TVXQ FICTION รักนาย..นางฟ้าไซเบอร์(yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : Cyber angle :: 1 ทะเลาะ

ชื่อเรื่อง :: “รักนาย..นางฟ้าไซเบอร์..”
คู่ :: ยุนแจ แถมยูซู และอีกมากมายก่ายกอง= =
ประเภท :: Drama(?)
เรท :: NC-17 , PG -15
เนื้อเรื่อง :: EE~MOok~SS

ผู้เขียนทั้งหมด :: EE~MOok~SS เรียกสั้นๆอิมุกส์ = =*
ขอบคุณ :: ผู้อ่านและผู้คอมเม้นทุกท่านมากเน้อออ^/\^

“ผม ..ตายแล้วหรอ??” ร่างบางที่กลายเป็นเพียงวิญญาณที่จับต้องไม่ได้เอ่ยถามคนที่กำลังนั่งดูหนังสือหนังแรดอยู่

“หืมม์ นายยังไม่ถึงเวลาน้า~” ร่างสูงเอ่ยออกมา ร่างบางมองไปที่ร่างของตัวเองที่นอนแบบคนธรรมดา ถ้าไม่ใช่ตัวเค้าเองคงไม่รู้ว่าร่างนี้ตายแล้ว
“เอาน่า~ ยังไงซักวันนายก็ตายอยู่แล้ว ว่าไป ถ้าเป็นฉันก็เสียดายเหมือนกันแหละ” ร่างสูงปลอบใจ

“?????”

“ก็นายเล่นมีร่างที่สวยเหมือนผู้หญิงขนาดเนี่ย ใครๆก็ต้องหลงรักนายใช่มั๊ยล่ะ???” ร่างสูงถาม ร่างบางดูสีหน้าหมองหม่นไปทันที

“แต่คงไม่ใช่สำหรับเค้า ..” ร่างบางพูดแล้วน้ำตาที่เกาะอยู่ตามแพขนตางอนก็หยดลงมา

“อย่าเสียใจไปเลย~ มานี่!!! ชะตาของนายน่ะ ได้ถูกกำหนดกับคนๆนึงไว้แล้วนะ รีบๆเร็วเข้า” ร่างสูงดึงร่างบางไป ณ ที่ๆนึง

.

.

.

.

.

.

.

’ชองยุนโฮ’

ชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่แว่นอยู่ตลอดเวลา ถ้าเอ่ยถามถึงชื่อของเค้า!!

มีเรอะที่ใคร.... จะรู้จัก

ช่ายยยยยย ยย ก็เค้ามันเป็นพนักงานซ่อมคอมลงโปรแกรมเกี่ยวกับคอมเท่านั้นนิ

คนที่พอจะรู้จักเค้าก็เป็นแค่เจ้านายกับลูกค้าบางคนที่เรียกใช้เค้าเป็นประจำ..

=3= ชีวิตผมก็แสนจะธรรมดาๆแหละครับ

อยู่ไปวันๆไป หาเช้ากินค่ำ เวลาหิวก็ซื้อส้มตำหน้าอพาทร์เมนต์ที่ผมพักอยู่กินก็อยู่รอดแล้วล่ะครับ ..

“เฮ้อออออ”

ชองยุนโฮถอนหายใจออกมาหลังจากที่เจ้านายกักตัวเค้าเอาไว้ในห้องเก็บของไว้ประมาณ 4 ชั่วโมงกว่าๆได้แล้ว

จะยังไงอีกล่ะครับ!! ก็เจ้านายของผมอ่ะ เค้าลืมน่ะสิ!!

เฮ้ออออ อออ

ท่านสัญญาไว้ว่าจะปล่อยผมออกเมื่อซ่อมคอมเสร็จ ..

แต่พอผมซ่อมคอมเสร็จ ผมมองไปทางหน้าต่างก็ไม่มีใครอยู๋แล้ว คุณจุนซูก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ขี้ลืมเป็นที่หนึ่ง ผมเลยต้องติดแหงกอยู่ในนี้ยังไม่ได้กินอะไรซักนิด หิววว วววTT^TT

แอดดดด  ดด แล้วประตูไม้ผุๆบานนึงที่กักตัวชองยุนโฮเอาไว้ก็เปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างเล็กนาม ‘คิมจุนซู’

“อ๊ะ คุณจุนซู” ยุนโฮลุกขึ้นจากเศษเหล็กต่างนานาที่เค้าเพิ่งรื้อมันออก

“แหะๆ ยุนโฮ ฉันขอโทษนะ พอดียูชอน..เค้ามาชวนปะ..” ร่างเล็กที่กำลังอายบิดม้วนเป็นก้อนแยมโรลกำลังหาข้อแก้ตัวที่กักขังลูกน้องเอาไว้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณจุนซูมาก็ดีแล้วล่ะครับ งานที่คุณให้ผมทำเสร็จแล้วนะครับ เอ่ออ คือคอมมันไม่ได้เสียอะไรหรอก แค่สายไฟมันขาดน่ะครับ” ยุนโฮพูด

“อ่า งั้นเหรอออ อืมม~ ขอบคุณมากนะ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาให้ตรงเวลาล่ะ” จุนซูยิ้มแหยๆแล้วหลบทางให้ยุนโฮเดินออกไป

“บ๊ายยยยบายยย” ร่างเล็กตะโกนบอกร่างสูง

“ครับ ..” ยุนโฮยิ้มกลับแล้วเดินลงออฟฟิตไป

ร่างสูงเดินไปตามทางเท้าจุดมุ่งหมายคือร้าน ‘ส้มตำซอลลี่’

ร่างสูงรีบสาวเท้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความปรารถนา(?) ที่เค้าอดทนไม่ไหว ทำให้พาตัวเค้าเดินไปร้านส้มตำอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของเค้าก็ไปสะดุดกับสิ่งที่คนมุงกันอยู่เต็ม

“................” ร่างสูงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาที่เค้าหิวขนาดนี้ยังจะไปสนใจอีก ว่าแล้วก็รีบจ้ำอ้าวไปที่ร้านส้มตำซอลลี่ทันที

“เอ่อ ซินครับ” ยุนโฮเดินมาที่เจ้าของร้านที่ควงสากเล่นอย่างเพลินเพลิน-*-

“ว๊ายยยย!! ตาเถร!!” ทันทีที่ฮีซอลหนุ่มหน้าสวยเงยหน้ามาเห็นยุนโฮก็ปล่อยสากร่วงทันที

ตุบ!!!!

แค่สากร่วงอย่างเดียว คงไม่เป็นไรหรอก ..

ถ้ามันไม่ร่วงมาโดนเท้าผมน่ะเซ่!!!!

“โอ๊ย!!” ยุนโฮรีบกุมที่เท้าของตัวเอง

“ต๊ายยยย!! ที่รักของเค้าป็นอะไรมากมั๊ยอ่ะTT^TT” ฮีซอลรีบวิ่งมาด้วยท่าทางตกใจตกใจสุดขีดราวกับผัวโดนรถสิบล้อทับซะอย่างนั้น ..

“ซินขอโทษน้า~ ก็ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” ฮีซอลพูดแล้วเอายาหม่องตรา ‘หมีถือมะม่วง’ ออกมาทาให้ยุนโฮพร้อมทำท่าปาดน้ำตา

“กระซิก กระซิก ยุนโฮไม่โกรธเค้าใช่มั๊ยอ่ะ~” ฮีซอลส่งสายตาไปให้ยุนโฮอย่างเว้าวอน+ขู่เข็ญประมาณว่า “ถ้าเมิงโกรธกรู กรูจะเอาสากมาทุบให้ดั้งหักเลย!!”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” ยุนโฮยิ้มให้กำลังใจให้กับฮีซอลที่หน้าแดงแปร๊ดไปทันที

“บร้า!!!>< ยุนโฮชอบเค้าหรอ~ อย่ามาทำหน้าหล่อแถวนี้นะ!! เดี๋ยวแม่เอาขี้แมวยัดปากซะเลยนิ!!!” ฮีซอลพูดอย่างขวยเขินแล้วเอามือรัวทุบไปที่หน้าอกของยุนโฮอย่างเมามันส์

“อะ เอ่อ ผมว่าซินทำส้มตำให้ผมทานให้ซักจานก่อนดีกว่ามั๊ยครับ” ยุนโฮจับที่ข้อมือของฮีซอล แล้วส่งสายตาไปให้ร่างบางราวกับลูกหมีอ้อนแม่

“ยุนโฮอ่า~>////< น่ารักที่สุดเลยยยยย ผัวใครเนี่ยยย!! ไม่เป็นไรเดี๋ยวภรรยาคนนี้ทำให้เองนะจ๊ะดาร์ลิ้งงง~” ฮีซอลหยิกแก้มของยุนโฮไปมาแล้วหอมแก้มยุนโฮราวกับตัวเองเป็นเมียเค้าอย่างไงอย่างงั้น ..

“ยังไงก็ได้ครับ แต่ผมว่าทำเลยดีกว่า แหะๆ ผมหิวจนหน้ามืดไปหมดแล้วล่ะครับ” ยุนโฮยิ้มแหยๆพร้อมเกาหัว

“กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสส!! ยุนโฮหน้ามืดหรอ เร็วๆมาปล้ำเค้ามา ตรงนี้เลยมั๊ยล่ะ ว๊ายยยย!!! มันบัดสีบัดเถลิง มาพูดอย่างนี้ต่อหน้าผู้ชาย(แล้วเมิงเป็นผู้หญิงเรอะ-*-)ได้ไงเนี่ยยย อ๊ายยยยย!! รู้ถึงไหนอายถึงนั้น เดี๋ยววันนี้เค้าไปหายุนโฮถึงห้องเลยโอเคป่ะ??” ฮีซอลพูดแล้วทำสีหน้ายั่วยวน

“เอ่อ คือว่า ..” ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะพูดจบฮีซอลก็แทรกเข้ามา

“อย่าๆๆๆ เค้ารู้ว่ายุนโฮเป็นสุภาพบุรุษ ยุนโฮจะขอเค้าแต่งงานก่อนใช่มั๊ยล่ะ >///< เดี๋ยวเค้าขอเวลาเตรียมตัวก่อนนะ เค้าอยากให้เวลานั้นเค้าอ่ะ สวยที่ซู๊ดดดดด!!!” ฮีซอลร่ายยาวแล้วรีบหยิบกระจก ลิปสติก และอะไรอีกมากมายออกมาทา

“คืออ ..ซิน คือตอนนี้ผมหิวมากเลยอ่ะ” ยุนโฮจับมือร่างบางแล้วพูดอย่างอดไม่ไหวจริงๆ

“ยุนโฮ ..” ฮีซอลจับมือของยุนโฮ

“?????”

“คือซินก็รู้นะ ว่ายุนโฮน่ะ ต้องการซินมากแค่ไหน แต่มันไม่ได้จริงๆอ่ะยุนโฮ  เค้าขอเตรียมตัวก่อนได้มั๊ยอ่า~ เค้าตื่นเต้นมากเลย กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสส!!!!~ ไม่คิดว่าวันนี้จะมีจริง อร๊ายยยยยยยยยยยย!!!~>//////<” ฮีซอลกรี๊ดออกมาแล้วเอาผ้ากันเปื้อนคลุมหัวแล้วกลิ้งไปกลิ้งมากับพื้น

“โหวววว!!! นี่!! เจ๊หน้าเหี่ยว!! เอาส้มตำปูปลาร้า 2 ห่อกลับบ้าน ด่วนเลยย!!! อย่ามัวแต่อ่อยผู้ชายอยู่!!!” เด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนึง ที่หน้าตาดีพอสมควรเลยแหละ จมูกโด่งก็โด่ง แต่เสียอย่างเดียวที่ทรงผม- -**

ผมที่ไถไปหมดครึ่งหัวถูกย้อมด้วยสีเขียวสะท้อนแสงที่ถูกเซทให้เข้าทรงแหลมๆ แล้วติดกิ๊ปรูปโดเรมีอยู่เต็มหัว

=[]= ร่างบางของฮีซอลเอาผ้ากันเปื้อนที่คลุมหัวออกแล้วอ้าปากค้างกับทรงผมของคนที่ยืนค้ำหัวเค้าอยู๋ ‘ไอ้บ้านี่มันคนหรือเอเลี่ยนวะ????’

“อ่าว!! เจ๊!! ลงไปคลานอะไรตรงนั้น อยากจะเป็นนางแมวยั่วสวาทมากนักรึไง!! จะบอกอะไรให้ท่าคลานของเจ๊มันเหมือนที่ผีจูออนทำเลยว่ะ 5555+ เหี่ยวๆอย่างเจ๊ไม่มีใครสนหรอก!!!!” ร่างสูงตวาดใส่ฮีซอลที่กำลังทำหน้าเอ๋อเปลี่ยนมาเป็นเลือดขึ้นหน้าทันที

“คำก็เหี่ยว!! สองคำก็เหี่ยว!!! เออ!! กรูรู้ว่ากรูมันเหี่ยว!! แล้วเมิงล่ะ!!!! อิคุณฉ่อยสุดแสนจะเพอร์เฟค บ้านเกิดเมิงอยู่ดาวนาแม๊กรึไงถึงทำทรงผมแบบเนี่ย!!! แล้วทำไมเมิงไม่ไถให้หมดหัวไปเลยล่ะ เหลือไว้ทำไมอีกครึ่งหัวเนี่ย!!!” ฮีซอลตวาแว๊ดๆน้ำลายกระเด็นใส่ร่างสูงพร้อมเอามือทั้งสองข้างขยุ้มหัวซีวอนแล้วจับโยกไปโยกมา

“โว๊ยยยยย!!~ นี่เจ๊!! รู้ว่าแก่แล้วถึงได้ไม่รู้จักทรงผมแบบเนี่ย สมัยเนี่ยวัยรุ่นเค้าฮิตกันมากเลยรู้ป่ะ ฮิบฮอปอ่ะ ฮิบฮอป รุ่นป้าอย่างเจ๊คงรู้จักแต่จินตราพูนลาภน่ะสิ!!!” ซีวอนตะคอกแล้วสะบัดหัวที่ยุ่งเหยิงเพราะถูกฮีซอลขยุ้มอย่างไม่ใยดี

“ฮิปบ้านป้าเมิงสิ!!! ฮิบฮอปเชี่ยไรไม่รู้จักโว๊ยยย!! รู้จักแต่ฮิบโปอ่ะ  ก็เพราะมีแต่คนที่ชอบเถียงชอบด่าผู้ใหญ่อย่างนายน่ะสิ ประเทศบ้านเมืองเลยไม่ไปไหนซักที!!! เดี๋ยวอีกหน่อยยถ้าเกิดกรูไม่ด่าเมิงกลับ เดี๋ยวเมิงก็ต้องติดนิสัยนี้ไปด่าพ่อแม่เมิง แล้วรู้มั๊ย!!! ท่านจะเสียใจแค่ไหน!! แล้วทรงผมฮิบแฮ๊บ ฮิบโปบ้าอะไรเนี่ย เมิงจะทำไปทำห่าอะไรของเมิ๊งงงงงงงงงง!!!~ แฮ่ก แฮ่ก” ฮีซอลก็ต้องหยุดหายใจเมื่อตัวเองเล่นด่าคนตรงหน้าไม่หยุด

“แล้วเนี่ยนะ บลาๆๆๆๆๆ” แล้วเจ๊แกก็ทั้งบ่นทั้งด่า บางครั้งบ่นไปก็เอามือตบหัว ไม่ก็กระโดดเตะมั่ง โดยที่ทำเหมือนไม่เห็นชองยุนโฮคนนี้ในสายตาแล้วTT^TT

“เอ่อ ซินครับ ส้มตำมันทำยังไงอ่ะครับ เดี๋ยวผมทำทานเองก็ได้” ยุนโฮเดินไปสะกิดร่างบางที่กำลังด่าซีวอนอย่างเมามันส์

“อ่า~ ยุนอยากกินส้มตำหรอเนี่ย ทำไมไม่บอกซินก่อนอ่า~ เดี๋ยวซินทำให้เลยนะ^^” ร่างบางวิ่งไปทำส้มตำให้ยุนโฮทันที

“อ๊าว!! อิแก่หน้าเหี่ยว แล้วส้มตำผมอ่ะ??” ซีวอนพูดออกมาโดยลืมไปว่าเมื่อกี้ตัวเองโดนใครด่าจนเกือบลืมว่าตัวเองเป็นใคร

“--*----++++” ฮีซอลหันหน้าไปมองซีวอนช้าๆแล้วสายตาอำมหิตที่เหมือนจะฆ่าคนก็ผุดขึ้น

“อารายยยๆๆๆ อย่ามาทำหน้าย่นใส่นะ!!! ถึงจะทำไปแค่ไหนก็ไม่สวยขึ้นร๊อกกกก~ อย่าพยายามเลย วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า~” ซีวอนหัวเราะอย่างเถื่อนจัด

“ยุนจ๋า ส้มตำมาแล้วจ้า~ วันนี้ดาร์ลิ้งแดก เอ๊ย ทานเสร็จแล้วขึ้นห้องไปก่อนเลยก็ได้น้า~ เดี๋ยวพรุ่งนี้ยุนค่อยมาจ่ายก็ได้” ฮีซอลพูดอย่างอ่อนน้อม ยุนโฮยิ้มบางๆให้แล้วรีบกระซวกอย่างรวดเร็วราวกับคนไม่เคยกินส้มตำมาก่อนนน โอ๊วววว มันเป็นอะไรที่วิเศษมากเลยซาร่า!!!!

“^^” ฮีซอลนั่งมองยุนโฮที่กำลังโซ้ยอย่างดุเดือดเผ็ดมัน

“เจ๊!! สรุปวันนี้ผมจะได้กินส้มตำมั๊ยเนี่ย???” ซีวอนถามร่างบางที่ยิ้มหวายหยดย้อยแล้วหันหน้ามาทางเค้า

“อย่าเมิงแดกขี้แมวกรูไปก่อนเหอะ!!!!” แล้วฮีซอลก็หันกลับไปมองหน้าสุดที่รักเค้าเหมือนเดิม

...อร๊ายยยยยย >/////< หมีน้อยของเค้า~ ขนาดเวลากินส้มตำยังน่ารักขนาดนี้เลยยยย~ อิซินคนนี้เป็นปลื้มมม กรี๊สกร๊าสสสสสส~ ...(ใจเย็นๆเจ๊= =)

“ชิห์ กลับก็ได้” ซีวอนทำปากจู๋ก่อนจะวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซด์แล้วขับกลับบ้านไป

“เมิงควรกลับไปได้ตั้งนานแล้วไอ้ฉ่อยหัวเขียว!!!” ฮีซอลตะโกนด่าซีวอนที่หายไปแล้ว ยุนโฮดื่มน้ำที่ฮีซอลเพิ่งเอามาเสริฟ์ ร่างบางของฮีซอลหันหน้ามาหายุนโฮ

“ดาร์ลิ้ง~ วันนี้เค้ากลับบ้านก่อนน้า~ บายจ้า” ฮีซอลหอมแก้มของยุนโฮไปฟอดนึงแล้ววิ่งกระดี๊กระด๊าไปเก็บของก่อนจะเอามันใส่รถเข็นแล้วลากกลับบ้าน ยุนโฮยิ้มบางๆกับการกระทำของฮีซอล แล้วเดินไปที่ห้งอของตัวเอง

กริ๊ก ยุนโฮไขประตูเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดสนิท ร่างสูงเปิดไฟ ถอดเสื้อคลุมออกแล้วพากไว้ที่โซฟา ยุนโฮทิ้งตัวลงไปที่โซฟานุ่มก่อนที่สายตาคมจะเลื่อนไปดูที่กระดาษที่วางไว้เกลื่อนโต๊ะ ยุนโฮหยิบมันขึ้นมาดู

บิลค่าน้ำ– คุณได้ค้างการชำระไว้ 3 เดือน

ยอดรวม 70,000 วอน

บิลค่าไฟ- คุณได้ค้างการชำระไว้ 5 เดือน

ยอดรวม 150,000 วอน

ร่างสูงถอนหายใจแล้ววางบิลไว้ที่เดินก่อนจะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ของเค้าพร้อมทำงาน

“หืมม์ ..” ยุนโฮเปิดเอกสารของตัวเองดูแล้วพิมงานของเค้าลงไปกันลืม

 2 ชม.ผ่านไป จนยุนโฮทำงานเสร็จ

ยุนโฮดูนากาก็พบว่า 23.59 น. ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยและง่วงออกไป ยุนโฮเดินไปหยิบขวดน้ำมาดื่ม แล้วตรวจเช็คความเรียบร้อยของงาน

“เอาล่ะ เสร็จซักที” ยุนโฮกำลังจะกดเซฟงาน

เปรี้ยงงง!!!!! ฟ้าผ่าลงมากลางคอมของเค้าพอดี

O[]O TT[]TT

จบกัน!!!~ ชีวิตของชองยุนโฮ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!~ อยากจะคำรามดังๆ แง๊TT^TT

คอมที่ดับไปชั่วครู่ ยุนโฮนั่งทำใจไม่ได้อยู่ที่โซฟา

“รับไม่ได้ว่ะ มันน่าจะเป็นฝันน่า~” ร่างสูงหยิกแก้มตัวเอง

“ทำไมเจ็บวะ บร้า~ 5555 เราต้องฝันอยู่แน่เลยยย~ ตื่นเด๊ะ!!~TT^TT แง่งงง~” แล้วชองยุนโฮก็ประสาทเสียไปในวันนั้น= =

Talk :: กรั่กๆๆๆๆ คนแต่งจะบร้าถ้าขาดเม้น 5555+

เม้นกันด้วยน้าจ้า