คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความเลวร้ายที่เกิดขิ้น
บทที่ 2
“น.ส. อภัณตรี ปิยะวงศ์ภิญโญ”
“มาค่ะ”
“น.ส. ภวิษย์ตา เลิศวิวัฒนากุล”
“มาค่ะ”
อาจารย์ภัสรามองพวกเราสองคนเหมือนกับว่าเธอไปฟัดกับ...มาหรือไง
“พวกเธอสองคนไปทำอะไรมา”
“เอ่อ...คือว่า...พวกหนู...”
“เอาเถอะไปนั่งที่ได้แล้ว ไป”
“ค่ะ”
ฉันกับสตางค์เลือกที่นั่งที่อยู่ท้ายห้องเลย แถมอยู่ใกล้กับถังขยะอีกต่างหาก แต่อันที่จริงก็ไม่ได้เลือกหลอกเพราะว่ามันเหลืออยู่แค่สองที่เท่านั้น
“วันนี้คงเป็นวันที่โชคดีสุดๆไปเลยได้นั่งใกล้ถังขยะด้วย อะไรจะโชคดีขนาดนี้เนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเอง
“ฉันก็ว่างั้นแหละ” สตางค์เสริมต่อจากฉัน
และเราก็นั่งเรียนวิชาในคาบเช้าต่อไปและ
ออด!!!
โย้! เสียงจากสวรรค์
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์”
หลังจากที่อาจารย์ออกจากห้องไป
“แพนเค้ก ! สตางค์ ! เธอสองคนไปทำอะไรกันมาฮะ สภาพถึงได้บอกบุญไม่รับอย่างนี้”เสียงแหลมๆของนิคกี้ดังขึ้นในทันที อยากจะบอกว่าเสียงของยัยนี้ดังมากๆๆๆถึงขั้นมากที่สุด ถ้าลองให้มันกรี้ด!ดูสิ ขี้หูในรูได้ออกมาเต้นระบำฮาวายกันเป็นแถวเลย
“เบาๆก็ได้ยัยนิคกี้ อยู่ใกล้ๆแค่นี้ตะโกนอยู่ได้”
“ว่าไงล่ะ”เสียงของออมดังขึ้น อันที่จริงฉันเห็นหน้าพวกนี้ตั้งแต่ตอนเข้าห้องมาแล้วแหละ ทำหน้าตาพร้อมกับเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าว่าฉันกับสตางค์ไปทำอะไรกันมา และถ้าไม่เป็นเพราะมีครูสอนอยู่ละก็ มันก็คงจะพุ่งมาหาฉันกับสตางค์ตั้งแต่แรกแล้ว
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
“แล้วแกล่ะ”
“ฉันก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน ขอบใจนะที่เป็นห่วง”ฉันบอกกับเพื่อนซี้ทั้งสองคน
“ว้า! แย่จัง”
“อ้าวทำไมล่ะ” 0_0
“ฉันนึกว่าฉันจะได้กินของฟรีซะอีก”
“ของฟรีอะไรนิคกี้”
“ก็ของฟรีที่แจกตอนงานศพของพวกแกสองคนไง 55555....”
“หนอยยัยนิคกี้ปากเสียตอนนี้คนที่น่าจะตายน่าจะเป็นแกซะมากกว่า ตายซะเถอะ”
“รุม”ฉันกับสตางค์รุมตียัยนิคกี้คนละทีสองที
“โอ๊ย! เจ็บนะ ไอ้เพื่อนบ้า”
“แกว่าฉันบ้าเหรอ อย่าอยู่เลย”
“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆออมช่วยด้วยๆๆๆพวกนี้มันจะฆ่าฉัน”
ยัยออมยืนหัวเราะกับท่าทางของพวกเรา
“นี่ๆๆพอเถอะ เล่นกันเป็นเด็กไปได้”
“ก็ฉันยังเป็นเด็กอยู่นี่ใครจะไปแก่เหมือนเธอล่ะจ้ะคุณยายยย...”ฉัน สตางค์แล้วก็ยัยนิคกี้ประสานเสียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายอีกแล้ว
“หนอยว่าฉันแก่เหรอตายซะเถอะ”
แล้วออมก็เข้ามาร่วมวงในการรำวงเอ๊ย!ตะลุมบอนครั้งนี้
“เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้าเลย”ฉันบ่นหลังจากที่พวกเราวิ่งไล่กันไปวิ่งไล่กันมา จากสภาพที่ยับเยินอยู่แล้วก็ทำให้ทั้งยิ่งยับยิ่งเยิน
“แล้วทำไมสภาพพวกแกถึงได้เป็นอย่างนี้ล่ะ”เสียงของออมถามขึ้นมาหลังจากที่นั่งพักกัน
“อย่าไปพูดถึงมันเลย พูดแล้วก็อารมณ์เสีย”
“แต่ฉันอยากรู้นี่” เสียงของยัยนิคกี้ดังขึ้นมาพร้อมกับหน้าตาที่เป็นแบบว่าอยากรู้อย่างหนัก
“เอาไว้ฉันเล่าให้ฟังวันหลังละกัน วันนี้เหนื่อยแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”
“วันนี้กินอะไรกันดี” เสียงของนิคกี้ถามขึ้น
“อืม ฉันเอาราดหน้าแล้วกัน”ฉันบอก
“ฉันเอาด้วย”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“สรุปว่าวันนี้เราจะกินราดหน้ากัน”นิคกี้ถามและเราก็พร้อมใจกันตอบเหมือนเคยว่า
“ใช่”
“แกรีบไปซื้อมาเร็วๆเถอะฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว” สิ้นเสียงของฉัน ทั้งสามคนก็หัวเราะพร้อมกันหมด
“เออๆๆไปแล้ว”
“เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้แล้วกัน”ออมบอก
“อืมไปเถอะ”
สักพักราดหน้าจานอร่อยก็มาอยู่ตรงหน้า
“ฉันกินแล้วนะ”
หมับ!
“อะไรว่ะคนกำลังจะกินอย่ามายุ่ง”
อยู่ดีๆก็มีคนมาจับแขนฉันค่ะ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปและพบกับเจ๊เบอร์รี่เจ้าเก่า จะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนเนี่ย
“มีอะไรอีกล่ะ”
“ฉันมีเรื่องจะต้องคุยกับเธอ”
“มีอะไรคุยกันตรงนี้ก็ได้”
“ไม่ได้เธอต้องไปกับฉัน” ว่าแล้วยัยนี้ก็ฉุดกระชากลากถูฉันไป
“นี่ปล่อยฉันเจ็บนะ”
“เจ็บหรอ เธอมีความรู้สึกด้วยเหรอไงฮะยัยเค้กเน่า”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะยัยสตอ”
“ฉันชื่อเบอร์รี่ไม่ใช่สตอ”
“อ้อเหรอ ก็ฉันพอใจจะเรียกอย่างนี้มีปัญหาอะไรมั้ยยัยสตอ”
“มีแน่นอนปัญหานะ”
อะไรของยัยนี้กันนะฉันว่าฉันจะเลิกทะเลาะกับใครแล้วนะ
แล้วยัยนั้นก็สาดน้ำมาที่หน้าของฉันเข้าอย่างจัง
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ”สตางค์แหวใส่
“ไม่ต้องสตางค์ ฉันเอง”สตางค์ได้ยินแบบนี้แล้วก็ถอยไป ยัยนี้รู้ดีว่าเวลาฉันโมโหใครก็เอาไม่อยู่ หนอยกล้าดียังไงมาสาดน้ำใส่ฉันยัยสตอเน่า ตายซะเถอะ
“ฉันรู้ว่าเธอหิว งั้นเอาไอ้นี่ไปกินแล้วกัน”ฉันปาราดหน้าที่อยู่บนโต๊ะไปใส้หร้ายัยนั้นเต็มๆ
“กรี้ด !!!!! แก แกๆๆ”
“ทำไม อ่ะหรือว่าเธอยังไม่อิ่ม ได้เลยงั้นก็นี่ฉันแถมให้อีกจาน”ฉันปาราดหน้าใส่ยัยนั่นอีกจาน
“กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!! นังเค้กเน่าแกตาย”
และแล้วสงครามก็เกิดขึ้น ยัยนั่นพุ่งเข้ามาตบฉัน แต่เป็นเพราะความว่องไวของฉันจึงหลบมันได้อย่างเฉียดฉิวและฉันก็เลยเสยหมัดเข้าไปเต็มหน้ายัยนั่นอย่างแรง จนถึงกับลงไปกองกับพื้น
“ว่าไง ลุกขึ้นมาสิ”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”เสียงของอาจารย์มยุรีดังมาจากข้างหลัง
“พวก-เธอ-ทำ-อะ-ไร-กัน”
เงียบ
“ฉันถามว่าพวกเธอทำอะไรกันไม่ได้ยินหรือยังไงห๊า...”
“เอ่อ...คือว่า...”
“ตอบมาสิ ภวิษย์ตา”
“คือว่า......”
“พวกเธอตามฉันมาที่ห้องเดี๋ยวนี้นะ”
“เป็นเพราะเธอยัยสตอเน่า”
“เธอนั้นแหละยัยเค้กเน่า”
“หนอย จะเอาอีกใช่ไหม”
“ภวิษย์ตา เธอจะทำอะไร”
“เปล่าค่ะอาจารย์”
ห้องฝ่ายปกครอง
“บอกมาสิว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน”เสียงโหดๆของอาจารย์มยุรีดังขึ้นมาในทันทีหลังที่เข้ามาในห้อง
“ภวิษย์ตาค่ะ/กฤตยาค่ะ”ฉันกับยัยสตอเน่าหันหน้ามาปะทะกันในทันที แปล็บๆๆๆเสียงตาประสานตาที่ช็อตกันค่ะ
“ตกลงว่าใครกันแน่”
“ภวิษย์ตาค่ะ/กฤตยาค่ะ”
“ในเมื่อเธอต่างคนต่างโทษกัน ฉันก็จะลงโทษเธอทั้งสองคนรวมทั้งพวกเธอด้วยที่ไม่ยอมห้ามเพื่อนแต่ปล่อยให้ทะเลาะกัน ฉันจะพวกเธอไปขัดห้องน้ำ 1 อาทิตย์.........”
และอาจารย์มยุรีก็เทศนาให้พวกเราทุกคนฟังจนขี้หูออกมาเต้นระบำกันอีกรอบ
“เฮ้อ ! ให้ตายเถอะวันนี้มันวันซวยอะไรกันนะเจอแต่เรื่องแย่ๆตั้งแต่เช้า”
“อย่าว่าแต่เธอเลยแพนเค้กฉันก็เหมือนกัน”
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้พวกเราต้องเดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรหรอกเราเพื่อนกันนี่น่า เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะให้ใครมาช่วยละจริงไหม”
“ขอบใจนะ”
หลังเลิกเรียนพวกฉันแล้วก็พวกยัยสตอไปช่วยกันขัดห้องน้ำจนเสร็จ โดยที่ขอสงบศึกชั่วคราวไปก่อนวันหลังค่อยมีเรื่องกันใหม่
ความคิดเห็น