คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หมดความอดทนแล้วนะ
บทที่ 3
จบสิ้นกันทีวันเรียนวันแรกทำไมมีแต่เรื่องยุ่งๆนะ สงสัยเทอมฉันอยู่ไม่เป็นสุขแน่เลย
"เฮ้อ เมื่อยชะมัดยากเลย"
"ใช่เธอคนเดียวซะเมื่อไร"
"เอาน่าสรุปคือเราเหนื่อยด้วยกันทั้งหมด"
"วันนี้จะไปไหนกันดี ถือซะว่าเป็นการผ่อนคลาย"สตางค์ถามความคิดเห็น
"ฉันว่าไปกินไอติมข้างโรงเรียนกันดีกว่านะ"
"อืมฉันเห็นด้วยไม่ได้กินตั้งนานแล้ว"นิคกี้บอก
"งั้นจะรอช้าอยู่ใยเล่า ไปกันเลย"สิ้นเสียงยัยออมพวกเราก็แข่งกันวิ่งไปที่ร้านไอติม
"พวกเธอแพ้ฉันแน่"
"แพนระวัง"
"หา"
โครม!
"โอ๊ย ! เจ็บจังเลย"
"ยัยบ้าเธอวิ่งชนฉันอีกแล้วนะ"
"หา...นาย...เอ่อ...ขอโทษนะ"
"เธอนี้ซุ่มซ่ามจริงๆเลย วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันนะ"
"ฉันว่าไอ้คำพูดที่นายพูดมันน่าจะเป็นของเพื่อนฉันมากกว่านะ"สตางค์ว่าขึ้นมา อันที่จริงประโยคนี้ฉันควรจะพูดมากกว่าไม่ใช่เหรอยะ
"ไม่เอาน่าสตางค์เราผิดนะ"
"แต่ว่า..."
"ใช่พวกเธอเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่ฉัน"
"หนอยไอ้ผู้ชายปากเสีย"
"นี่เธอ"
"ทำไม"
"ไม่เอาน่าสตางค์"
"โทษฐานที่เธอวิ่งมาชนฉันครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจะต้องมาเป็น...แฟนฉัน"
"หา 0_0 ว่าอะไรนะ"ฉัน สตางค์ นิคกี้แล้วก็ออมตะโกนออกมาพร้อมกัน
"ไม่ต้องทำท่าดีใจอย่างนั้นก็ได้"
ทีนี้ถึงเวลานางเอกออกโรงแล้ว
"นายจะบ้าเหรอจะให้ฉันเป็นแฟนนายเนี่นนะไม่มีทาง คนอย่างนายมีดีอะไรฉันถึงต้องยอมเป็นแฟนนาย ถามหน่อยสิ หน้าตาก็...ก็ไม่ได้เรื่อง (น้อย) ปากก็เสียผู้ชายอย่างนายตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอมาก่อนเลยทุเรศสิ้นดี แฮ่ก แฮ่ก"เหนื่อยค่ะ
0_0
"เธอกล้าดียังไงมาว่าฉัน"
"กล้าที่ฉันเป็นฉันไง"
"ดี ฉันก็ชอบที่เธอเป็นเธอเหมือนกัน"
"นาย...นายมันบ้า"
"บ้าแล้วไง"
"ยังไงซะฉันก็ไม่เป็นแฟนนายเด็ดขาด"
"แล้วคอยดูแล้วกัน"
"แล้วฉันจะคอย"
แล้วพวกนั้นก็เดินหันหลังไป
"นี่เธอ"
ผู้ชายคนที่ฉันว่าเงียบแต่หล่อมากๆแต่ก็ยังแพ้นายนั่นอยู่ดีในกลุ่มนั้นหันมาพูดกับฉัน
"เธออย่าไปถือสาแฟ้มมันเลย มันแค่อยากรู้จักกับเธอนะ นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า"
"หา อ๋อฟัง"
"ฉันว่ามันชอบเธอนะ"
แต่ฉันอยากรู้จักนายมากกว่านายนั่น และอยากให้นายชอบฉันมากกว่าอีกนะ แต่เอ๊ะนายนั่นชื่อแฟ้บเหรอ คนอะไรชื่อตลกจัง
"นี่แพนเค้ก"
"แพนเค้ก"
"ยัยแพนเค้ก!!!"
"หาอะไร เธอจะตะโกนทำไมหาสตางค์"
"ก็ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งแล้วเธอไม่ได้ยินนี่"
"อ้าวเหรอ แฮะๆๆขอโทษที"
"เธอคงไม่ได้ชอบหมอนั่นหรอกนะ"
"จะบ้าเหรอ"
"อ่ะก็จะไปรู้เหรอเห็นเธอมองนายคนนั้นสะตาเยิ้มเชียว"
"พูดอะไรบ้าๆฉันแค่เห็นว่าเขาน่ารักดีก็เท่านั้นแหละ"
"แน่ใจนะ"
"อืม เธอก็น่าจะรู้ดีกว่าใครนะสตางค์ ฉันคงจะรักใครไม่ได้แล้วล่ะ"
"ฉันขอโทษนะแพนเค้ก"
"อืมไม่เป็นไรหรอก"
"พวกเธอพูดอะไรกันไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย"นิคกี้แหวใส่
"ว่าแต่พวกเธอไปรู้จักพวกนั้นได้ไงบอกมานะ"ออมถามมั่ง
"ก็พวกเนี่ยแหละทำให้ฉันกับแพนมาโรงเรียนสายแล้วถูกอาจารย์ลงโทษนะ"
"หรอ แหมหล่อๆกันทั้งนั้นเลยนะฉันชอบจัง"นิคกี้ทำท่าเพ้อฝัน
"ถ้าเป็นฉันนะจะรีบตกลงเลยแหละ"
"นิคกี้"
"แหะๆๆแหมก็มันจริงนี่น่าไม่เห็นต้องทำเสียงดังใส่ฉันเลย"
เฮ้อ! เพื่อนฉัน
"แต่ฉันว่าหน้าของนายคนที่ขอเธอเป็นแฟนนะหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ"
"ที่ไหนหรอออม"
"อืมไม่รู้เหมือนกันนึกไม่ออก"
"นี่ชั่งเถอะอย่าไปสนใจเลย"
ฉันตัดบท
"ไปร้านไอติมกันเถอะ"
หลังจากที่กินไอติมกันเสร็จแล้วเราก็ไปเดินเที่ยวที่สยามกันต่อ เราถึงจะแยกย้ายกันกลับบ้านทางใครทางมัน
ที่บ้าน
"กลับมาแล้วค่ะ"
"เป็นไงบ้างเปิดเทอมวันแรก"
"ก็ดีนะค่ะแม่"
หนูยังพูดไม่จบนะค่ะแม่ดีแบบว่าไปหมดเลย เหลือแต่ความซวยเอาไว้ ขืนได้บอกไปมีหวังบ้านแตกแน่ๆเลย
"หนูไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ หนังมาเรียกหนูด้วยนะค่ะ"
เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยได้อาบน้ำแล้วค่อยสบายตัว
"แพนเค้กหนังมาแล้วลูก"
"ค่ะแม่"
ฉันรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปแต่งตัวให้เร็วที่สุด
"แหมไวจริงนะเรื่องแบบนี้ ทีแม่ใช้อะไรนิดอะไรหน่อยนี่อืดเป็นเต่าเลย"
"อ่ะแน่นอน"
แหมใครเขาก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละแม่
"พ่อยังไม่กลับอีกหรอค่ะ"
"แล้วเห็นหรือยัง"
"ยังค่ะ"
"รู้แล้วยังจะมาถามอีก"
อ้าว แม่ฉันนี่เรื่องกวนประสาทนี่ที่หนึ่งเลย (ว่าแม่บาปกรรมนะยะ : จากผู้แต่ง)
"ว้าวมาแล้ว นางเอกเรื่องนี้หนูชอบจังเลยแม่"
"ก็เรื่องของแกเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"
"พ่อกลับมาแล้ว"
"ทำไมกลับช้าจริงคุณ"
"วันนี้มีงานเยอะก็เลยต้องเคลียร์ให้มันเสร็จ"
"เป็นไงแพน วันนี้เรียนดีไหม"
"ก็ดีอ่ะค่ะ"
"งั้นผมไปอาบน้ำนอนก่อนนะ"
"มาค่ะฉันช่วยถือ"
ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อและแม่ พ่อฉันเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งที่ดังมาก ส่วนแม่ฉันเป็นพยาบาลจึงไม่ค่อยจะได้อยู่บ้านนักสักเท่าไรพอๆกับพ่อที่ต้องทำงานกลับบ้านดึกๆทุกวัน ฉันเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวเป็นบางครั้ง โม้ซะนานลืมดูหนังเลยฉันชอบเรื่องนี้จังพระเอกทะเลาะกับนางเอกแต่สุดท้ายก็หลงรักนางเอกในที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะน้ำเน่าก็ตามที ฉันนั่งดูทีวีจนหนังจบแล้วถึงเข้านอน ทุกครั้งก่อนนอนฉันจะต้องเขียนไดอารี่เป็นประจำ
"เฮ้อเขียนอะไรก่อนดีน้า"
16 พฤษภาคม 2549
สวัสดีไดอารี่ วันนี้ฉันเจอเรื่องมากมายเลยแหละ เรื่องแรกเลยนะฉันดันไปโรงเรียนสายพร้อมกับสตางค์แถมยังวิ่งไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาก็ค่อนข้างดีนะแต่เพื่อนเขาน่ารักกว่าแถมด้วยการทะเลาะกับพวกเขาด้วย เรื่องต่อมาฉันโดนอาจารย์ทำโทษให้ทำความสะอาดห้องน้ำด้วย แล้วก็ตามด้วยตอนพักกลางวันก็ดันทะเลาะกับยัยพวกเบอร์รี่อีกก็โดนทำโทษอีก พอเลิกเรียนฉันก็ดันวิ่งไปชนนายหน้าหล่อนั่นอีกแถมนายนั่นยังบังคับให้ฉันเป็นแฟนเขาอีกต่างหาก วันนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆขอให้พรุ่งนี้ฉันขอเจอแต่เรื่องดีๆได้ไหม
เฮ้อ ขอให้พรุ่งนี้เจอเรื่องดีๆด้วยเถิด
"เอ อยู่ไหนนะ"
"หายไปไวจริง "
"ระวังงงงง"
เอี้ยด!!
โครม!!
"ไม่นะ....."
ฟิ่บ!
ฝันอีกแล้วเรา ทำไมฉันมองอะไรมันพร่ามัวไปหมดอย่างนี้ ฉันร้องไห้อีกแล้วหรือนี่ ฉันค่อยๆลุกไปที่หน้าต่าง มองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนตอนนี้ทุกอย่างหยุดนิ่ง ไฟจากทุกบ้านดับหมด คืนนี้เป็นคืนเดือนมืดจึงคงเหลือแต่แสงจากดวงดาวที่ส่องลงมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแสงที่น้อยนิดแต่มันก็ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสดใสและสวยงาม
"มองดูดวงดาวพวกนั้นสิ มันเหมือนกับดอกไม้ในทุ่งหญ้าว่าไหม"
"ไม่เห็นเหมือนเลย"
"ลองมองดีๆสิ จินตนาการว่าท้องฟ้าเป็นทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ ดวงดาวก็เหมือนกับดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ตามทุ่งหญ้า เวลาที่ลมพัดดอกไม้ก็จะเอนไปตามลมไปมาอยู่ตลอด ก็คล้ายๆกับดวงดาวที่คอยส่องแสงระยิบระยับอยู่ตลอดเวลา"
"ไม่เห็นจะเหมือนเลย"
"เรานี่น้าไม่มีจินตนาการเลย"
"แหม ใช่สิ"
"งอนหรอ"
"เปล่าสักหน่อย"
"จริงอ่ะ"
"จริง"
"โอ่เอ๊แต่ชะแต่"
"555จะทำอะไร"
"หัวเราะแล้วหรอ เรามาแข่งหัวเราะกันเอาไหม"
"ได้"
"เริ่มเลยนะ 1 2"
"555555555555555555555"
"ขี้โกงนี่ยังนับไม่ถึง 3 เลยงั้นก็ได้ 55555555555555555555555555555555555"
"5555555555555555555555"
ยังคงคิดถึงเธอเสมอนะ
ความคิดเห็น