คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกแห่งการเปิดเทอม
บทที่ 1
ขณะนี้เวลา 7.00 นาฬิกา ตื่นได้แล้ว
ครอก...ฟี้...ครอก...ฟี้....ครอก...ครอก......
ขณะนี้เวลา 7.00 นาฬิกา ตื่นได้แล้ว
ครอก...ฟี้...ฟี้...ครอก...ครอก........
ขณะนี้เวลา 7.00 นาฬิกา ตื่นได้แล้ว
ครอก...ครอก....ฟี้...ฟี้...ครอก...ครอก......
“แพนเค้ก.....ตื่นได้แล้วลูก”
........................................
“ตื่นได้แล้วลูก”
.......................................
“ตื่นได้แล้ว!!!”
เพี้ย !
“โอ๊ยยย ! เจ็บนะค้า”
“ตื่นได้แล้ว! สายแล้วนะ”
“อะไรกันค่ะ วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนสักหน่อย ยังปิดเทอมอยู่เลย จะรีบตื่นไปไหนกันค่ะ”
โป๊ก!
“นี้แนะ ใครบอกล่ะ ลูกลืมไปแล้วหรือว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนะ”
“แล้วทำไมล่ะค่ะ หา !!! อะไรนะค่ะวันนี้เปิดเทอม ตายแล้ว นี่กี่โมงแล้วค่ะ”
“7.15 แล้วจ้ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว”
ปัง !
ฉันลุกจากที่นอน และใช้เวลาในการทำธุรกิจส่วนตัวตลอดจนการกินข้าวเช้าไม่นานนักและขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน
“เฮ้อ ! ให้มันได้อย่างนี้สิการจราจรประเทศไทย ทำไมมันถึงได้ติดอย่างนี้นะ หวังว่าคงไปทันโรงเรียนเข้านะ”
7.30น.
“เฮ้อ”
7.35น.
“โอ๊ย ไม่ทันแล้ว ตายแน่เลยเรา”
เอาวะเป็นไงเป็นกัน ฉันวิ่งลงจากรถเมล์อย่างเร็วยิ่งยวด ฉันสาบานได้ว่ามันเป็นการวิ่งที่เร็วที่สุดตั้งแต่ฉันเกิดมาในชีวิตนี้ สงสัยว่าถ้าฉันเกิดไปสมัครวิ่งทีมชาติฉันคงจะชนะแหงๆ
“รอด้วยยยย.....แพนเค้กกกก.....”
ฉันหันไปทางต้นเสียงและหาว่าเป็นใคร และฉันก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตากลมโต ปากสีชพู แก้มแดงระเรื่อตัดกับสีขาวของผิว เปียทั้งสองข้างแขว่งไปมา แถมด้วยความยุ่งเหยิงที่อยู่บนหัว มันดูแบบว่าตลกสุดๆ ที่แท้ก็ยัยสตางค์นั่นเอง แต่อันที่จริงฉันก็มีสภาพไม่ต่างไปจากยัยนี่สักเท่าไรนักหรอก เมื่อฉันก้มดูตัวเอง แต่เหมือนว่าสภาพของฉันจะแย่กว่ายัยสตางค์ซะอีก
อภัณตรี ปิยะวงศ์ภิญโญ หรือเรียกว่า สตางค์ เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆเลย เธอถือได้ว่าสามารถเป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนได้เลยทีเดียวแหละแต่ก็แพ้ฉันอยู่ดี 555...แถมสตางค์ยังเป็นคนที่เรียนเก่งใช้ได้เลยทีเดียว คิดดูแล้วกันว่าเก่งแค่ไหน ตอนเรียนสมัยมัธยมต้นยัยนี้ได้เกรด 4.00ทุกปีเลย กิจกรรมทุกอย่างดีหมด เสียอย่างเดียวก็คือยัยนี่ชอบมาโรงเรียนสายเป็นประจำ
อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวฉันเองไปได้ไงเนี่ย ฉันชื่อ ภวิษย์ตา เลิศวิวัฒนากุล ชื่อเล่นก็คือ แพนเค้ก เป็นไงค่ะชื่อของฉันเพราะมั๊ยค่ะ ความสวยของฉันก็เกินที่จะบรรยายได้ในวันนี้ได้หมด ( แหวะ! จะอ้วกL: จากผู้แต่งค่ะ )
“แฮ่ก แฮ่ก เฮ้อเหนื่อยชะมัดเลย”
“เรารีบไปโรงเรียนกันดีกว่าสตางค์นี่มันก็สายมากแล้วด้วย”
“อืม”
และฉันกับสตางค์ก็ออกวิ่งไปด้วยความเร็วสปีด
“แพนเค้ก แกว่าจะเข้าโรงเรียนทันมั้ยเนี่ย”
ฉันหันไปตอบสตางค์ ซึ่งวิ่งตามมาข้างหลังฉัน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกั....”
“ระวัง”
โครม !
ฉันมีความรู้สึกว่าฉันชนกับอะไรเข้าสักอย่างอย่างจัง และสตางค์ก็เข้ามาชนฉันอีก ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างมาทับฉันอยู่จนฉันจะแบนแต๊ดแต๊อยู่แล้ว และเมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบกับชายหนุ่มรูปงาม หน้าของเขาและฉันอยู่ใกล้กันซะจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
“นี่ ! นายทำอะไรเพื่อนฉันนะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ’’
เสียงของสตางค์ดังขึ้นมา พร้อมทั้งผลักผู้ชายคนนั้นให้ออกไป
“เป็นอะไรมากเปล่าแพนเค้ก”
“ไม่เป็นไร แล้วเธอล่ะ”
“ฉันก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน”
“นี่! เธอสองคนดูสิ ดูผลงานของเธอที่ทำกับฉัน ให้ตายเถอะผู้หญิงอะไรสุ่มส่ามชะมัดเลย”
“นายกล้าดียังไงมาว่าพวกฉันฮ่ะ ก็เห็นอยู่ว่ามีคนวิ่งมาแล้วยังไม่หลบอีก”
“นี่! พูดยังนี้ได้ไงเธอเป็นฝ่ายผิดนะยัยบ้า”
“นี่นายว่าฉันเป็นยัยบ้าเหรอ ไอ้...บ้า บ้าๆๆๆๆๆที่สุดเลย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอใครทุเรศอย่างนี้มาก่อนเลย”
“ไม่เอาน่าสตางค์ เราเป็นฝ่ายผิดนะ ขอโทษด้วยนะค่ะ”
“เธอคิดว่าคำพูดสั้นๆแค่นี้มันจะหายกันหรือยังไง”
“แล้วนายจะเอายังไง”สตางค์แหวใส่
“อืม เอาไว้ฉันคิดได้แล้วฉันจะบอกเธอแล้วกัน ไปพวกเรา”และเขาก็เดินไปกับผู้ชาย อีก4คนที่ยืนอยู่ข้างๆซึ่งล้วนแล้วแต่หน้าตาดีกันทั้งนั้น ผู้ชาย 3 คนหันมาทำหน้าตายียวนกวนประสาทให้ฉันกับสตางค์ แต่ฉันไม่ได้สนใจ แต่ที่น่าสนใจก็คือผู้ชายคนหนึ่งในนั้นที่ดูเงียบๆ แต่หน้าตานี่สิยอดเยี่ยมไปเลย ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะเรียนอยู่โรงเรียนใกล้ๆโรงเรียนเรานี่และเป็นโรงเรียนที่คู่หูกับโรงเรียนของฉันในจังหวัดนี่น่า โรงเรียนเนี่ยเป็นโรงเรียนชายล้วนซึ่งก็เหมือนกับโรงเรียนฉันที่เป็นหญิงล้วนจึงได้คู่กัน
“หน้าตาก็ออกจะดีไม่น่าปากเสียเลย”สตางค์บ่นทันทีหลังจากที่พวกนั้นไปกันหมด
“ไม่เอาน่าเราเป็นฝ่ายผิดนะรีบไปโรงเรียนกันเถอะ”
“ตายแล้วจริงด้วย”
เท่านั้นแหละฉันกับสตางค์ก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูง
ออด!!
และแล้วเราก็ไปถึงโรงเรียนทัน
“เฮ้อ!” ฉันกับสตางค์ถอนหายใจพร้อมกัน
“เยส! นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว เหนื่อยเป็นบ้าเลย”
สถานที่เดิม บรรยากาศเดิม ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมและก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีก
“เป็นอะไรเปล่าแพน นึกถึงเขาอยู่เหรอ”
“อืม”
ฮือๆๆๆ
“ไม่เอาสิอย่าร้องไห้เลยนะ”
“ฉันคิดถึงเขานี่”
“ฉันรู้แต่เธอต้องเข้าใจนะแพน”
“ฉัน....ฉัน...”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะอภัณตรี ภวิษย์ตา”เสียงของอาจาย์มยุรีดังขึ้นฉันรีบเช็ดน้ำตา
“ตายแน่ๆเลยสตางค์”
“ค่ะอาจารย์”ฉันและสตางค์ตอบพร้อมกัน
“พวก-เธอ-มา-สาย-นะ” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวที่ฟังดูจากน้ำเสียงแล้วช่างน่าสยดสยองซะจริงๆ
“แต่ว่าเราสองคนมาทันออดไม่ใช่เหรอค่ะ”ฉันพยายามบอกอาจารย์เสียงอ่อยๆ
“แต่พวกเธอช้าไป 1 วินาที”
“อาจารย์ขาแค่ 1 วนาทีเองนะค่ะ”
“1 วินาทีก็มีความหมาย วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมฉันจะไม่หักคะแนนความดีของพวกเธอ” เฮ้อ!
“แต่…”
นั่นไงว่าแล้วเชียวมันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆเลย
“แต่พวกเธอต้องไปขัดห้องน้ำอาทิตย์หนึ่ง”
“หา! อาทิตย์หนึ่ง”
“ใช่”
“ขอเหลือแค่ 1 วันไม่ได้เหรอค่ะ”
ฉันพยายามต่อรองกับอาจารย์ แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือ
“เพิ่มเป็น 2 อาทิตย์จะเอาไหม”
“ไม่เอาค่ะอาจารย์” ฉันกับสตางค์ตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้ตอนเย็นฉันจะเดินไปดู เอาละตอนนี้พวกเธอ ไปเข้าเรียนได้ อ้อ! ถ้าพรุ่งนี้เธอสองคนยังคงมาช้าอีกละก็คงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ค่ะ”
“เฮ้อ ให้ตายเถอะขัดห้องน้ำตั้งอาทิตย์หนึ่ง มีหวังฉันเป็นลมตายก่อนแน่เลย”
“ฉันก็เหมือนกัน”
เราสองคนเป็นอันรู้ดีว่าห้องน้ำของโรงเรียนนั้นเป็นยังไง ร้อยวันพันชาติไม่ค่อยได้ทำความสะอาดสักเท่าไร ยกเว้นก็ต่อเมื่อมีคนโดนลงโทษมันถึงจะสะอาดขึ้นมานิดหนึ่ง ขอย้ำว่านิดหนึ่งจริงๆ
“เพราะนายคนนั้นคนเดียวเราถึงต้องมาโดนทำโทษแบบนี้”
“จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ”
“ไม่รู้ล่ะถ้าเจอกันอีกเมื่อไรนะฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย”
ความคิดเห็น