คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1: คริสอปป้า
Chanyeol's Part
หลังจากที่พบกับ'เขา'คนนั้นแล้วโดยรู้ข้อมูลเบื้องต้นแค่ว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีน ผมก็ไม่รู้ข้อมูลอะไรของเขาอีกเลย แม้กระทั่งชื่อของเขาก็เถอะ
"นักเรียนทำความเคารพ" เสียงของหัวหน้าห้องดังขึ้นเมื่ออาจารย์เดินเข้ามา
"เอาละนักเรียนทุกคน ครูชื่อลี ชองอิลนะ ครูจะมาเป็นครูที่ปรึกษาห้องนี้...และครูจะมาแนะนำนักเรียนใหม่ที่แลกเปลี่ยนมาจากจีนด้วย เชิญแนะนำตัวจ้ะคริส" เมื่อครูชองอิลพูดจบก็หันไปพูดกับคริส อ่าา~เขาชื่อคริสสินะ ชื่อก็เท่ หน้าตาก็หล่อ เพอร์เฟกต์จริงๆ
"สวัสดีครับ ผมชื่ิอ อู๋อี้ฟานหรือจะเรียกสั้นๆว่าคริสก็ได้ครับ ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีน จะมาอยู่ที่นี่ 4 เดือน ขอฝากตัวด้วยนะครับ" หลังจากคริสแนะนำตัวเสร็จก็มีเสียงยินดีต้อนรับจากเพื่อนๆในห้อง โดยเฉพาะพวกผู้หญิง ซึ่งนั่นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองพวกนั้นโดยใช้หางตานิดๆ (ไรท์: ชานยอลนี่แกเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่วะห้ะ -___-) ก็ผมไม่ชอบนี่นา พอมีผู้ชายใหม่ๆเข้ามาทีไรก็ออกอาการดีใจจนออกนอกหน้าทุกที เห็นแล้วหมั่นไส้ว่ะครับ
"เอาล่ะคริส ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ เดี๋ยวครูจะจัดที่นั่งให้ใหม่นะนักเรียนทุกคน" เมื่อครูพูดจบก็เรียกเสียงโห่จากนักเรียนทุกคนได้เป็นอย่างดี แหงสิครับใครจะยอมเปลี่ยนที่นั่งแล้วจากกับเพื่อนสนิทกันล่ะ -0-
"เอาละคริส เธอสูงนี่นาเดี๋ยวเธอไปนั่งกับชานยอลที่โต๊ะข้างหลังละกันนะ" คริสก็แค่จะสลับที่กับแบคฮยอนแล้วก็ย้ายมานั่งกับผมแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรมาก ห๊ะ แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมบอกว่าอะไรนะ
คริสจะมานั่งข้างผม...
คริสจะมานั่งข้างผมม...
คริสจะมานั่งข้างผมมม...
พระเจ้าาาาา!!! ฝันของผมจะเป็นจริงแล้ว ผมจะได้นั่งข้างๆแล้วทำความรู้จักเขาซักที
"ครับครู" คริสรับคำอย่างว่าง่าย ทำให้แบคฮยอนมีสีหน้าจืดลงและเตรียมเก็บกระเป๋าย้ายที่ แต่ก่อนจะไป มันก็ก้มลงมากระซิบข้างหูผมเบาๆ
"อิจฉาว่ะ ทำไมกูต้องเกิดมาเตี้ยวะเนี่ย" นั่นแหละครับประโยคที่มันพูดกับผม เหอะๆเสียใจด้วยนะแบคฮยอน เกิดมาเตี้ยเองช่วยไม่ได้ ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ ทำให้แบคฮยอนมองมาด้วยสายตาจิกๆ
'ฟุบบบ~' เสียงคนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆผม ทำให้ผมต้องหันกลับไปดูด้วยสีหน้าสนใจ
"สวัสดี นายชื่ออะไรนะ ชานยอลใช่ไหม?" คริสเริ่มถามผมก่อน
"ใช่ๆฉันชื่อชานยอล นายชื่อคริสใช่ไหม?" ผมถามคำถามที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้วออกไป
"ใช่สิฉันชื่อคริส...เอ่อชานยอล ฉันมีเรื่องจะขอนายได้ไหม?" ห๊ะคริสจะขออะไรผมเนี่ย อย่างคริสเนี่ยนะ -___-
"ว่ามาสิ ถ้าฉันช่วยได้ฉันก็จะช่วยนะ" ผมตอบโดยที่สีหน้าจดจ่อรอคำตอบจากคริส
"คือฉันยังไม่ค่อยเก่งภาษาเกาหลีอะ นายสอนฉันได้ไหม" ฟู่วว ผมก็นึกว่าเขาจะขออะไร ที่แท้ก็ขอให้สอนภาษานั่นเอง
"อ๋อได้สิ สบายมาก ว่าแต่นายอายุเท่าไหร่อะ ฉันจะได้เรียกถูก"
"อายุ 18 แล้วล่ะ แต่ทำไมพอมาแลกเปลี่ยนถึงได้อยู่ ม.5 ก็ไม่รู้นะ" เขาตอบเหมือนสีหน้าเซ็งนิดๆ ก็แน่นอนแหละ อายุจะเข้ามหาลัยได้แล้ว ให้มาอยู่ ม.5 ก็เหมือนเรียนใหม่น่ะสิ
"เขาคงเห็นนายหน้าเด็ก...มั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันอายุ 17 นะ อย่างนี้นายก็เป็นพี่ฉันปีนึงน่ะสิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคริสฮยอง" ผมพูดให้ติดตลกเพื่อที่คริสจะได้มองว่าผมเข้ากับเขาได้
"อ้าว คำว่าพี่ชายไม่ได้เรียกว่าอปป้าหรอกเหรอชานยอล?" คริสถามผม และคำถามนั้นทำให้ผมเกือบหลุดหัวเราะออกมา
"คำว่าอปป้าก็แปลว่าพี่ชายเหมือนกันแหละ ตะ.." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบคริสก็พูดแทรกมาว่า
"แล้วทำไมนายไม่เรียกฉันว่าคริสอปป้าล่ะ ลองเรียกดูแล้วทำเสียงหวานได้ไหม นะๆๆๆๆ *0*" คริสจะให้ผมเรียกให้ได้ ผมก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่พอเห็นสายตามุ้งมิ้งๆที่คริสมองมา มันก็ใจอ่อนอะ
"ก็ได้...แค่ครั้งเดียวพอนะ ฉันอายคนอื่นเขา"
"โอเคครั้งเดียวก็พอ" คริสพูดพร้อมทำมือว่าโอเค
"ฟังดีๆนะ...คริสอปป้าาาา~"ผมพูดพร้อมทำเสียงหวานๆใส่คริส ผมเริ่มจะเขินละนะ เมื่อเห็นว่าคริสอมยิ้ม ทำหน้าตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ชานยอล..."
"มีไรห๊าาาา"
"นายหน้าแดงอะชานยอล แดงมากๆเลยด้วยนะ" คริสบอกผม นั่นทำให้ผมต้องขอยืมกระจกจากเพื่อน ให้ตายสิ...มันแดงจริงๆด้วยแหะ โอ้ยย เพราะนายคนเดียวเลยคริส ทำให้ฉันต้องหน้าแดงอย่างนี้
"หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้นะคริสฮยอง ไม่งั้นฉันจะไม่สอนภาษาให้นายจริงๆด้วย"
"หยุดแล้วครับๆ" คริสพูดพร้อมทำมือว่ายอมแพ้มาให้ผม
"เอาละ ต่อนะที่ฉันใช้คำว่าฮยองกับนาย เพราะว่าคำว่าฮยองใช้สำหรับผู้ชายเรียก แต่อปป้า..มันสำหรับผู้หญิง เข้าใจหรือยัง!" ผมถามคริส
"เข้าใจแล้วๆ ขอบคุณนายมากๆนะชานยอล..."
"ไม่เป็นไรหรอก อ๊ะ!! ครูเข้าแล้ว ตั้งใจเรียนแล้วไว้พักเที่ยงมีอะไรไม่เข้าใจค่อยมาถามฉันนะ" ผมพูดและนั่นทำให้บทสนทนาของเราต้องหยุด และฟังที่ครูสอนเป็นการชั่วคราว...วันนี้ดูจะเป็นการเรียนที่ผมมีความสุขมากเลยล่ะครับ :)
Kris's Part
หลังจากที่ผมได้มานั่งข้างๆชานยอล ผมรู้สึกว่าเขาดูสดใสมากๆเลยครับ เขาดูใจดี น่ารัก เข้ากับคนอื่นได้ง่ายด้วย ระหว่างที่ผมเรียนก็นึกถึงภาพคนข้างๆขึ้นมา
'ฟังดีๆนะ...คริสอปป้าาาา~' โอ้ยทำไมนายมุ้งมิ้งอย่างนี้นะชานยอล แล้ววันนี้ถ้าคำพูดของนายมาอยู่ในหัวฉันนานๆแล้วฉันจะเรียนรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
"เอาละ สำหรับวันนี้แค่นี้พอนะคะนักเรียนแล้วอย่าลืมการบ้านที่ครูสั่ง ส่งพรุ่งนี้ก่อนเข้าคลาสเรียนนะคะ" เสียงครูที่สอนผมดังขึ้น ก่อนจะเป็นสัญญาณบอกว่าให้พักได้ อ่าา~ผมยังไม่เข้าใจเรื่องนี้เลยอะ ผมขอถามชานยอลก่อนจะไปพักละกัน
"ชานยอลๆ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"
"ว่าไงฮยอง?"
"คือฉันยังไม่เข้าใจบทนี้อะ นายอธิบายให้ฟังหน่อยดิ"
"อ๋อ บทนี้เหรอ ฮยองต้องใช้สูตรนี้มาประยุกต์นิดนึงนะแล้วก็ใช้อีกสูตรนึงมาถอดออกละกลับกันก็จะได้คำตอบ"
"อ๋อเข้าใจละ ขอบคุณมากนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกฮยอง" ชานยอลตอบกลับมาด้วยใบหน้าอมยิ้มนิดๆเหมือนกำลังพอใยอะไรบางอย่าง
"ชานยอลอ่าาาา~ ฉันหิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะน้า" เอ่อนั่นไม่ใช่เสียงผมนะ แต่เป็นเสียงของคนที่สลับที่กับผม รู้สึกว่าจะชื่อแบคฮยอนอะไรซักอย่างนี่แหละ
"โอเคเดี๋ยวแปปนึงนะแบคฮยอน" ชานยอลพูดพร้อมกับเก็บของลงกระเป๋า
"อ้าวคริสอันยองงง ไปกินข้าวด้วยกันไหม?" คนที่ชื่อแบคฮยอนถามผม
"อ๋อได้สิแบคฮยอน" ผมตอบกลับไปด้วยความยินดี
"นายรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอเนี่ย 0[]0" แบคฮยอนทำหน้าตาตกใจเมื่อผมเรียกชื่อเขา
"ฉันก็ต้องทำความรู้จักเพื่อนฉันทุกคนน่ะสิ...รวมถึงนายด้วยนะแบคฮยอน" ผมตอบไป เพื่อให้คนตัวเล็กตรงหน้าหายสงสัย
"อ๋อๆแล้วไป ฉันนึกว่านายเป็นพวกมีญาณทิพย์อะไรพวกนั้นอะ" คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ผมหัวเราะอย่างเบาๆ เขาช่างเป็นคนที่ทำให้โลกมีเสียงหัวเราะจริงๆเลย เหมาะกับเป็นคู่หูของชานยอลจริงๆ
"แบคฮยอนไปกินข้าวกัน" เสียงชานยอลดังขึ้น เป็นเสียงเรียกดึงความคิดผมกลับมา
"ให้คริสไปด้วยนะ ชานยอลอ่าาา" แบคฮยอนคุยกับชานยอล แต่ในประโยคนั้นเกี่ยวกับผมแหละ
"ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" ชานยอลบอกพร้อมมองหน้าผม
"เย่!!! หิวแล้วอะไปกินข้าวเถอะทั้งคู่" ประโยคนี้แบคฮยอนพูดกับผมและชานยอล ให้ผมเดานะ ข้าวมื้อนี้มันต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย
-------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างคะ โอเคมั้ยกับบทนี้ยาวหน่อยแต่จะเพิ่มความฟินกำลังสองให้เลย บทนี้ชานยอลมุ้งมิ้งมากจริงๆน่าร้ากกกกก อย่างนี้จะไม่ทำให้คริสยิ้มได้ยังไงล่ะเนอะ >0< เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะทุกคนนนน By: ไรท์
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น