คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความโชคร้ายในกองผัก
บทที่ 5
“ไปก่อนนะแพน”
“บาย”
“บาย”
เฮ้อ
“ชื่อแพนเหรอ”
เสียงใครฟังดูแล้วคุ้นๆแหะ
“ที่แท้ก็นึกว่าใครนายนั่นเอง”
“ว่าไง เธอชื่อแพนใช่ไหม”
“ไม่ใช่”
“จะไม่ใช่ได้ยังไงก็ฉันได้ยินเพื่อนเธอเรียกอยู่เมื่อกี้เนี่ย”
“อันที่จริงมันก็ใช่แต่ก็ยังไม่ถูก”
“แล้วตกลงเธอชื่ออะไรกันแน่”
“แล้วเรื่องอะไรฉันต้องบอกนายล่ะ นายมาใช่ญาติพี่น้องฉันสักหน่อย”
“นี่เธอ”
“ทำไม”
“จะไม่ใช่เรื่องของฉันได้ไงก็เธอเป็นแฟนฉัน”
“นี่ ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบพูดจาให้มันดีๆนะ”
“ก็เธอไง”
“ฉันเนี่ยนะ ฉันเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไร”
“ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แต่รู้ว่าเธอเป็นแฟนฉัน”
“นายนี่มันบ้าจริงๆเลยฉันไม่พูดกับนายแล้ว”
“นี่ยังคุยกันไม่จบห้ามเธอเดินหนีฉัน ได้ยินไหม”
“เชื่อก็โง่แล้ว แบร่!!”
ว่าแล้วฉันก็หันหลังเตรียมที่จะวิ่งหนี
“นี่ ระวัง”
โครม!!
โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ยโลกเป็นสีเขียวแต่เอ๋แล้วอยู่ดีฉันมานอนท่ามกลางผักเน่าๆได้ไง
“โอ๊ย”
“55555...ดูเธอสิ...”
“นี่หยุดหัวเราะฉันได้แล้ว”
“เธอ...555...นี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ”
“ก็ใครจะไปรู้ว่ามันมีกองผักเน่าๆตั้งอยู่ข้างหลังฉันล่ะ”
“55555555”
“หยุดหัวเราะได้แล้ว”
“จ้างให้ก็ไม่หยุด555555555555”
ว่าแต่เวลาเขายิ้มก็ดูน่ารักเหมือนกันแหะ
“ก็ได้อยากหัวเราะก็หัวเราะไป นี่ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยเหรอไง”
“ก็ได้ส่งมือมาสิ”
“ขอบใจ”
หนอย หัวเราะฉันมากใช่ไหม น่ารักแค่ไหนก็เถอะถ้าหัวเราะฉันล่ะหน้าดู
“นี่แนะ”
“โอ๊ย”
“5555555555555สมน้ำหน้า แบร่”
“นี่เธอแกล้งฉันเหรอ”
“ใครว่า นายล้มเองต่างหาก”
“เล่น...อย่าง...นี้...ใช่...ไหม...”
“นายจะทำอะไร”ขอร้องอ่าทำเสียงที่มันฟังแล้วขนลุกได้ไหม
“นี่แนะ”
นายนั่นปาผักเน่าๆมาใส่ฉัน
“อ๊าย หยุดนะไอ้บ้า”
“นี่แนะว่าฉันบ้าเหรอ”
และฉันกับนายนั่นก็เล่นปาผักใส่กัน เหมือนเด็กๆ
“นี่ พอเถอะ”
“นี่แนะ ช่วยไม่ได้นายอยากปาใส่ฉันก่อนทำไมล่ะ”
0_0
“นี่มองฉันทำไม”
“เธอนี่แปลกดี”
“ว่าฉันแปลกเหรอ ฉันแปลกตรงไหนไม่ทราบ”
“ไม่รู้สิ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ฉันเคยเจอมา”
“แล้วผู้หญิงที่นายเคยเจอมาเป็นยังไงล่ะ”
“ก็เป็นพวกชอบตามฉันไปวันๆ ชอบกรี้ดเวลาฉันทำอะไรก็แล้วแต่ ตามใจฉันทุกอย่างไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรก็ทำ แต่เธอไม่เหมือนกัน ฉันชักจะชอบเธอแล้วสิ”
“พูดอะไรบ้าๆ อย่างนายเนี่ยน่ะจะชอบฉันเป็นไปไม่ได้ เจอกันทีไรได้ทะเลาะกันทุกครั้งไป”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ฉันว่านายเพ้อเจ้อและ”
“ไม่นะ”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว”
“ฉันไม่เชื่อ”
“นายไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”
ว่าแล้วฉันก็รีบลุกขึ้นเตรียมจะกลับบ้าน ขืนอยู่ต่อมีหวังได้ทะเลาะกับนายนี่ต่อแหงๆ
“อ้อ ทางที่ดีนายอย่ามายุ่งกับฉันดีกว่า”
“ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้ถึงแม้ว่าเธอจะมีแฟนแล้วก็ตาม”
“นายนี่...”
“กลับบ้านดีๆล่ะแล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่”
“นี่นายแฟ้บ”
“ฮ่ะ ไม่กี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“แฟ้บ เอหรือว่าจะเป็นโอโมดี ไม่เอาดีกว่าเป็นแอคเทคดีกว่า เป็นเปา เปาบุ๋นจิ้นท่าจะดี หรือว่า...”
“นี่หยุดได้แล้ว ฉันไม่ได้ชื่ออะไรที่เธอว่าสักหน่อย ฟังให้ดีๆนะฉันชื่อแฟ้ม แฟ้ม ไม่ใช่แฟ้บ”
“แฟ้มหรอ”
“อืมใช่”
“งั้นหรอ แต่ฉันพอใจจะเรียกนายอย่างงั้นมีปัญหาอะไรไหม”
“เธอนี่จริงเลย”
ว่าแล้วนายนั่นก็เดินหันหลังกลับๆไปเลย
“ให้ตายเถอะวันนี้เป็นวันซวยอะไรของฉันเนี่ย”
ที่บ้าน
“กลับมาแล้วค่ะ”
“ว่าไงจ๊ะเรียนเป็นไงบ้าง แพน!!! ลูกไปทำอะไรมาเนี่ย”
เสียงอันดังคิดว่าน่าจะเกิน 180 เดซิเบลใส่หูฉันแทบแตก โอ๊ยเอาไงดีเนี่ยขืนบอกความจริงตายแหงๆ
“เออ คือว่าหนูสะดุดล้มค่ะแม่ไม่มีอะไรหรอกค่ะ งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะค่ะเหนียวตัวจะแย่แล้วไปแล้วนะค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนซิลูกคนนี้นี่”
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปเลยขืนอยู่ต่อมีหวังยาวแหงๆ
“เฮ้อ”
30 นาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก
ฉันค่อยๆเปิดไดอารี่และจดบันทึกเหมือนทุกวัน
17 พฤษภาคม 2549
เฮ้อ สงสัยว่าวันนี้จะเป็นวันที่เจอแต่เรื่องแย่ๆแน่ๆเลย วันนี้ฉันเจอนายนั่นด้วย นายนั่นชื่อแฟ้ม แต่ฉันขอเรียกว่านายนั่นดีกว่า วันนี้มีคนมาหาเรื่องฉันเพราะนายนั่นด้วย แถมพอเจอกันก็ดันล้มไปปะทะกับกองผักเน่าๆอีก นายนั่นหัวเราะฉัน ฉันก็เลยแกล้งดึงนายนั่นให้ล้มลงมาและฉันก็ปาผักเน่าๆใส่ ปาใส่กันไปปาใส่กันมาอยู่นาน นายนั่นจึงพูดเรื่องที่ฉันต้องไปเป็นแฟนเขา ฉันจึงบอกไปว่า ฉันมีแฟนแล้วแต่นายนั่นก็ไม่ยอมเชื่อ แถมยังบอกว่าไม่ว่าจะยังไงฉันก็ต้องเป็นแฟนเขา เฮ้อ ฉันละไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันควรทำยังไงดี
ฉันปิดสมุดบันทึกพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงดาวคืนนี้เต็มท้องฟ้า ควรจะทำไงดีช่วยบอกหน่อยได้ไหมค่ะ
ความคิดเห็น