-Sector U-

ลำดับตอนที่ #6 : Another side

Another side

ฮาวนด์กดปุ่มที่ลิฟท์ แล้วประตูก็ค่อยๆเลื่อนปิดลง

ความรู้สึกวูบที่ช่วงท้องเวลาที่เลือกจะลงไปที่ห้องของหมอนั่นยังไงๆก็ยังไม่ชินอยู่ดี ทั้งๆที่เขามั่นใจว่าเขาลงไปที่นั่นมากกว่าใครแท้ๆ

ลิฟท์แก้วเคลื่อนตัวลงอย่างรวดเร็ว เงาสะท้อนในกระจกวูบวาบสะดุดตา

ในกระจกนั้น สะท้อนภาพของตัวเขา

ยกนิ้วขึ้นลูบปลายคาง สัมผัสสากมือลากเป็นแนวไปถึงสันกราม

คงต้องโกนทิ้ง...

เพราะหมอนั่นไม่ชอบ

ไม่เคยชอบเลย

ลิฟท์หยุดลงแล้ว แต่ประตูไม่ยอมเปิด ฮาวนด์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย นึกรำคาญระบบป้องกันที่หมอนั่นคิดขึ้นมาในบัดดล

ถึงมันจะทำมาเพื่อให้เขาเข้าไปได้เพียงคนเดียวก็ตามที

ฮาวนด์ใส่รหัสที่จำเป็นในการปลดล็อก ประตูลิฟท์เปิดออก ผ่านระบบป้องกันอีกชั้นหนึ่ง ในที่สุดก็ออกมาที่โถงทางเดิน

ช่วงขายาวก้าวผ่านทางเดินที่ยาวจนน่าหงุดหงิด เขาก็ไม่เคยชอบการลงมาที่นี่ แต่ถ้าเป็นเจ้าคนละตินนั่นอาจจะดีใจจนเนื้อเต้น

ฮาวนด์หยุดลงที่หน้าประตูไม้ธรรมดาๆบานหนึ่งแล้วขมวดคิ้ว แค่เห็นประตูเขายังหงุดหงิดจนอยากต่อยมันให้พังขนาดนี้ ไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปในห้องแล้วเจอหน้าหมอนั่นเขาจะระงับอารมณ์ได้หรือเปล่า?

คงได้แต่ภาวนา...

เลื่อนนิ้วไปที่แถบสแกนลายมือ กดรหัสที่คุ้นเคย แล้วประตูก็ส่งเสียงลั่นแกร๊ก

ฮาวนด์เอื้อมมือไปบิดลูกบิด สูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเปิดประตูเข้าไป

ทั้งห้องว่างเปล่า

นั่นเป็นเรื่องดี

ประตูปิดลงไปแล้ว ในห้องไม่มีใครอยู่จริงๆ โซฟาและโต๊ะรับแขกจมอยู่ใต้กองเอกสาร ชั้นหนังสือที่เคยเป็นระเบียบถูกรื้อแล้วกองสุมใหม่จนไม่เหลือเค้าเดิม มอนิเตอร์ขนาดใหญ่บนผนังเต็มไปด้วยข้อมูลและรูปภาพของคนๆหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้า

บนสุดของจอ เขียนไว้ว่า Sniper

ความรู้สึกกรุ่นโกรธปะทุขึ้นมาภายในจิตใจ

ฮาวนด์สาวเท้าเข้าไปในส่วนของห้องนอนอย่างรวดเร็ว สภาพห้องอย่างนี้ หน้าจอแบบนั้น ทั้งหมดมันบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าของห้องเพิ่งจะใช้มันและจากไปได้ไม่นาน!

ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ภายในมืดสนิท แต่แสงจากข้างนอกก็เพียงพอที่จะมองเห็นได้ว่าเงารางๆที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นใคร

พื้นพรมหนานุ่มอำพรางเสียงฝีเท้าของเขาได้เป็นอย่างดี มือข้างหนึ่งเอื้อมไปเท้าหัวเตียง อีกข้างเอื้อมไปที่หัวไหล่ หมายจะกระชากให้ตื่นขึ้นมาอธิบายทุกสิ่งตามความต้องการของเขา

แต่พอได้เพ่งมองทุกรายละเอียด เขาก็ต้องชะงัก

ใบหน้าเย่อหยิ่งอวดดีในตอนนี้ดูอิดโรย ใต้ขอบตาบวมคล้ำกว่าปกติ ผิวที่ปกติซีดขาวอยู่แล้วดูจะแย่ลงไปอีก ผมสีดำยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เมื่อมองไล่ไปตามตัวก็พบว่าหมอนี่ไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนอย่างที่ควรจะเป็น

ถ้าตามที่ได้ยินมา เห็นว่าถูกเรียกไปเพนตากอน

เนคไทที่คลายปมหลวมๆยืนยันข้อสงสัยเขาได้เป็นอย่างดี

แต่สภาพห้องเป็นแบบนั้น แสดงว่ากลับมาก็ทำงานต่อ

จะไม่นอน จนกว่าตัวเองจะล้ม

เขาคงไม่กลับมา ถ้าไม่ใช่เพราะข้อความจากรัสตี้

ข้อความที่ว่า ‘กลับมาด่วน องค์กรมีเรื่อง เพนตากอนเรียกตัว ดอนกำลังแย่’

เขาคงไม่กลับมา ถ้าไม่ใช่เพราะประโยคสุดท้าย

จะมาดู ดูให้แน่ใจ ว่าหมอนั่นกำลังแย่

แล้วเขาจะบีบซ้ำ...ให้ตายคามือ

ฮาวนด์เดินกลับไปข้างนอก ลากเก้าอี้มาวางข้างเตียง ทิ้งตัวนั่งลงไป แล้วจับจ้องคนที่นอนอยู่อย่างเงียบๆ

เห็นแก่เรื่องที่ถูกเรียกตัวไปถึงเพนตากอน

ตอนนี้เขาจะยังไม่เอาความ

จะให้เวลาถึงสิบเอ็ดโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ จะรออยู่ตรงนี้จนกว่าจะตื่น

ถ้าไม่ตื่น เขาก็จะปลุก

ถึงตอนนั้น อย่าคิดว่าจะบ่ายเบี่ยง

เรื่องที่เอาใครก็ไม่รู้มาเข้าองค์กรโดยไม่บอก

เรื่องที่อดหลับอดนอนเกือบทั้งอาทิตย์

เรื่องที่เพนตากอนเรียกไปหา

และแผนการที่อยู่ในหัว

ถ้าไม่ตอบ ก็จะทำทุกวิถีทางจนกว่าจะตอบ

อย่าคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆเลย ดอน แอดเดอร์

เพราะเขาคนนี้ไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่

ไม่มีวัน