เล่ห์ร้าย พ่ายรัก < Thug Love > ..

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 :งานแต่งงาน 100%

"ชานยอล  ไปรับน้องมาเจอกับคุณแม่ที่ร้านเลยนะ อ้อ!อย่ามัวแต่ลีลาล่ะ คุณแม่จะรอ" ปาร์คมินยองยกยิ้มมองหน้าลูกชายตัวแสบที่นั่งเขี่ยข้าวในจานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปขึ้นรถที่เตรียมไว้เพื่อมุ่งหน้าสู่สถานที่ที่นัดไว้กับลูกชาย...

ปาร์คชานยอลถอนหายใจ เค้าเบื่อหน่ายกับการที่ถูกบังคับแต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้ ชายหนุ่มไม่เคยขัดใจผู้เป็นแม่และก็ไม่เคยคิด   เค้ารักแม่เค้ามาก อาจจะมากกว่าคนเป็นพ่อเลยด้วยซำ้  แต่เรื่องนี้เค้าเกินจะรับไหวจริงๆ เค้าคิดถึงคยองซูมากมากจนอยากไปหาไปกอดให้หายคิดถึงเลยด้วยซ้ำ

[ ยอล....]

"คยองครับ  เป็นยังไงบ้าง อยู่คนเดียว แล้ว.."

[ยอล..เราไม่เจอกันเกือบอาทิตย์นะ  คิดว่าเราจะเป็นยังไงหรอ ]

"..........."

[ การมองคนรักของตัวเองไปแต่งงานกับคนอื่น ฮึก เราควรดีใจมั้ย]

"ค..คยองซู........"

[ ฮึก..ก..เราต้องแสดงความยินดีหรอ ยอลยังถามอีกหรอว่าเรา ฮึก..จะเป็นยังไง ] หัวใจชายหนุ่มบีบรัดกันแน่นเมื่อได้ฟังเสียงสะอื้นของคนรัก มือหนาเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ชานยอลทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เค้าไม่รู้จะทำยังไงให้คนรักของเค้าสบายใจได้ ทั้งๆที่รู้ว่าทำยังไงคนรักของเค้าก็ไม่มีทางสบายใจได้เต็มร้อยแน่นอน

"ยอลรักคยองแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครมาทำลายความรู้สึกนี้ได้แน่นอน"

[ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร เพราะยังไงยอลก็แต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา..ฮึก..เราเลิกกันมั้ย ]

"ไม่เอานะ ไม่คิดอย่างนี้นะครับแต่งได้ยอลก็หย่าได้นะคยอง"

[ แล้วถ้าฝ่ายนั้นเค้าไม่หย่าล่ะ ยอลจะทำยังไง ]

"ไม่มีทาง! ยอลจะทำทุกอย่าง"

"..............."

"ที่จะทำให้บยอนแบคฮยอน 'หย่า' ให้ได้"

สายถูกวางไปแล้ว คยองซูวาดรอยยิ้มร้ายกาจออกมาอย่างคนชนะ มือเรียวปาดน้ำตาที่บีบนิดบีบหน่อยก็ไหลมาเป็นทางออกอย่างช้าๆ  ร่างเล็กเดินไปหยุดที่ริมระเบียงกว้าง ดวงตาคู่สวยกลมโตมองตามฝูงนกที่โบยบินไปบนท้องฟ้าอย่างอิสระเสรี  เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นที่นัยน์ตากลมโตฉายแววอ่อนล้าออกมา ก่อนจะกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง

"คนโง่ยังไงก็ต้องตกเป็นเหยื่อของคนฉลาดอยู่ดี" มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นมากด ก่อนจะวางแนบหู

"ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่ต้องการครับ"

".........."

"ได้ครับ 'น้า' "

Rrrrrr      Rrrrrr

" สวัสดีครับ แบคฮยอ..."

" ลงมาสักที  อย่าให้ฉันรอนาน " ติ๊ด! สายถูกตัดไปโดยที่แบคฮยอนไม่ได้โต้ตอบอะไร  ถึงเยอร์จะแปลกตาแต่เมื่อได้ยินเสียงปลายสายก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร แบคฮยอนหยิบมภาระที่เตรียมไว้เรียบร้อย แล้วรีบลงไปทันที  แบคฮยอนรู้แล้วว่าวันนี้ต้องไปลองชุดแต่งงาน  ก็คุณนายหญิงปาร์คมินยองโทรมาบอกเค้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะสิ  แต่ไม่คิดว่าจะส่งลูกชายมารับตนถึงที่..  ขอให้วันนี้ผ่านพ้นไปด้วยดีเถอะครับคุณพ่อ คุณแม่...

.

.

.

เมื่อลงมาถึงล็อบบี้ ตาเรียวสวยสบเข้าตากลมดุของว่าที่เจ้าบ่าวที่ยืนกอดอกจ้องมองมาที่เค้าด้วยสายตาที่แบคฮยอนไม่ชอบเลย สายตาที่แสดงออกมาชัดเจนว่าเกลียดกัน..

คนสวยถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ พร้อมหลบสายตาคู่นั้นแล้วรีบเดินไปห่ร่างสูงทันที

"เหอะ! น่าเบื่อ" ชานยอลเดินกระแทกไหล่เล็กออกไปทันที ตาเรียวสวยหม่นแสงลงได้แต่ปลอบตัวเองให้อดทนไว้ ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี

  ระหว่างทางที่นั่งรถมากับชานยอลมีแต่ความเงียบเข้าปกคลุม แบคฮยอนอึดอัดมากกับสถานการณ์แบบนี้แต่ตัวเค้าเองก็ทำอะไรไม่ได้หันไปมองคนข้างกายตนนั้นก็เห็นเพียงสายตาว่างเปล่าที่มองทอดออกไปทางถนน อยากจะถามเหลือเกินว่าแบคฮยอนคนนี้ทำอะไรผิดไปมากหรือไงกับการที่อยากจะทดแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณทั้งสองคนนี้  แล้วอีกอย่าง..

ชานยอลจำแบคฮยอนไม่ได้เลยหรอ สักนิดก็ยังดี....

"มากันแล้วหรอลูก แบคฮยอนมาหาแม่ คถณน้องขาพาสะใภ้ของคุณพี่ไปจัดการได้เลยค่ะ เอาให้โดดเด่นที่สุดในงานเลยนะคะ" แบคฮยอนได้แต่เดินเตาะแตะตามแรงดึงของพี่ๆช่างแต่งหน้า ทำผมและบลาๆๆ  ชานยอลที่กำลังหันหลังเดินไปหาที่นั่งก็ต้องหมุนตัวกลับมามองหน้าแม่อีกครั้ง

"นี่ตาชานลูกจะรออะไรล่ะลูก  ไปๆไปแต่งตัวของลูกอยู่ห้องนู้นนะ ไปลูกไป"

"แค่ลองชุดจะอะไรนักครับแม่  ผมใส่อะไรก็ได้น่า"

"แม่ขอแค่นี้ไม่ได้หรอลูก"  ปาร์คมินยองเอ่ยถามลูกชายน้ำตาคลอ

"โอเคครับๆ เพื่อแม่"  ชานยอลเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัวของตนทันที  เค้าแพ้น้ำตาของคนเป็นแม่ที่สุดปาร์คมินยองรู้ดี ถึงได้เลือกบีบน้ำตาใส่ลูกชายตนไง  คิคิ

"ว้าว คุณชานยอลหล่อมากเลยค่ะ แหมอิจฉาเจ้าสาวของคุณจริงๆนะคะ ได้คนหล่อๆอย่างคุณเป็นสามี อร๊าย อิจฉาๆ" ช่างแต่งตัวที่ทำหน้าที่จัดเตรียมแต่งตัวให้ชานยอล กรีดร้องให้กับชายหนุ่มรูปงามที่ยืนตีหน้ายักษ์ใส่กระจกอยู่ ชานยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เค้าเบื่อหน่าย อยากทำทุกอย่างให้มันผ่านๆพ้นไปสักที..

"เสร็จแล้วใช่มั้ย"

"เรียบร้อยค่ะ เชิญค่ะเชิญ" ช่างแต่งตัวสาวเดินกรีดกรายนำหน้าชานยอลออกไป  ก่อนจะหันมาบอกชานยอลที่กำลังจะเลี้ยวตัวออกไปรอข้างนอก จนต้องหันกลับมา

"เจ้าสาวของคุณอยู่ห้องนี้นะคะ น่าจะยังแต่งตัวไม่เสร็จดี ไม่เข้าไปดูหน่อยหรอคะ"

"ทำไมต้องดู"

"แหม ก็เข้าไปช่วยแต่งตัวไงคะ สานสัมพันธ์ก่อนวิวาห์ ฮิฮิ" ช่างแต่งตัวสาวยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะเดินออกไป

    ชานยอลครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเผยยิ้มร้ายออกมาแล้วเดินไปยังห้องแต่งตัวของแบคฮยอน

"ผมว่าใส่สีขาวจะดีกว่านะครับ สีชมพูนี่คงจะ...เอ่อ หวานเกินไป"แบคฮยอนส่งยิ้มแหยไปให้พนักงานสาวสวย

"ได้ค่ะ เปลี่ยนเป็นสีขาวได้ค่ะ แต่พี่ว่าคุณน้องใส่สีชมพูน่ะ สดใสดีจะตายค่ะ คิคิ" พนักงานสาวเอ่ยชื่นชมร่างบางตรงหน้า แหม เอวบางร่างน้อย ผิวขาว หน้าสวยขนาดนี้ไม่ให้ชมได้ยังไง

"ครับๆ รบกวนอีกทีนะครับ"

"ได้เลยค่ะ คุณน้องรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวพี่ไปเอาสีขาวมาให้ " พนักงานสาวเดินออกไปแล้วเหลือเพียงร่างบางๆของว่าที่เจ้าสาวในห้องเพียงลำพัง เค้าคงจะรู้สึกดีและมีความสุขมากกว่านี้ถ้สทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นมันมาจากความรักของคนทั้งคู่ไม่ใช่แค่จากแบคฮยอนเพียงคนเดียวเท่านั้น มือเรียวค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกเพื่อที่จะเตรียมรอเสื้อที่พี่พนักงานกำลังไปนำมาเปลี่ยนให้ใหม่ โดยไม่ได้รู้เลยว่าขณะนี้มีสายตาคมจ้องมองเรือนร่างขาวบางอยู่ข้างหลังอย่างนิ่งๆ 

ชานยอลที่เห็นพนักงานที่ดูแลแบคฮยอนเดินออกมา ก็รีบเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของว่าที่เจ้าสาวทันที  แล้วรู้สึกว่าเค้าคงเข้ามาถูกจังหวะดีซะด้วย  แบคฮยอนตัวเล็กกว่าเค้ามาก เรือนร่างก็ดูบอบบางจนน่าจะขยี้ให้แหลกคามือ 

"หึ มีดีกว่าที่คิดนี่" 

"เฮือก....." ร่างบางสะดุ้งเฮือก คว้าเสื้อมาคลุมตัวไว้แล้วหันมาเผชิญหน้ากับผู้ที่มาใหม่ในห้องนี้

"ขาวดีนี่ อืม ผิวก็เนียนมากซะด้วย" มือหนาลูบไล้ไปทั่วไหล่บางๆที่โผล่พ้นเสื้อที่คลุมตัวอยู่ แบคฮยอนแทบทำอะไรไม่ถูก หันซ้ายหันขวาพยายามหาตัวช่วย ก่อนจะเดินหนีออกมา 

ตึง!

"จะรีบไปไหนคุณหนูบยอน" แต่ก็ไม่ทันชานยอลที่ใช้แขนสองข้างกักตัวแบคฮยอนไว้ทันทีที่ร่างบางจะเดินหนี 

"ผมจะไปเอาเสื้อมาเปลี่ยนใหม่"

"จะเปลี่ยนทำไมล่ะ" มือหนาเชยคางมนขึ้นมาให้สบตากับตน ชานยอลรู้สึกสนุกกับการเห็นแววตาตื่นตระหนกของว่าที่เจ้าสาวตรงหน้า ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา เพราะคิดว่าแบคฮยอนก็คงสร้างภาพว่าตัวเองไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนี้กับใครมาก่อน

"คุณชานยอลปล่อยแบคก่อนเถอะ มันอึดอัด"

"อย่างเธอน่ะหรออึดอัด ฉันว่าน่าจะชอบมากกว่ามั้ง อย่าไร้เดียงสาใส่ฉันเลยแบคฮยอน"

"อยากจะพูดอะไรก็แล้วแต่เลยครับ แต่ออกไปก่อนเถอะนะ ใครมาเห็นคงไม่ดี"

"มันไม่มีอะไรดีตั้งแต่ฉันต้องมาแต่งงานกับเธอแล้ว!" ชานยอลกระชากข้อมือบางเข้ามาหาตัว แบคฮยอนถลาเข้าไปในอกชานยอล ก่อนจะรีบผละตัวออกมาแต่ก็ถูกชานยอลดันร่างไปติดกับผนังห้อง ตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้ แล้วเคลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆปลายจมูกร่างบาง

"....ถอยไปนะ ผมเจ็บ! " แบคฮยอนที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก พยายามดึงข้อมือตนเองให้หลุดพ้น แต่ยิ่งทำชานยอลยิ่งบีบแน่นขึ้นจนเค้าเจ็บไปหมด

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน"

"คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผม"

"ทำไม! อยากได้สิทธิ์อะไรล่ะ อีกไม่นานนายก็จะได้อยู่แล้วนี่สิทธิ์สะใภ้คนโตไงล่ะ สิทธิ์ที่เธอแย่งคนรักของฉันไป!!"

"ผมไม่ได้แย่ง ทุกอย่างเป็นเพราะผู้ใหญ่จัดการคุณควรจะเข้าใจซะทีนะครับ"

"อย่ามาอวดดีกับฉันแบคฮยอน"

"ผมอวดดีตรงไหน แค่อธิบายให้เข้าใจแค่นั้น.."

"อ่อหรอ..... "

"................."

"สะใภ้คนโตของบ้าน ต้องการอะไรคงได้ทุกอย่างเลยแหละ"

"...อะไรของคุณ"

"เธอคงชอบสินะ"

"............."

"แต่ของฟรีน่ะ มันไม่มีในโลกหรอก"

" อ..อย่านะคุณชานยอล"   ชานยอลซุกไซร้บนซอกคอขาวเนียน   แบคฮยอนดิ้น ทั้งผลักทั้งทุบคนตรงหน้าก์ไม่คิดจะหยุด  ชานยอลกัดเม้มบนซอกคอขาวๆนั่นอย่างแรงจนแบคฮยอนร้องออกมา

"อ๊ะ!! คุณทำอะไร ปล่อยนะ!"

"ว้าย ตาเถร!!!!" พนักงานที่ไปหยิบเสื้อมาให้แบคฮยอนใหม่ร้องลั่น ทำให้สองร่างแยกจากกันโดยทันที 

" ตกลงสีนี้เลยนะครับ เดี๋ยวแบคไปรอข้างนอกเลย" แบคฮยอนผลักชานยอลให้พ้นทาง แล้วรีบคว้าเสื้อที่มือพนักงานวิ่งออกไปทันที

"ขอโทษที่พี่เข้ามาขัดจังหวะนะคะ "

"หึ.."

ชานยอลยิ้มมุมปากก่อนจะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี