คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
Chapter 7
“โอ้ย......นี่ ปล่อยนะ......บอกให้ปล่อยไง” เมื่อพูดดีๆไม่ทำตาม ลีทึกจึงต้องใช้กำลัง
“นี่.....นายกล้าต่อยฉันเหรอ” ใช่ลีทึกต่อยเข้าที่เบ้าตาฮีซอลเต็มๆ
“กล้าไม่กล้า ฉันก็ทำไปแล้ว.....ฉันจะไม่ยอมนายอีกแล้ว.....คิมฮีซอล” เมื่อพูดจบลีทึกก็รีบเดินไป แต่ฮีซอลดึงแขนบางไว้ซะก่อน
“ฉันบอกแล้วใช่มั๊ย......ว่าอย่าขัดคำสั่งฉัน” ฮีซอลบีบข้อมือลีทึกอย่างแรง
“โอ้ย.....ไอ้บ้า ใช้แต่กำลัง สมองน่ะมีมั๊ยห๊ะ......”
“แล้วเมื่อกี้ นายไม่ได้ใช้กำลังเลยใช่มั๊ย” ฮีซอลปวดหัวกับความดื้อของคนตรงหน้าเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้เค้าอยากจะจับตีก้นซะให้เข็ด
“นี่......นายจะพูดดีๆกับฉันสักครั้งไม่ได้หรือไงห๊ะ......” ลีทึกเสียงอ่อนลง
“ถ้าพูดดีๆแล้วมันจะตายใช่มั๊ย” ประโยคหลังร่างบางพูดพร้อมประเคนหมัดน้อยๆให้อีกหนึ่งลูก แต่คราวนี้ฮีซอลรับทัน....
“คิมว่าจะมีรอบสองอีกหรือไง” ฮีซอลไม่พูดเปล่า เค้ารวบตัวร่างบางไว้
“นี่.....ปล่อยนะ...ปล่อยสิ ไอ้บ้าคิมฮีซอล ฉันบอกให้ปล่อยไง” ลีทึกพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นฮีซอลก็ยิ่งกอดแน่น
“อยู่เฉยๆ........ถ้าไม่อยากโดนปล้ำตรงนี้” ได้ผล ลีทึกหยุดการเคลื่อนไหวทันที
“ดี.....หัดอยู่เฉยๆซะบ้าง” ฮีซอลคลายอ้อมแขนออกแล้วดันร่างบางให้เข้าไปในรถ ก่อนจะขับออกไป
“ฮือ.....คุณป้าค่ะ คุณป้าต้องช่วยยุนอานะค่ะ พี่ฮีซอลไม่สนใจยุนอาเลย” เมื่อถึงบ้านยุนอาก็รีบวิ่งมาฟ้องฮีจินทันที
“โอ้ๆๆๆๆ หนูยุนอาของป้า เดี๋ยวป้าจัดการเองลูก”ฮีจินกอดปลอบหลานสาว
“คุณป้าค่ะ คุณป้าต้องจัดการปาร์คจองซูให้ยุนอาด้วยนะค่ะ มันแกล้งยุนอา”
“ได้จ๊ะ หลานรักของป้า”
กลับมาที่สองคนนั้น
“นี่นายจะไปไหน.....” ลีทึกถามเพราะทางที่มามันไม่ใช่ทางไปคฤหาสน์ตระกูลคิม
“...........” ฮีซอลไม่ตอบ เค้าเพียงแค่หันมามองเท่านั้น
“นี่ นายหูหนวกหรือเป็นใบ้หรือไงห๊ะ ถามไม่ตอบเนี่ย”
“อยู่เฉยๆเหอะน่า.....ฉันแค่ไม่อยากกลับบ้าน” วันนี้ฮีซอลไม่อยากกลับบ้าน เพราะเค้าเบื่อยุนอาเหลือเกิน วันๆไม่ทำอะไรค่อยเกาะแกะเค้าอยู่ได้......บอกตรงๆว่ารำคาญ
“แต่ฉันอยากกลับ ถ้านายไม่อยากกลับก็ปล่อยฉันลงตรงนี้แหละ ฉันจะกลับบ้าน”
“ไม่ นายต้องไปกับฉันด้วย”
“นี่ เราสองคนไม่ได้ตัวติดกันนะ”
“ใช่เราไม่ได้ตัวติดกัน......แต่ฉันต้องมี คนรับใช้ ส่วนตัว เพราะงั้นถึงได้พานายมาด้วยไง”
“เหอะ....นายมันเอาแต่ใจ เผด็จการ ไร้เหตุผล”
“นี่.....คุณปาร์คจองซู กรุณานั่งเงียบๆจะได้มั๊ย คุณจะหยุดพูดเองหรือให้ผมปิดปากคุณด้วย......” ฮีซอลพูดแล้วเลียริมฝีปากตัวเอง แล้วก็ได้ผลอีกตามเคยลีทึกนั่งเงียบ ไม่พูดอะไรอีกเลย
มกโพ
“นี่ ถึงแล้ว.....ปาร์คจองซู” ฮีซอลหันมาก็พบว่าคนข้างๆหลับไปเสียแล้ว
“หึ....ถึงว่าทำไมเงียบผิดปกติ” เค้ามองหน้าหวานๆนั้นเป็นเวลานาน
“เวลาหลับเหมือนเด็กชะมัด แต่พอตื่นทำไมนายถึงได้ดื้อขนาดนั้นนะ” มือเรียวเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้า ร่างบางขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมตื่นสักที
“นี่นายหลับหรือตายกันแน่เนี่ย” เค้านั่งจ้องร่างบางอยู่นาน แต่ก็ยังไม่ตื่นซะที เค้าเลยต้องเป็นคนอุ้มร่างบางเข้าบ้านเอง
“ตัวเบาชะมัด.....มีลำไส้หรือเปล่าเนี่ย” ฮีซอลยืนมองคนที่เพิ่งอุ้มเข้ามาเมื่อกี้อีกครั้ง ก่อนจะจัดการห่มผ้าให้แล้วตัวเค้าเองก็ไปอีกห้องนึ่งใกล้ๆกัน
กลับไปที่ฮยอกแจกับซีวอน
“นี่ฮยอกแจ....เมื่อไหร่คุณจะยอมคบกับผมซะทีล่ะครับ” ซีวอนอ้อน
“ไม่รู้” ฮยอกแจตอบกวนๆ ที่จริงเค้าก็รู้สึกชอบซีวอนอยู่ไม่น้อย
“โธ่.....ฮยอกแจ คุณจะให้ผมพิสูจน์อะไรอีกอ่ะ นี่ผมก็พิสูจน์มาเป็นปีๆแล้วนะครับ” แน่นอนว่าซีวอนตามจีบฮยอกแจตั้งแต่ตอนที่ยังเรียนอยู่ที่อเมริกาด้วยกัน ฮยอกแจให้ซีวอนพิสูจน์ว่ารักเค้าจริงหรือเปล่าโดยการที่ต้องอยู่ห่างๆกันเป็นเวลา 1 ปี ถ้ายังคงรักฮยอกแจเหมือนเดิมก็ถือว่าซีวอนสอบผ่าน......ที่จริงซีวอนสอบผ่านตั้งนานแล้วล่ะ แต่ฮยอกแจแค่อยากแกล้งเท่านั้น
“รออีกหน่อยไม่ได้หรือไง หรือว่านายไม่ได้รักฉันจริงๆ ถึงรอกันไม่ได้” ฮยอกแจใช้ไม้ตาย
“รอได้สิครับ ผมรอฮยอกแจมาจะครึ่งชีวิตแล้วนะ” ฮยอกแจยิ้มกับคำพูดที่จริงจังและจริงใจของคนตัวสูงตรงหน้า แต่ยังวางฟอร์มอยู่
“เอาอย่างนี้......นายช่วยอะไรฉันก่อนได้มั๊ย”
“อะไรล่ะครับ”
“ช่วยทำยังไงก็ได้ให้ฮีซอลรักจองซู”
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ”
“นายแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว” เพื่อช่วยเพื่อนแล้วฮยอกแจคงต้องคิดแผนที่แนบเนียนซะหน่อย
คฤหาสน์ตระกูลคิม
“คุณป้าค่ะ ทำไมพี่ฮีซอลยังไม่กลับอีกล่ะค่ะ” ยุนอานั่งรอร่างสูง
“โทรไปก็ไม่รับ” ยุนอาบ่นต่อ
“เอาน่าลูกใจเย็นๆ เดี๋ยวพี่เค้าก็กลับมา” ฮีจินไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เธอยังคงนั่งดูเครื่องเพชรต่อไป
“คุณป้า.......” ยุนอาโวยวายอีก
“คุณป้าค่ะ นี่มันเย็นมากแล้วนะค่ะ”
“จ๊ะๆ.....เดี๋ยวป้าลองโทรให้นะลูก” ฮีจินต้องยอมแพ้หลานสาวคนนี้จริงๆ เธอกดโทรศัพท์หาตัวต้นเหตุ......
ตุ้ดๆ ตุ้ดๆ
“คุณแม่ครับ.....ผมกับปาร์คจองซูจะไม่กลับบ้านสักสองสามอาทิตย์ แค่นี้นะครับ” พอพูดจบฮีซอลก็วางสายปิดเครื่องทันที ไม่รอฟังปลายสายตอบกลับมาเลย
“คุณป้าค่ะ พี่ฮีซอลว่ายังไงบ้างค่ะ” ยุนอาเร่งถาม
“พี่เค้าบอกว่าจะไม่กลับบ้านสองสามวัน”
“แล้วปาร์คจองซูล่ะค่ะ”
“ไปด้วยกัน”
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ยุนอาไม่ยอมนะค่ะ ยุนอาไม่ยอม”
“ใจเย็นลูก เรื่องนี้พอฮีซอลกลับมาป้าจะจัดการเองลูก” ฮีจินนั่งหน้านิ่ง สงสัยเธอคงต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด
แสงแดดยามเช้า สาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าหวาน ช่างเข้ากันได้ดีเหลือเกิน ราวกับว่านางฟ้าน้อยๆกำลังหลับใหล
“อื้ม.....” ร่างบางดิ้นหนีหลบแสงแดด....ก่อนจะค่อยๆลืมตาช้าๆ ดวงตาหวานกระพริบปรือเล็กน้อย เพื่อปรับให้รับแสงที่ส่องเข้ามา
“ที่ไหนอ่ะ.....” ร่างบางส่องสายตามองไปรอบๆ พบกับห้องที่ไม่คุ้นเคย บรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย
“นายนั่นหายไปไหน” ใช่ร่างบางมองหาคิมฮีซอล แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่พบ
ด้านล่างคิมฮีซอลนั่งจิบกาแฟ ชมวิวทิวทัศน์ของทะเลตรงหน้า นานแล้วที่เค้าไม่ได้มาเที่ยวที่บ้านหลังนี้ นานจนเค้าจำไม่ได้ว่า วิวทะเลมันสวยขนาดไหน
“นี่.....ที่นี่ที่ไหน” เสียงของร่างบางดังขึ้น ทำให้สติของฮีซอลกลับมา เค้าลืมไปเลยว่ามีอีกคนอยู่ด้านบน
“นึกว่าตายไปซะแล้ว....” เค้าพูดเสียงประชดเล็กน้อย
“ก็ว่าจะตายนั่นแหละ......แต่รอให้นายตายก่อนดีกว่า” ร่างบางก็ประชดเช่นกัน
“มานี่สิ.....” ฮีซอลกวักมือเรียก
“ไม่....” ร่างบางปฏิเสธ แต่ก็เดินเข้าไป
“ปากดี...”
“มีอะไร” ลีทึกถามก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับร่างสูง
“เปล่า.....”
“นี่อย่ามากวนนะ.....มีอะไรก็ว่ามา ฉันขี้เกียจเห็นหน้านายแล้ว” ร่างบางยู่ปากบ่น
“อยากจะไปไหนก็ไปสิ ฉันไม่ได้ล่ามโซ่นายนี่”
“นี่....ฉันคนนะ” ร่างบางหน้าหงิกกว่าเดิม ก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้าน
“นี่อย่าไปฉุดใครล่ะ” ฮีซอลพูดขำๆก่อนที่ลีทึกจะเดินไป
“ไอ้บ้า” ลีทึกหันมาแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งไป
ทะเลเบื้องหน้าสวยงามเหลือเกิน นานเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่เค้าไม่ได้มาทะเล ไม่สิ เค้าเคยมาทะเลด้วยเหรอ ตั้งแต่จำความได้ เค้าไม่เคยมาสักครั้งนี่ สงสัยครั้งนี้คงต้องขอบคุณอีตานั่น
“เฮ้อ.....สวยจังเลย จองมินสักวันพี่จะพานายมาดูนะ” ร่างบางคิดแล้วก็นึกถึงน้องชาย ปานนี้คงจะเรียนอยู่
“แม่ครับ......สักวันผมจะพาแม่มาด้วยนะครับ” น้ำตาไหลออกมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“พี่สาวค่ะ.....” เสียงเด็กที่ไหนมาเรียกเนี่ย....แล้วเรียกใคร พี่สาว ? ร่างบางมองหาเสียง...
“ข้างล่างค่ะพี่” ลีทึกมองไปข้างล่าง เค้าก็เจอเด็กผู้หญิงน่ารักคนนึ่ง ยืนอยู่ข้างหลังเค้า
“พี่สาวมาคนเดียวเหรอค่ะ”
“อ้อ....เปล่าจ๊ะ แต่พี่ไม่ใช่พี่สาวนะ พี่เป็นพี่ชาย” ร่างบางยิ้มให้เด็กน้อย อย่างเอ็นดู
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ......พี่สาวออกจะสวย” เด็กน้อยยังคงเถียง ร่างบางมองแล้วก็อดขำไม่ได้ กับท่าทางมั่นใจของเด็กคนนี้
“อ่ะจ๊ะๆ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ ว่าแต่ว่า หนูชื่ออะไรเหรอ”
“อ้อ....หนูชื่อ เหม่ยหลิน ค่ะ ฮันเหม่ยหลิน”
“อ้าว คนจีนเหรอจ๊ะ แต่เอ๊ะ พูดเกาหลีได้ด้วย เก่งจังเลย” ร่างบางหยิบแก้มเด็กน้อยอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“ค่ะ พอดีคุณอาฮันเกิง เค้าทำงานที่เกาหลี คุณอาเลยสอนภาษาเกาหลี เหม่ยหลินตั้งแต่เด็กๆค่ะ”
“เหรอจ๊ะ....ดีจัง”
“เหม่ยหลิน.....อยู่ไหนน่ะ” เสียงดังไกลๆ
“สงสัยคุณอามาตามแล้ว.....เหม่ยหลินไปก่อนนะค่ะ” เด็กน้อยโบกมือลาก่อนจะวิ่งไป
“น่ารักจริงๆ” ร่างบางยิ้มกับท่าทางน่ารักๆของเหม่ยหลิน
หลังจากไปเดินเล่นเป็นเวลานานแล้ว ร่างบางก็เดินกลับมาจนถึงบ้านแต่กว่าจะถึงก็เล่นซะเย็น คิมฮีซอลนั่งหน้าเหี่ยวรออยู่หน้าบ้านพอดี ไม่รู้ว่าร่างบางจะโดนอะไรบ้าง
“นี่...นึกว่าหนีตามปลาฉลามไปซะแล้ว” ฮีซอลเค้นเสียงพูด
“ก็อยากจะหนีตามอยู่หรอก แต่ติดตรงที่กลัวคนบางคนหน้าเหี่ยวก่อนวัยอันควร” ร่างบางมองหน้าฮีซอล แล้วก็อดขำไม่ได้ หน้าเค้าทั้งหงิกทั้งงอเหมือนทัพพีตักข้าวไม่มีผิด
“.........” ฮีซอลไม่ตอบเค้ายังไงนั่งหน้างอต่อไป
“นี่ ทำหน้าแบบนั้นนานๆ ระวังหน้าเหี่ยวนะ” ลีทึกพูดขำๆ
“ไปเลย รีบๆไปอาบน้ำ ฉันหิว.....” ฮีซอลออกปากไล่
“หิว แล้วทำไมไม่หาอะไรกินล่ะ”
“ฉันจะไปกินข้างนอก หรือนายจะไม่ไป.....ถ้างั้นฉันไปก่อนล่ะกัน”
“หยุด.....รอห้านาที.....” เพราะความหิวลีทึกเลยรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ฮัน เหม่ยหลิน ( 8 ปี )
สัญชาติ : จีน
น่ารักมั๊ย อ่ะคริ ๆ
__________________________________________________________________
กลับมาแล้ว ตามคำเรียกร้อง (รึเปล่า ?)
อิอิ หวังว่าตอนนี้คง ถูกใจ กันน๊า จ๊วฟ ๆ
โค้งรีดเดอร์ที่อ่าน (แล้วเม้น) งามๆ สี่ทิศ
ความคิดเห็น