คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เพลิงแค้นแสนร้าย (ต่อ)
“เผ็าร บ้าอำนา ไม่ยอมรับวามริ…” แม้ะรู้ว่าสู้เาไม้ไ้ มีริน็ออบโ้เพื่อู้ศัิ์ศรีอัวเอไว้ ำ่อว่า่อานทำให้หัวใแร่เ็บแปลบ วามโรธแ้นที่ิอยู่ในใทำให้อยาเอาืนเธอให้สาสม
“วามริเรื่ออื่นผมไม่รู้ แ่ที่รู้ือทุอย่าะเป็นไปามวาม้อารอผมเท่านั้น และสัาระหว่าเรา็้อเริ่มเี๋ยวนี้…” เาบอเสียแหบพร่า ร่าบาถูันไปิผนัวแนแ็แรุ่ปลอเหล็อรัแน่นหนาเพื่อแสให้รู้ว่า เธอไม่มีสิทธิ์เรียร้ออะไรถ้าเาไม่หยิบยื่นให้ เมื่อเธอล้าที่ะ่อปา่อำอย่าไม่เรลัวเาำ้อปราบพยศให้เธออ่อนล
“แล้วุะ้อเสียใที่ทำับันแบบนี้…” เธอบอเสียเรือและทำใยอมรับับสิ่ที่ะเิึ้นนับานี้
“แ่อนนี้ผมีใมาว่า…” พูบริมฝีปาร้อนที่ลอเลีย้าแ้มเนียน ็วูบลไปหาลีบปารูประับอย่าหนัหน่ว มีรินิ้นหนีและเบี่ยหน้าหลบ เา็ามประบบยี้ลีบปาอิ่มนบวมแ ฝ่ามือร้อนที่โลมลูบแผ่นหลัเนียนละเอียอย่าาบ้ว ่อนะันแผ่นหลับาเ้าหาัว ออวบหยุ่นึบเบียับอแร่อย่าถนัถนี่
ลิ้นสาพยายามสอแทรเ้าไปัววามหวาน แ่หิสาว็ไม่ยอมให้เารุรานไ้ามอำเภอใ ริมฝีปาอิ่มเม้มแน่นทำเอาเาราอย่าัใ และเพิ่มแรุมพิหนัึ้นไปอี มือให่็เลื่อนไหวหาำไรไปามร่านุ่ม่อนะเ้าไปอบุมทรวอวบ ไร้ทรวเ่เ็มมือทำเอาเาราอย่าถูใ แล้วออแรเล้นลึ้วยปลายมืออย่าถือสิทธิ์และ้อารลโทษเธอให้ำึ้นใ
“อื่ม…” เธอราประท้วพร้อมับเผยอปาห่าเพื่อลแรเสียสีที่ริมฝีปา เปิโอาสให้ลิ้นสาร้อนไ้โอาส แทรผ่านเ้าไปวาว้านวามหวานาบ้วเอาแ่ใ เสียร้อรา้วยวามาบ่าน วาบหวามและหวาหวั่นถูลืนหายเ้าไปในลำอรั้แล้วรั้เล่า
เมื่อร่าามไร้แร่อ้าน ฤ็ัารถอะอยทรัวสวยหลุออาัน ทรวออวบถูปลปล่อย็ืนรูปไปมาราวสปริั้นี ายหนุ่มำรามลึเล้นลึวามนุ่มหยุ่นอย่าถูใ ริมฝีปาร้อน็ูบ้ว ัวเอาวามหวานึ้รึทรวไม่รู้อิ่ม และยิู่บ็ยิ่หวานนหยุไม่ไ้ วนเวียนูบริมฝีปาอิ่มอยู่นาน่อนะถอยริมฝีปาออมา้าๆ หิสาวหอบหายใแรรัว ออวบ็ระเพื่อมไหวเสียสีับแผอว้าเ็มไป้วยมัล้าม ทั้เาและเธอสะท้านแ่ไม่ใ่เพราะวามหนาว หาเป็นวามเร่าร้อน้อารันและันมาว่า
“นเลว รัแนไม่มีทาสู้…” เธอ่อว่า่อนะสูเอาอาาศเ้าไปในปอ ฤลี่ยิ้มยมือไล้แ้มปลั่ไปมา
“แุ่็สู้นวินาทีสุท้ายถึนาเินลไปายในทะเล…”
“ุไม่ให้โอาสันเลือเลยนี่ะ บัับสารพั…” เธอบอเสียสั่นเรือ วาลมโเศร้าสร้อยและเ็มไป้วยวามร้าวรานนฤใอ่อนยวบ
“เรื่อนั่นเอาไว้่อนีว่า อนนี้ผมอยา…” เาหยุำพูไว้เพียเท่านั้น หาสายาโลมเลีย่ำลไปถึทรวอวบที่บเบียอยู่รลาอ มีรินหน้าแ่ำ มือบายึ้นปิวาม
“ันอยาลับุสัเรื่อไ้ไหมะ…” เสียอ่อนหวานทำเอาเาใอ่อนยวบ หาวามรุ่มร้อน้อารที่เิาแรปรารถนา ทำให้นายเหมือผูุ้ันไม่อาลายวแนาร่าามไปไ้
“ไ้สิ แ่้อหลัาเรา…อาบ…น้ำเสร็…” เาย้ำุประส์อย่าัเน ริมฝีปานุ่มเรียมะ้านแ่เา็ประบูบเรียวปาอิ่มไ้ัหวะ ลับลายเป็นว่าเธอเผยอปารับูบเาไปโยปริยาย
ปลายลิ้นออนเ้าไปวัรัหาวามหวานอย่าาบ่าน นเธอไม่อา้านทานสิ่ทีุ่่อนอยู่ในายไปไ้ ใบหน้าสวยแหนหายรับุมพิเป็นไป้วยพลัอวามปรารถนา และูบ่อเาอย่าเอะะไม่ประสา
“ถอเสื้อผมออ…” เาสั่ิริมฝีปา มีรินถึับหน้าถอสี เมื่อเธอเอะะไม่ล้าทำเา็สั่เสียพร่าอีรั้ “เร็วสิ ผมหิว…” หิสาวสะุ้เมื่อเาูบริมฝีปาหนัๆอีรั้เพื่อย้ำให้เธอรู้ว่า ืนั้าเา้อินเธอแทนแน่นอน หิสาวรีบปลระุมเสื้อเิ้เาออมือไม้สั่น พอะถอาเเา็ถอนหายใยาวๆ แล้วัารทั้อเาและเธอในเวลาไล่เลี่ยัน
“อื่ม ันถอเอ…” เธอิ้นรนหนีเา็อรัและัารนทั้ัวเาและเธอเหลือเพียปราารสุท้ายที่ปิอสวนไว้ ฤมอวามามอร่าลมลึสมส่วนอย่าื่นะลึ ไม่ว่าะเป็นออวบอิ่มเลื่อนมาถึหน้าท้อแบนราบ เอวอิ่วรับับสะโพผายมนไ้อย่าลัว ทุอย่าประอบที่เป็นเธอหมรามผสมผสานันอย่าลัว เมื่อถูมอ้วยแววาพราวระยับ หิสาว็ยืนัวสั่นในอ้อมแนแร่ ะยับห่า็ทำไม่ไ้เพราะเาทาบายเปล่าเปลือยมาแนบิับร่าเธอ
“ุบอหิว้าว ั้นเรารีบอาบน้ำเลยนะะ…” เธอบอเสียสั่นแล้วเอื้อมมือไปเปิฝับัว สายน้ำ็พร่าพรมลที่ัวเธอและเา วามอุ่นอสายน้ำไม่ไ้ทำให้ร่าามอุ่นึ้นแม้แ่น้อย เพราะวามหนาวเหน็บที่ำลัเผิ เิาวามหวาหวั่นปนาบ่านนเธอสับสน
“หิวุมาว่า และผม็ไม่ิะรออี่อไป…”
“แ่ันอยาลับุเอ่อ…่อนที่เราะมีอะไรัน…” ประโยสุท้ายทำเอาเธออายนอยาแทรหายเ้าไปในผนั ฤยิ้มรับและนิ่ิอยู่ั่วรู่
“ผมอมัำ่อน็แล้วัน…” เมื่อประโยสุท้ายบล ริมฝีปาไ้รูป็แนบับเรียวปาอิ่มแ่เธอ็เบี่ยหลบอย่ารู้ัหวะ ฤำรามในลำอแ่็ไม่ยอมแพ้่ายๆ ายหนุ่มใ้ปลายนิ้วรึปลายาไว้ับที่ สายาสอู่ประสานันอย่าวาบหวาม ไฟปรารถนาระายอยู่เ็มวาม หิสาวนิ่ันเหมือน้อมน์ไม่ัืนิ้นรนเหมือนรั้แร แล้วริมฝีปาหวาน็ถูเารอบรอ่อนอาวอีนไ้
ภายใ้สายน้ำที่ไหลลมา ร่าบอบบาลมลึไปทั้ัวถูพันธนาาร้วยวแนแ็แร และริมฝีปาอิ่ม็ถูเาูบับวามหวานอย่าูื่ม เร่เร้าหยอเย้าและเล้าลอ ฝ่ามือหนา็ทำานไม่หยุลูบไล้ไปทั่วร่าามั้แ่สี้า เอวอ่อนะมาหยุที่ทรวออวบเ็มมือ ปลายนิ้วแ็แรนวเล้นบารั้็ใ้ลึยอถันนเธอสะท้าน เมื่อร่าายถูโอบอุ้ม้วยแรแห่เสน่หา หิสาว็บเบียายเ้าหาร่าแร่อย่าลืมัว
ฤถึับราระเส่าับวามหวานละมุนนุ่มละไมอนในวแน ปลายลิ้นสอรัเี่ยวับเรียวเล็อย่าูื่มและึริมฝีปาหวานเ้าไปในอุ้ปาร้อน่อนะถอยห่าออมา หิสาวยัอยู่ในอารม์วาบหวามถึับุน ามอหน้ามที่ลอยห่าอยู่แ่ปลายนิ้วั้น
“หวานว่าที่ิ แบบนี้สัาเราบเร็วแน่ เพราะผมทำารบ้านทุืนไ้สบาย…” เายั่วแววาแพรวพราว มีรินหน้าเห่อแเมื่อรับรู้นาแท่ินสอที่เาะให้ทำบ้าน ุนันหน้าท้อแบนราบอยู่เบื้อล่า
“ันบอแล้วไะว่า ันะไม่ยอมทำสัาอะไรับุทั้นั้นถ้าเราไม่ไ้ลัน…”
“ำเลยอย่าุไม่มีสิทธิ์เรียร้อับผมมีริน…” เาับปลายามนไว้และริมฝีปาร้อนบนลีบปานุ่มหนัๆ ทีหนึ่แล้วถอยห่า
“ในศาลำเลยยัมีสิทธิ์แ้่าและ้าทนายไ้นี่ะ ัน็้อรัษาสิทธิ์อัวเอ้วย…”
“สิทธิ์ุมีอยู่อย่าเียวือทำลูมาทแทนเพื่อแลับอิสรภาพอัวเอ…” มีรินัริมฝีปาแน่นเพื่อั้นเสียสะอื้นไว้ไม่ให้หลุออมาฟ้อวามอ่อนแออัวเอ
“็แ่ปีเียว…” เธอบอแววาเศร้า ฤแสยะยิ้มอย่าเหยียหยัน่อนะโน้มลไปหาเพื่อ่ออารม์วาบหวามเมื่อสัรู่
“ใ่ แ่ระหว่ายัไม่มี ุ็้อทำหน้าทีู่แลวบุมารทำเรื่อเพรุนั้น และูแลผมทุเรื่อไปพร้อมๆ ัน...”
เธอมอเาปาสั่นเมื่อร่าายเปียื้นนานเินวามำเป็น ฤมอริมฝีปาแ่ำที่ระทบัน็อุ้มเธอออาห้ออาบน้ำไปวาบนเีย ร่าสูเินไปหยิบผ้าเ็ัวไปเ็ให้
“ันทำเอีว่า่ะ…” เาส่ผ้าเ็ัวให้ แล้วเินไปหยิบเสื้อเิ้ัวให่อัวเอมาให้เธอสวมแทนุนอน วาลมโมอร่าำยำบึบนเ็มไป้วยลอนิแพ็ ที่มีเพียผ้าเ็ัวผืนให่ปปิท่อนล่าไว้ แ่ระนั้นแท่ินสออันเื่อ็เรียมพร้อมที่ะวาลวลายในร่าเธอ
“เรียบร้อยแล้ว็ไปทำับ้าวให้ินหน่อย ผมหิวะินทัุ้ทั้้าไ้พร้อมันแล้ว…” มีรินวั้อนให้แผ่นหลัหนาที่เินเ้าไปในห้ออาบน้ำ ผู้ายบ้าพูให้เธออายอีนไ้ ฤไม่ไ้ยินเสียฝีเท้าเินออาห้อ็ะโนบออีรั้ “ถ้าผมอาบน้ำเสร็ับ้าวไม่เสร็ ุะเสร็ผมแทน…” ไม่้อบอเป็นรั้ที่สอ ร่าบา็รีบแ้นออาห้อทันที เสียฝีเท้ารีบเร่เรียรอยยิ้มปราบนใบหน้าม นนยิ้ม้อใับวามอุ่นๆ ที่เิึ้นในหัวใ
มีรินเินเ้าไปในห้อรัวเล็ๆ ที่มีเรื่อรัวถูัวาอย่าเป็นระเบียบ ร่าบาเินไปเปิู้เย็นหยิบโน่นนี่ออมาอย่าล่อแล่ว
“ทำับ้าวเป็นมั้ยะ…” เสียแหบพร่าามวัยอนมส ทำให้ร่าามสะุ้เล็น้อยแล้วหันไปมอ สายาอ่อนโยนและเ็มไป้วยวามเมาปรานีระายอยู่บนใบหน้ายับย่น มือบาพนมมือไหว้อย่านอบน้อม
“สวัสีะ มีพอทำไ้…” นมสมอแววาหม่นเศร้าอย่าเห็นใ ่อนะพาร่าเ้าเนื้อเินไปบีบมือบาเบาๆ
“เรียนมส็ไ้นะะ…” นมสบหลัมือบาเบาๆ อย่าปลอบโยน หิสาวพยัหน้า น้ำาลอออมาเ็มวาู่าม “อทนไว้นะะ อีหน่อยุหนู็ลืมเรื่ออุบัิเหุนั้นไ้...” หิสาวราบที่ออุ่นอนมสพลาิถึน้าละออาวอเธอ
“เาใร้ายับมีเหลือเินะนม…” มีรินบอเสียเรือ แล้วโผเ้าไปสวมอร่าท้วมเหมือนน้อารำลัใ นมสลูบแผ่นหลับาอย่าปลอบประโลม
“ุหนูเป็นนิใี แ่อนนี้เธอเสียใเรื่อุหนูีน่าอยู่ นมเื่อว่าอีไม่นานเธอะลืมมันและให้อภัย่ะ…” มีรินเอนัวออห่า นมสมอหน้าเนียนที่เปื้อนไป้วยรอยน้ำาอย่าสสาร
“่อนเาะลืมมีายไปแล้ว…” เธอบอเสียเศร้า นมสยมือเ็น้ำาออให้เบาๆ แล้วประอแ้มนวลไว้
“ใ้วามอ่อนโยนเอานะวามแ็แร่สิะ และนมเื่อว่านายเหมือะ้อใอ่อนให้อภัยแน่นอน…”
“มีะพยายามนะะนม…”
“ไม่้อใ้วามพยายามแ่ทำมันออมาาในะะ นมเื่อว่าวามน่ารัริใในัวุะทำให้ทุอย่าีึ้นแน่นอน…” มีรินสูลมหายใเ้ายาวๆ แล้วยิ้มให้ นมสไล้แ้มนวลไปมาอย่าเอ็นู
““อบุนมมานะะ มีะอทนเหมือนที่นมบอ ถ้ามีอะไรนม็่วยแนะนำมี้วย ถือะว่ามีเป็นลูหลานนหนึ่็ไ้..” มีรินบออย่าื้นันับวามวามรัวามเมาที่นมสมีให้ นมสยิ้มพลายมือลูบผมนุ่มสลวยอย่าเอ็นู
“ี่ะ แล้วนม็เื่อว่าุทำไ้ ั้นเรามา่วยันทำ้าวันเลยนะ…” นมสับมือบาไปที่เา แ่มีรินืนัวไว้แล้วยิ้มหวานๆส่ให้
“เรียมีีว่านะะนม แล้วเรื่อับ้าวนมรอิม็พอ ที่เหลือมีัารเอ…” นมสพยัหน้าอย่าถูใเพราะไม่บ่อยรั้นะที่ะเห็นสาวสมัยใหม่ยืนทำับ้าวอยู่หน้าเา
มีมออาหารที่หยิบออมาแล้วัารทำ้าว้มปลาให้เา นมสนั่มอมือเรียวสวยับโน่นนี่อย่าล่อแล่ว็ยิ้มออมาอย่าถูใ ไม่ถึรึ่ั่วโม้าว้มปลาหอมรุ่นหน้าาน่าินอยู่ในถ้วยเรียบร้อย
“ฮื่มน่าินมาแม่มี…” นมสมอย่าใริ ทำเอานมอออาารประหม่าออมาให้เห็น “ยไปเสิร์ฟันีว่า่ะ…” แล้วสอสาว่าวัย็พาันเินไปที่ระเบีย้านหน้าเรือนพั ฤำลันัุ่ยโทรศัพท์อยู่็เหลือบามอร่าบานิหนึ่่อนะวาโทรศัพท์ไว้บนโ๊ะ มีรินวาถ้วย้าว้มลบนโ๊ะอาหารเสร็็ถอยออมายืน้าๆ ลิ่นหอมออาหารึวามสนใให้ฤนั่ล
“นมยัไม่นอนอีเหรอรับ…”
“นมห่วุหนูนะสิะ็เลยแวะมาูว่าไ้ินอะไรหรือยั หนูมีทำ้าว้มปลาน่าินมา่ะ ุหนูลอิมูสิะ วาม้มมอ้าว้มในถ้วยแล้วเยหน้าึ้นสบาหิสาว มือหนาัอาหารึ้นมาิม พอเี้ยวไ้ไม่นาน ายหนุ่ม็วา้อนระแทถ้วยอย่าแรแล้วลุึ้น ใบหน้ามเร่รึมนมีรินใไม่ี
“ไม่ไ้เรื่อ ไปทำมาใหม่...” เาบอเสียห้วน “ผมไม่อบิน้าว้มปลา เอาออไปแล้วทำมาใหม่…”
“ุอยาินอะไรละะ ันะไ้ทำให้ถูใ…” เธอถามไม่บ ฤ็ปัถ้วย้าว้มลบนพื้น
เพล้!!!
ความคิดเห็น