She's my love เธอคือความรักของฉัน (เบลล์&ฝน)

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ความฝันหรือเรื่องจริง

บันทึกของฝน
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบกับแสงสว่างที่ส่องผ่านต้นไม้ใหญ่มายังใบหน้าของฉัน ฉันมองไปรอบๆตัวและพบว่าฉันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง โดยรอบๆเป็นทุ่งหญ้ากว้าง และเสียงจากเด็กผู้หญิงสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ใกล้ๆ ฉันจึงค่อยๆลุกขึ้นเพื่อที่จะมองเด็กผู้หญิงสองคนนั้นที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ แต่ฉันแทบไม่เชื่อสายตาว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือตัวฉันแล้วเด็กผู้หญิงอีกคนละ...?
"พี่ฝนวันนี้เบลล์เอาขนมมาแบ่งพี่ฝนตั้งเยอะแหนะ^^"เด็กผู้หญิงแก้มยุ้ยพูดขึ้น
"โห น้องเบลล์เยอะแบบนี้พี่ฝนก็อ้วนแย่สิ^^"ตัวฉันส่งยิ้มหวานให้
"ไม่อ้วนหรอก พี่ฝนของเบลล์น่ารักที่สุดเลยยย^^"เบลล์??หรือว่าเด็กคนนี้คือ เบลล์
"จริงป่าวว?^^"
"จริงสิ แต่..."คนน้องทำหน้าเศร้า
"แต่อะไรหรอ?"
"เพราะ พี่ฝนน่ารักแบบนี้คนอื่นก็ต้องมาแย่งพี่ฝนไปจากเบลล์ :("คนน้องพูดด้วยอาการน้อยใจ
"ไม่หรอกๆพี่ฝนเป็นของน้องเบลล์นะ^^"ตัวฉันพูดพร้อมลูบหัวคนน้องเบาๆ
ประโยคที่ฉันได้ยินเมื่อกี้ ที่ตอนนั้นเบลล์บอกว่าฉันเป็นของเบลล์ เบลล์ไม่ได้พูดขึ้นเองแต่เป็นฉัน..เป็นฉันที่บอกกับเบลล์เอง
"นี่ๆพี่ฝนอันนี้เบลล์ทำเองเลยนะ^^"เบลล์พูดพร้อมยื่นขนมให้ตัวฉัน
"โห เบลล์ทำเองเลยเหรอ ไหนๆลองชิมสิ ง่ำ^^"
"อร่อยไหมๆ"เบลล์ทำตาโตเพื่อรอลุ้นคำตอบ
"อย่อยยย^^"
"พี่ฝนปากเลอะอีกแล้ว"เบลล์ค่อยเอื้อมมือมาเช็ดให้ตัวฉัน
"ขอบใจนะ^^"ทำไมฉันยิ่งดูยิ่งรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เป็นเพราะความน่ารักของเด็กสองคนนี้เหรอ?หรือเพราะ..ความรักที่เด็กสองคนนี้มีให้กัน
"โตขึ้นเบลล์จะทำอาหารให้พี่ฝนกินทุกวันเลย^^"
"จริงเหรอ?น้องเบลล์จะไม่เบื่อพี่ฝนเหรอ?"ตัวฉันแกล้งถามน้อง
"ไม่เบื่อ เบลล์ไม่เบื่อพี่ฝนหรอก มาๆเกี้ยวก้อยเลยก็ได้"เบลล์ทำหน้าตาจริงจัง
"มาๆเกี้ยวก้อยๆ^^"
"งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ^^"
"ไปสิ"ตัวฉันกับเบลล์ก็พากันเดินจับมือแล้วเดินไป
คืออะไรกันทุกอย่างทุกสิ่งที่ฉันได้เห็น ความฝันเหรอ? หรือเรื่องจริง?







เย้!!
ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้ฉันเหมือนอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง และเสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงสองคนก็คือตัวฉันและเบลล์กำลังวิ่งเล่นกันอยู่
"น้องเบลล์พี่ฝนว่าเรากลับกันเถอะ ในป่ามันอันตรายนะ"
"แต่เบลล์ยังไม่อยากกลับเลยนิพี่ฝน"
"แต่ว่า.."
"เบลล์ขอไปตรงนู้นอีกนิดนึงนะ"
"น้องเบลล์ตรงนั้นห้ามไปนะ!"ไม่ทันซะแล้วเบลล์วิ่งไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุด
โอ้ยย!!
"น้องเบลล์"ตัวฉันตกใจมากเลยรีบวิ่งตามเบลล์ไป แต่แล้ว...
โอ้ยย!!
ทั้งตัวฉันและเบลล์ถูกหนามบาดที่เอวข้างซ้ายทั้งคู่
"พี่ฝนเบลล์ขอโทษ"เบลล์ทำหน้าสำนึกผิด
"ไม่เป็นไรๆน้องเบลล์เจ็บรึป่าว?"
"อืม"คนน้องพยักหน้ารับพลันน้ำตาก็ไหลออกมา
"อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวก็หายแล้ว"ตัวฉันกอดเบลล์ไว้
"เบลล์ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บแต่เบลล์ร้องเพราะเบลล์ทำให้พี่ฝนเจ็บ"
"งั้นเบลล์ก็หยุดร้องนะ เพราะถ้าเบลล์ร้องพี่ฝนก็ยิ่งเจ็บนะ"
"ไม่ร้องแล้วๆเบลล์ไม่ร้อง"เบลล์รีบปาดน้ำตา
"งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกัน"
ไม่ผิดแน่นี้ไม่ใช่ความฝันนี้คือเรื่องจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเบลล์จำฉันได้มาตลอดแต่ฉันกลับจำเบลล์ไม่ได้
"พี่ฝนของเบลล์ตื่นได้แล้วนะ"เสียงของเบลล์ดังขึ้น ฉันมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอเบลล์
จนในที่สุดดวงตาคู่น้อยปิดลงไปอีกครั้ง






บันทึกของเบลล์
ฉัยยังคงอยู่เฝ้าพี่ฝนถึงแม้นี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่พี่ฝนก็ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา
"พี่ฝนของเบลล์ตื่นได้แล้วนะ"ฉันลูบไปที่หัวของพี่ฝนพลันน้ำตามันก็เริ่มไหลออกมา
"..."
"ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ ถึงพี่ฝนจะจำเบลล์ไม่ได้ แต่เบลล์ขอละตื่นเถอะนะTT"น้ำตาของฉันยังคงไหลออกมา
ก๊อก ก๊อก!!
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ฉันจึงรีบปาดน้ำตาออก
"หนูเบลล์พี่ฝนเป็นไงบ้างลูก?"แม่ของพี่ฝนเดินเข้ามาและถามขึ้น
"ยังเหมือนเดิมค่ะ ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิม"
"หนูเบลล์กลับไปพักผ่อนก็ได้นะ เฝ้ามาหลายวันแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เบลล์ตั้งใจว่าจะอยู่เฝ้าจนกว่าพี่ฝนจะรู้สึกตัวค่ะ"
"จ้ะๆหนูเบลล์ก็ทานอะไรบ้างนะ เดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน"
"ค่ะ"
"ป้าซื้อขนมมาฝาก เดี๋ยวป้าไปทำธุระก่อนนะแล้วเดี๋ยวป้าจะรีบมา"
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันนั่งลงข้างพี่ฝน มือยังคงกุมมือพี่ฝนไว้แน่น น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้งจนเมื่อไรไม่รู้ที่ฉันเผลอหลับไป จนกระทั่งฉันรู้สึกถึงมือนุ่มๆที่ฉันกุมอยู่ขยับ และเสียงที่ฉันคุ้นเคย
"เบลล์"เสียงแผ่วเบาที่ออกมาจากคนตรงหน้าแต่สำหรับหรับฉันมันดังอยู่ในหัวใจมาตลอด
"พี่ฝน"




สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารัก เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกที ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ~ขอบคุณค่าา♥