โรงเรียนเวทย์มนต์ Alistar[ปิดรับแล้วนะสมัครตัวละคร]

ลำดับตอนที่ #2 : ALS-1 บทนำที่ไม่มีบทนำ

             


              ณ เมืองแมนเชสเตอร์ - ประเทศ England

          "เราพบเป้าหมายแล้ว อเล็กซานเดอร์ เจเนลลิส"ชายหนุ่มร่างหายกำยำพูดขึ้นซึ่งมากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มอีกคนหันกล้องส่องทางไกลมองไปหา
         "ระยะ 750m. " ชายหนุ่มถือกล้องส่องทางไกลพูดขึ้น
         "พร้อมแล้ว จะยิงใน 1 2 3 ..." เมื่อสิ้นเสียงนับ

ปัง!!~ ปั้ง !!~ 

   เสียงปืนดังขึ้นหลังชายหนุ่มทั้งสอง พร้อมกับรูที่ประหลาดอยู่บนหัวของเขาทั้งสองและในที่สุดร่างกายของทั้งสองก็ ทรุดตัวลงไปในที่สุด

         " เอสสตาร์ซี่ !!~ บังเอิญจังเจอแล้วละน่ะ "เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นมาพร้อมกับเดินมามองสภาพสอง ศพที่เขาพึ่งจัดการไปอย่างไม่สนใจนัก 

All I've ever wanted was destiny to be fulfilled  It is in my hands,  I must not fail  I must not fail! ?!!~
      เสียงเพลงเรียกเขาดังขึ้น

         "ฮัลโหลคร๊าบบ พ่อ" ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความน่าสนใจยิ่งนัก

          "แกพอใจละใช่มะทีนี้แกก็ไปเก็บเสื้อผ้าไปเรียนหนังสือที่ไทยได้เลย"ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นแต่ด้วยความสงสัยของลูกชายตนเองจึงถามพ่อของตนว่า "พ่อโรงเรียนที่จะให้ไปเรียนน่ะโรงเรียนอะไรหรอ" ผู้เป็นพ่อก็ตอบแบบตรงๆ
          "โรงเรียนเวทย์มนต์ ออลิสตาร์"เด็กหนุ่มซึ่งได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มที่มุมปากพร้อมกับพูดกับตัวเองอย่างแผ่วเบา
          'น่าสนใจจัง' ผู้เป็นพ่อซึ่งหูดีเป็นกรดก็ได้ยินขึ้น"หวังว่าแกจะไม่ทำอะไรไม่ดีนะ เพราะว่าเพื่อนของชั้นนะเป็น ผอ.โรงเรียนนะ" เด็กหนุ่มตอบรับด้วยความใสสื่อ "คร๊าบบบบบบบบ!!~" พร้อมกับตัดสายทิ้ง
          "ก็น่าสนใจอะนะว่ามั้ย เรย์ "เด็กหนุ่มพูดกับ AIของตน
          "ค่ะมาสเตอร์"เสียงของเรย์ดังขึ้นข้างเข็มขัดของเด็กหนุ่ม

ทาเคะจังกับช่วงอธิบายขั้นกลางตอน
AI นั้นในยุคนี้ถืออว่าเป็นวัตถุทั่วไปสำหรับการดำรงชีวิตเพราะนี่คือปี 2054 ซึ่งมนุษย์ล้ำหน้ามากกว่าคำว่ามหศจรรย์แล้ว



           ผ่านมา 3 วัน
                            
                   ณ สนามบินสุวรรณภูมิ อินเตอร์เนชั่นแอร์

ฟ้าววววววว!!~ 
                 
           เสียงเครื่องบินลงจอดกลางลานจอดเครื่องบินดังขึ้น
         "ขอให้ทุกท่านสนุกกับการมาทัวร์เมืองไทยนะค่ะ!!~"สิ้นเสียงAI ประจำสนามบินเสียงของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นอย่างกระทันหัน
         "ห้องน้ำอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนน คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!~"เด็กหนุ่มตะโกนอย่างสุดเสียงและไม่มีทีท่าว่าจะอายเลยแม้แต่น้อยและนิสัยนี้ก็คือ หน้าด้านนั่นละนะ

         "เน่ๆนายน่ะ ห้องน้ำอ่ะอยู่ตรงนั้นนะ"เด็กสาวผู้มาใหม่เห็นจึงบอกทางไปเมื่อเด็กหนุ่มหันมาก็พบเจอกับเด็กสาวที่หน้าตาเหมือนคนญี่ปุ่น+ไทย หน้ารูปไข่ ดวงตาสีน้ำมรกต ผมสีฟ้าอ่อน ซึ่งทำให้เขาดูดีเป็นพิเศษจึงทำให้เด็กหนุ่มอึ้งไปสักครู่
         "เน่ นายโรคจิต จะจ้องไปถึงไหน"เด็กสาวแขวะเข้าให้อย่างจังจึงทำให้เด็กหนุ่มหลุดวากภวังค์อันแสนสั้นได้สำเร็จ
         "ว่าไงนะเธอว่าชั้นโรคจิตงั้นหรอ = = "เด็กหนุ่มที่หลุดจากภวังค์ได้ก็แกล้งทำเป็นโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความอายยิ่งนัก
         "ใช่นะซิ่จ้องอยู่ได้น่ารำคาน"เด็กสาวพูดขึ้นซึ่งทำให้เด็กหนุ่มยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่
         "อย่างเธอมีอะไรให้มองไม่ทราบครับ !!~ นมก็ไม่มี เตี้ยก็เตี้ย!!~ เฮ้อ ยัย มะเขือยาว!!~" เด็กหนุ่มแขวะคืนอย่างแรงซึ่งนั่นแรงพอที่จะทำให้เด็กสาวปรี๊ดแตก
         "อิ อิ อีตาบ้า ไอคนโรคจิต คนลามก ชั่วช้า สามารและอะไรไม่รู้อีกมากมาย"เด็กหนุ่มนั้นซึ่งเริ่มเบื่อจึงตัดบทด้วยการเดินไปเข้าห้องน้ำทันทีไม่สนใจเด็กสาวที่กำลังโมโหจนปรี๊ดแตกอยู่


         ผ่านมา 2ชั่วโมงเต็มๆ

         "ผอ. ค่ะไหนละค่ะคนที่ จะมารับค่ะ ดิชั้นรอนานแล้วนะ"เด็กสาวพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์และผู้ที่เด็กสาวเรียกว่าผอ.ก็เอ่ยขึ้น "โปรด สักครู่นะครับ เมย์ริน"ซึ่งนั่นทำให้เด็กสาว ยอมทำตาม และก็ตกอยู่ในความเงียบ......
         "โอ้นั่นไงมาแล้วๆ" ผอ.พูดขึ้นอย่างดีใจเป็นพิเศษ เด็กสาวนั้นให้ไปมองด้วยความหวังว่าคงจะไม่จริงใช่มั้ยและเมื่อความจริงบังเกิด  
         "สวัสดีครับ ผอ.เนย์มาร์ก"เด็กหนุ่มทักทายด้วยท่าทีที่สุภาพ ผอ.ก็โค้งรับพอเป็นพิธีแต่สายตาของเด็กหนุ่มนั้นไวพอที่จะหันไปมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ผอ.
         "อ่าวว่าไง แม่สาว มะเขือพวง!~ " เด็กหนุ่มทักทายขึ้นทันใด เด็กสาวที่โดนทักนั้นถึงกับปรี๊ดแตกเป็นรอบที่สองของวัน
         "ใครมะเขือพวงไม่ทราบ ย่ะ!!~ "เด็กสาวที่ถูกทักเอ่ยปากแบบไม่เต็มใจนัก
         "อ่าวรู้จักกันด้วยหรอครับเนี่ย" ผอ.เนย์มาร์กเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ และปฏิกิริยาที่ได้รับจากทั้งสองนั้นเกินความคาดหมายจิงๆ 
         "รู้จักครับ/ไม่รู้จักค่ะ!"เด็กหนุ่มและเด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกัน ซึ่งนั่นทำให้ ผอ.เนย์มาร์กนั้นถึงกับ ติดสตั้น 10วินาทีทันที
         "อ่อครับๆ งั้นไปที่โรงเรียนกันเลยนะครับนี่ก็ จะเริ่มมืดแล้ว " ผอ.พูดตัดบทพร้อมเดินนำหน้าไปด้วยสีหน้ายิ้มๆนิดหน่อย แต่ข้างหลัง ผอ.นั้นคือรังสี อัมหิตที่เด็กสาวปล่อยใส่เด็กหนุ่มซึ่งเด็กหนุ่มไม่มีท่าทีสนใจเลยสักนิดเดียว

          ณ โรงเรียนออลิสตาร์

         "ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนออลิสตาร์ครับ"ผอ.เนย์มาร์ก พูดขึ้น เด็กหนุ่มซึ่งได้เห็นโรงเรียนนั้นถึงกับ อ้าปากค้างในทันทีเพราะเนื้อที่ของโรงเรียนนี้ มีถึง 790ไร่ และมีตึกอยู่ประมาณ 30ตึกเป็นอย่างต่ำ และโรงฝึก สนามประลอง โรงยิม โรงอาหาร หอพักนักเรียนต่างๆนานา 

         รถจอดนิ่งที่อาคารสุดหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากตัวอาคารโรงเรียนที่ต่อกันทั้ง30ตึก
         "นี่คือหอพักของคุณนะครับ แล้ว ฝั่งนู้น เป็นหอพักหญิง"ผอ.พูดปรายชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามนู้น!!~ ประมาน2กิโลซึ่งมีตึกสีขาวสวยงามก่อสร้างอยู่
         "ห้องพักคุณอยู่ชั้น 12 ห้อง 1205นะครับ และเรื่องเครื่องแต่งกายนั้นผมจัดการให้ไว้ในตู้เสื้อผ้าแล้วนะครับส่วนเรื่องอาหารนั้นโทรสั่งที่โทรศัพท์หัวเตียงได้เลยนะครับ โทรศัพท์นั้นจะโทรได้ทุกที่ในโรงเรียนนี้ยกเว้นหอพักหญิงนะครับ งั้นวันนี้ผมขอตัวส่งแค่นี้นะครับ"ผอ.พูดจบก็ขับรถจากไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืน งง ตึ๊บเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว


ติ๊ง!!~ เสียงลิฟต์ ดังขึ้น 
         "ถึงชั้น 12แล้วค่ะ"เสียงระบบพูดขึ้น 
        เด็กหนุ่มจึงเดินออกจากลิฟต์แล้วเดินตรงไปที่ห้องตนเองทันที และเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นละ เด็กหนุ่มอุทานขึ้นทันที 
         " เข็มขัดสั้น!!~ " ด้วยความตกใจที่ว่าห้องนั้นใหญ่มากพอจะอยู่ได้ประมาณ 5-6 คน
         " อะไรกันเสียงดังจัง!!~คนจะนอนน่ะเงียบๆน่อยถ้าเป็นเด็กใหม่ละก็ ชั้นให้เตียงริมหน้าตาแล้วกันเอาไปเลย"เด็กหนุ่มที่นอนคลุมโปงอยู่พูดขึ้น อย่างไม่สนใจเตรียมจะหลับต่อแต่คำที่ติดหูเขาตั้งแต่เมื่อกี้เมื่ออดสงสัยไม่ได้จึงต้องถาม 
         "นี่นาย น่ะ เข็มขัดสั้น แปลว่าอะไรหรอ " เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงตอบด้วยน้ำเสียงดีใจที่มีคนถามเขาแบบนี้เหมือนกับเพื่อนที่ Eng 
         "แปลว่า คาดไม่ถึงน่ะครับ >,<" เด็กหนุ่มที่นอนคลุมโปงนั้น = = .......เงียบสนิท ด้วยความแปกของมุขจึงเป็นการจบการสทนาในทันที 
       เด็กหนุ่มจัดแจงข้าวของเสร็จ ก็ประมาน 22:50 จึงควักขนมปังออกมากินแล้ว นอนในทันที

         เช้าวันต่อมา

         "อืมม!!~ เช้าแล้วหรอครับ"เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
         "เช้าแล้วไปแต่งตัวได้แล้ว อีก 50นาทีจะโรงเรียนจะเข้าแล้ว"
       ฟึ๊บ!!~ ผ้าหุ่มถูกโยนขึ้นอย่างแรงเด็กหนุ่มเด้งขึ้นมาเหมือนมีสปริงค์แล้วหันไปมองรอบๆด้วยความสงสัยและแล้วความเงียบก็โดนทำลาย 
         "นายชื่ออะไรล่ะไปแต่งตัวไป"เด็กหนุ่มพูดขึ้น เด็กหนุ่มอีกคนจึงหันไปมองและแล้วก็เกิดความ วายในพริบตาแม่เจ้าผู้ชายสวยแบบนี้มีในโลกด้วยรึไงนะม่ายจริงงงงง!~ 
         " อเล็กซานเดอร์ ไนท์วิงค์ ครับ! ยินดีที่ได้รู้จัก เรียกว่าวิงค์แล้วกันนะครับ"เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างประหม่าตนเองเล็กน้อย
         "หรอ!~ ชั้น บริงค์ โนเบลเดอร์ ปี1 (ม.4นั่นละ) เรียกว่าบริงค์แล้วกัน" เด็กหนุ่มพูดขึ้น ไม่นานนักวิงค์ก็แต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกัน ระหว่างทางก็เกิดการสนทนามากมายยยย
         "แล้วนานย้ายมากลางเทอมเนี่ย คงมีปัญหาอะไรซิ่นะ"บริงค์เปิดฉากถามก่อน วิงค์ก็ตอบกลับไปแบบไม่ลังเล
         "ประมาณนั้น (นี่มันไม่ได้ลังเลสักนิดนะ) 5555"  บริงค์ซึ่งเป็นคนนำทางจึงต้องถามทุกอย่างเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องนอนด้วยกัน"แล้วนายเรียน ห้องไหนละวิงค์"
         "ห้อง 4-S น่ะ"เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับหยิบซองช็อกโกแลตยื่นให้บริงค์หนุ่งอันตัวเองหนึ่งอัน
         "งั้นก็ห้องเดียวกันนะซิ่"บริงค์พูดขึ้น
         "ก็ประมาณนั้นละนะ"วิงค์ตอบพร้อมกับหยิบช็อกโกแลตเข้าปาก(บางคนสงสัยมันยังไม่ฉีกแล่วมันกินได้ไง มันแกะตอนที่บริงค์กำลังถามนะครับ)
         "อเล็กซานเดอร์คุงงง!!~"ชายหนุ่มหน้าตาดี อายุราวๆ 35 ทักขึ้นจากด้านหลัง
         "อ่าวสวัสดีครับ ผอ.เนย์มาร์ก"วิงค์ เอ่ยทักทายเช่นเดียวกับบริงค์"สวัสดีครับท่าน ผอ."
         "อ่าสวัสดี ทั้งคู่ ว่าแต่วิงค์คุงรู้ยังว่าห้องเธออยู่ตึกไหน" ผอ.เอ่ยถามขึ้น
         "รู้แล้วครับ นี่ไงครับคนนำทาง " วิงค์พูดพร้อมชี้ไปที่บริงค์ 
         "อ้อไงไปพร้อมกันนะวันนี้ชั้นก็ต้องพาเธอไปเปิดตัวสักนิด สร้างเครดิตน่ะ"ผอ.พูดพร้อมขยิบตาให้ ซึ่งนั่นมากพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มทั้งสอง ขนลุกซู่จน อยากจะกลับห้องไปนอนในทันที

      ผลลัพธ์เกิดจากการกระทำและถ้าผลลัพธ์ที่เกิดจากการไม่กระทำก็เหมือนไม่ใช่ผลลัพธ์ที่แท้จริง!~