เล่ห์ร้าย พ่ายรัก < Thug Love > ..

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : คู่กัด (100%)

 " หึ้ย! นึกแล้วมันน่าโมโหจริงๆเลย แบคเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับหมอนั่นด้วยซะหน่อย พูดยังกะแบคจะไปจับเค้าอย่างนั้นแหละ" 

ร่างเล็กนัยน์ตากวางเอ่ยอย่างฉุนเฉียวกับเพื่อนรัก

 " ไม่เอาน่าลู่หาน ช่างเถอะถ้าเค้าอยากจะคิดแบบนั้น" แบคฮยอนปรามเพื่อนเบาๆ ตอนนี้เค้าสองคนอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลา

เรียนแต่ก็พอจะมีเพื่อนร่วมชั้นนั่งกันอยู่ในห้องพอสมควร แล้วตอนนี้พวกเค้าเริ่มหันมามองคนสวยทั้งคู่แล้วด้วย

" จะไปยอมอย่างเดียวไม่ได้นะแบค คนหลงตัวเองแบบนั้นน่ะถ้าฉันเจอนะ จะชกให้หน้าพังเลย คอยดู๊!" ขึ้นเสียงสูงแล้วทำหน้ามั่นอกมั่นใจ ก่อนจะต้อง

ตีหน้ายุ่งเมื่อได้ฟังคำพูดที่ไม่เจริญหูลอยผ่านเข้ามา

"ไม่รู้ว่ามหาลัยนี้เค้าสอนให้นักศึกษาเป็นอันธพาลด้วยรึไง " เสียงปริศนาที่ทำให้ลู่หานเบะปากแล้วหันหน้าไปมอง ตากวางก็ต้องเบิกกว้างแบคฮยอนเองก็

หันไปมองตามเพื่อน  ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวสะดุดตา จมูกโด่งเป็นสัน เรือนผมสีขาวสว่างตายิ่งเพิ่มออร่าให้แก่คนๆนี้เป็นอย่างมาก เค้าแต่งตัวด้วยชุด

ไปรเวทยืนพิงประตูห้องเรียนอยู่ ร่างสูงถอดแว่นกันแดดแบรด์หรูออก ตวัดสายตาสีเข้มจ้องมองไปที่แม่กวางน้อยที่ยืนนิ่งไปนานตั้งแต่หันหน้ามาเจอกับเค้า 

แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

" ไม่พูดต่อล่ะครับ คุณคนสวย" ...แค่นั้นแหละ ลู่หานคนแมนถึงกับสะดุ้งก่อนจะมองคนตัวสูงตาขวาง 

..ลู่หานไม่ชอบให้ใครมาเรียกเค้าว่าคนสวยมันไม่ใช่ตัวลู่หานไง ถึงแม้มันจะเป็นความจริงก็เถอะ..   เรื่องนี้ทุกคนรู้ดีแต่คงจะเว้นผู้ชายหน้าหล่อคนนี้...

"แล้วนายล่ะเป็นใคร ไม่มีใครสอนมารยาทสังคมหรอ " ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่ถ้าปากแบบนี้ลู่หานสู้ตาย ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะที่ลู่หานกับแบคฮยอน

นั่งคุยกันอยู่ก่อนหน้าที่เค้าจะก้าวเข้ามา เซฮุนเอามือยันไว้กับโต๊ะแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของลู่หาน คนตัวเล็กกว่าทำเป็นใจกล้าไม่กลัว จ้องตาอีก

ฝ่ายกลับไป

"สอน"

"............."

"แต่ฉันเอาไว้ใช้กับคนที่มีเท่านั้น"

"นี่นาย!!"

"ก่อนจะนินทาว่าร้ายใครเนี่ย เธอน่าไปหาข้อมูลมาให้ดีก่อนก็ดีนะ จะได้ไม่เข้าใจอะไรผิดๆ"

"พูดบ้าอะไรของนาย! แล้วนายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน"

"เรื่องของฉัน"

"งั้นฉันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคนนอกอย่างนาย เพราะมันก็เป็นเรื่องของฉัน! สิทธิ์ของฉัน!! " ลู่หานตบโต๊ะดัง ปัง! แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเซฮุนทันที

แล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างฉุนเฉียว ส่วนเซฮุนเองก็จ้องกลับอย่างไม่วางตา แถมยังส่งสายตากรุ่มกริ่มใส่ลู่หานอีกด้วย

..เกิดสงครามการจ้องตาภายในห้องเรียนที่ตอนนี้เงียบสงบไป

แบคฮยอนนั่งมองคนทั้งสองคนสลับไปมาอย่างพูดไม่ออก  แบคฮยอนรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาร่างสูงนี่มากเพียงแค่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

" เสี่ยวลู่หาน นักเรียนปี 3 ห้อง A เราคงได้เจอกันอีกนานเลยล่ะ คนสวย "

" ไอ้คนบ้า อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ" ลู่หานฟาดไปที่ต้นแขนแกร่งทีนึง เซฮุนสะดุ้งยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองเบาๆ แต่ก็ยังไม่วายกวนประสาทคนสวยอีก

"แรงคนหรือมดกัด" 

"ไอ้โรคจิต!" ลู่หานทำท่าจะฟาดฝ่ามือไปอีกครั้ง แต่เซฮุนก็ถอยหลบทัน

" ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับนายแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะสาวน้อย" มือใหญ่บีบคางเรียวเล็กของลู่หานเล่นเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปแล้วทิ้งลู่หานที่นิ่งค้าง

กับการกระทำของเค้าอยู่อย่างนั้น

"อ่อ..ฉันชื่อ 'โอเซฮุน' น้องชายแท้ๆของปาร์คชานยอล คนที่เธอพูดจาพาดพิงถึงหรือเรียกอีกอย่างว่านินทาไงล่ะ" ลู่หานเบิกตากว้าง เซฮุนยักคิ้งใส่ลู่หาน

ก่อนจะเบนหน้าไปทางแบคฮยอน

" ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับ... พี่สะใภ้"แบคฮยอนได้แต่มองตาเซฮุนปริบๆ พยักหน้าเบาๆก่อนจะยิ้มให้

"ฉันไม่ให้เพื่อนฉัน แต่งงานกับพี่นายหรอก" แล้วคนสวยก็เอาตัวเองไปบังเพื่อนตัวเล็กไว้

"เกี่ยวกับเธอหรอ" ร่างสูงสวมแว่นกันแดดอันเดิม ล้วงกระเป๋าแล้วเดินจากห้องนี้ไป ทิ้งคนทั้งห้องไว้กับความเงียบงัน  ลู่หานพยายามสูดลมหายใจเข้าออก

เพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังปะทุ  แบคฮยอนที่เพิ่งจะตั้งสติได้ดึงให้ลู่หานนั่งลง

" ใจเย็นๆนะเสี่ยวลู่"  เอ่ยบอกเพื่อนหน้าสวยทั้งที่ตัวแบคฮยอนเองก็กำลังตกใจกับสิ่งที่เพิ่งรู้เมื่อกี้

"โอเซฮุนงั้นหรอ..เจอกันอีกใช่มั้ย..ได้!"ลู่หานกวาดสายตาไปทั่วห้องเรียน เพื่อนๆบางคนที่อยู่ในเหตุการณ์หลบสายตาลู่หานแล้วหันไปสนใจตำราเรียนกัน

อย่างเคร่งครัด...

...โอเซฮุน!ฉันเกลียดนาย....

"แบคกี้กลับบ้านกันเถอะ เอ๊ะ!หรือจะไปเล่นที่หอฉันก่อนก็ได้นะ ไปๆ"ลู่หานเอ่ยชวนเพื่อนรักของตนให้ไปพักผ่อนสมองที่หอพักของเค้า  คนสวยรู้ดีว่าเพื่อน

รักของตนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจมากแค่ไหน  เค้าไม่อยากให้แบคฮยอนอยู่คนเดียว ไม่อยากให้เผชิญปัญหาอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว 

..ตั้งแต่ที่พ่อและแม่ของแบคฮยอนจากไป ท่านทั้งสองทิ้งให้แบคฮยอนโดดเดี่ยวและน่าสงสารมาก ทั้งที่ตัวเองก็ยังอายุน้อยก็ต้องทำงานเพื่อส่งตัวเองเรียน

ไปด้วย ภายนอกใครๆต่างก็มองว่าแบคฮยอนเก่งและเข้มแข็งมาก  แต่ลึกๆในใจใครจะรู้ว่าแบคฮยอนนั้น อ่อนแอแค่ไหน แล้วยังต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้

อีก  ลู่หานยิ่งอยากปกป้องและรักษารอยยิ้มที่สดใสของเพื่อนรักคนนี้ไว้ไม่ให้ใครมาทำร้ายได้แน่นอน...

"อืม ก็ดีนะ เบื่อๆอยู่เหมือนกัน"

"โอเค๊ นั้นไปกันเลย"ลู่หานโผเข้ากอดคอเพื่อนรักตัวเล็ก แล้วพากันเดินไปที่หน้าประตูรั้วมหาลัย แบคฮยอนยิ้มกว้างให้กับความน่ารักของเพื่อน ไม่ว่ายังไงลู่

หานก็คือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับแบคฮยอนเสมอ

 ..เมื่อก้าวพ้นประตุรั้วออกมา แบคฮยอนก็ต้องหยุดชะงักทันที ลู่หานที่กำลังสงสัยว่าแบคฮยอนเป็นอะไร ก็หันสายตาไปมองตามที่แบคฮยอนจ้องมองอยู่ 

แล้วก็ต้องพบกับบุคคลที่'บังเอิญ'เจอโดยไม่คาดคิด

.........โดคยองซู...........

     คยองซูละสายตาจากโทรศัพท์มือถือของตนเอง แล้วหันไปมองบุคคลสองคนที่กำลังจ้องมองเค้าอยู่ เพียงแค่เห็นหน้าแบคฮยอน คยองซูก็เก็บโทรศัพท์

มือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วค่อยๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าที่ทั้ง 2 คนยืนอยู่ก่อนจะกอดอกมอง แล้วเหยียดยิ้มให้กับแบคฮยอน

"สวัสดีบยอนแบคฮยอน"

"สวัสดีคุณคยองซู" เกิดความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้ง 2 คนไว้ แม้แต่ลู่หานที่ยืนอยุ่ในเหตุการณ์ก็เหมือนถูกผลักออกมาจากสงครามประสาทครั้งนี้เลย

"........................."

"............................"

"หึ! ทำไมหน้าตาดูไม่ค่อยสดใสเลย กำลังจะแต่งงานนี่ " เป็นคยองซูที่เป็นฝ่ายเริ่มเปิดสนทนาก่อน ร่างเล็กกลอกตาไปมาก่อนจะจ้องหน้าแบคอยอนนิ่ง

"มันไม่ใช่ความต้องการของฉัน"

"แน่ใจหรอ? นี่ขนาดไม่ใช่ความต้องการของเธอ 'คนรัก'ของฉันยังต้องแต่งงานกับเธอเดือนหน้าเลย แล้วถ้าเป็นความต้องการของเธอ ไม่แต่งกันพรุ่งนี้เลย

หรอ" แม้จะเป็นคำพูดที่เอ่ยมาดดยไม่ได้ใช้อารมณ์ แต่ก็แฝงไปด้วยความเกลียดชังที่แบคฮยอนสัมผัสได้

"ถ้าฉันปฏิเสธได้ ฉันก็ทำไปแล้ว"

"อย่ามาเสแสร้งเลยบยอนแบคฮยอน หน้าตาใสซื่อของเธอน่ะ ใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก" แบคฮยอนสะบัดหน้าออกจากมือเรียวที่จับปลายคางของเค้าไว้แล้ว

จิกเล็บลงมา  แบคฮยอนลูบคางอย่างรู้สึกแสบที่แก้ม

"นี่มันจะมากไปแล้วนะ" ลู่หานปัดแขนคยองซูลงอย่างแรง สร้างความไม่พอใจให้แก่ร่างเล็กเป็นอย่างมาก

"คงไม่มากไปสำหรับคนที่จ้องจะแย่งแฟนชาวบ้านหรอก"

"ผมไม่ได้จะแย่งแฟนคุณนะคยองซู!" แบคฮยอนขึ้นเสียงใส่คยองซูด้วยอารมณ์ที่เริ่มโกรธบ้าง  คยองซูยิ้มเยาะให้กับคำพูดของแบคฮยอน  แววตาใสซื่อที่

ชานยอลชอบมอง มันได้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาวาวโรจน์ คงไม่มีใครได้สัมผัสคยองซูในโหมดนี้นอกจากแบคฮยอนและลู่หานอีกล้วล่ะ....

"ถ้าไม่คิดจะแย่ง.... ทำไมไม่แย้งไปตั้งแต่ครั้งแรกล่ะบยอนแบคฮยอน"

เงียบ.....มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่แบคอยอนได้ยินในตอนนี้ จริงอยู่ที่คยองซูบอกว่าทำไมเค้าไม่ปฏิเสธ แบคฮยอนอาจจะอ้างได้ว่าปาร์คมินยอง

ต้องการให้งานนี้เกินขึ้น แต่ถ้าแบคฮยอนจะปฏิเสธซะอย่างใครจะห้ามได้..

"แล้วจะทำไม ถ้าแบคแต่งงานกับแฟนของเธอแล้วนายจะเป็นอะไรนักหนา ในเมื่อเค้าก็ไม่รักกันอยุ่แล้ว ยังไงเค้าก็เป็นแฟนเธอนี่ กลัวหรอ?" เป็นลู่หานเอง

ที่ทนเห็นเพื่อนรักตกอยู่ในสถานการณ์นี้ไม่ไหวจึงเบี่ยงตัวไปบังแบคฮยอนไว้ แล้วสิ่งที่ลู่หานพูดก็สามารถทำให้คยองซูโกรธได้

"ทำไมฉันต้องกลัว"

"เพราะแบคดีกว่าเธอไงล่ะ"

"นี่แก! "

คยองซูปรี่เข้าไปจะผลักลู่หานแต่แบคฮยอนเบี่ยงตัวเองมาบังเพื่อนไว้แทน ทำให้คนที่โดนผลักจนล้มไปกองกับพื้นคือแบคฮยอนเอง ร่างบางใช้ฝ่ามือยันตัว

เองให้ลุกขึ้นมา แต่ก็ต้องยกมือขึ้นมาดูรอยเลือดที่เกิดจากบาดแผลที่หินที่พื้นบาด   คยองซูยืนมองแล้วเหยียดยิ้มส่งไปให้

"เลิกทำตัวต่ำๆได้แล้ว!"

คิมจงอิน ชายหนุ่มผิวเข้มที่มีหน้าตาหล่อเหลา พร้อมกับแววตาที่ชวนให้ผู้คนที่เห็นได้หลงใหลกันเป็นแถบๆ แต่ตรรกะนี้มันคงใช้กับคยองซูไม่ได้ แล้วยิ่ง

ได้ยินคำพูดนั้นออกมาดวงตากลมโตยิ่งฉายแววเกลียดชังใส่คิมจงอินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้า  จงอินกับคยองซูเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แม้จะไม่ได้สนิทกันแต่ลึกๆ

จงอินรู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นคนยังไง ยิ่งเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้ายิ่งตอกย้ำว่าตัวตนของร่างบางที่จงอินสงสัยนั้นแท้จริงเป็นคนยังไง...

"หึ! อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น"

"แบคฮยอนไม่ใช่คนอื่น สำหรับฉันเค้าคือคนสำคัญ" 

"จงอิน..พอเถอะ" แบคฮยอนลุกมาจับแขนของคนที่เข้ามาปกป้องเค้า แบคฮยอนรู้มาตั้งแต่แรกว่าจงอินคิดยังไงกับตน แต่เค้าก็ให้สัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนกับ

จงอินไม่ได้ เค้าไม่อยากเสียเพื่อนดีๆไปจริงๆ

"เป็นอย่างที่พี่ชานพูดไว้ไม่มีผิด"

"ครับ?"

"เธอมัน'ร่าน' ไงบยอนแบคฮยอน" คยองซูพูดจบก็หันหลังเตรียมเดินจากไป

จงอินรีบไว้ไปกระชากแขนร่างเล็กนั่นแล้วลากคยองซูไปที่รถของตน

"ปล่อยนะมาลากฉันทำไม ปล่อย!!!"

"เก่งกับฉันด้วยสิ อย่าดีแต่เก่งกับคนที่เค้าไม่สู้เธอ"

"มันน่ะหรอไม่สู้คน ไม่งั้นมันจะแย่งแฟนฉันได้ไง"

"เธอมันไม่มีดีเองรึเปล่า" จงอินแค่นยิ้มให้อีกคน คยองซูกระชากแขนของตนออกยืนประจันหน้ากับจงอิน

"มีดีแล้วไง อย่างนายยังเป็นได้แค่สุนัขรับใช้เอง"

"โดคยองซู!!" 

"ทำไม! แทงใจดำงั้นหรอ หมาอย่างแกต่อให้ทำดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่หมา!จำไว้!! " คราวนี้จงอินตัดสินใจอุ้มคยองซูพาดบ่าตนเองไว้ คยองซูทั้งดิ้นทั้งทุบ ตะโกนโวกเวกโวยวายลั่นไปตลอดทาง   ร่างสูงกว่าก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยเค้าลง จงอินล็อกขาร่างเล็กไว้แน่นก่อนจะรีบเดินมาให้ห่างจากคนสองคน  ลู่หานยืนกอดปลอบเพื่อนรักที่ตอนนี้นิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

'เป็นอย่างที่พี่ชานพูดไว้ไม่มีผิด'

'เธอมันร่านไงบยอนแบคฮยอน' แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินแต่มันก็อดคิดไม่ได้ จู่ๆน้ำตาก็พานจะไหลออกมา 

"อย่าไปสนใจคำพูดเน่าๆแบบนั้นเลย กลับบ้านกันนะ"

"อะ..อื้ม" 

"ไปๆฉันจะพาไปกินชาบู ซูชิ ไอติม เค้กชาเขียว  ชานมด้วยดีมั้ย ฮ่าๆๆๆๆ"

"นี่นายอยากกินเองรึป่าวเนี่ย"

"ฮะ อ่า..ไม่ๆๆ ฉันอยากให้แบคกินสิ ของหวานกินแล้วมีความสุขนะ คิคิ" ลู่หานอมยิ้ม พาแบคฮยอนให้ยิ้มตาม 

  'โอเซฮุน'  เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง คิดไม่ผิดจริงๆที่กลับมาบ้านครั้งนี้ คนรักของพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ดูยังไงก็ช่างแตกต่างกันเหลือเกินไม่รู้ว่าคยองซูมีอะไรดีทำให้พี่เค้าหลงได้ขนาดนั้น  ตัวเค้าเองชอบแบคฮยอนมากกว่าอยู่แล้ว รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆนิสัยน่ารักยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มในใจ ตอนนี้แบคฮยอนคือว่าที่พี่สะใภ้ของเค้าไปแล้ว

"เมื่อไหร่ผมจะลืมพี่ได้ซะที แบคฮยอน"

มาต่อแล้วว

เม้นกันหน่อยจิ T^T เค้าอย่างรู้ว่านิยายเป็นไงบ้างอ่า

ชวนติดตามกันต่อไปนะค้าบบบบบบบบบบบบบบ

แก้คำผิด 

เจอกันล่ะอ่ะHUNHAN

#ชบเล่ร้าย

ฝากติดตามและคอมเม้นด้วยน้า

แล้วเจอกันจ้าาาา