ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : เกลียด 100%
ริมระเบียงคอนโดใจกลางเมือง มีร่างเล็กร่างหนึ่งหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
"ทำไมต้องเป็นฉัน" ร่างสูงยืนกอดอกหันหลังถามแบคฮยอน
"หมายถึงอะไรครับ"
"อย่ามาทำเป็นไร้ดียงสา คนอย่างเธอน่ะคงผ่านมานับไม่ถ้วนแล้วล่่ะ หึ!" ถ้อยคำรุนแรงจากปากชานยอลทำให้แบคฮยอนแทบจะน้ำตาคลอ ชานยอลหัน
หน้ามาเผชิญกับร่างเล็ก ก่อนจะกระชากข้อมือขาวมาบีบไว้แน่น
"โอ้ยยย พี่ชานยอลแบคไม่รู้เรื่องจริงๆนะครับ "
"ไม่รู้เรื่อง? แต่รีบมาที่บ้านฉันขนาดนี้นี่ไม่รู้เรื่องเลยว่างั้น"
"แบคแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณของคุณป้า แบคเพิ่งทราบไม่นานนี้เองว่าต้องแต่งงานกับพี่ "
"อย่ามาตีหน้าซื่อ อยากได้ฉันมากจนตัวสั่นเลยสินะ น่ารังเกียจจริงๆ "
"พี่ชานยอล!" ร่างสูงคว้าหมับที่ปลายคางมน บีบจนแบคฮยอนเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
"คนไร้ค่าอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่ฉัน! อ่อ แล้วจำไว้ด้วยนะว่าถ้าอยากแต่งงานกับฉันมากนักฉันจะแต่งให้ แต่หลังจากนี้ชีวิตเธอจะต้องพังพินาศไม่
ได้พบเจอกับความสุขเลย! "
ยิ่งนึกถึงน้ำตาก็พานจะไหลออกมาไม่หยุด แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าตนเองคิดถูกรึเปล่าที่รับปากแต่งงานกับชานยอล เพื่อตอบแทนคุณของบ้านตระกูลปาร์ค
อย่างง่ายดายขนาดนี้ มันคงจะถูกอย่างที่ชานยอลว่าแหละ เค้ามันง่ายเอง ยอมอย่างไม่มีเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น..
"ฮึก...คุณพ่อคุณแม่ครับ..แบค ทำถูกรึเปล่า" สุดท้ายร่างบางที่อ่อนแอทั้งกายและใจก็ยืนแทบไม่ไหว ทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อยู่ริมระเบียงอย่างน่าสงสาร
มหาวิทยาลัยSm international
อากาศของเช้าวันนี้มันช่างสดใส ต่างจากใครบางคน เจ้าของใบหน้าเรียวสวย ดวงตาเรียวงามแต่นัยน์ตานั้นมันแสนจะหม่นหมองกำลังเดินไปที่ตึกที่
ตนเองมีเรียนวันนี้
"ป๋ายเซียนนนนนนนนนนนนนนนน" เสียงหวานใสของแม่ตากวางเรียกร่างบางให้ต้องยุดชะงักหันกลับไปมองคนสวยอีกคน
" เป็นอะไรอ่ะแบคกี้" 'เสี่ยวลู่หาน' เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของแบคฮยอนที่สามารถไว้จได้ทุกเรื่อง ถามร่างบางไปอย่างห่วงใย เมื่อเห็นใบหน้าน่ารักนั่น
เศร้าหมองไป
"ป่าวหรอก ช่วงนี้เหนื่อยๆน่ะ "ร่างบางเสหน้าออกไปทางอื่น
"ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้วแบค อะไรที่อึดอัดนักก็ระบายให้ฉันบ้างก็ได้" ร่างบางช้อนตาหันมามองเพื่อนรัก ก่อนจะโผกอดลู่หานไว้แน่นแล้วปล่อยให้น้ำตา
ไหลรินออกมาเงียบๆ ลู่หานที่รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ไหล่ยกมือโอบกอดเพื่อนไว้ ยอมรับว่าทีแรกก็ตกใจแต่ตอนนี้คงต้องปล่อยความสงสัยไปก่อนละกัน
" ไหวนะ ขึ้นเรียนกัน "
"อื้ม" ร่างบางพยักหน้ารับ ก่อนที่ลู่หานจะจับมือเพื่อนรักไว้แล้วเดินไปด้วยกัน
****พักเที่ยง *****
ปึ้กกก!
"เอาล่ะ ที่นี้แกเล่าทุกอย่างมาให้หมดบยอนน้อย " ร่างบางมองหน้าเพื่อนรักตาปริบๆ แล้วค่อยๆเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนคนสวยฟัง
"ทำไมแกถึงปล่อยให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ห๊ะ!" โดโซราผู้เป็นน้าคนเดียวที่เหลืออยู่ของโดคยองซู ตวาดร่างเล็กเสียงดังลั่นแล้วปาหนังสือพิมพ์ใส่ร่างเล็กที่ทำ
หน้าเซ็งๆอยู่บนโซฟาสีเลือดนก
"อะไรอีกล่ะครับ " หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาไล่สายตาดูก็พบกับข่าวเด็ดที่ทำให้น้าสาวของเค้าคลั่งขนาดนี้...
"แกยอมให้ลูกชายบ้านนั้นแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง"
"เหอะ! ให้ทำไงล่ะครับแม่เค้าจัดการซะขนาดนี้ ยอมๆไปก่อนเถอะน่า"
"ยอมบ้าอะไร แกเข้าไปข้องเกี่ยวกับมันเพราะอะไรจำไม่ได้รึไง!"มือเรียวที่กำลังคว้าแก้วไวน์ขึ้นมาชะงักไป
"ผมจำได้ทุกอย่าง ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นกับครอบครัวเรา น้าไม่ต้องห่วงหรอก" น้าสาวทิ้งตัวลงข้างคยองซูที่นั่งจ้องแก้วไวน์แดงนั้นอยู่
"ฉันต้องห่วง ชีวิตฉันเหลือแกคนเดียวนะคยองซู ทุกอย่างที่เราทำกำลังไปได้ดี แต่นังแม่มมันกำลังจะทำลายแผนการของเรา แกต้องทำห้ลูกชายมันหลงแก
จนโงหัวไม่ขึ้นเลย"
"หึ! แค่นี้เค้าก็แทบจะตามติดชีวิตผมแทบทุกวินาทีอยู่แล้ว" ริมฝีปากเรียวบางจิบไวน์อย่างอารมณ์ดี
"คยองซู อย่าไว้ใจใครง่ายๆเหมือนพ่อแม่แก ฉันห่วงนะถึงได้เตือน" มือเรียววางแก้วไวนืลงก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ทำให้โดโซรายกยิ้มอย่างพอใจ
"ผมจะทำให้มันไม่เหลืออะไรเลย ทำลายครอบครัวมันให้ย่อยยับเหมือนที่มันทำกับเราไว้ " ใบหน้าสวยฉายแววเกลียดชัง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความแค้น
ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น " ถึงเวลานัดแล้วครับ ชานยอลรอผมอยู่"
"เดี๋ยว! ข้อห้ามทื่สำคัญที่สุด แกจำได้ใช่มั้ย" คยองซูชะงักไปสักพัก หันตัวกลับมาวาดรอยยิ้มสะดุดตา
"ห้ามรักศัตรูเด็ดขาด" แล้วร่างเล็กก็เดินออกจากห้องไป สายตาโดโซราที่มองตามร่างเล็กนั้นไป กรีดรอยยิ้มร้ายออกมาก่อยจะนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจ
ร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรูในห้างในเครือตระกูลปาร์ค มีคู่รักคู่หนึ่งกำลังผลัดกันป้อนอาหารให้กันอย่างมีความสุข
"ชานยอลจะแต่งงานเมื่อไหร่หรอ "คนตาโตเอ่ยถามทันทีที่เริ่มรู้สึกอิ่ม ร่างสูงวางตะเกียบลงแล้วถอนหายใจออกมา ชานยอลไม่อยากจะให้เรื่องอื่นมาขัด
ความสุขของเค้าเลย
" คยองไม่น่าถามเลย..เสียอารมณ์หมดครับ"
" ก็แค่อยากรู้.. คยองจะได้เตรียมใจไว้ " น้ำิ่งใสๆไหลออกจากดวงตากลมโต ชานยอลรีบลุกจากที่นั่งตนเองมาข้างๆคนรักทันที เค้าแพ้น้ำตา ยิ่งน้ำตาของ
คยองซูเค้ายิ่งไม่อยากเห็น คยองซูบอบบางจนชานยอลอยากจะดูแลไปตลอดชีวิต เค้าไม่อยากให้เรื่องพวกนี้มาทำให้คนรักตาโตต้องเสียใจไปมากกวานี้
กอดประคองร่างเล็กไว้ในอกกว้าง
"เตรียมใจทำไมครับ หืม ไม่เห็นว่าต้องเตรียมใจอะไรเลย"
"แต่ยอลกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น..ที่ไม่ใช่คยอง.."
"มันแค่งานแต่งงานที่ยอลไม่เต็มใจ ยอลไม่ได้อยากแต่งยังไงยอลก็จะหย่าให้เร็วที่สุด"
"แม่ยอลไม่ยอมหรอก ท่านเกลียดคยอง ฮึก!" โผกอดร่างสูงไว้แน่นเพื่อหลบสายตาชานยอลไม่ให้เห็นความเกลียดชังที่มีมากของคยองซู
" ไม่ร้องนะคนดีของยอล ยอมไม่ยอมยอลไม่สน ยอลเกลียดเด็กคนนั้นไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำ"
"อย่าไปรักเค้านะ รักคยองคนเดียวพอ"
"แน่นอนครับ ยอลไม่ได้รักบยอนแบคฮยอน!ไม่มีวัน ยอลรักคยองคนเดียวครับ" ฝ่ามือหนาเชยคางมนขึ้นมา ชานยอลส่งสายตาที่สื่อถึงทุกอย่างในใจออกมา
สายตาคู่นั้นทำให้คนตาโตชะงักไปนิดหน่อยกับสายตาคู่นั้น "คยองคือคนเดียวในใจยอลนะ" คยองซูรีบหลบสายตาชานยอล เค้าไม่ต้องการหวั่นไหวกับคน
ตรงหน้า 'ศัตรู' เท่านั้นจำไว้สิโดคยองซู
เมื่อทานอาหารเสร็จปาร์คชานยอลขับรถคันหรูเพื่อเดินทางไปส่งคนรักที่มหาลัยวิทยาลัย ที่เดียวกับคนที่เค้าเกลียดเรียนอยู่ 'บยอนแบคฮยอน'
" เดี๋ยวยอลมารับนะครับ ห้ามหนีกลับก่อนด้วย" ชี้หน้าคนตาโต แล้วยิ้มมุมปาก มือเล็กปัดมือคนโตกว่าทิ้งไป หันหน้าหนีงอนๆ
"รู้แล้วน่า ชิ!" ร่างเล็กลงจากรถ โบกมือลาร่างสูงจนรถคันหรูลับสายตาไป...
' PCY Corporation '
ชานยอลรีบเดินไปห้องประชุมทันทีที่มาถึงบริษัทหลังจากส่งคยองซูเสร็จ แม่ของเค้าก็โทรมาบอกกับเค้าว่าให้รีบมาให้ทันการประชุมด่วน ร่างสูงถอด
หายใจเฮือกใหญ่ ถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้วตัดสินใจผลักบานประตุูเข้าไปภายในห้องที่มีผู้ใหญ่มากหน้าหลายตานั่งรอเค้ากันอยู่ โดยที่มีคุณหญิงปาร์ค
มินยองนั่งอยูู่หัวโต๊ะประชุม
"สวัสดีครับ ผมปาร์คชานยอล.. ขอโทษที่ผมมาช้า" โค้งให้ทุกคนอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปนั่งที่ที่ถูกจัดไว้ให้ 'ที่ข้างๆนายหญิงใหญ่ของที่นี่'
"เอ้าล่ะ มาครบแล้วก็ดีที่เรียกทุกคนมาในวันี้ฉันมีเรื่องจะประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน" นายหญิงใหญ่ของที่นี่เอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปมองลูกชายตัวดีข้างๆกาย
"ปาร์คชานยอล ลูกชายคนโตของฉันจะเข้ามาดำรงตำแหน่งรองประธานกรรมการของบริษัท" เรื่องนี้เค้าพอจะรู้อยู่แล้วล่ะ ไม่เห็นจะต้องเร่งรีบอะไรขนาดนี้
ร่างสูงนึกในใจแล้วหันหน้าไปนอกหน้าต่าง
"แต่มีอีกเรื่องนึงที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ปาร์คชานยอลกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อีก 2 อาทิตย์นี้" ร่างสูงหันขวับมามองแม่ตนเองอย่างตกใจ เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้อง
ประชุม ลูกชายคนโตแทบจะทำอะไรไม่ถูกที่ถูกมัดมือชกขนาดนี้ ตอนแรกตกลงกันไว้ว่าอีก 2-3 เดือน แต่นี่มันอะไร?
"แล้วเจ้าสาวล่ะครับคือใคร?" ชายวัยกลางคนเอ่ยคำถามที่ทำให้ชานยอลนั้นออกไปกระชากร่างบางนั่นมาถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าใช้มารยาอะไรใส่แม่เค้า
"ความลับค่ะ รอดูล่ะกันนะคะ" ปาร์คมินยองหัวเราะคิกคักอย่างพอใจ ชานยอลกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เค้าโกรธแม่ที่ทำอะไรไม่ปรึกษาเค้า โกรธ
ร่างบางๆนั่นที่จะมาแต่งงานกับเค้า โกรธตัวเองที่ขัดอะไรแม่เค้าไม่ได้เลย ....
แก้คำผิดจ้า
ครบแล้วววววววววววววววววว
ติดตามกันหน่อยน้าาา
คืออยากแต่งให้ครบร้อยไวๆ แต่มันไม่ทัน 5555
# ดีใจมากๆๆได้รับคอมเม้น ขอบคุณมากๆๆๆๆเลย มีความสุขมากดีใจจนน้ำตาแทบไหล
ฝากติดตามกันต่อไปนะค้าาา #เล่ร้าย
ติชมกันหน่่อยนะ กำลังใจที่ดีคือนักอ่านทุกคน
อัพแล้วน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น