ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : พบเจอ (100%)
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrr... เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังสนั่นไปทั่วห้องนอนหรูที่มีร่างของคน 2 คนกำลังนอนกอดกันอย่างมีความสุข
"ชานยอลครับ... ตื่นได้แล้วนะครับ" เสียงหวานของ'โดคยองซู' คนรักของ'ปาร์คชานยอล' เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์แผดลั่นอย่างต่อเนื่อง
"อื้อ..ครับคร้าบบบ...." ตอบรับร่างบางเสร็จร่างสูงก็หลับตาลงอีกครั้ง แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นจากแรงมือของร่างบางที่ฟาดลงมาที่ต้นแขนของเค้า
"ตื่นที่ไหนล่ะครับ หืมมม " จู่ๆร่างสูงก็ตวัดแขนโอบร่างบางลฃมานอนกอดไว้แล้วพรมจูบทั่วใบหน้าหวานนั่น ยิ่งเห็นแก้มแดงๆนั่นขึ้นสี ชานยอลยิ่ง
อยากแกล้งต่อ
"พอแล้วนะครับ..นะๆๆ"โดคยองซูเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย เรียกรอยยิ้มจากชานยอลได้ดีทีเดียว
" ไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ จุ๊บ"ก่อนจะลุกขึ้นก็หอมแก้มร่างบางไปอีกที คยองซุรีบมุดลงในผ้าห่มแล้วไล่ร่างสูงของคนรัก ไปรับโทรศัพท์ ชานยอล
หัวเราะกับท่าทางเขินอายที่น่ารักของคยองซู ก่อนจะหุบยิ้มทันทีที่เห็นว่าใครโทรมาหาเค้า
'Mom'
"โยบอเซโย"
"แกอยู่ไหน กลับมาหาแม่ที่บ้านเดี๋ยวนี้ วันนี้เรามีนัดอะไรกันจำไม่ได้หรือไงห๊ะ! " ปาร์คมินยองผู้หญิงแกร่งที่ควบตำแหน่งคุณนายใหญ่ของบ้าน
ตระกูลปาร์คไว้ด้วย ตวาดลั่นโทรศัพท์จนชานยอลต้องยกห่างจากหู เหอะ! นัดหรอ จำไม่ได้หรอ? หึๆ จำได้ขึ้นใจเลยต่างหากล่ะ ว่าต้องไปดูหน้าของพวก
หิวเงินที่จะมาเป็นเจ้าสาวของเค้าน่ะ
"เดี๋ยวไปครับแม่"
" อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทน แกก็รู้ว่าฉันคิดจะทำอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง ยิ่งเรื่องของเด็กนั่นฉันยิ่งอยากจัดการให้จบๆไป! "
" อย่าแตะต้องคยองซู ผมยอมแม่ขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรจากผมอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคยองซูแม้แต่นิดเดียวผมจะไม่แต่งงานกับพวกหน้าเงินนั่น
แน่นอน!! " ตึ๊ด! กดตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิดก่อนจะปาโทรศัพท์เครื่องหรูลงกระทบกับโซฟานุ่ม เป็นครั้งแรกที่ชานยอลโมโหขนาดนี้เพราะเด็กนั่น
"บยอนแบคฮยอน" ชานยอลกำหมัดแน่น เมื่อนึกถึงตัวต้นเหตุทำให้ชีวิตเค้าเป็นแบบนี้
"ชานยอล.... ต้องไปแล้วใช่มั้ย? ต้องทิ้งเราไปแล้วใช่มั้ย " คยองซูเดินมาโอบหลังร่างสุงไว้แล้วเอ่ยทั้งน้ำตาคลอ ชานยอลต้องรีบหันกลับมาแล้ว
กอดร่างเล็กๆของคนรักเอาไว้
"คยองไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่ายังไงยอลจะไม่มีวันรักคนๆนั้นเด็ดขาด"
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน 'บยอนแบคฮยอน'
________________________________________________________
เฮ้อ........เสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มที่หน้าตาสวยหวานราวกับผู้หญิงอายุเพียง 22 ปี ที่ดันโชคร้ายครอบครัวล้มละลายทำให้พ่อและแม่ของ
เค้าตัดสินใจฆ่าตัวตาย ทิ้งให้เค้าต้องเผชิญหน้ากับความจริงอยู่เพียงคนเดียว แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างที่บยอนแบคฮยอนยังได้คุณ
ป้า'ปาร์คมินยอง'อุปการะเค้าอยู่ ใช่แล้ว! ปาร์คมินยองแม่ของปาร์คชานยอล คนที่แบคฮยอนต้องเข้าพิธีวิวาห์ด้วยกันในอีกไม่ช้านี้ บอกตามตรงว่า
แบคฮยอนเองก็ไม่ได้ต้องการจะแต่งงานกับพี่ชานยอลหรอก ถึงแม้จะแอบหลงรักมานานกว่า 2 ปีแล้วก็ตาม แต่พี่ชานยอลก็ไม่เคยมองแบคฮยอนไป
มากกว่าน้องหรอก เชื่อสิ.. ยิ่งเค้ามีคนรักอยู่แล้ว ดันต้องมาแต่งงานกับคนไร้หนทางอย่างเค้า ป่านนี้คงจะเกลียดขี้หน้าแบคฮยอนน่าดู......
" คุณหนูครับ คุณหนูแบคฮยอน" เสียงเรียกของพ่อบ้านตระกูลปาร์ค ที่อุตส่าห์ไปรอรับแบคฮยอนหน้าประตูมหาวิทยาลัย หรือเรียกว่าดักไว้ต่างหากจะดีกว่า..
"ครับๆ ว่าไงครับ" แบคฮยอนเอ่ยถาม
" ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู คุณนายรออยู่ด้านในนานแล้วครับ"
"เอ่อ.. อย่าเรียกคุณหนูเลยนะครับ เพราะผมไม่ใช่คุณน.."
"อีกไม่นานก็ใช่แล้วครับ คุณหนู" คุณพ่อบ้านเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่แบคฮยอนจะพูดจบ
"เฮ้อ..งั้นเรียกแบคเฉยก็ได้ครับ นะครับแบคขอร้อง"
"ก็ได้ครับคุณแบค.. เข้าบ้านเถอะครับเดี๋ยวคุณนายจะรอนาน" พูดจบก็รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้แบคฮยอนอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กได้แต่ทำตาปริบๆ แล้ว
ค่อยๆก้าวลงจากรถ สถานที่ที่อยู่ตรงหน้าแบคฮยอนมันไม่ได้เรียกว่าบ้านหรอก เรียกคฤหาสน์จะเหมาะกว่าซะอีก...
"หนูแบคฮยอนลูก" เสียงหญิงสาววัยกลางคน นายหญิงใหญ่แห่งตระกูลปาร์ครีบเดินมาสวมกอดร่างน้อยๆ ทันทีที่เห็นว่าแบคฮยอนกำลังเดินเข้ามา
"ป้าคิดถึงหนูมากเลยลูก กว่าจะยอมมาได้นี่เล่นเอาป้าเหนื่อยเลยนะ มานั่งนี่มาๆลูกมา" แล้วร่างของแบคฮยอนก็มาอยู่ที่โซฟาสีทองที่ถูกแกะสลักมาอย่าง
งดงาม "ชอบที่นี่มั้ยลูก" แบคฮยอนหันมองผู้มีพระคุณตรงหน้าอย่างสงสัย " ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละจ๊ะ หนูกำลังจะมาเป็นสะใภ้ใหญ่ของที่นี่นะ"
อ่านั่นสินะ แบคฮยอนก็ได้แต่คิดในใจเท่านั้น ก็ตอบตกลงไปแล้วนี่ให้ทำไงได้ล่ะ
"ชอบครับคุณป้า"
"ตายแล้ว เลิกเรียกป้าได้แล้วลูกเรียกแม่นะจ๊ะ คิคิ" ปาร์คมินยองหัวเราะอย่างมีความสุข ขณะที่แบคฮยอนหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ
"ครับ..คุณแม่"
"ไม่เห็นจะต้องทำท่าทางลำบากใจขนาดนั้นเลยนี่ คิดว่าอยากมากซะอีก" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างดูถูกดูแคลน แบคฮยอนหันไปมองผู้ที่เอ่ยวาจาที่รุนแรงนั่น
ทันที ร่างสูงที่สวนแว่นกันแดดสีชากำลังยืนพิงขอบประตูห้องรับแขกอยู่ ก่อนจะถอดแว่นที่สวมอยู่ออกแล้วเบนสายตามามองแบคฮยอน สายตาที่เต็มไป
ด้วยความเกลียดชัง มันทำให้แบคฮยอนต้องหลบสายตานั้น ริมฝีปากได้รูปนั่นเหยียดยิ้มให้กับแบคฮยอนอย่างเปิดเผย
'ทำไมถึงได้มองกันแบบนั้น นี่ใช่พี่ชานยอลจริงๆหรอ' แบคฮยอนได้แต่คิดในใจ ชานยอลที่แบคฮยอนหลงรักไม่ใช่คนแบบนี้ พี่ชายที่แสนดีเค้าหายไปไหน
แล้ว ยิ่งเห็นสายตาที่เค้ามองยังร่างเล็ก แบคฮยอนชาไปทั้งหัวใจ
"พี่ชานยอ.. "
"ฉันไม่ใช่พี่เธอ! " ยังไม่ทันพูดจบชานยอลก็ตะคอกกลับมาทันที
"ตาชาน!"
"อ้าว ไม่ถูกหรอครับ ไม่ใช่พี่แต่เป็นสามีต่างหาก "พูดจบก็เดินมาโอบไหล่แบคฮยอนไว้แน่น ก่อนจะก้มมากระซิบข้างหูของร่างเล็กไม่ให้ปาร์คมินยองได้ยิน
"ว่าไงครับคุณเมีย" แบคฮยอนขึ้นลุกซู่กับคำพูดของชานยอล ยิ่งเห็นสายตาของเค้ายิ่งอยากจะไปให้พ้นจากตรงนี้จริงๆ..
"หึ! "สายตาเหยียดหยามของชานยอลทำให้ร่างเล็กๆยิ่งนิ่งเงียบก่อนจะก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาอีกคน
"ตาชานพาน้องออกไปเดินเล่นสิลูก น้องจะได้ชินกับที่นี่" นายหญิงของบ้านเอ่ยขึ้น เมื่อมองเห็นภาพที่ดูจะน่ารักในสายตาของหล่อน
"อ่า ได้สิครับ"ก่อนจะเบนสายตามามองร่างเล็กในอ้อมแขน " ดีใจจนพูดไม่ออกเลยหรอบยอนแบคฮยอน" ชานยอลบีบไหล่แบคฮยอนไว้แน่น
" พี่ชานยอลครับ " แบคฮยอนพยายามจะขยับตัวออกจากชานยอล แต่ร่างสูงก็โอบร่างเล็กไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม จนแบคฮยอนเบ้หน้าด้วยความเจ็บ พอมอง
หน้าชานยอลเค้าก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น แบคฮยอนรู้สึกอึดอัดจนอยากจะไปจากที่นี่เร็วๆ
"ไปลูกไป พาน้องไปเดินเล่นรอบๆบ้านซะนะ " นายหญิงของบ้านยิ้มแม้มอย่างมีความสุข หล่อนคิดว่าสิ่งที่เธอเลือกนั้นมันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
"อ้อ.. ไปส่งน้องด้วยนะลูก" ชานยอลชะงักไปนิดหน่อย แต่ก็ตอบตกลงไป
"ครับ"
นายหญิงใหญ่ของบ้านยืนยิ้มอย่างปลื้มปิติ โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเห็นั้นมันไม่ตรงกับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นเลยสักนิด ........
แก้คำผิดจ้า
#มาต่อแล้วน้า ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค้าบบบบ
อยากได้คอมเม้นอยากได้กำลังใจมากๆๆๆเลยนะ แนะนำกันหน่อยนะคะ
#เล่ห์ร้าย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น