คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทแทรก : นิทราความฝัน
บทแทรก
นิทราความฝัน
“ลึกลงไป ในความฝัน”
ในคืนที่มืดสนิท ด้านหลังเปลือกตา ลึกลงไปในความฝัน
ในคืนนั้น น็อคซ์ฝัน
เหมือนร่างกายไร้น้ำหนัก จมลงไปทีละน้อย ทีละน้อย
ลึกลงไปในห้วงสีดำ
“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์” เสียงเล็กๆที่เคยคุ้นดังขึ้น เรียกให้เขาต้องหันไปมอง
ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยผมดำตาสีน้ำเงินตัวเล็กๆวิ่งโผเข้าใส่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าของเจ้าเด็กนั่นดูมีความสุขหนักหนา ยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกไปถึงใบหู เสียงหัวเราะคิกคักนั่นดูน่าหมั่นไส้มากกว่าน่ารัก
นั่นมันเขาตอนเด็กชัดๆเลยนี่หว่า...
น็อคซ์เริ่มรู้สึกอยากเอาหัวโขกกำแพงตาย ว่าแต่ในฝันมันมีกำแพงไหม? มีหรือไม่มี? น่าจะมี แต่ดูจะไม่มี เรื่องนั้นช่างมันก่อน ว่าแต่ทำไมเขาฝันอะไรแบบนี้? น่าขำ... ฝันถึงอาจารย์กับตัวเขาตอนเด็กนี่มันดีหรือไม่ดี? จริงๆแล้วนั่นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเขารู้ตัวว่ากำลังฝันแต่ทำไมควบคุมความฝันตัวเองไม่ได้?
ช่างซ่อมนาฬิกาตัดสินใจหยิกต้นขาตัวเอง
เจ็บ... ใช่ มันเจ็บ เจ็บสิ้นดี ว่าแต่เขาจะหยิกตัวเองแรงๆทำไม โง่จริงน็อคซ์เอ๋ย ว่าแต่ทำไมไม่ตื่น? น็อคซ์ขมวดคิ้ว ปกติถ้าเจออะไรเจ็บๆหรือตกใจในฝันจะต้องสะดุ้งตื่น แต่นี่เขาไม่ตื่น คิดไปก็ปวดหัว ไหนๆก็ไหนๆ ฝันถึงอดีตทั้งที ลองดูหน่อยคงไม่เลว มั้งนะ...
พอตัดสินใจได้ เขาก็ทิ้งตัวลงนั่งท้าวคางบนพื้นที่ไม่เห็นว่าเป็นพื้น แล้วให้ความสนใจกับความฝันที่ปลุกไม่ตื่น
“ท่านอาจารย์” ตัวเขาในวัยเด็กเอียงคอยิ้มในอ้อมแขนของอาจารย์ “ท่านรักข้าไหม?”
แขนที่ท้าวคางไว้ลื่นพรืด
เดี๋ยว เดี๋ยวนะ เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ? ตลกน่า ไม่เห็นจะจำได้เลยสักนิด ไอ้เด็กนั่นมันใครเขาไม่รู้แล้ว ที่แน่ๆคือไม่ใช่เขาชัดๆ
อาจารย์ด่า “งี่เง่า”
เจ้าเด็กที่ไม่ใช่เขายู่หน้า “ข้าไม่งี่เง่า”
“ถ้าไม่งี่เง่าแล้วเจ้าเป็นอะไร?” อาจารย์เลิกคิ้ว “โง่?”
“ข้าไม่โง่นะ!” เจ้าเด็กที่ไม่ใช่เขาเบะปาก ทำท่าจะร้องไห้ เหมือนน็อคซ์จะเห็นอาจารย์ของเขาผงะแวบหนึ่ง ถึงจะไม่มั่นใจนักแต่นั่นก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมา
อาจารย์หันรีหันขวาง ถอนหายใจ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลง “แล้วทำไมเจ้าถึงถามอะไรโง่ๆ?”
“ก็ท่านใจร้าย ท่านเกลียดข้าแน่ๆ” เจ้าเด็กที่ไม่ใช่เขาทำตัวเหมือนจะร้องไห้มากกว่าเดิม “เพราะท่านอาจารย์พยายามจะทิ้งข้าตลอดเลยนี่นา”
โอ๊ะโอ...
เยี่ยม น็อคซ์คิด เขาถอนคำพูด ...อันที่จริงต้องบอกว่าความคิด ช่างมัน เอาเป็นว่าขอถอนคำพูดที่บอกว่าเจ้าเด็กนั่นไม่ใช่เขา นั่นมันเขาแน่นอน จะมีใครที่ไหนถูกอาจารย์ทิ้งได้แบบเขาอีกล่ะ? ไม่มี เพราะงั้นใช่ นั่นเขาเอง
น็อคซ์นึกถึงอดีต แล้วจึงแค่นหัวเราะออกมาในลำคอ
อาจารย์มีสีหน้ายุ่งยากใจกว่าเดิม ช่างซ่อมนาฬิกาพนันได้เลยว่าตอนนี้อาจารย์กำลังลังเลอยู่ว่าจะจับเขาในวัยเด็กมาเขกหัวแรงๆดีหรือจะลากมากอดดี และแน่นอนอีกเช่นกัน อาจารย์ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
ผัวะ
อาจารย์เขกหัวน็อคซ์ในวัยเด็ก
“ไร้สาระ” อาจารย์ดุ น็อคซ์เบะปาก ทำท่าจะร้องไห้ แต่อาจารย์ก็ไม่สนใจ “ข้าจะทิ้งเจ้าหรือไม่ทิ้งเจ้ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องเกลียดหรือไม่เกลียด”
“เกี่ยวสิ!” ตัวเขาในวัยเด็กเถียง
น็อคซ์ปัจจุบันพยักหน้าเห็นด้วย
ดูยังไงมันก็เกี่ยว ไม่เกี่ยวได้ยังไง ถ้าไม่รักคงทิ้งไม่ลง แต่อาจารย์นี่คงถึงขั้นเกลียด
เจ้าเด็กนั่นเบะปาก น้ำตาคลอ “คราวก่อนท่านเอาข้าโยนลงไปในบ่อน้ำ ท่านอาจารย์เกลียดข้า”
น็อคซ์ปัจจุบันพยักหน้าเห็นด้วยอีกครั้ง
“ใครทิ้งใครกันแน่?” อาจารย์เลิกคิ้ว “เป็นเจ้าเองไม่ใช่หรือที่หนีข้าไปเที่ยวในเมือง เป็นเจ้าเองหรือเปล่าที่ไปปีนบ่อน้ำเล่น แล้วเป็นเจ้าเองใช่ไหมที่กระโดดลงไปเพื่อให้ข้าหาเจ้าไม่เจอ”
คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมีเรื่องแบบนี้แฮะ...
น็อคซ์จำได้ว่าในตอนนั้นตนเองหนีไปเที่ยวจริง แต่นั่นเพราะอาจารย์ไม่ยอมพาไปต่างหาก ที่ปีนบ่อน้ำเล่นนั่นเพราะเขาเกิดหิวน้ำขึ้นมา แต่เรื่องโดดลงบ่อน้ำนั่นไม่แน่ใจเท่าไหร่ เหมือนจะเกิด แต่ก็เหมือนจะไม่เกิด รึยังไง? ช่างมัน ที่แน่ๆคือเขาไม่ผิดสักหน่อย ความผิดอาจารย์ชัดๆ
เถียงไปเลยสิ น็อคซ์คิด พยายามให้กำลังใจเจ้าเด็กที่เป็นเขา เถียงไปเลยว่าเจ้าไม่ผิด เถียงสิ
“ข้าไม่ผิดเสียหน่อย!” น็อคซ์ในวัยเด็กเถียง
เยี่ยม น็อคซ์ยิ้ม เจ้าเจ๋งมาก ตัวข้าตอนเด็ก
เจ้าเด็กนิสัยดีนั่นน้ำตาร่วงเผาะ “ถึงข้าจะกระโดดลงไปจริง แต่ท่านก็เห็นข้าแล้ว...” คำพูดขาดตอน อู้อี้ เพราะเสียงสะอื้น “ท่านมาดูข้าด้วยซ้ำ ท่าน ท่านดูแล้วก็ไป ท่านอาจารย์ทิ้งข้า” พอจบประโยคเจ้าหนูนิสัยดีขี้แงก็ทุบอกอาจารย์
พอเห็นอย่างนี้แล้วเขาเริ่มรู้สึกนับถือตัวเองเป็นบ้า หมายถึงตอนเด็กน่ะนะ... ไม่รุ้ทำไม แต่ตอนนั้นดูเขาจะใจกล้าสุดๆ ถ้าเป็นตอนนี้แค่คิดจะแตะตัวอาจารย์เขายังต้องคิดแล้วคิดอีกแล้วก็เลิกคิดเลยด้วยซ้ำ
“แต่ข้าก็มารับเจ้า” อาจารย์เถียง ทำหน้าเหมือนอยากฟาดเด็ก
“แต่ท่านมารับตอนฟ้ามืดแล้ว...”
อาจารย์เงียบ ปล่อยให้เด็กที่อยากทุบร้องไห้ในอ้อมแขนต่อไป
ผ่านไปเท่าไหร่เขาไม่รู้ แต่เหมือนอาจารย์จะทนไม่ไหว ถึงได้ยื่นข้อเสนอว่าจะเล่าเรื่องให้ฟัง
“ข้าจะเล่าเรื่อง” อาจารย์เริ่ม “ฟังไหม?”
เด็กที่น่ารักแสนดีและเชื่อฟังอย่างน็อคซ์เงยหน้าแล้วยิ้มกว้างทันใด “ฟังสิ”
อาจารย์เขม่นตาใส่เจ้าตัวดีในอ้อมแขน น็อคซ์ที่นั่งท้าวคางมองอยู่ห่างๆก็หลุดหัวเราะออกมา
“เรื่องที่ข้าจะเล่า เป็นเรื่องของดวงดาว” อาจารย์ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมปรกตาเด็กในอ้อมแขน เงยหน้าขึ้น แล้วเริ่มเล่า
ครั้งหนึ่งในอดีต มีดาวอยู่ดวงหนึ่ง
ดาวดวงนั้นเกิดขึ้นมา แต่กลับไม่ดับไปดังเช่นดาวดวงอื่น
และนั่น จึงทำให้ดาวดวงนั้นพิเศษยิ่งกว่าใคร
ทั้งส่องสว่าง ทั้งเจิดจรัส และไม่ดับสลาย
มันทอแสงอยู่บนฟ้า ตั้งแต่อดีต จนถึงปัจจุบัน
และจะอยู่บนนั้น จนกว่าจะร่วงหล่น
“จบ”
เขาขมวดคิ้ว เจ้าเด็กที่เป็นเขาก็ขมวดคิ้ว
“ไม่จริงท่านอาจารย์ เล่าต่อสิ เล่าต่อ” เจ้าเด็กนั่นเขย่าแขนอาจารย์ ร้องเรียกและออดอ้อนให้เล่าต่อ
“จบแล้ว” อาจารย์ตอบด้วยเสียงเรียบเฉย “ไปนอน”
น็อคซ์ในอ้อมแขนชักสีหน้า
“ไปนอน” แล้วคนพูดก็ถอนหายใจ “ถ้านอนดีๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะพาเข้าเมือง”
เจ้าเด็กใจง่ายยิ้มกว้าง
ถึงตรงนี้น็อคซ์ชักอยากตาย ตัวเขาตอนเด็กๆหลอกง่ายเป็นบ้า เพราะทันทีที่อาจารย์พูดแบบนี้ทีไรเขาก็ทำตามทุกที ทั้งๆที่รู้ว่าอาจารย์เป็นพวกชอบบิดเบือนสัญญาที่พูดยิ่งกว่าอะไร เจ้าเด็กหลอกง่าย ตัวเขาหลอกง่าย นี่มันอะไร น่ากลัวเป็นบ้า อันตรายจริงๆ
เจ้าเด็กที่เคยวุ่นวายในตอนนี้สุดแสนจะว่าง่าย ทิ้งตัวลงบนตักอาจารย์ไม่นานก็ทำท่าจะหลับไปจริงๆ
แปลกนัก
เหมือนว่าเขากำลังจะหลับไปด้วย
ภาพตรงหน้าเลือนราง เหมือนจะจางหายไป
ตรงนั้น อาจารย์ กำลังก้มลงไปหา เอ่ยชิดจรดใบหู
ถ้อยคำนั้นแผ่วเบา ยิ่งกว่าเสียงกระซิบ
ร่างกายของเขาหนักอึ้ง
“ไม่เคย”
ภาพตรงหน้าพร่าเลือน
“ไม่เคยเลยน็อคซ์”
เหลือแต่ความมืดมิด
“ข้าไม่เคยเกลียดเจ้าได้ลง”
“ลึกลงไป ในความฝัน”
“คือความทรงจำ”
“ที่ยากจะลืมเลือน”
**************************************************
เย้ สวัสดี อนันต์เอง
ทีแรกอนันต์ว่าจะเข้าเรื่องหลัก แต่คิดไปคิดมาเอาตอนนี้ลงดีกว่า แบบว่า มาทิ้งปม (...) เพราะงั้นเลยลงตอนนี้ นี่เป็นเหตุผล ใช่ เหตุผล
ด้วยความรักและปรารถนาดีของอนันต์ อนันต์จะบอกว่า บทแทรกถึงจะเห็นว่าเป็นบทแทรก แต่จริงๆแล้วมันเกี่ยวกับเนื้อเรื่องทางอ้อมและตรง อนันต์จึงยินดีที่จะให้นักอ่านได้มาปวดหัวกับอนันต์
พ็อยต์ของตอนนี้คือท่านอาจารย์!!! ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ล่ะ ท่านอาจารย์ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ //เบลอไป คือว่านะอนันต์ใส่ปมของเรื่องลงในทุกตอนที่ผ่านมาเยอะพอควร ถ้าไล่คงได้เกิน 10 ข้อ เพราะงั้นเรามาปวดหัวด้วยกันกับอนันต์เถอะนะ //บีบ
ข่าวดีคืออนันต์ดูซีรี่ส์จบไป 44 ตอน 2 ซีซันแล้ว ข่าวร้ายคืออนันต์ต้องดูต่อ
เจอกันอีกทีเมื่ออนันต์ดูจบ
อนันต์เอง
ความคิดเห็น