว้ ทำให้คยองซูที่ไม่ทันตั้งตัวได้ถลาเข้าไปหาร่างสูง จนหน้าห่างกันแค่คืบเดียว
ตึกตัก ตึกตัก
ตึกตัก
เสียงภายในหัวใจของคนสองคนที่กำลังดังขึ้นมาและยังอยู่ในภวังค์
ใบหน้าของทั้งสองเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ
ภาพใบหน้าของน้าสาวของตนลอยวูบเข้ามา
ทำให้คยองซูชะงักแล้วออกแรงผลักร่างสูงออกไป ร่างเล็กกลับมานั่งที่ตนอย่างเดิม
กอดอกแล้วเสมองออกไปนอกกระจก ตาโตสั่นไหวอย่างรู้สึกสับสน ภาพในอดีตที่อยากลืมเลือนเริ่มไหลย้อนกลับมา
..จงอินมองร่างเล็กด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหาและร้าวรานไปพร้อมๆกัน คยองซูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก
ใช่.. จงอินและคยองซู
“เคย”รักกัน
..........ภายในโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง มีเด็กชายสองคนที่ขนาดตัวแตกต่างกัน คนนึงสูง ร่างกายดูแข็งแรงรับกับใบหน้าคมเข้ม ส่วนอีกคนตัวเล็ก ผิวขาว
ร่างกายดูบอบบางน่าทะนุถนอม
เดินจูงมือกันเดินออกมาจากภายในโรงอาหาร
ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูทั้งคู่
“ไค
ดีโออยากไปนั่งเล่นตรงสระน้ำ”
“เอาสิ”
เด็กผู้ชายตัวสูงจูงมือน้อยๆของคนตัวเล็กกว่าไปตามทางที่คนตัวเล็กต้องการ
และเมื่อมาถึงริมสระน้ำดีโอน้อยก็เป็นฝ่ายปล่อยมือคนตัวโต
เพื่อจะไปหยิบสิ่งของบางอย่างมาซ่อนไว้ในมือ
“อะไรอ่ะดีโอ” คนตัวโตเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้า กำลังส่ายหัวดิ๊ก ดิ๊ก
อย่างน่ารัก
“ไค
หลับตานะ”
เสียงเล็กเอ่ยบอกคนตัวโตกว่าซึ่งคนตัวโตก็ยอมทำตามอย่างง่ายดาย
“คิก คิก”
“เล่นซนอะไรเนี่ยเรา”
“ไม่ซนหรอกน่าเดี๋ยวไคจะต้องตกใจ”
คนตัวโตกว่ายิ้มน้อยๆ
เมื่อคนตัวเล็กกว่าจับมือของเค้ามาแบออกแล้ววางของสิ่งหนึ่งไว้ในมือนั้น
เปลือกตาหนาค่อยลืมขึ้นตาคมจ้องมองของที่อยู่ในฝ่ามืออย่างไม่วางตา
มันคือสร้อยคอสีเงินที่มีความน่าสนใจตรงจี้แหวนคู่สีเงินกับสีทองวาบวับที่คล้องไขว่กันอยู่
เค้าเห็นตัวอักษรเล็กที่สลักอยู่บนแหวนทั้งคู่
วงนึงเป็นตัว K
อีกวงเป็นตัว D
ซึ่งเค้าก็รู้ความหมายของมันทันทีที่ได้เห็น
ก่อนจะเบนสายตาขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้า
เม้มปาก ส่วนมือกำกางเกงแน่น
แล้วยิ้มก่อนออกมาก่อนจะเดินไปคว้าร่างบอบบางนั้นมากอดไว้แนบอก คนตัวเล็กที่กำลังตกใจตัวแข็งทื่อทันที
“ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ”
“……….”
“รักนะครับ”
“ฮึก..”
“เป็นอะไรไปคนดี” คนตัวโตผละออกจากร่างเล็กกว่า
บรรจงใช้นิ้วมือเกลี่ยน้ำตาเม็ดใสออกจากแก้มเนียน
“ฮึก..เราดีใจที่..อึก
ไคบอกว่ารักเรา”
“หื้ม?”
“ก็ไคไม่เคยบอกนี่”
“ฮ่าๆ คิดมากนะเราน่ะ”
“ก็มันจริง
ตั้งแต่เราบอกชอบไคมานะมีแต่เราที่บอกรักไคอยู่คนเดียวเลย คนบ้า” กำปั้นน้อยๆถูกส่งมากระแทกกับอกคนตัวโตกว่าอย่างจัง คิมไคทำท่าทางว่าเจ็บมากมายโดยการลงไปนั่งกับพื้น กะว่าจะแกล้งคนตัวเล็กกว่าให้ตกใจเล่นๆ
แต่กับเกินคาดร่างน้อยทรุดตัวนั่งลงร้องไห้ แล้วพร่ำบอกขอโทษคนตัวโตกว่าใหญ่
“ขอโทษๆๆ ไคเค้าขอโทษนะ” คนตัวเล็กปาดน้ำตาป้อยๆ
มืออีกข้างก็ลูบไปบนอกแกร่งของคนตัวโต
คนตัวโตมองการกระทำคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู
.
.
.
.
จุ๊บ สัมผัสเบาๆบนแก้มนิ่ม
.
.
.
.
“อ๊ะ!”
“หอมจัง”
“ไคอ่า แกล้งเราใช่มั้ย ฮึก.”
“โอ๋ๆ
ไม่ร้องนะๆ”
“ฮืออออออออออออ”
คนตัวเล็กปล่อยโฮทันที
นั่งปิดหน้าปิดตาร้องห่มร้องไห้ใหญ่ คนตัวโตกว่าแทบทำอะไรไม่ถูกทั้งหัวเราะทั้งปลอบคนตัวเล็กกว่าไปด้วย
"ไม่ต้องเลยนะ ไคนิสัยไม่ดี ไม่เอาแล้ว ไม่รั..อุ๊บ "
ใบหน้าของคนตัวเล็กถูกสองมือแกร่งโอบเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะโน้มใบหน้าลงมาจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว คนตัวโตกว่าส่งลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากอย่างชำนาญ คนตัวเล็กเพียงแค่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอแล้วสู้กับลิ้นที่กระหวัดไล่ต้อนลิ้นของเขาอย่างคนไม่ประสีประสา นั่นยิ่งทำให้คนตัวโตแทบคลั่ง ริมฝีปากหนาผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ตอนนั้นดีโอถึงได้รู้ว่าการสบตากับคนที่เรารักที่สุดในระยะใกล้มันเป็นยังไง...
" ไครักดีโอที่สุดนะครับ "
.. ท่ามกลางท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับไป จงอินจอดทันทีที่ถึงที่หมาย คยองซูมองคนข้างกายที่กำลังลงจากรถไป ก่อนจะกวาดสายตามองสถานที่ที่จงอินพาเค้ามา ร่างเล็กนิ่งไปทันทีที่ก้าวขาลงจากรถตามจงอินไป ดวงตาโตวูบไหว คยองซูจำสถานที่นี้ได้ขึ้นใจทั้งๆที่พยายามลืมทุกอย่างไปให้หมด
'โรงเรียนประถมโชซอง'
ป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่เด่นหราอยู่ตรงหน้าคยองซู จงอินที่กอดอกยืนมองร่างเล็กที่กำลังกวาดสายตาไปทั่วสถานที่ที่เค้าพามา ก่อนจะเดินไปคว้าข้อมือคยองซูให้เดินตามตนมา จนร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวร้องออกมา
"โอ๊ย! นี่จะพาฉันไปไหน ปล่อย!"คยองซูพยายามใช้มือเล็กงัดแงะมือหนาให้ออกจากข้อมือตน แต่คิมจงอินก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย
"หึ หยุดเถอะน่า เจ็บมือเปล่าๆ"
"ก็ปล่อยฉันสิ!"
"คยองซู.."
"ทำไม!..อ๊ะ!" จู่ๆจงอินก็คว้าร่างเล็กมากอดไว้แนบอก คยองซูอึ้งไม่น้อยกับการกระทำของร่างสูงตรงหน้าตน สัมผัสที่แสนคิดถึงและโหยหามานานแสนานอ้อมกอดแสนอบอุ่นของจงอินเป็นอ้อมกอดที่คยองซูเคยต้องการมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ในเมื่อคนตรงหน้าตนนั้นก็คือคนที่ทำร้ายและทำลายการศรัทธาในความรักของคยองซูไปจนหมดสิ้น! ร่างเล็กดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างแรงจนจงอินก้าวถอยหลังออกไป 2-3 ก้าว
"คยองซู..."
"หยุดซะทีคิมจงอิน!!"ร่างเล็กตวาดใส่ร่างสูง สองมือน้อยกำแน่นอยู่ข้างลำตัว จงอินเดินเข้าไปหาร่างเล็กแต่กลับถูกตวาดใส่อีกครั้ง
"อย่าเข้ามา ถอยไปให้ห่างจากฉัน"
"คยองซู"
"ต้องการอะไรจากฉันอีก ทำไมห้ะ! ทำไมไม่ปล่อยกันไปสักที"
"ฉันปล่อยนายไม่ได้"
"ได้สิ นายเคยทำมันมาครั้งนึงแล้วนี่ ทำมันอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป" ตาโตคลอไปด้วยน้ำสีใส พยายามแล้ว..คยองซูพยายามสุดๆแล้ว แต่สุดท้ายเค้าก็ทนไม่ไหว มันเหนื่อยเกินไปกับการเผชิญหน้ากับคนๆนี้ ต่อให้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ความรู้สึกมันไม่เคยจางหาย เหมือนกับแผลในใจที่มันไม่เคยหายไปเหมือนกัน
"ฉันขอโทษ"
"......."
"ขอโทษสำหรับทุกเรื่องจริงๆ "
"........." จงอินเดินเข้าไปจับมือร่างเล็กมากุมไว้ คยองซูมองการกระทำนั้นอย่างเจ็บปวด หัวใจดวงน้อยบีบคั้นอย่างแรง ยิ่งมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย คยองซูพบแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวที่จงอินสื่อออกมา
' ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ '
คนๆนึงเคยพูดกับเค้าไว้
"ไครักดีโอนะ"
"หยุดพูดเรื่องนี้สักที!!" คยองซูสะบัดข้อมือออกอย่างแรง จงอินมองหน้าคนตาโตอย่างเสียใจ ตาของเค้าแดงกล่ำ จนคนมองอย่างคยองซูต้องหันหน้าหนี
"เรื่องนั้นมันจบไปแล้ง จงอิน! นายควรหยุดสักที "
"ไม่มีทางฉันไม่มีทางปล่อยคนที่ฉันรักไป"
"รักหรอ?"
"......."
"ถ้าสิ่งที่นายทำกับฉันมันเรียกว่าความรัก งั้นฉันคงคิดไม่ผิดที่โยนคำว่ารักของนายทิ้งไปเหมือนที่นายเหยียบย่ำความรักของฉันจนมันแหลกไม่เหลือชิ้นดี..." ความอดทนก็สิ้นสุดลง น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาเป็นทางบดบังใบหน้าที่สวยงามของคนตรงหน้า คยองซูร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือน้อยปาดน้ำตาและพยายามกลั้นไว้ จงอินรีบเข้ามากอดร่างเล็กไว้จมอก คยองซูทั้งดิ้นทั้งทุบตีไปทั่วร่างของจงอินแต่คนที่แข็งแรงกว่าก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยกันไป จึงยอมทิ้งแขนลงข้างลำตัวแล้วปล่อยน้ำตาออกมาเงียบๆ
" ไคไม่ได้อยากทำร้ายดีโอเลย ไม่เคยคิดจะทำร้ายให้ดีโอเสียใจขนาดนี้ ไครู้ว่าสิ่งที่ไคทำไปแล้วมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย ขอโอกา..."
"พอเถอะนะ"
"ดีโอ....ไคขอโทษ ไครักดีโอนะรักมากรักจริง" จงอินพรมจูบไปทั่วกลุมผมหอมของคนตัวเล็ก คยองซูหลุดเสียงสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้นค่อยๆดันร่างสองร่างให้แยกจากกันช้าๆ
"ฉันไม่สนหรอกนะว่าที่นายกำลังทำอยู่ตอนนี้นายต้องการอะไร อ้อ!หรือต้องการแค่ช่วยบยอนแบคฮยอนมันก็เรื่องของนาย แต่ตอนนี้คนที่ฉันรักและรักฉันอย่างจริงใจที่สุดคือ 'ปาร์คชานยอล' คนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่นายและไม่เคยเป็นนายเลย คิมจงอิน!" จงอินกระชากร่างเล็กมาประกบปากอย่างแรง จงอินกัดริมฝีปากบางที่เม้มแน่นให้เผยอออก ส่งลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากเล็ก คยองซูส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ทั้งดันร่างตรงหน้าตนให้หลุดพ้นจากพันธนาการนี้ จงอินยิ่งกอดรัดร่างน้อยมาแนบชิดตัวกว่าเดิม สอดมือเข้าไปในเสื้อของร่างเล็ก ลูบไล้ไปทั่วหลังเนียนก่อนจะลากมือลงไปบริเวณสะโพกอิ่ม คยองซูรวบรวมกำลังผลักร่างจงอินออกไป มือบางตวัดฟาดไปบนใบหน้าร่างสูงทันที
" อย่ามาแตะต้องฉันอีก! "
ร่างเล็กวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยคิมจงอินที่ยืนนิ่งอยู่กับความรู้สึกผิดในใจ พร้อมน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมา......
ความคิดเห็น