[YAOI] ไม่ได้ - MINO x ONE #มิวอน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 ความรักของจองแจวอนกับรายการแรปเปอร์เซอร์ไววอล #SMTM4 #มิวอน #ฮันวอน #มินัม

เนื้อเรื่อง

“ไม่ได้”

ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา ท่าทางที่ดูเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและมองโลกในแง่ดี สมเป็น "น้องเล็ก" ของทีม ถ้าบอกว่านั่นคือตัวตนของเขาก็ถือว่าถูก แต่ก็เพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเพราะเขาเองก็เป็นแค่คนธรรมดา ซึ่งก็เป็นธรรมดาอีกแหละที่เขาจะต้องมีอารมณ์พื้นฐานของมนุษย์ เพียงแต่ไม่ได้แสดงอารมณ์พวกนั้นออกไประหว่าง "การออกอากาศ" ก็เท่านั้นเอง

พูดถึงเรื่อง "ออกอากาศ" เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แจวอนได้ตัดสินใจเข้าร่วมรายการแรปเปอร์เซอร์ไววอลรายการหนึ่ง เขาไม่ได้คาดหวังที่จะเป็นผู้ชนะหรือเงินรางวัลอะไร แค่อยากจะลองทำอะไรตามใจ อยากทำตามความต้องการของตัวเองบ้าง ผลการแข่งขันน่ะหรอ? มันก็ไม่ได้แย่ ติดอันดับ 1 ใน 16 คนสุดท้าย ถือว่าเขาทำได้ไม่เลวเลยทีเดียวเลยแหละ ได้ทั้งประสบการณ์ใหม่ๆ  ได้เจอกับคนที่มีความสามารถ  แถมยังกลายเป็นที่รู้จักในวงที่กว้างกว่าเดิมแค่ออนแอร์ไม่กี่ตอน แต่ก็อีกนั่นแหละ เขาอาจจะทำตามความต้องการของหัวใจมากเกินไป คืนนี้รวมถึงคืนที่ผ่านๆ มา ถึงต้องจบลงด้วยการที่เขามานั่งดื่มจนเมาเละเทะทุกคืน

คืนนี้ก็เช่นกัน วันนี้เขาออกมาปาร์ตี้กับเพื่อนๆ พี่ๆ กลุ่มใหญ่ คนคุ้นหน้าคุ้นตาในวงการแรปเปอร์ใต้ดินทั้งนั้น ซึ่งแค่ดูจากหน้าตาของแต่ละคนก็รับประกันได้เลยว่ามันต้องเป็นปาร์ตี้ที่สุดเหวี่ยงแน่ๆ  บรรยากาศก็ดี  ดนตรีก็มันส์ แต่แปลกที่ในหัวใจเขากลับไม่ได้รู้สึกสนุกถึงขนาดนั้น เหมือนมันมีเรื่องอื่นที่คอยดึงความสนใจของเขาอยู่บ่อยๆ หน่วงอยู่ในใจตลอดเวลา แต่โดยรวมแล้วก็โอเคนะ เป็นอีกคืนที่ถือว่ามีความสุขใช้ได้ 

แก้วแล้วแก้วเล่าที่กรอกเครื่องดื่มลงคอ  ในใจลึกๆ เขาก็หวังว่ามันคงจะมีอำนาจพอที่จะดึงความสนใจของเขาให้อยู่กับแก้วเหล้าใบนี้ อยู่กับปาร์ตี้นี้ ดึงใจเขาให้ออกห่างจาก "คนนั้น" ได้ซักพักก็ยังดี

"......แม่-ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะ.... เหี้-ยเอ้ย!...."  เสียงอ้อแอ้ของแจวอนสถบขึ้นออกจากปากที่เคยฉายรอยยิ้มมีเสน่ห์นั่น
          "อ้าวๆ  เป็น’ไรของมึงเนี่ย มึงด่าใคร เฮ้ย! บยอน มึงดูน้องมึงดิ๊ แม่-งเมาแล้วเรื้อน" เจ้าของชื่อ "บยอน" จำต้องละสายตาจากสาวๆ โต๊ะข้างๆ ที่กำลังส่งสายตาเชื้อเชิญเขาให้ไปร่วมสนุกเพื่อหันกลับมาดูอาการน้องชายที่เคยร่วมทีมกันในรายการแรปเปอร์เซอร์ไววอลแล้วก็ได้แต่ถอนใจ

"ช่างแม่-งเหอะ ปล่อยมัน ให้มันพล่าม ให้มันแดกไป รอมันน็อคแล้วค่อยหามไปส่ง"  หวังว่านี่จะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เขาพอจะทำเพื่อช่วยแจวอนและเพื่อนอีกคนของเขาได้  ใครจะไปเชื่อล่ะว่ารายการอย่างแรปเปอร์เซอไววอล มันจะต้องทำให้แรปเปอร์อย่างแจวอนต้องพยายาม "เอาชีวิตรอด" จริงๆ หลังรายการจบลง

แจวอนเป็นคนที่ติดการสัมผัส ไม่รู้ว่าเพราะต้องคอยเป็นพี่เลี้ยงให้กับแซมูเอลที่ชอบอ้อนเขาแบบนั้น หรือเพราะตัวเขาเองก็โหยหาการสัมผัสและความเป็นห่วงเป็นใยจากคนอื่นเหมือนกัน ทุกการกระทำ ทุกท่วงท่าการแสดงออกของเขามันถึงเป็นไปโดยธรรมชาติ และใครอีกคนก็แสดงออกกับเขาอย่างเป็นธรรมชาติไม่ต่างกัน  ไม่มีอะไรซับซ้อนเป็นไปตามธรรมชาติ  ซึ่งมันอาจจะเป็นธรรมชาติ....เกินไป  จนแจวอนเองไม่ทันรู้ตัว ไม่ทันรู้ใจว่า "เผลอ" หลงใหลไปกับการสัมผัสและความห่วงใยของใครบางคนเข้าเสียแล้ว

ทุกครั้งที่หันไปเจอกับสายตาของใครบางคน แจวอนจะรู้สึกอุ่นวาบเล็กๆ ในหัวใจแล้วความอุ่นร้อนนั้นจะค่อยกระจายตัวไปทั่วอก หัวใจของเขามันฟูฟ่องเหมือนปุยเมฆเพียงแค่ได้ยินคำพูดที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยที่อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยความจริงใจ   ทุกการแสดงออก   ทุกการกระทำคนใครคนนั้นทำให้แจวอนหลงใหลและถลำลึกลงไปเรื่อยๆ มัวเมาในความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้น ดำดิ่งกับความรู้สึกดีๆ นั้นแม้แต่ตัวตัวเองยังแปลกใจว่าคนอย่างเขาตกลงไปใน "ห้วงรัก" ได้ถลำลึกขนาดนั้นได้ยังไง ลึกจนลืมคิดไปว่า...ใครคนนั้นอาจะมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วก็เป็นได้ ….

คืนนั้นที่ได้ยินคำพูดของพี่ฮยอนแทคนสนิทของมิโนพูดขึ้นตอนกำลังกรึ่มได้ที่ เขาเหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบเข้าที่หัวอย่างจัง สตั๊นไปนานเหมือนกันกลับจะได้สติแล้วหยิบแก้วเหล้ายกดื่มจนหมด...
          "ไอ้มิโนมันมีแฟนแล้ว คนในวงเดียวกันนั่นแหละ ดูท่าจะแสบพอตัว ไม่งั้นคงเอาคนอย่างไอ้มิโนไม่อยู่หรอก มึงคิดว่าคนอย่างมันจะโสดหรอ โห นั่นซุป'ตาร์ คนพุ่งใส่อย่างกับพายุดาวตกไม่เว้นแต่ละวัน" 

แจวอนมัวแต่มีความสุขจนลืมคิดไปจริงๆ ว่าขนาดตัวเขาเองเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ พี่มิโนของเขา ซงมินโฮ คนนั้นไม่นาน เขาเองยังเผลอตัวเผลอใจไปถึงขนาดนี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่คนที่อยู่รอบตัวของมิโนจะไม่รู้สึกอย่างเดียวกันกับเขาบ้าง   โถ...... คนอย่างซงมินโฮน่ะหรอที่จะไม่มีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว  

 เป็นแจวอนเองที่เผลอไผลคิดไกลไปเองเพียงเพราะ “การทำดี”ตามธรรมชาติของซงมินโฮ ยิ่งเมื่อได้ฟังคำบอกเล่า ได้เห็นภาพต่างๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ระหว่างมิโนกับคนรัก แจวอนไม่ใช่คนโง่ เขารับรู้ได้ว่าความรักที่สองคนนั้นมีให้กันมันแน่นแฟ้นและลึกซึ้งเพียงใด ยิ่งยืนยันได้ว่า เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความห่วงใย อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและปลอดภัยของมิโนที่ให้มา....มันไม่ได้พิเศษไปกว่าพี่-น้องคนอื่นๆ ของมิโน มันเป็นสิ่งที่มิโนมอบให้กับทุกคนอย่างเท่าเทียมกันโดยไม่ได้คิดอะไร  ช่างแตกต่างกับรอยยิ้มและแววตาที่มิโนมอบให้กับคนที่ชื่อ “นัมแทฮยอน” ราวฟ้ากับเหวเสียจริง

แจวอนมีศักดิ์ศรี มีความเคารพในตัวเองมากพอ เขารู้ว่าเหตุการณ์นี้เขาควรจะอะไร และควรจะทำอย่างไร ในเมื่อมิโนคือคนที่เขาไม่ควรรักและรักไม่ได้  ทางออกของปัญหานี้ก็ง่ายนิดเดียว คือ แจวอนต้องห้ามใจตัวเอง ห้ามหัวใจไม่ให้หวั่นไหว และตัดใจ  เพราะเขาเองก็คงรับไม่ได้ถ้าตัวเองจะเป็นคนทำให้มิโนต้องเดือดร้อนใจหรือต้องทุกข์ใจแม้เพียงแค่นิดเดียวก็ตาม   อย่างน้อยแจวอนก็คิดมีสติคิดได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ แจวอนเลือกที่จะไม่บอกความรู้สึกของตัวเองให้มิโนรู้  เลือกทีจะ "เริ่ม" และ "จบ"  ความรู้สึกนี้แค่คนเดียว  

........แต่ถ้ามิโนเป็นคนที่แย่กว่านี้สักนิด   ถ้ามิโนแค่มีใจให้เขาสักหน่อยเขาคงไม่รีรอที่จะทำตามหัวใจตัวเอง แต่ซงมินโฮคนนั้นดันดีเกินไป   มั่นคงเกินไป   ซื่อสัตย์เกินไป  แต่ก็นั่นแหละเพราะมิโนเป็นมิโนแบบนี้แหละ ที่ทำให้แจวอนยิ่งชื่นชม  ยิ่งหลงรักจนหัวปักหัวปำและตัดใจยากขึ้นกว่าเดิม......  

“เลวให้มากกว่านี้สักนิดจะได้ไหมนะ... เผื่อผมจะตัดใจจากพี่ได้ง่ายกว่านี้” แจวอนทำได้แต่อ้อนวอนในใจทุกครั้งที่นึกถึงมิโน ถึงจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่หัวใจของแจวอนใช่จะเชื่อฟังเขาง่ายๆ เสียที่ไหน มันยังคงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนโดนมีดแหลมคอยทิ่มแทงทุกครั้งที่หัวใจเต้น แต่ก็รู้สึกอึดอัดเหมือนถูกบีบแน่นทุกครั้งที่นึกถึงคนที่ชื่อ ซงมินโฮคนนั้น ถือเป็นเรื่องตลกร้ายที่แจวอนคิดถึงมิโนแค่ 2 ครั้งเท่านั้น คือตอนหายใจเข้ากับหายใจออก

น่าขำจริงๆ รายการแรปเปอร์เซอไววอลที่แท้จริงนั้นไม่ใช่รายการทีวีที่แจวอนลงสมัครแข่งขันที่ต้องไปฟาดฟันกันบนเวที แต่มันคือตอนนี้ต่างหาก รายการแรปเปอร์เซอไววอลที่มีแจวอนเป็นตัวเอก มีความเจ็บปวดที่เขาจะต้องก้าวข้ามผ่าน มีหัวใจตัวเองเป็นบททดสอบ เพื่อที่สักวันหนึ่งเขาจะสามารถหยุดรักผู้ชายที่ชื่อ ซงมินโฮ..... แต่ระหว่างนี้เขาขอดื่มอีกสักนิด อย่างน้อยก็ทำให้คืนนี้เขาได้ฝันถึงอ้อมกอดที่อบอุ่น ได้ผัมผัสกับจูบที่มีเพียงในจินตนาการ ให้เขาลืมว่าตัวเองเป็นใคร ให้ลืมว่าคนที่เขารักเป็นของใคร แค่ให้ลืมว่ารักไม่ได้.....

“พี่ฮันเฮ...ผมขอเหล้าอีกแก้ว..........”

 --------END (?) ---------