She's my love เธอคือความรักของฉัน (เบลล์&ฝน)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 สิ่งที่อยากจำแต่กลับหายไป

บันทึกของฝน
ฉันจะไปหาเบลล์ได้ยังไงกัน บ้านเบลล์อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เดี๋ยวน่ะ!คุณป้า เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงโทรศัพท์ไปขอเบอร์คุณป้ามาจากคุณแม่และรีบโทรไปหาคุณป้าทันที
"ฮัลโหล"
"คุณป้าค่ะ นี้ฝนเองนะค่ะ"
"อ้าวหนูฝนเหรอจ้ะ มีอะไรรึป่าว?"
"คือฝนอยากรู้ว่าบ้านคุณป้าอยู่ไหนเหรอค่ะ?คือฝน.."ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะควรพูดไปดีรึป่าว?
"จะมาหาเบลล์เหรอ?"
"ค่ะ เบลล์อยู่รึป่าวค่ะ"
"อยู่จ่ะ ทะเลาะกันเหรอ?"
"...ค่ะ"
"ถึงว่าล่ะ"
"ทำไมเหรอค่ะ?"
"เอาเป็นว่าหนูฝนรอป้าที่คอนโดนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปรับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
หลังจากนั้นไม่นานคุณป้าก็มารับฉัน
"ทะเลาะกันหนักเลยเหรอ?"คุณป้าพูดขึ้น
"ก็คือว่า..."ฉันควรจะพูดยังไงดีล่ะ....?
"เบลล์น่ะกลับมาที่บ้านไม่พูดไม่จาเลย ข้าวปลาก็ไม่กิน พอป้าเข้าไปหาตัวร้อนจี๊เลยให้กินยาก็ไม่กิน"ฉันได้ยินคุณป้าพูดมาแบบนั้นยิ่งทำให้ฉันเป็นห่วงเบลล์มากยิ่งขึ้น ไม่รู้ทำไมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันรู้สึกกับเบลล์แบบนี้ แต่มันเหมือนเป็นความผูกพันทั้งๆที่ฉันพึ่งเจอเบลล์....
"เอาล่ะถึงแล้ว เบลล์น่าจะหลับอยู่หนูฝนขึ้นไปได้เลยนะ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
"จ้า ขึ้นบันไดไปเลี้ยวขวานะลูก"
"ค่ะ"
ฉันเดินขึ้นบันไดและเลี้ยวขวาตามที่คุณป้าบอก จนตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องของเบลล์ ฉันกำลังจะเคาะประตูแต่คุณป้าบอกว่าว่าเบลล์หลับอยู่ ฉันเลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ เบลล์นอนอยู่จริงๆด้วย ฉันนั่งลงบนที่นอนข้างๆเบลล์แล้วเอื้อมมือไปแตะที่หน้ผากของเบลล์
"ตัวร้อนจี๊เลย"ฉันกำลังจะลุกไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้เบลล์ แต่ถูกเบลล์จับแขนไว้
"พี่ฝน"เบลล์ค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันหันหน้ามาทำให้เราสองคนสบตากัน ดวงตากลมโตนั้นทำให้หัวใจฉันเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก ฉันค่อยเอนใบหน้าลงไปหาเบลล์ จนลมหายมจของเราต่างสัมผัสกัน ฉันค่อยจูบลงที่ริมฝีปากของเบลล์อย่างแผ่วเบา เบลล์จูบกลับมาอย่างนุ่มนวลก่อนที่ฉันจะค่อยๆถอนจูบออก
"พี่ฝน"
"เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ"ไม่รอช้าฉันรีบลุกไปหาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวให้เบลล์
"พี่ฝน เบลล์ขอโทษ"
"เบลล์ไม่ผิดหรอก พี่ผิดเองแหละ"
"เบลล์ขอโทษพี่ฝนจริงๆนะ"
"อือ ไม่เป็นไร"ฉันค่อยเปิดเสื้อของเบลล์เพื่อที่จะเช็ดหน้าท้องให้เบลล์แต่ว่าที่เอวข้างซ้ายของเบลล์ รอยแผลเป็นนี้มันเหมือนกับของเราเลย 
"โอ้ยยย!!"






บันทึกของเบลล์
"โอ้ยยย!!"ฉันตกใจกับเสียงร้องของพี่ฝน ฉันค่อยดันตัวขึ้นและภาพที่เห็นคือพี่ฝนใช้มือบีบที่หัวของตัวเองไว้
"พี่ฝนๆเป็นอะไร"
"เบลล์พี่..."
"พี่ฝนอย่าเป็นอะไรนะ"
"เบลล์..."ดวงตาคู่น้อยปิดลง หัวใจฉันเหมือนหยุดเต้น ฉันรีบอุ้มพี่ฝนแล้วพาไปที่รถ
"เบลล์ฝนเป็นอะไรลูก?"
"ไม่รู้ค่ะ อยู่ดีๆพี่ฝนปวดหัวแล้วก็สลบไปเลย เบลล์จะรีบพาพี่ฝนไปโรงพยาบาล"
"ไปๆเดี๋ยวแม่ไปด้วย"
ฉันรีบขับรถให้เร็วที่สุด ในใจก็ขอให้พี่ฝนอย่าเป็นอะไร แม่โทรศัพท์หาแม่ของพี่ฝนให้รีบมาเพื่อที่จะได้มาบอกรายละเอียดที่โรงพยาบาล ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลพี่ฝนก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที
"ขอโทษนะคะ กรุณารออยู่ข้างนอกด้วยค่ะ"เสียงพยาบาลที่กันตัวฉันไว้ 
"เบลล์พี่ฝนต้องไม่เป็นอะไรลูก"คุณแม่ลูบที่ไหล่ของฉัน
ใช้เวลาสักพักคุณหมอก็ออกมา
"ขอโทษนะครับคนไหนญาติผู้ป่วยครับ"
"กำลังมาค่ะ"แม่ของฉันพูดขึ้น
"ฉันค่ะฉันเป็นแม่"ผู้หญิงที่อายุน่าจะพอๆกับแม่วิ่งมาพอดี
"เชิญทางนี้ครับคุณแม่"
"แม่ค่ะนั่นแม่ของพี่ฝนเหรอ?"
"ใช่จ้ะ"
ผ่านไปนานทีเดียวแม่ของพี่ฝนก็เดินกลับมา
"หมอบอกว่าหนูฝนเป็นไงบ้าง?"แม่ของฉันพูดขึ้น
"หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่สามารถบอกได้ว่าจะฟื้นตอนไหน?"น้ำตาของคนเป็นแม่ค่อยๆไหลออกมา
"ทำไมๆ"ฉันพูดกับตัวเองที่ตอนนี้ค่อยทรุดลงไม่รู้เพราะอาการป่วยหรือเพราะที่ได้ยินเมื่อกี้
"ทำไมหนูฝนถึงเป็นแบบนั้นล่ะ"
"เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ"
"อืมๆ"
"หนูเบลล์รึป่าวจ้ะ?"แม่ของพี่ฝนทักฉันขึ้น
"ใช่ค่ะ คุณป้าสวัสดีค่ะ"
"จ่ะๆ"






ณ ห้องผู้ป่วยพิเศษห้องหนึ่ง
พี่ฝนถูกย้ายเข้ามาอยู่ในห้องแล้วแต่ยังคงไม่รู้สึกตัว แม่ของฉันและแม่ของพี่ฝนออกไปคุยกันข้างนอก
"พี่ฝนพี่ฟื้นสักทีสิ"ฉันกุมมือพี่ฝน น้ำใสใสเริ่มไหลออกมา
ก๊อก ก๊อก!!
"เธอต้องบอกเบลล์เองแล้วล่ะ?"เสียงของแม่ฉันพูดขึ้น
"อือ หนูเบลล์ป้าขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมจ้ะ?"
"ค่ะ"
ฉันเดินออกมาจ้างนอกกับแม่ของพี่ฝน
"หนูโตจนป้าจำไม่ได้เลยนะ"
"ค่ะ"
"สงสัยไหมว่าทำไมพี่ฝนจำเบลล์ไม่ได้"
"..."ฉันไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับ
"พี่ฝนไม่ได้ลืมเบลล์หรอกน่ะ พี่ฝนคิดถึงเบลล์ทุกวันเลย จนวันหนึ่งพี่ฝนวิ่งไปในห้องน้ำแล้วลื่นล้มหัวฟาดกับกำแพง ตอนนั้นป้าตกใจมาก พอไปหาหมอใช้เวลานานมากกว่าหมอจะออกมา แต่พอป้าได้ยินว่าพี่ฝนพ้นขีดอันตรายแล้วป้าก็โล่งใจ แต่หมอบอกว่าความทรงจำบางส่วนอาจจะหายไป ตอนนั้นป้าตกใจมาก พอพี่ฝนออกจากโรงพยาบาลป้าก็พยายามหาว่าความทรงจำส่วนไหนหายไป.."
"..."
"และป้าก็พบว่าความทรงจำส่วนนั้นก็คือ เบลล์ ตอนแรกป้าก็ตกใจมากทั้งๆที่ความทรงจำนั้นเป็นความทรงจำที่พี่ฝนอยากจำมากที่สุด แต่มันกลับหายไป ป้าพยายามรื้อฟื้นความทรงจำเรื่องเบลล์ แต่พอพูดขึ้นทีไรพี่ฝนก็จะเกิดอาการปวดหัวทุกที ป้าก็เลยตัดสินใจไม่รื้อฟื้นมันอีก ป้าขอโทษนะเบลล์"
"..."ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากคุณป้า พี่ฝนไม่ได้ลืมแต่...พี่ฝนจำไม่ได้ จำทุกอย่างเกี่ยวกับฉันไม่ได้เลย.... :(





สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน มาม่ากันเต็มที่เลย เอาเป็นว่าฝากติดตามด้วยนะค่าา~ขอบคุณค่ะ^^