คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๑ อุบัติเหตุ
ะที่รถอารินใล้ถึประูทาเ้า รถสปอร์ันหรูสีำวาวที่มีเพียห้าันในเมือไทย็วิ่ผ่านประูเ้ามา ีน่าำไ้ว่าเป็นรถออาหนุ่ม็รีบว้าระเป๋าวิ่ไปหา ุรูอรอุมายืนหันหลัุยโทรศัพท์อยู่หันลับมาว้าร่าน้อยไว้ไม่ทัน
“อารัย…” ีน่าโบมือให้อาหนุ่มะวิ่้ามถนนไป โยไม่ไ้มอรถอารินที่วิ่มา้วยวามเร็วสูามอารม์อนับ ารินมัวแ่หันไป่อว่าน้อสาวึไม่เห็นีน่าวิ่้ามถนน ัหวะนั้นมีรินหลบสายาเรี้ยวราอพี่สาวไปมอถนน พอเห็นลูศิษย์ัวน้อยวิ่้ามมา็ใ
“พี่รินระวั...” มีรินะโนลั่นรถ ในลืมหายใไปั่วะ ารินหันมอไปยัถนนเบื้อหน้าเท้ารีบแะเบรทันทีแ่็้าไปเสียแล้ว
“รี๊!!!” ทั้มีรินและารินรีร้อเสียหล
เอี๊ย!!...เสียล้อบเบียับพื้นถนนบาลึเ้าไปในหัวใอนรอบบริเวนหันไปมอ และสิ่ที่าไม่ถึ็เิึ้นเมื่อรถระแทร่าน้อยในุอนุบาลสีหวานอย่าั
โรม!!!
แม้ารินะพยายามเบรนัวโ่ แ่รถ็วิ่เ้านร่าีน่าเ็มแรนระเ็นลอยึ้นสู ไม่เพียมีรินและารินเท่านั้นที่็อับเหุาร์รหน้า วิเอร์หรือรัย แมาเราสถึะลึัน วามรีภายใ้แว่นันแหนายายว้า เสียรีร้ออผู้นที่อยู่บริเวใล้ๆ และเสียร่าเล็ลมาระแทพื้นบีบหัวใอทุนโยเพาะผู้เป็นอา ผู้นรอบบริเวที่ยืนอยู่หน้าประูทาอออโรเรียน ่าะลึับเหุาร์ที่เิึ้น ร่าน้อยนอนแน่นิ่อยู่บนถนนมีเลือไหลออมาาปา มูและหูอย่าน่าสสาร่อนะแน่นิ่ไปในที่สุ รัยรีบเปิประูลารถวิ่ไปประอศีรษะเล็ึ้น หัวใแร่อนเป็นอาแทบสลายเมื่อเห็นสภาพอหลานสาว
“ีน่า…” รัยะโนเรียหลานสาวเสียัลั่น ใบหน้ามสันีาวราวระาษ มีรินไ้สิเปิลประูวิ่มา่วย ในะที่ารินนั่สั่นมือำพวมาลัยแน่นอยู่ในรถ
“รีบพาแไปหาหมอเร็ว่ะ…” หิสาวบอเสียร้อนรน รัยรีบอุ้มร่าหลานสาวไปที่รถ มีรินวิ่ไปเปิประูหลัรอ “ันะนั่ไปเป็นเพื่อนแเอ่ะ…” มีรินบอพร้อมับ้าวึ้นไปนั่อร่าเล็ไว้ในวแน โยไม่สนใว่าเ้าอะอนุาหรือไม่ รัยปิประูแล้วึ้นไปับ้วยวามเร็สู หิสาวนั่อร่าีน่าวามลัววิ่เาะุมหัวในเย็นยะเยือไปทั้ร่า ในใไ้แ่ภาวนาให้สิ่ศัิ์สิทธิ์ุ้มรอลูศิษย์ัวน้อยอเธอให้ปลอภัย
หน้าห้อุเินรัยนั่มอประูห้อ้วยใบหน้าเร่เรีย ในใไ้แ่ภาวนาให้หลานสาวปลอภัย เพราะโรร้ายไปเอาีวิแม่อีน่าไปเมื่อสามปี่อน พี่ายเา็เศร้ามาพอแล้ว ถ้า้อเสียลูไปอีน พี่ายเาหัวใแหลสลายเป็นแน่ วามรีมอไปมอประูห้อุเินแววาหวาหวั่น และหวัว่าพยาบาลหรือหมอะออมาบอเล่าอาารอหลานัวน้อย หาเวลาผ่านไปนานเือบั่วโมำภาวนา็ไม่เป็นผล วามรีหลับล้วยวามเสียใ หัวใอนเป็นอาเ็บปวและเสียในานี้ แล้วนเป็นพ่อะเสียในาไหนัน
มีรินยืนมอเาอย่าเ้าใ เพราะหลายปี่อนเธอเอ็สูเสียมาราาอุบัิเหุเ่นัน หิสาวึเินเ้ามาหยุอยู่หน้าายหนุ่ม
“แ้อปลอภัย่ะ…” เธอปลอบใทั้เาและเธอ รัยลืมาแ่ำึ้นมอหิสาวที่เป็น้นเหุให้รอบรัว้อสูเสีย วามเสียใและแ้นใทำให้ร่าสูเพรียวลุึ้นับบาเธอเย่าไปมาเ็มแร
“ับรถประสาอะไรห๊า ทำไมไมู่น้ามถนน ถ้าหลานผมเป็นอะไรุายแน่…” เาวาเสียัลั่น และผลัเธอออเ็มแรนร่าบาระเ็นไปอีฟา มีรินหน้าีเผือยึ้นเ็น้ำาที่ไหลลมาอาบแ้มรัยทรุัวลนั่ร้อไห้ออมาอย่าไม่อาย
“ฮือ…ฮือ ทำไม ทำไม้อเป็นีน่า…” รัยพึมพำเบาๆ สอมือยึ้นปิหน้าและเ็น้ำาให้ัวเอ มีรินสะอื้นไห้ามเานัวโย วาลมโเอ่อล้นไป้วยน้ำามอทาเินที่เื่อม่อับลิฟ์ ในใเฝ้ารอรอบรัวที่เธอรัมาอยู่้าๆ เพื่อว่าเธอะไม่รู้สึโเี่ยวเหมือนเ่นอนนี้ มีรินยมือึ้นอัวเอเพื่อบรรเทาวามหวาลัวในสิ่ที่เิึ้น
ะที่หน้าห้อุเินปลุมไป้วยวามเียบ เสียฝีเท้าอนลุ่มให่ัแว่วมาแ่ไล วาลมโไหวระริ้วยวามีใเพราะิว่าเป็นพี่สาวและนที่บ้าน แ่แล้ว็้อผิหวัเมื่อเห็นายรร์ลุ่มให่สวมสูทสีำสนิท เินามสรีวัยลานท่าทาภูมิานมาหยุยืนหน้าายหนุ่ม รัศมีอพลัอำนาและอิทธิพลแผ่ออมานเธอรู้สึลัว
“รัย…” เสียเรียเปล่ออมาาปานมาใหม่ ทำเอามีรินถึับสะุ้ รัยมอ้นเสียวาแ่ำ
“แม่…” มาามอรอินทร์มอแววาเ็บปวอบุรายนเล็อย่าใ นที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาห้าสิบเ็ปีประัษ์แล้วว่า เหุาร์ที่เิึ้นหนัหนามาว่าที่ิ เพราะไม่อย่านั้นลูายนเล็อเธอไม่หลั่น้ำาออมาแบบนี้
“อาารหลานเป็นยัไบ้า…”
“หมอยัไม่ออมาเลยรับแม่ ผมเสียใทีู่แลหลานไม่ี…” รัยโผเ้าอมาราอย่าเสียใ อรอินทร์ยมือลูบแผ่นหลัหนาและอสะเทือนใไม่ไ้
“อย่าโทษัวเอแบบนั้นสิ ไม่มีใรอยาให้เหุาร์แบบนี้เิึ้นหรอนะ๊ะ…” รัยันัวออ อรอินทร์ใ้สอมือประอแ้มสาอบุรายนเล็แล้วเ็น้ำาให้ มีรินมอวามรัและอบอุ่นที่นเป็นแม่แสออมา ยิ่ทำให้ิถึมาราวามรู้สึอ้าว้า็เพิ่มาึ้นเป็นเท่าทวี
“พี่ฤรู้แล้วใ่ไหมรับ…”
“วิสุทธิ์โทรไปบอแล้ว อีั่วโมมาถึ แล้วใรเป็นนทำ…” ประโยสุท้ายทำเอามีรินยมือทาบอ บรรยาาศรอบายเียบริบเหมือนเป็นใให้ทุนไ้ยินำอบัเนึ้น รัยหันไปมอมีรินที่ยืนนิ่อยู่อีฟา อรอินทร์มอามและสบาลมใส่อนะเินไปหา้าๆ วาผู้สูเสียมอหิสาวอย่าไม่เป็นมิร มือเรียวาวอมาามอรอินทร์ยึ้นสู หมายะฟาลบนใบหน้าที่เ็มไป้วยราบน้ำานั้น หาแววาอ้าว้าที่แฝไป้วยวามเ็เี่ยวในวาที่้ออบมา ทำเอามาามให่แห่แมาเราส้อยมือ้า แม้ะโรธแ้นนที่ทำให้รอบรัวบุรายนโสูเสีย แ่อะไรบาอย่าในัวนรหน้าทำให้เธอ้อยั้ใไว้ อรอินทร์ำมือแน่นแล้วทิ้ล้าัว วาทรอำนามอลึเ้าไปในวาลมใสที่เอ่อล้นไป้วยน้ำา
“เธอใ่ไหมที่ับรถนหลานอัน…” เสียทรอำนาทำเอามีรินนิ่ันไปนาน นระทั่ริมฝีปาสีแสลี่ยิ้มแ่สีหน้าเรียบเยนหิสาวหนาวไปทั้ใ “ันถามว่าเธอับรถนหลานันใ่ไหม…” เสียวาออรอินทร์ทำเอามีรินสะุ้โหย่
“ไม่ใ่่ะ…” ำอบอเธอทำเอาอรอินทร์ยืนสบาลมนิ่นาน
“ถ้าไม่ใ่เธอแล้วใรเป็นนทำ…” อรอินทร์ถามเสีย่ำ มีรินเห็นอีฝ่ายยั้อมอมา็สูลมหายใเ้ายาวๆ เพื่อรวบรวมวามล้าบอในสิ่ที่เิึ้น ในเมื่อเธอไม่ไ้ทำทำไมเธอ้อลัว นพวนี้แม้ะมีอำนาล้นฟ้า็ะรับฟัเธอ้วยใยุิธรรมอยู่บ้า
“พี่…” มีรินบอไ้เพียเท่านั้น็้อหยุเมื่อมีเสียแหลมัมาามุมทาเิน
“ยัยมี…” เมื่อเ้าอเสียเินพ้นมุมห้อมา มีริน็ยิ้มทั้น้ำาเมื่อนมาใหม่ือรอบรัวอเธอ
“อาาว น้ามล…” หิสาววิ่เ้าไปอละอออาสาวแน่นอย่านเสียวั
“ไม่เป็นไรนะมี…” ละออาวโอบอร่าบาและปลอบโยนอย่าสสาร น้ำาที่แห้เหือไปแล้วไหลออมาอีรั้ มีรินันัวออาอ้อมอเพื่อมอหาาริน
“พี่รินละะน้ามล…” มีรินหันไปถาม นฤมลเห็นโทย์อบุรสาวถึับหน้าี แ่็ยมือไหว้อย่านอบน้อม
“สวัสี่ะมาามอรอินทร์ มาทำอะไรที่นี่ะ…” อรอินทร์หรี่ามอ มฤมลถึับลืนน้ำลายเหนียวๆ ลออย่ายาเย็น ในใหวั่นๆับสิ่ที่บุรสาวทำไว้ เพราะอิทธิพลอแมาเราสแผ่ยายอย่าว้าวาทั้เอเียและยุโรป นนในวารธุริอัมีไม่มีใรอยามีเรื่อับระูลนี้
“ุรู้ััน้วยเหรอะ…”
“รู้ัสิะ ันเยเอมาามในานารุศลบ่อยๆ แ่ไม่ไ้เ้าไปทำวามรู้ัะที ิันนฤมลทำานที่สมามแม่บ้านำรว่ะ…” อรอินทร์พยัหน้ารับรู้ ปรายหาาำเลือมอมีรินที่ยืนุมมือละออาวอยู่้าไม่ไล
“เหรอะ…ผู้หินนี้็เป็นาิหรือหลานสาวุสินะ…” อรอินทร์ถามพลาปรายหาาไปมอมีรินอีรั้
“มีรินเป็นลูเลี้ยอิันเอะมาาม แล้วแม่นี่ไปทำอะไรให้มาามไม่พอใะ บอันไ้นะะ เี๋ยวันัารสั่สอนเอ…” นฤมลถามอย่ามีริ
“ับรถนหลานสาวัน…” อรอินทร์วัสายาไปมอ ละออาวใหันไปมอหลานสาว่อนะแ้่า นฤมลเห็นทารออบุรสาว็ผสมโรทันที
“ายแล้วยัยมี แับรถประสาอะไรถึนหลานมาามห๊า…” นฤมลโวยวาย เินไประามีรินออมาาละออาว ปลายนิ้วบิเนื้อ้นแนเ็มแรนหิสาวสะบััว
“ไม่ใ่นะะุน้า พี่ริน…”
“หยุนะ แทำแล้วยัไม่ยอมรับอีเหรอ…” มฤมลวาเสียลั่น าแถบถลนออาเบ้า ละออาวทนเห็นหลานสาวถูรัแไม่ไหวเ้าไปผลันฤมลเไป้าหลั
“เธอทำบ้าอะไรอเธอแม่มล มีะทำไ้ยัไในเมื่อมันับรถไม่เป็น…” ละออาวบออย่าโมโห นฤมลหันไปมอหน้ามาามอรอินทร์แล้วรีบใส่ไฟ่อทันที
“ใรบอพี่ มีมันบัับให้ยัยรินสอนับรถให้ั้หลายรั้ นี่็ะอยัยรินับรถเรื่อถึไ้เป็นแบบนี้…”
ละออาวยับะแ้่าให้หลานสาว แ่อรอินทร์ยืนฟัอยู่นาน็ทนไม่ไหว
“หยุ…” อรอินทร์วาเสียแ็พร้อมับวาสายามอ้วยแววาแ็ร้าว นฤมละอธิบาย่อแ่พอเอสายาลุวาวออรอินทร์็ำ้อเียบเสีย “ใระผิะถูันไม่รู้ แ่ถ้าหลานันเป็นอะไรไป ใรที่เป็นนทำ้อรับผิอบ้วยีวิ…” สิ้นเสียประาศร้าวประูห้อุเิน็เปิออ รัยถลาไปถึหมอเป็นนแร
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น