คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
Chapter 8
ร้านอาหารริมทะเล
“นี่....เร็วได้มั๊ย ทำไมนายมันชอบทำอะไรชักช้านักนะ” ไม่รู้ทำไมฮีซอลถึงหงุดหงิด ยิ่งพอเห็นร่างบางแต่งตัวไม่มิดชิดเค้าก็ยิ่งหงุดหงิด......
“อะไรของนายเล่า......ขี้บ่นชะมัด”
“ใส่เสื้อเปิดไหล่ขนาดนั้น.....กะจะหาเหยื่อกลับบ้านเลยหรือไงห๊ะ” วันนี้ร่างบางใส่เสื้อตัวยาวสีขาวเปิดไหล่ซะกว้าง กางเกงก็สั้นไป น่าจะใส่ให้เลยหัวเข่ามาอีก ขายาวไปเลยก็ดี
“ใช่....รู้ได้ยังไงล่ะ” ร่างบางประชดแล้วเดินนำไป
“นี่....นาย ปาร์คจองซู.....ดื้อชะมัด คนบ้าไรว่ะ”
ระหว่างสั่งอาหาร
“พี่นางฟ้า.....พี่นางฟ้า.....” เสียงเด็กที่ไหนมาเรียก แล้วใครนางฟ้า ร่างบางหันไปมองตามเสียง
“เหม่ยหลิน.....มาได้ยังไง” ร่างบางลุกไปหาเด็กน้อยทันที
“ก็คุณอาของเหม่ยหลินเป็นข้าวของที่นี่ค่ะ.........แต่จริงๆแล้วคุณอาเป็นวิศวะ.....คุณอาเหม่ยหลินเท่ที่สุดเลยค่ะ” เหม่ยหลินยิ้มแป้น
“จ๊ะๆ......เท่ที่สุดจ๊ะ ไปนั่งทานข้าวกับพี่มั๊ย.....” ร่างบางกับเด็กน้อยก็พากันเดินมาที่โต๊ะ
“นี่....ไปไหนไม่คิดจะบอกกันเลยเหรอไงห๊ะ...” ฮีซอลจะตะคอกใส่ร่างบาง แต่หันไปเจอเหม่ยหลินซะก่อน
“ใครเนี่ย.....นายไปเอาลูกใครมา”
“นี่เหม่ยหลิน หลานเจ้าของร้าน.....”
“สวัสดีค่ะ....หนูชื่อเหม่ยหลินค่ะ.....”
“เหม่ยหลิน.....อยู่ไหนน่ะ...” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น
“คุณอาฮันกยองมาตามแล้วค่ะ.....เหม่ยหลินไปหาคุณอาก่อนนะค่ะ” แล้วเด็กน้อยก็วิ่งไป
“นี่นาย....จะใช้เด็กเป็นสะพานหรือไง”
“สมองนายคิดได้แต่เรื่องแบบนี้สินะ......”
“เหอะ.....ก็มันน่าคิดไม่ใช่เหรอ”
“จะกินมั๊ยข้าวน่ะ.....ถ้าไม่กินฉันจะกลับ” ร่างบางตัดบทอย่างรำคาญ
“พี่นางฟ้า.....เหม่ยหลินพาคุณอามาหาแล้ว.....” เหม่ยหลินลากผู้ชายตัวสูงๆอีกคนมา อื้ม หน้าตาดีนะเนี่ย.....
“สวัสดีครับ.....ผมฮันกยองครับ คุณสวยอย่างที่เหม่ยหลินบอกจริงๆด้วย” ออกมาแล้ว คาสโนวาฮันกยอง
“ขอบคุณครับ....ที่ชมภรรยาผม” ฮีซอลพูดโผล่ออกไป สายตามองฮันกยองอย่างไม่เป็นมิตร
“ไม่เป็นไรครับ....ผมพูดความจริงเสมอ แต่น่าเสียดายนะครับ หน้าตาสวยๆแบบนี้น่าจะมีสามีที่ดูดีกว่านี้” ฮันกยองก็ไม่ยอมแพ้สวนกลับมา
“เอ่อ....ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณฮันกยอง ผมปาร์คจองซูครับ” ร่างบางรู้สึกว่าบรรยากาศมันไม่ค่อยจะดีแล้ว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ.....คนสวย” ฮันกยองปากว่ามือถึง เค้าจับมือร่างบางขึ้นมาจูบที่หลังมือทันที ฮีซอลมองตาขว้าง
“ผมคิมฮีซอล....ไม่ยินดีสักนิดที่ได้รู้จักนาย ไปล่ะ” ฮีซอลลุกขึ้นเดินมาดึงมือลีทึกออกแล้วเดินไปทันที
“หึ.....งานนี้สนุกแน่...” ฮันกยองยกยิ้ม เหม่ยหลินยืมมองอย่างงงๆ ว่าผู้ใหญ่ทำอะไรกัน
มาที่คิมฮีซอล
“ไง...ดีใจมั๊ย จะได้สามีเป็นเจ้าของร้านอาหารเนี่ย.....” ฮีซอลผลักร่างบางขึ้นรถก่อนจะขับออกไป
“ดีใจมาก.....ฉันดีใจที่สุดเลยล่ะ.....คนอะไรก็ไม่รู้หล่อ รวย นิสัยดี” คำสุดท้ายร่างบางเน้นสุดๆ
“เหอะ.....คงจะดีใจจนตัวสั่นเลยสินะ”
“ใช่....” ร่างบางตอบยียวน กวนประสาท
“นาย.....” ฮีซอลขึ้นเสียง
“ทำไม....มีอะไรมิทราบ”
“หัดคิดซะบ้างนะ จะทำอะไรน่ะ ไม่ใช่ไปอ่อยเค้าไปทั่ว.....หัดเห็นแก่หน้าฉันบ้าง ใครเห็นเข้าเค้าจะคิดยังไง เค้าจะหาว่าฉันมีเมียเป็นผู้ชายขายตัวเอาได้ หัดจำใส่สมองไว้ซะบ้าง” ฮีซอลระเบิดอารมณ์ออกมา
“นั่นสินะ.....ฉันก็ลืมนึกหน้าบางๆของคุณชายอย่างนาย ขอโทษด้วยละกันที่ทำตัวเหมือนผู้ชายขายตัว” ร่างบางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เค้ากลั้นใจพูดไปโดยที่ไม่หันหน้ามามองอีกคนเลย เมื่อถึงบ้านพักร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันที
ด้านคุณนายคิมกับยุนอา
“คุณป้าค่ะ.....ยุนอาทนไม่ไหวแล้วนะค่ะ มันหายไปกับพี่ฮีซอลตั้งสองวันแล้วนะค่ะ” ยุนอาโวยวาย
“หนูยุนอา.....ทนหน่อยลูก กลับมาคราวนี้ป้าจะจัดการเอง...”
“คุณป้าบอกจะจัดการหลายครั้งแล้วนะค่ะ.....”
“แต่ครั้งนี้ ป้ามีแผน.....” ฮีจินยกยิ้ม
“แผนอะไรค่ะคุณป้า”
“ก็......เดี๋ยวหนูยุนอารอดูก็แล้วกัน”
“ค่ะคุณป้า.....หึ ปาร์คจองซู แกต้องกระเด็ดออกจากชีวิตพี่ฮีซอล....ชิส์”
เมื่อทั้งสองเดินทางกลับมา ก็เจอสองป้าหลานรอรับอยู่หน้าบ้านและตั้งแต่วันนั้นร่างบางก็ไม่ค่อยคุยกับฮีซอลอีก เอาแต่อยู่ในห้องจะเจอกันก็ตอนกินข้าวเท่านั้น
“พี่ฮีซอลค่ะ.....ยุนอาคิดถึงจังเลยค่ะ” ยุนอาวิ่งไปเกาะแขนฮีซอลแล้วผลักลีทึกที่ยืนข้างๆฮีซอลออก
“พี่ฮีซอลค่ะ วันหลังพายุนอาไปเที่ยวบ้างสิค่ะ” ฮีซอลไม่สนใจยุนอา เค้ามองตามร่างบางที่เดินจ้ำอ้าวๆไปที่ห้องของตัวเอง ตอนที่ขึ้นรถมาด้วยกันก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เค้ารู้สึกว่าร่างบางดูซึมๆไป
“ฮีซอล ลูกไปไหนมาน่ะ แม่เป็นห่วงนะลูก” ฮีจินเข้ามากอดลูกชาย
“ผมก็คิดถึงคุณแม่ครับ....ผมขอตัวก่อนนะครับ....วันนี้ผมเหนื่อย” ฮีซอลรีบเดินขึ้นห้องไป ไม่สนใจยุนอาแม้แต่นิดเดียว
“คุณป้าค่ะ....พี่ฮีซอลเมินยุนอา....ฮึกๆ” ยุนอาทำท่าจะร้องไห้ เรียกความสงสาร
“หนูยุนอาอย่าคิดมากนะลูก ยังไงๆลูกสะใภ้ป้าก็มีแค่หนูคนเดียวเทท่านั้นลูก” ฮีจินกอดหลานรักไว้ สายตามองไปทางห้องของลีทึกเหยียดๆ
ด้านลีฮยอกแจ
“ฮัลโหล......ฮัน นายกลับมาเกาหลีแล้วเหรอ....”
“อื้ม....เดี๋ยวฉันไปหา...”
“คิดถึงๆ...”
“รักเหมือนกัน” บทสนทนาที่ผ่านมาอยู่ในสาตตาของชายหนุ่มตลอด ทุกคำพูดมันทำให้เค้าคิดมากจริงๆ ร่างเล็กคุยกับใคร เค้าคิด
“ฮยอกแจ คุยกับใครเหรอ” ซีวอนถาม
“เพื่อนน่ะ....เพื่อนรักด้วย” ฮยอกแจตอบยิ้มๆ
“ฉันไปแล้วนะซีวอน....” แล้วร่างเล็กก็เดินออกไป ซีวอนได้แต่เพียงมองตามเพราะร่างเล็กไม่ได้ชวนไปด้วย แล้วเค้าจะกล้าไปเหรอ
ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“ไอ่มังกร....เพื่อนเลิฟ” ฮยอกแจร้องเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง
“ไอ่ไก่....คิดถึงนายว่ะ” คนตัวสูงก็ไม่ได้เสียงเบาไปกว่าเลย ทั้งสองทักทายกันตามประสาเพื่อนรัก
“ไง.....นายเป็นไงบ้าง ไปอยู่จีนซะนานเลย”
“ก็ดี....แล้วนายล่ะ..”
“อื้ม ก็ดี....” ทั้งคู่นั่งคุยกันเป็นเวลานานจนเย็น
“ฮยอกแจ.....เมื่อวานฉันเจอคนคนนึงว่ะ น่ารักมาก เป็นผู้ชายแต่หน้าหวานๆเหมือนนางฟ้าเลย” พอฮันกยองเพื่อนรักพูดถึงนางฟ้า ร่างเล็กก็อดคิดถึงเพื่อนรักอีกคนไม่ได้
“ใครล่ะ”
“เค้าชื่อปาร์คจองซู....”
“อะไรนะ.....เมื่อกี้....ชื่ออะไรนะ” ฮยอกแจตกใจ เค้าคงได้ยินไม่ผิดใช่มั๊ย
“ปาร์คจองซู.....ทำไมเหรอ” ฮันกยองสงสัย
“เพื่อนฉันก็ชื่อปาร์คจองซู และมีรูปร่างหน้าตาเหมือนที่นายบอกเปี๊ยบ”
“จริงเหรอ.....ดีใจจังว่ะ” ฮันกยองทำท่าดีใจ
“เฮ้ย....นายอย่าคิดที่จะจีบนะเว้ย....เค้ามีสามีแล้ว”
“อ้อ...รู้แล้วล่ะ แต่แลไม่ค่อยจะลงรอยกันนะ”
“นั่นแหละ ที่ฉันกำลังจะช่วยพวกนั้นอยู่......เอ๊ะ....” ฮยอกแจนิ่งคิดก่อนจะพูดขึ้น
“ฮันกยอง....ช่วยอะไรหน่อยสิ” ฮยอกแจเข้าไปกระซิบบอกเพื่อนรัก
“ตกลง...ฮ่าๆๆๆๆ......” ฮันกยองหัวเราะชอบใจกับแผนการของเพื่อนคนนี้นัก เค้ามีเรื่องสนุกๆทำแล้วสิเนี่ย
ความคิดเห็น