ไม่ว่าสถานะไหน หัวใจก็ยังเป็นของเธอ

               ดวงตาสองคู่สบประสานกันอย่างสื่อความหมาย การกลับมาเจอกันครั้งนี้เหมือนเริ่มต้นความสัมพันธ์ครั้งใหม่ของคนทั้งคู่ คนหนึ่งต้องการกลับมาเพราะคิดถึงความหลังที่ยังคงหอมหวานสำหรับเขา ส่วนอีกคนต้องการค้นหาว่าจริงๆ แล้วผู้ชายที่ชื่อภาดาเป็นคนอย่างไรกันแน่

          “หยีกินอะไรหรือยัง แล้วนี่ใครมานอนเป็นเพื่อน” ภาดาเอ่ยถามพลางมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง ซึ่งเขาก็พบว่ามีอาหารกล่องและตะกร้าผลไม้วางอยู่บนโต๊ะปลายเตียง

            “หยีอยู่คนเดียวค่ะ ไม่ได้บอกใครว่าเกิดอุบัติเหตุ พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด ท่านแก่แล้ว หยีไม่อยากให้ลำบากมานอนเฝ้า แล้วอีกอย่างนะมันก็แค่นี้เอง หยีดูแลตัวเองได้สบาย”

            ภาดายิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้า เขารู้สึกชื่นชมในความเก่งและแกร่งของเจ้าหล่อน แต่กระนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนเอาไหม”

            “หือ..” เรียวคิ้วโก่งเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตกกลับลงมาอยู่ที่เดิม ณกมลฉีกยิ้มกว้างส่งให้ชายหนุ่ม “นายแพทย์ภาดาปฏิบัติกับคนไข้สาวๆ แบบนี้ทุกคนหรือเปล่าคะ”

                “กับหยีคนเดียวครับ”

            ให้ตายสิ! เขาร้ายจริงๆ ภาดาไม่ใช่ผู้ชายใสซื่อเหมือนอย่างเมื่อห้าปีก่อน ตอนนี้เขาคือเสือหนุ่มผู้ที่พร้อมจะกระโจนเข้าขย้ำเหยื่อ เขาเปลี่ยนไปมาก เขาไม่ใช่ภาดาคนเดิมที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว

                “พี่พอร์ชทำหยีแปลกใจมากเลยรู้ไหมคะ”

                “หือ? แปลกใจเรื่องอะไรครับ”

           ณกมลขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว “พี่พอร์ชไม่ใช่พี่พอร์ชคนเดิม ไม่รู้สิ.. แต่หยีรู้สึกได้ว่าพี่เปลี่ยนไป” มือเรียวเอื้อมไปแตะที่ใบหน้าของภาดา ยิ่งมองมันก็ยิ่งไม่ใช่ จริงอยู่ที่ใบหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ทว่าแววตานี่สิ.. “พี่ดูร้าย ไม่ใช่พี่พอร์ชแว่นตาหนาเตอะที่วันๆ อยู่แต่กับตำราเหมือนแต่ก่อน”

            ภาดายิ้ม “วันเวลาเปลี่ยนไป จะให้คนเราเหมือนเดิมก็คงไม่ใช่มั้งครับหยี” คราวนี้เขาเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหาเจ้าหล่อนเอง คนตัวเล็กดูตกใจเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังวางท่าว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แต่หยีไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ยังสวยเหมือนเดิม ไม่ใช่.. สวยมากกว่าเดิม” มือหนายกขึ้นมาลูบแก้มนวล “ปากหยียัง.. น่าจูบเหมือนเดิม” เขาพูดจบก็โน้มตัวลงไปหาเจ้าหล่อน ภาดายังไม่จู่โจมทันที เขาไม่ชอบบังคับใคร แต่เมื่อณกมลไม่ขัดขืน นั่นก็แสดงว่าเธอยอมให้เขาจูบ

                “อือ..” เสียงหวานครางออกมาเล็กน้อยตามอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

           ภาดาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขาเงยหน้าสบตากับเจ้าหล่อน ดวงตาหวานในยามนี้ยิ่งหวานกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า มันหยาดเยิ้มชวนให้ผู้ชายที่มีสัญชาตญาณดิบเช่นเขา คิดไปไกลเกินกว่าจะหยุดแค่จูบ

                “พี่พอร์ช..”

                “จูบของหยียังหวานเหมือนเดิม”