ตกหลุมรักร้ายกับนายมาเฟีย

นิยายเรื่องเเรก ของไรเตอร์ อาจไม่สนุกสักเท่าไร ยังไงก็เเนะนำกันบ้างน้าค้าบ

ตอนที่ 1 ถูกจับตัว

นี่คงเป็นวันหายนะของครอบครัวผมสินะ แม่ผมหายตัวไปตอนผมอายุ 7 ขวบส่วนพ่อของผมฆ่าตัวตาย เนื่องจากธุรกิจที่บ้านล้มลายสาเหตุที่พ่อฆ่าตัวตายนั่นก็เพราะพ่อไปเป็นหนี้พวกมาเฟีย ส่วนผมและพี่ชายก็ต้องมารับเคราะห์กรรมที่พ่อผมก่อเอาไว้ พี่ชายผมต้องออกไปหางานทำเพื่อนำเงินมาไถ่ตัวผมภายในระยะเวลาสี่ปี และผมถูกจับตัวมาเป็นตัวประกันและต้องทนทุกข์อยู่ที่นี่ถึงสี่ปีชีวิตลูกคุณหนูอย่างผมต้อง มาทำงานรับใช้มาเฟีย T T    ชีวิตที่ตกต่ำที่สุดชีวิตที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะต้องมาเป็นแบบนี้เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนเลยจริงๆ ..

ฮึก...ฮือ...

“

ม่าย... ม่าย... ผมไม่ไป พี่แทซองช่วยผมด้วย ผมกลัว ฮือ...ช่วยผมด้วย

ผมถูกพวกมาเฟียล๊อกตัวไว้ ส่วนพี่ชายผมก็ถูกพวกมาเฟียอีกกลุ่มทำร้ายน่วมไปทั้งตัว ผมได้ยินเสียงพี่ชายพูดมาแผ่วๆ ถึงแม้จะเบามากแต่ผมก็ได้ยินเต็มสองรูหู   

พี่..สัญญานะจุนโฮพี่จะหาเงินไปไถ่ตัวจุนโฮ พี่จะช่วยจุนโฮให้ได้ TT น้ำตาใสๆที่ไหลรินอาบแก้มของพี่แทซอง ทำให้ผมรู้สึกเศร้าและเสียใจมาก เพราะผมจะต้องไปอยู่กับแก๊งมาเฟีย ตลอดระยะเวลาสี่ปี ระยะเวลาที่ต้องทนทุกข์ทรมาณพ่อก็เสียไป ไหนจะต้องถูกพรากไปจากพี่ชายที่ผมรักอีก

ผมถูกยัดเข้ามาในรถเก๋งสีดำ  อ่อย..อ๊านน..อ๊า (ปล่อยฉันนะ) ผมถูกแก๊งมาเฟียปิดปากพร้อมกับมัดมือจนไม่สามารถทำอะไรได้เลยผมได้แต่ดิ้นไปมาโดยได้แต่หวังว่ามันจะทำให้เชือกหลุดออกจากมือซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยจริงๆ

เพี๊ย !!  มาเฟียร่างใหญ่คนหนึ่งตบผมให้หยุดดิ้น หน้าผมชาไปหมดผมรู้สึกรับรู้ได้ถึงความเจ็บ ผมรู้สึกและสัมผัสได้ถึงรสเลือดฝาดๆ ที่อยู่ตรงมุมปาก

เห้ย!! เบามือหน่อยสิวะนายใหญ่บอกให้จับเป็นนะเว้ย เดี๋ยวก็ซวยกันพอดีหรอก สักพักเสียงนั้นก็เงียบหายไป ....

ผมตื่นลืมตาขึ้นมาอีกที ก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องไม่ใหญ่มาก ภายในห้องไม่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากตู้เสื้อผ้า และเตียงนอนที่ผมถูกมัดติดอยู่กับขอบเตียง ผมพยายามดิ้นและสบัดข้อมือไปมาเพียงเพื่อต้องการให้มือหลุดจากพันธนาการนี้

แอ๊ด....

เสียงเปิดประตู

พร้อมกับชายร่างสูงที่เดินเข้ามา

ตื่น !! ได้แล้วหรอ กว่าจะตื่นได้นะมึงโดนลูกน้องกูตบไปแค่นี้ถึงกับสลบ สำออยจริงๆ

นายเป็นใครแล้วนายต้องการอะไรจากฉัน

ผมถูกคนตรงหน้าเชยคางพร้อมกับบีบปลายคางผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บที่มุมปากเพราะรอยแผลเก่าที่ถูกตบยังไม่หาย

“กู” ก็เป็นนายใหญ่ของบ้านหลังนี้ไง

มึงจะต้องอยู่ที่นี่เป็นระยะเวลาสี่ปีจนกว่าพี่ชายมึงจะหาเงินมาใช้หนี้กู้ จากนั้นก็ถือได้ว่าเป็นอันหมดสัญญา

นายมันก็ดีแต่รังแกคนอื่นไปวันๆ ผมสบถด่าคนตรงหน้าด้วยความโมโห หนี้สินที่ฉันไม่ได้แป็นคนก่อแต่นายกลับจับฉันมาเป็นตัวประกัน แล้วให้พี่ชายฉันออกไปทำงานหาเงินเพื่อมาไถ่ตัวฉันมันไม่มากไปหน่อยหรอ

ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของร่างสูงตรงหน้า ตอนนี้ใบหน้าของเค้าแดงก่ำไปด้วยความโมโห

เพี๊ย !! ผมถูกชายร่างสูงตรงหน้าตบอย่างแรง ความเจ็บที่ผมกำลังถูกช่ายร่างสูงกระทำมันช่างเป็นสันดานของคนชั่วสะจริง สันดานที่เลวระยำสมกับเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเค้า

สันดานที่ผิดกับหน้าตาของเค้าที่หล่อราวกับเทพบุตร ดวงตากลมโต คิ้วหนา จมูกโด่งเป็นสันรับกับรอยยิ้มเจ้าเล่ที่ทำให้เค้ายิ่งดูดุร้ายขึ้นมาอีก

“ ” แล้วไม่ใช่พ่อมึงหรอที่ติดหนี้กูจนทำให้ชีวิตมึงต้องมา ตกระกรรมลำบากอยู่แบบนี้กูว่าคนที่มึงควรจะด่าควรเป็นพ่อมึงมากกว่านะจำใส่กะโหลกมึงไว้สะ

แต่จะว่าๆไป กลิ่นตัวมึงนี่ก็หอมเหมือนกับผู้หญิงดีนะ ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยไหนจะตัวเล็กคล้ายผู้หญิง

สมแล้วที่ใครๆเค้ามักจะแอบมองมึงแม้กระทั่งลูกน้องกู

ชายรางสูงตรงหน้า ค่อยๆใช้ปลายนิ้วชี้ไล่สัมผัสไปตามใบหน้าของผม ดวงตากลมโต คิ้วมนๆจมูกโด่ง รับกับริมฝีปากเรียวบางมันช่างน่า....จริงๆ

ผมสบถใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโห ช่วยเอามืออันน่าขยะแขยงของนายออกไปจากตัวฉันด้วย มันน่ารังเกียจสิ้นดี

คนอย่างนายมันก็คงคิดได้แต่เรื่องพรรณนี้แหละ

มันจะมากเกินไปแล้วนะจุนแทโฮ มึงหัดเจียมตัวเจียมศักศรีตัวเองบ้างนะว่ามึงเป็นใคร แล้วอยู่ในฐานะอะไรของบ้านหลังนี้ตราบใดที่มึงยังพยศอยู่แบบนี้ กูนี่แหละจะเป็นคนสั่งสอนและจะกำราบมึงเอง

วันนี้กูจะอ่อนข้อให้แล้วกัน แต่รับรองพรุ่งนี้มึงได้เจอดีแน่ สักพักชายร่างสูงก็เดินออกไป พร้อมกับสั่งให้แม่บ้านนำถาดอาหารเข้ามาให้ผม พร้อมกับปลดเชือกที่มือให้ข้างหนึ่ง เพื่อที่จะได้สามารถให้ผมใช้มือที่เป็นอิสระตักกินข้าวได้ แม่บ้านวางถาดอาหารไว้ให้ผมที่เตียงแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่พูดไม่จากับผมเลยสักคำ

คงเป็นเพราะไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของ “อึนกยอ” หรือที่คนทั้งบ้านมักจะเรียกเค้าว่านายใหญ่ขนาดแม้กระทั่งผมเรียกและชวนเธอคุย เธอยังไม่ยักกะตอบผมเลยสักคำ แต่ผมก็เข้าใจดีแหละเพราะเธอเองก็ถูก “อึนกยอ” สั่งห้ามไว้ว่าห้ามคุยกับผมนอกจากให้นำอาหารมาให้

วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวัน ผมรู้สึกเจ็บตามร่างกายมากโดยเฉพาะใบหน้า ความหิวที่ทำให้ผมรู้สึกแสบท้องเพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลยทั้งวัน ผมค่อยๆกินเพราะแผลตรงมุมปากยังมีเลือดซึมออกมาอยู่

ผมจะต้องกินข้าวเพื่อประทังความหิว เพราะพรุ่งนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเหมือนกันว่าจะโดนอะไรอีก

ตอนที่2

ผมถูกชายร่างสูงจับมัด ขึงไว้ที่เตียงในห้อง ซึ่งห้องนี้เคยเป็นห้องของคนงานเก่ามาก่อน ห้องแคบๆ

โทรมๆที่แทบจะไม่มีอะไรในห้องเลยนอกจากเตียงนอนเก่าๆ และตู้เสื้อผ้าเท่านั้น

ปากผมเขียวช้ำเพราะแรงบีบของคนตรงหน้า ความเจ็บที่ผมไม่เคยเจอ ความเจ็บที่ผมต้องมาถูกล้างแค้นทั้งๆที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“เจ็บแค่นี้” นี่ยังน้อยไปสำหรับมึงกูจะทำให้มึงเจ็บ ร้อยเท่าพันเท่าให้สาสมกับสิ่งที่พ่อมึงโกงบริษัทกู

นับต่อจากนี้ไป มึงจะต้องมาเป็นทาสที่บ้านกู มึงจะต้องทำทุกอย่างที่กูต้องการ และต้องทำงานแลกข้าวในบ้านนี้ด้วย ชายร่างสูงโปร่งตรงหน้าที่ถึงแม้ หน้าตาจะหล่อดั่งสวรรค์สรรสร้างขึ้นมา ด้วยรูปหน้าขาวตี๋ จมูกโด่งรับกับคิ้วดกดำซึ่งทำให้หน้าของเค้าดูดุร้ายขึ้นมาอีก

ชายตาที่ผมแทบไม่อยากจะเหลือบไปมอง เพราะความร้ายของเค้ามันยิ่งกว่าปีศาจ หรือเจ้าป่าที่พร้อมจะฉีกเหยื่อตรงหน้า ให้ตายได้ภายในไม่กี่วินาที

พลั่ก !! ผมถูกชายร่างสูงผลักไปชนกับกับแพงอย่างแรง ความเจ็บความโหดร้ายที่ผมได้รับ มันทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำใสๆที่ไหลอยู่ตรงขอบตามันทำให้ผมนึกถึงพ่อ และแม่มาก

เพราะทั้งชีวิตที่เกิดมาผมไม่เคยถูกใครรังแก ไม่เคยทำงาน เพราะพ่อเลี้ยงผมดูแลผมมาอย่างดี ผิดกับวันที่พ่อต้องเสียชีวิตไป ชีวิตผมก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ชีวิตที่ผ่านมาตลอด 17 ปี ชีวิตที่ผมเคยมีแต่ความสุขซึ่งตอนนี้ผมเองยังไม่รู้เลยว่า ชีวิตข้างหน้าผมจะเป็นอย่างไร แล้วจะต้องเจออะไรอีกบ้าง

นับต่อจากนี้ไปชีวิตมึงทั้งชีวิตจะต้องตกเป็นทาสรับใช้กูคนเดียว

“

“

ผมต้องตื่นนอนตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อรีบไปอาบน้ำและก็แต่งตัวไปทำงานเพื่อแลกข้าวประทังชีวิตไปวันๆ ห้องน้ำที่ผมใช้ก็เป็นห้องน้ำรวมของคนใช้ภายในบ้าน จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ถูกซะที่เดียว ต้องเรียกว่าคฤหาศ เพราะมันใหญ่และมีเนื้อที่ประมาณหลายสิบไร่ ซึ่งแบ่งออกป็นส่วนๆ โดยส่วนแรกเรียกว่าบ้านนายท่าน ซึ่งหน้าบ้านจะมีบ่อน้ำพุที่ใหญ่มาก ถัดมาเป็นโรงจอดรถซึ่งมีรถสปอตหรูๆ เรียงรายจอดอยู่ประมาณ 20 ถึง 30 คัน เยื้องมาอีกเป็นบ้านที่ผมอยู่ หรือบ้านของคนใช้ดีๆนี่เอง

“ ผมต้องเข้าไปรายงานตัวกับ โน่ ทุกเช้าและเย็นเพื่อบันทึกเวลาลงงาน “

     ก๊อก ๆ ก๊อก ... ผมเคาะประตูตามมารยาท เพื่อเป็นเสียงเรียกให้คนที่อยู่ในห้อง ได้ยิน เชิญ...

ผมค่อยๆเดินเข้ามาห่างจากโต๊ะทำงาน “โน่” ประมาณหนึ่งเมตร

มึงจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม !! เขยิบเข้ามานี่ ผมสบถถอนหายใจเบาๆ พร้อมก้าวเท้าเขยิบเข้ามาหนึ่งก้าว

นี่ !! มึงจองหองกับกูมากใช่มั้ย ร่างบางที่ตอนนี้เริ่มทนไม่ไหวได้ตะคอกใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโห มีไรจะให้ทำก็บอกๆมา

ฉันไม่อยากอยู่นาน  ด้วยความจองหองที่ผมเป็นคนมักจะไม่ค่อยยอมใคร ไม่ว่าจะด้วยการเลี้ยงดู

หรือพ่อตามใจ อะไรก็แล้วแต่จึงมักจะทำให้ผมเป็นคนเอาแต่ใจ และไม่ฟังใครทั้งนั้น

“ ร่างสูงเดินมากระชากคอเสื้อผม แล้วเหวี่ยงผมล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้น “

ร่างสูงมองร่างบางด้วยความหยามเหยียด เด็กหนุ่มอายุ 17 ปีหน้าตาขาวเนียน จมูกที่โด่งเป็นสัน นัยตาสีน้ำตาลดุจไม้มะฮอกกานี รับกับริมฝีปากเรียวบางได้รูป ผมเกลียดเด็กจองหองแบบนี้เหลือเกิน

พลั่ก !! แรงตบทำให้ใบหน้าผมหน้าชาไปหมด ผมสัมผัสได้ถึงรสชาติฝาดๆของเลือดที่ไหลอยู่ตรงมุม

ผมเชิดหน้า เถียงคนตรงหน้าโดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรผมต่อไป นายมันก็ไม่ต่างไปจากสัตว์เดรัจฉานเลยสักนิดที่คอยแต่จะทำร้ายคนอื่น แม้แต่กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้นายได้เลยสักนิด

ใบหน้าแดงก่ำของคนตรงหน้า ทำให้ผมรับรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธผมมากขนาดไหน

ได้ ! ! แล้วมึงจะได้รู้ว่ากูร้ายและเลวขนาดไหน ร่างสูงเดินมากระชากข้อมือผมพร้อมลากผมออกมายังลานจอดรถ วันนี้มึงต้องล้างรถทุกคันในโรงจอดให้เสร็จ ถ้าไม่เสร็จมึงไม่ต้องแบกหน้ามาขอข้าวกูกิน

แล้วอย่าหวังว่ากูจะให้คนรับใช้เหลือข้าวให้มึงกิน ตราบใดที่มึงยังล้างไม่เสร็จ

“ผม ค่อยๆเดินไปหยิบสายยางกับพี่ม่อน คนรับใช้ของบ้านที่อยู่ที่นี่ประมาณสิบกว่าปี พี่ม่อนมีหน้าที่ล้างรถดูแลสวนและรดน้ำต้นไม้ ด้วยหุ่นร่างกำยำของพี่ม่อนแล้ว จัดได้ว่าเป็นคนสวนที่ค่อนข้างจะหน้าตา

ดีทีเดียว แต่ตอนนี้ผมต้องมารับหน้าที่นั้นแทนเพราะความจองหองของผมเอง แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงและก็รังแกผมหรอก พี่ม่อนถูก โน่ สั่งว่าห้ามช่วยผมและไล่ให้พี่ม่อนไปทำหน้าที่อื่นแทน

ผม ค่อยๆล้างรถทีละคันๆ  แสงแดดอันร้อนละอุ บวกกับข้าวเช้าที่ยังไม่ตกถึงท้องผมสักเม็ด

ทำให้ผมแสบท้องไปหมด ผมได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไป ผมสะดุดล้มเนื่องจากขาไปเตะสายยาง พร้อมกับเรี่ยวแรงที่แทบจะไม่มี พี่ม่อนที่ยืนรดน้ำต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนักวิ่งเข้ามาพยุงผม

คุณ “ไวท์” เป็นไรหรือเปล่า ไม่เป็นไรครับพี่ม่อน ผมยังไหวอยู่ถ้าไม่ไหวบอกพี่นะพี่จะได้ช่วยบอกคุณ โน่ ให้ขอบคุณมากครับพี่ม่อนผมไม่เป็นไรจริงๆ แต่พี่ม่อนครับไม่ต้องเรียกผมว่า คุณ ก็ได้ครับเรียกผมว่า ไวท์ อย่างเดียวดีกว่าเพราะผมกับพี่ยังไงก็อยู่ระดับเดียวกับพวกพี่อยู่แล้ว

สถานการณ์ตอนนี้ ผมคงไม่กล้ายกระดับตัวเองสูงขึ้นได้หรอก เพราะยังไงผมเองมันก็เป็นได้แค่ทาส

ที่ถูกจับมา  ด้วยอำนาจมาเฟียและบริวารของโน่ที่มีอยู่ทั่วไปแล้ว ผมคงไม่สามารถหนีจากคนๆนี้ไปไหนได้  เพราะขนาดแม้แต่ตำรวจยังไม่กล้าเข้ามายุ่งเกี่ยว เพราะเงินเพียงอย่างเดียว เงินซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ

ผมค่อยๆเดินล้างรถมาเรื่อยๆ ด้วยความเหนื่อยและความหิว ถ้าให้ผมรู้สึกมึนๆ

“ร่าน” มากสินะมึง แม้กระทั่งคนสวนอย่างไอ้ม่อน มึงยังต้องไปอ่อยมัน เลิกทำตัวสำออยสักที

เสียงใครบางคน ที่ผมไม่อยากจะได้ยิน และไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด ที่เดินมาทางด้านหลังทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อย  ทำไมหรอ ถึงฉันจะร่าน จะอ่อยใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย

พลั่ก ! ! ผมถูกชายร่างสูงผลักกะแทกกับตัวรถ พร้อมกับบีบข้อมือจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่แล่นเข้ามา

พร้อมที่จะทำให้ข้อมือผมแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะมึงมันร่านและพยศแบบนี้ไงกูถึงได้เกลียดนัก

ความเจ็บที่ข้อมือ ทำให้ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ผมสบถใส่คนตรงหน้าด้วยความโมโห หาว่าฉันร่านเคยได้ฉันรึยัง ถ้ายังไม่เคยได้นายก็ไม่สิทธิ์มาตัดสินคนอื่น ว่าคนอื่นเป็นแบบนั้นแบบนี้ นายอย่าเอา

ความรู้สึกของตัวเองมาตัดสินฉัน ทีฉันเห็นนายพาผู้หญิงคนโน้น คนนี้มานอนในบ้าน แล้วนั่นไม่ร่านกว่าหรอ ฉันว่านายน่าจะหัดมองตัวเองบ้างนะ ไวท์  นี่มึงกล้าพูดแบบนี้กับกูหรอ

   ได้!!!

.

‘

 ผมถูกร่างสูงลากมาที่ห้องนอน ห้องนอนที่ดูใหญ่มากสมกับเป็นห้องของเจ้าของบ้าน

ข้างในประดับตกแต่งไปด้วยของหายาก มีโทนสีขาวทึบสมกับความดุร้ายของคนตรงหน้า

นายจะทำอะไร “ปล่อยฉันนะ”