คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
16 กันยายน 2012 : 17.46 น.
นิวยอร์ก : แมนฮัตตัน
วันนั้น...เป็นวันที่ฝนตก
ท้องฟ้ายามเย็นของมหานครนิวยอร์กถูกปกคลุมด้วยพายุดำทะมึน ผู้คนบนถนนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลมดูจะแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนักฝนก็ค่อยๆเทลงมา จากละอองกลายเป็นหยดน้ำ จากหยดน้ำปริมาณน้อยกลับเพิ่มปริมาตรมหาศาลเป็นฝนห่าใหญ่เทลงมาจนเปียกปอนไปทั้งเมือง
ในตรอกคับแคบของย่านที่ไม่น่าเข้าใกล้ที่สุดส่งกลิ่นเหม็นเน่าจากกองขยะข้างหลัง ซากแมวตายเสียบคาลูกกรงเหล็กที่ถูกโยนทิ้งไว้แบบส่งๆมีแมลงวันตอมหึ่ง ของเหลวน่าขยะแขยงผสมกับน้ำฝนไหลเจิ่งนองเป็นทางมาสัมผัสเข้าที่ปลายนิ้ว
แค่จะขยับหนีมัน ตอนนี้เขายังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
ปลายนิ้วชาวาบก่อนจะเกร็งกระตุกทุกครั้งที่ฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบ เลือดสีคล้ำเข้มที่แห้งติดเสื้อผ้ากลับชุ่มโชกอีกครั้งแล้วไหลทะลักผสมปนเปกับเลือดที่ยังออกจากปากแผลอย่างต่อเนื่อง
ฝนตกลงมาจนเจ็บไปหมด ผ่านไปสักพักก็เริ่มชา ประสาทสัมผัสเริ่มตายด้าน ภาพเบื้องหน้าในระยะหนึ่งเมตรเบลอมัวจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้า สุดท้ายก็ต้องหลับตาลง เพราะต่อให้ปิดตาหรือลืมตาก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ดี
ตึก
มันเป็นเสียงฝีเท้า...กลางสายฝน?
ตึก
ระยะห่างมากพอสมควร ถึงฝนจะตกขนาดนี้แต่ก็ไม่ได้รีบเดินอะไร
...แปลก...
กึก
ฝีเท้าหยุดลงที่หน้าตรอก
คงเห็นเข้าแล้ว ทีนี้...จะทำอะไรอีกนะ?
เสียงฝีเท้าเงียบหายไป ทำไมถึงไม่ได้ยิน? เมื่อกี้ยัง--
พลั่ก!!
ความเจ็บปวดแล่นปลาบจากชายโครงพุ่งเข้าสู่สมอง แรงอัดทำให้ถึงกับไออกมาเป็นเลือด จุกจนทำอะไรไม่ถูก จะสวนกลับไปก็ไม่ได้ เหลือเพียงแค่ตวัดสายตาพร่าเลือนพยายามหรี่มองฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
“เฮ้”
มองเห็นร่างนั้นเป็นภาพเงาถือร่มคันใหญ่อยู่ในมือ จากเสียงและแรงเตะเมื่อครู่พอจะรู้ว่าเป็นผู้ชาย ความเจ็บเมื่อครู่เรียกสติกลับคืนมาได้พอควร
“ยังไม่ตายอีกเรอะ?”
รองเท้าหนังขัดจนมันปลาบยกขึ้นเขี่ยชายโครงที่เพิ่งเตะก่อนจะเหยียบลงไปบนไหล่ขวาเต็มแรงจนเลือดทะลักออกจากบาดแผล รสขมปร่าแล่นขึ้นมาตามลำคอแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือดคละเคล้ากับน้ำย่อยขุ่นคลั่ก
คนตรงหน้าชักเท้าออกแล้วครางในลำคออย่างขยะแขยง
“สกปรกจริง”
อีกฝ่ายถอยห่างไปเล็กน้อยแล้วย่อตัวลงประจันหน้า
“นี่”
เสียงเรียกทำให้เขาต้องหันไปมองอย่างเสียไม่ได้
“มองตาฉัน”
ร่มคันใหญ่สีดำถูกเอียงไปข้างหลัง ปล่อยให้ฝนตกลงมาใส่ตัว
“แกน่ะ มีประโยชน์ไหม?”
ดวงตาของหมอนั่นเป็นสีดำสนิท
“มีประโยชน์ไหม? ทำประโยชน์ให้ฉันได้หรือเปล่า?”
เป็นสีดำ...ที่ดำมืดยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล
“ถ้าไม่ไร้ค่าเกินไป ฉันจะเก็บไว้ให้ ชีวิตเน่าๆของแกน่ะ”
รอยยิ้มเย็นยะเยือกทาบผ่านใบหน้าแต่ไปไม่ถึงแววตา
“ว่ายังไงล่ะ?”
ดวงตาคู่นี้ ดูจะล้ำลึกขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าหมาข้างถนน”
ไฟล์เข้ารหัส : ออสเปรย์
บันทึกฐานข้อมูล 28 เมษายน 2013
ความคิดเห็น