คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : อ่อนหวานทำร้ายแค้น (ต่อ)
เมื่อแอลอฮอล์ในระแสเลือมาพอให้รู้สึมึนๆ ฤ็อัวลับ ร่าสูลุึ้นยืนแ่็โอนเอนไปมา วายุึรีบเ้าไปพยุและรู้สึแปลใไม่น้อย ปิื่มั้แ่่ำยันเ้าออีวันยัไม่เมา้วย้ำ แ่วันนี้แ่ไม่ี่แ้ว็เแล้ว ะว่าเหล้าแรว่าเิม็ไม่น่าใ่ แล้วอะไรันหนอที่ทำให้นายเหมือผูุ้ันแสร้ทำเมาแบบนี้…
“ันลับละ…” ฤบอพลาเินวนเไปามทาเินแบๆ
“ไหวมั้ยรับนายเหมือ…” วายุและนานเ้าไปพยุปี แ่ร่าสูสะบััวนหลุแ่็ล้มไปนอนเหยียยาวับพื้น วายุใรีบเ้าไปพยุให้ลุึ้น
“วันนี้ทำไมนายเหมือออ่อนัน้าวายุ…” นานเ้าไป่วยประอพาเิน่อ ในะที่ร่าสูยืนแทบไม่อยู่แล้วอนนี้
“ะไปรู้เหรอ รีบพาไปบ้านเถอะ ้อศอมีเลือไหลออมา้วย เี๋ยวะิันพอี…” วายุบอพลาเ้าไป่วยอีแร
“นายเหมือะอ้อนเมียหรือเปล่าน้า…” พูบนาน็หัวเราะอย่ารึ้มใ ว่าทั้สอะพานัวให่มาถึบ้าน็เล่นเอาเหื่อท่วมัว
“เฮ้อ…เหล้าอยู่ไหน…” เมื่อเท้าแะบันไ นเมา็เอะอะโวยวายและะเินลับไปทาเิม วายุและนาน้อออแรบัับึ้นบันไไปนไ้ “เหล้าอยู่ไหนวะม…”ฤสะบััวหลุและหันไปมอหน้านานที่มาส่
“เหล้าหมแล้วรับนาย…”
“หม็ไปหามาสิวะ ันะิน…” ฤระแทเสียอย่าัใ นานนามว่ามสบาวายุอย่าๆับท่าทีอนายเหมือที่พวเาเารพ
เสียเอะอะโวยวายยามึ ปลุนที่เพิ่เลิ้มหลับรู้สึัว มีรินหยิบเสื้อลุมที่หัวเียมาสวมแล้วประูออาห้อไปหยุยืน้านหลัฤ หาสายาอลุวายุมอเลยบ่าว้า ึสายาอฤมอหน้าเธอนิหนึ่แล้วเมินมอไปอีทา
“ันบอให้ไปเอาเหล้ามาไวะไอ้ม ไม่ไ้ยินหรือไ…” ฤวาเสียันร่าามสะุ้
“โธ่ นายร้าบ พอเถอะร้าบ…” มบออย่าเรๆ และระวััวเพราะลัวว่าบาทานายเหมือะลอยมาหา
“มีอะไรันเหรอะ…” มีรินถามพลามอไปที่วายุเพื่อ้อารำอบ
“อย่ายุ่ ไม่ใ่เรื่ออเธอ…” ฤวัสายาไปมอหน้านวลใสแววาุัน หานที่อยู่้วยันมานานอย่าวายุ็เห็นวามอ่อนโยนเืออยู่้าใน
“นายเหมืออยาื่มย้อมใรอบึรับุมี…” วายุบออย่าใเย็น
“เมานานี้ยัะื่มอีเหรอะ ันว่าพอีว่านะะ…”
“เป็นแ่เลยไม่มีสิทธิ์มายุ่ับีวิใร…” ฤบอเสียห้วน ทำเอาเธอสะอึแววามโมอมาอย่าัพ้อ เมื่อเาประาศย้ำานะัเน หิสาว็หมุนัวเินลับเ้าไปในห้อ น้ำาไหลออมาอาบแ้มนวล ฤมอแผ่นหลับาอย่าหุหิ
“ันบอให้ไปเอาเหล้ามา…” ฤสั่เสียัอย่าโมโห วายุส่ายหน้าไปมาอย่าอ่อนใับอาารเ็เรียร้อวามสนใอนายเหมือหนุ่ม
“มไปเอาเหล้ามาไป…” วายุบอ ทำให้ม้อเินลับไปเอาเหล้าอย่าำใ ฤเินไประแทฝ่ามือับราวระเบียเพื่อระบายสิ่ที่อัแน่นอยู่้าใน “เี๋ยวผมะไปหาับแล้มมาให้นะรับนายเหมือ…”
“ไม่้อ ลับไปไ้แล้ว…” อยู่ีๆ นอยาินเหล้า็ไล่ลับเอาื้อๆ ทำเอานที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมา่อนอมยิ้ม
“ไม่ิน่อแล้วเหรอรับนายเหมือ…” วายุอมยิ้มแววาล้อเลียน ฤวัสายาไปมออย่าัใ
“ไม่ละึแล้ว ลุไปไ้แล้ว…” ไม่้อรอให้ถูไล่เป็นรั้ที่สาม วายุ็ลบันไเรือนไปทันที เพราะืนอยู่นานอาโนหาเลรอบึ
ฤยืนทอสายามอไลไปในวามมือย่าไรุ้หมาย ใบหน้ามเรียบเยหาในใิถึเรื่อราวที่เินหลายอย่าในีวิเปลี่ยนไป ารสูเสียรั้แล้วรั้เล่าทำให้เาแทบหมำลัใและไม่อยาทำอะไร แ่มาวันนี้วามเ็บปวาารสูเสีย เบาบาลเพียเพราะไ้สิ่อื่นมาทแทน และสิ่นั้นมีไออุ่นบาอย่าพัผ่านเอาวามร้าวรานออไปาหัวใ และเธอือนที่นำสิ่นั้นมาสู่หัวใแห้แล้อเาให้สื่นึ้น หลายรั้ที่เฝ้าย้ำในใว่าเธอือนที่ทำให้เา้อเสียลูสาวที่น่ารัไป ใอยาะเลียัแทบายแ่พอเห็นแววาหม่นเศร้าลอไป้วยน้ำา ใแร่ที่ว่าแ็ุภูผา็ถูน้ำาเธอเาะะหมท่า นไม่ล้าทำอะไรรุนแรนอาแล้ให้้ำใ
เมื่อวามิเริ่มแเป็นสอทา ทาหนึ่ให้อภัยอีทา้อารทำร้ายให้ายไปามัน ทำให้ฤิหนัน้อถอนหายใออมาัๆ สายลมทะเลพัพาวามเย็นสบายมาปะทะาย สายน้ำสีาวอธารน้ำ้าน้าไหลลสู่แอ่ว้า้านล่า ทำให้สมออันหนัอึ้ผ่อนลายไ้ไม่น้อย ใบหน้ามสันหันไปมอประูห้อนอนอมีริน เท้าให่้าวไปหยุหน้าห้อแล้วยมือเาะิๆ สามรั้
เ้าอห้อที่นอนหลับอยู่สะุ้ื่นแ่ไม่ยอมลุไปเปิ เสียเาะยัิ่อันมาอีละลอให่นเธอ้อว้าเสื้อลุมไปสวมแล้วเปิประูออ เมื่อเห็นหน้านที่มาเาะเรียยามวิาล มีรินถึับในหน้าี ผิับนที่ยืนอยู่รหน้าถึับะลึันเมื่อเห็นใบหน้าเนียนใส ภายใ้ผมหยัศสีน้ำาลูเ็ี่และน่ามอนฤไม่อาละสายาไปไหนไ้ มีรินเห็นเา้อนาน็อออาารประหม่าน้อยมืออัวเอ
“ุ…เอ่อ้อารอะไระ” เธอถามเสียะุะัลิ่นเหล้าลอยเ้ามาในมู ายหนุ่มไม่อบแ่เินเ้าไปในห้อนอนนเธอ้อรีบหลีทาให้
“่ว…” เาอบสั้นๆ ่อนะเินไปทิ้ัวลนอนบนเียอย่าไม่เรใ เ้าอห้อถึับหน้าถอสีเินไปหยุ้าเีย
“่ว็ลับไปนอนที่ห้อุสิ นี่มันห้อันนะะ…” เธอบอใอไม่ี ฤลืมาึ้นมอสบาลมโอย่ารำาและยับัวลุึ้นถอเสื้อออ มีรินหน้าร้อนผะผ่าวา
“ห้อุแ่บ้านผม ผมะนอนห้อไหน็ไ้…” เาโยนเสื้อลพื้นอย่าไม่สนใแล้วเอนายพิหัวเีย สายามมอพวแ้มับสีระเรื่ออย่าถูใ
“นั่นมันเมื่อ่อน อนนีุ้ยให้ันแล้วนะ ห้อส่วนัว็วระเป็นสิทธิ์อันสิะ…” เธอพูเสียอ่อนและมอเาอย่าัพ้อ
“ุลืมไปแล้วว่ามาทำอะไรที่นี่…” น้ำเสียเาเย็นา สายามมอมาที่เธอนิ่ลึนนถูมอใเ้นแร
“นี่มันหมเวลาทำานแล้วนะะ พรุ่นี้ัน็้อื่นมารับใุ้แ่เ้า ุลับไปนอนที่ห้อนะะันอร้อ”
“ไม่ ผมอยานอนห้อนี้…” เมื่อเธอไม่ยอมโยนอ่อน น้ำเสียเา็ึึ้น มีรินถึับอึ้เป็นรั้ที่สอับวามเอาแ่ใอายหนุ่ม
“ั้นุนอนห้อนี้็แล้วัน ันะไปนอนับนมส…” มีรินบอเสร็็หมุนัวเินไปที่ประู แ่็ไปไม่ถึอย่าที่ิ เพราะนที่นอนอยู่บนเียรีบเ้ัวลไปว้าเอวเธอไว้
“ว้าย…ปล่อยันนะุฤ…” มีรินร้อลั่น้วยวามใ ฤอุ้มเธอลับไปที่เีย
“นมนอนหลับแล้ว นอน้วยันที่นี่แหละะวนนอื่นทำไม…” เาทาบายลไปทับิแพ็แ็แรบเบียออวบอิ่ม นเธอร้อนๆ หนาวๆ ราวนับไ้
“เียมันเล็ุนอนไม่สบาย ันว่าุลับไปนอนที่ห้อะีว่านะะ…” เธอหา้ออ้าในะที่ฤ้อริมฝีปาอิ่ม้วยวามเสน่หา เมื่อเห็นวามปรารถนาในสายาม มีรินเม้มริมฝีปาแน่นสอมือันบ่าว้าไว้
“ฮื่ม ผม็ิอย่านั้น เียมันแบริๆ้วยสิ…” เาเห็น้วย แ่ปลายมูโ่ลอเลีย้าแ้มหอม หิสาวเบนหน้าหลบเา็ุไ้ปลายมูับลำอาวผ่อ เป็นนานว่าเาะยัวึ้นหิสาวหอบหายใและแอบีใอยู่ลึๆ ฤมอหน้าแ่ำริมฝีปาไ้รูปยิ้มน้อยๆ ่อนะลุึ้นไปยืน้าเีย มีรินีัวลุึ้นแ่ยัไม่ทันยับลาเีย ลำแนแ็แร็้อนร่าามเ้าไปในวแน
“ว้าย ุฤปล่อยันนะ ะพาันไปไหน…” มีรินใยมือล้ออ และเบียายเ้าหาิแพ็เพราะลัวเาปล่อยมือ
“็เียมันแบผมนอนไม่ไ้…”
“นอนไม่ไุ้็ไปนเียวสิ เอาันมา้วยทำไม…” เธอถามแววาื่นระหน ยิ่เห็นเาพาเ้าไปในห้อนอน็ยิ่หน้าาื่น
“็ุ้อนอนับผมนะสิ…” เาวาเธอลบนเียและทาบายลมาทับ มีรินิ้นรนสุแรแ่็สู้แรเาไม่ไ้ ฤับมือบาไปวาเหนือศีรษะเธอ หน้าออวบอิ่มที่่อนอยูุ่นอนเนื้อนุ่ม ลอยึ้นบเบียหน้าอำยำ มูโ่เป็นสันนับสันมูเล็รั้นอเธอ สายาสอู่ประสานันในระยะประิ
“แ่ัน…เอ่อ…ันมีรอบเือนนะะ…” เธอหาทาเอาัวรอ ฤเห็นวาลมใสไหวระริ็ลี่ยิ้มแล้วัารถอเสื้อผ้าอเธอออ “ุะทำอะไร ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ…” มีรินพยายามิ้นรนให้หลุาวแนแร่แ่็ไม่เป็นผล
“ผม็ะพิสูน์วามรินะสิว่าุเลี่ย้อลอเราหรือเปล่า”
ความคิดเห็น