คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
เกาะมัลดีฟ
“นี่.....นาย ฉันว่าเรื่องเมื่อคืน คุณแม่ต้องคิดมากแน่ๆเลย ดูสิพวกท่านมองเราไม่วางตาเลย” ลีทึกกระซิบบอกชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ
“นั่นสิ.....สนุกดีแห๊ะ...ฉันว่าเรามาเล่นละครอีกสักฉากมั๊ย...”
“อะไรล่ะ....”
“ทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว..” ชายหนุ่มยกยิ้มสูง
“ที่รักครับ.....เมื่อคืนคุณน่ารักมากเลยนะ...” ฮันกยองพูดเสียงดังตั้งใจให้คุณแม่ทั้ง 2 ได้ยิน และก็เป็นไปตามคาด คุณแม่ๆหันมาที่พวกเค้าทันที
“พี่ฮันก็น่ารักเหมือนกันครับ.....ผมนะเขินพี่แทบตาย” ร่างบางก็แสดงละคร แต่ออกจะเกินบทไปนิดหน่อย เพราะลีทึกเดินเข้าไปกอดฮันกยองจากทางด้านหลังด้วย ภาพที่ออกมาก็เลยเหมือนคู่รักสวีท คู่ข้าวใหม่ปลามัน
“ก็ที่รักน่ารักนี่ครับ.....ใครจะอดใจไหว” ฮันกยองก็แสดงได้ดีเช่นกัน เค้าหันหลังกลับไปกอดร่างบาง จนตอนนี้หน้าทั้งคู่แทบจะแนบชิดเป็นเนื้อเดียวกันก็ว่าได้
“ตายแล้ว ดูลูกเราสิ....หวานออกนอกหน้าไปแล้วนะ...ฉันชักเริ่มกลัวตาฮันทำลูกจองซูของฉันใจแตกซะแล้วสิ” คุณนายปาร์คอดห่วงลูกชายไม่ได้
“นั่นสิ....ปกติเจ้าฮันมันไม่ใช่คนมือไวใจเร็วขนาดนี้นะ....” คุณนายฮันก็หน้าเครียดเล็กน้อย แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่ลูกๆเข้ากันได้
“เฮ้อ.....ถ้าลูกฉันท้องทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบจะทำยังไงเนี่ย”
“จะบ้าเหรอ....หนูจองซูเป็นผู้ชายจะท้องได้ยังไง” คุณนายฮันขำเพื่อนสาวเล็กน้อย
“นี่.....เธอไม่เคยได้ยินเหรอว่าทำมากๆเข้าไว้เดี๋ยวก็ท้องเองน่ะ....”
“ห๊ะ....มีแบบนั้นด้วย” คุณนายฮันตกใจ
“ไม่รู้สิ...เค้าบอกมาอีกที..ฉันละกลัวจริงๆ”
“แหม....เธอก็คิดมากน่า...ถ้าท้องจริงๆก็ดีสิ เราจะได้มีทายาทไง....” คุณนายฮันพูดติดตลก
“นั่นสิ.....ไม่เห็นเสียหายนี่เน๊อะ....ยังไงๆทั้งคู่ก็แต่งงานกันแล้ว” คุณนายปาร์คยิ้มออกมา แล้วเริ่มคิดอะไรบางอย่างได้
“นั่นสิ....เธอคิดแบบที่ฉันคิดหรือเปล่า เฮจิน” คุณนายฮันยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ อี้เจิ้น” คุณนายปาร์คก็ยิ้มเช่นกัน ทั้งคู่มองลูกๆแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น
ระหว่างรับประทานอาหาร
“จองซูลูกแม่....เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่ล่ะลูก”
พรวด !!!!!!!!
“คุณแม่ครับ.....ผมเป็นผู้ชายนะครับ...แล้วจะ เอ่อ จะท้องได้ยังไง” จองซูแทบเป็นลมกับความคิดของคุณแม่
“อ้าว.....ลูกไม่เคยได้ยินเหรอ...ที่เค้าว่า ทำไปมากๆจนท้องน่ะ”
“คุณแม่....คุณแม่ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย...โอ้ย ผมจะบ้าตาย”
“แล้วเมื่อไหร่ละลูก......” คุณนายปาร์คยังคาดคั้นถาม
“คุณแม่.....ผมไม่พูดกับคุณแม่แล้ว....” ร่างบางหน้างอลุกจากโต๊ะทันที
“คุณแม่นะคุณแม่.....คิดอะไรของเค้าเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าเราจะเล่นมากเกินไป....ฮึ้ย....ไม่เอาด้วยแล้ว หงุดหงิดๆๆๆๆๆ” ร่างบางเดินบ่นไปบ่นมา
“บ่นอะไร......เป็นคนแก่ไปได้” ลีทึกสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงปริศนา
“นี่.....นาย คราวหน้าคราวหลังนะมาก็หัดส่งเสียงเห่าหอนก่อนบ้าง ไม่ใช่มาแบบเงียบๆ นึกว่าผีตาแป๊ะที่ไหน” เมื่อรู้ว่าเป็นใคร ร่างบางก็อดที่จะกัดไม่ได้
“โห้.....ปากแบบนี้ สงสัยต้องซื้อตะกร้อมาครอบจะได้ไม่ไปกัดใครอีก....พันธุ์ไรจ๊ะเนี่ย”
“ไอ้บ้า.....ไอ้เจ๊ก ไอ้หมาหน้าจีน ออกไปไกลๆเลย ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ”
“เมนส์ไม่มาเหรอจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ” ฮันกยองหัวเราะลั่น
“เงียบปากไปเลย....ถ้านายไม่พูดโลกจะสดใสกว่านี้นะ” ร่างบางหันมาแว๊กก่อนจะเดินหนีไป
“โธ่ๆ.....น่าสงสารน้องรอตไวเรอร์จริง ฮ่าๆๆๆ” ฮันกยองพูดไล่ตามหลัง
“ฮึ้ย.....ไอ้หน้าจีนบ้า ไอ้หมาหน้าจีน ไอ้มังกรหลังเขา....โอ้ย...ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ กวนประสาทอยู่ได้ เซ็งโว้ย”
กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
มหาวิทยาลัยโซล
“ซีวอน......นายว่าทึกกี้มันจะงับหัวพี่ฮันขาดมั๊ย....” ฮยอกแจอดห่วงพี่ชายหมาดๆไม่ได้
“ไม่แน่....เพราะทึกกี้ดุยิ่งกว่าหมาซะอีก....”
“นั่นสิ...ฉันชักเป็นห่วง”
“น้องซีวอนค่ะ........” รุ่นพี่ต่างคณะคนนึงเข้ามาทักชายหนุ่ม ฮยอกแจก็มองพี่คนนั้นเขม็ง
“มีอะไรเหรอครับ....” ชายหนุ่มตอบไปแบบสุภาพ
“คือ...เอ่อ...คือว่า...”
“มัวแต่อ้ำๆอึ้งอยู่นั่นแหละเจ๊ จะพูดอะไรก็รีบๆพูดมาสิคนจะกินข้าว” ฮยอกแจเริ่มรำคาญพูดขึ้น
“นายเป็นใคร แล้วมายุ่งอะไรด้วย....”
“ฉันเป็น เมีย......ชัดมั๊ย เมีย น่ะ” ฮยอกแจเน้นคำว่า เมีย อย่างชัดเจน จนรุ่นพี่คนนั้นหน้าหงายกลับไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ.........ฮยอกจี้ หึงเค้าเหรอ” ซีวอนได้ยินแบบนั้นก็ขำกลิ้ง
“เออ....หึง อย่าให้รู้จะว่าพ่อม้าแอบไปมีกิ๊กอ่ะ ถ้ารู้จะ แม่ไก่จะตามไปจิกถึงที่เลย”
“ฮ่าๆๆๆๆ.....แน่นอนครับแม่ไก่”
คฤหาสน์ตระกูลฮัน
“นี่....ตาแป๊ะ ฉันว่าเราเล่นมากไปแล้วนะ คุณแม่ฉันเริ่มพูดอะไรแปลกๆแล้วอ่ะ”
“นายคิดมากไปหรือเปล่า.....คิดมากๆเดี๋ยวแก่นะ แค่นี้ก็แก่จะแย่แล้ว”
“ไอ้บ้า คนเค้าพูดด้วยดีๆ อย่ากวนประสาทได้ป่ะ” จองซูรำคาญเลยลุกหนีไป แต่ฮันกยองก็ไม่วายกัดเค้าอีก
“เอ้าๆ....เดินไหวมั๊ยน่ะ ป้า”
“เงียบปากเจ็กๆของนายไปเลย ถ้ายังอยากกินข้าว” และก็ตามเคย ร่างสูงก็โดนร่างบางด่าอีกตามเคย
“นี่.....ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ” อยู่ฮันกยองก็เอ่ยขึ้น
“กินข้าว.....นายกินข้าวเป็นด้วยเหรอ นึกว่ากินเป็นแต่หญ้า” ร่างบางสะบัดเสียงพูด
“นี่ป้า.....ป้าจะกวนประสาทไปถึงไหนห๊ะ”
“ใครป้านาย ฉันอ่อนกว่านายตั้งเยอะ....ไอ้เจ๊ก”
“ก็หน้าป้าแก่กว่าฉันอีก....ดูสิๆ ตีนกาขึ้นแล้วนั่น” ฮันกยองไม่วายกวนร่างบางต่อ
“ไอ้เจ๊กบ้า...ปากนายมันหมาจีนชัดๆ” และก็ไม่วายโดนคนสวยด่าเข้าอีกจนได้
“แล้วตกลงนายจะไปกินข้าวมั๊ย...อยู่บ้านทั้งวันน่าเบื่อจะตาย”
“ก็จริงอย่างนายว่า งั้นนายเลี้ยง.....โอเค เป็นอันตกลง......รอ 20 นาที” ร่างบางพูดเองเออเอง แล้วเดินขึ้นห้องไปทันที
“อะไรของป้าว่ะเนี่ย....สงสัยจะแก่จัด” ชายหนุ่มบ่นเบาๆ เพราะกลัวว่าคนหูดีจะได้ยิน
ร้าน 4th Comeback
“นี่....นายจะกินอะไร” ร่างสูงยื่นเมนูไปตรงหน้าร่างบาง
“งั้นขอ....สเต็กปลากับสลัดครับ” ร่างบางจัดการสั่งสิ่งที่ตัวเองอยากกิน แล้วยื่นเมนูคืนไป
“ผมขอสเต็กไก่รมควัน เป็ดราดน้ำผึ้งกับหมูหมกซอสแดงครับ”
“โห้.....นายกินหรือยัดกันแน่น่ะ สั่งอย่างกับไม่เคยสั่ง” ร่างบางมองชายหนุ่มอึ้งๆ ก็อาหารที่สั่งมันเยอะแยะมากมายน่ะสิ
“ฉันสั่งเผื่อนายนั่นแหละ กินแค่ปลากับสลัดมันจะไปอิ่มอะไร....นายยิ่งผอมๆอยู่ยังจะกินน้อยอีก”
“สั่งเผื่อฉัน? สั่งมาทำไม ฉันกินแค่นั้นก็พอแล้ว....นายจะบ้าเหรอ” ร่างบางบ่น แต่ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ก็ชายหนุ่มเป็นห่วงเค้าด้วยน่ะสิ
“สั่งมาแล้วก็กินๆไปเถอะน่า....” ไม่นานนักอาหารก็มา ทั้งคู่จัดการอาหารจนหมด เมื่ออิ่มแล้วทั้งคู่ก็หาเรื่องไม่กลับบ้านโดยการไปเดินเล่นและดูหนังสักเรื่อง
“ฮันกยอง......นายว่า เอ่อ เราจะต้องอยู่แบบนี้อีกนานมั๊ย” ร่างบางเอ่ยถาม
“ก็ไม่รู้สิ....สักวันถ้าคุณแม่ของราเห็นว่าเราไม่ได้รักกัน เค้าก็คงจะให้เราทำตามใจตัวเองมั้ง” ชายหนุ่มตอบแบบไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของร่างบางเลย
“นั่นสิ....เราไม่ได้รักกันนี่นา” ทำไมไม่รู้ เมื่อนึกถึงว่าเค้ากับชายหนุ่มไม่ได้รักกันร่างบางจะต้องรู้สึกแปลกๆด้วย
“พี่ฮันกยอง....” เสียงใสดังขึ้นด้านหลัง
“โซฮี....มาได้ยังไงน่ะ” ฮันกยองหันไปตามเสียง แล้วก็พบกับโซฮีน้องสาวคนสวยที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกัน
“พี่ฮันกยองมาทำอะไรค่ะ....” หญิงสาวส่งยิ้มหวานมาให้ชายหนุ่ม
“ก็มาดูหนังน่ะ...แล้วโซฮีล่ะ”
“โซฮีก็มาเที่ยวน่ะค่ะ แล้วพี่มากับใครเหรอค่ะ” หญิงสาวหันไปมองร่างบาง แต่สายตาแลไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
“อ้อ...นี่จองซู ภรรยา พี่เอง” ฮันกยองแนะนำร่างบางเต็มยศ จนร่างบางอดหน้าแดงไม่ได้ แต่หญิงสาวนี่ซิหน้าตึงไปเลย
“อ้อเหรอค่ะ....สวยดีนะค่ะ” โซฮีปั้นยิ้ม
“ผมเป็นผู้ชายครับ”
“หา.....ผู้ชาย? พี่ฮันกยองค่ะ....ทำไม เอ่อ...” หญิงสาวถึงกับตะลึง ไม่คิดว่าร่างสูงจะเป็นพวกรักร่วมเพศ
“อื้ม...จองซูเป็นผู้ชายน่ะ แม่ของเราจับให้แต่งงานกัน” เมื่อได้ยินแบบนั้นโซฮีก็ยิ้มทันที ที่แท้ก็คลุมถุงชน
“งั้นโซฮีขอตัวก่อนนะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยคำลา แล้วเดินจากไป.....ในหัวหล่อนกำลังคิดอะไรมากมาย และที่แน่ๆหล่อนคิดจะแย่งร่างสูงให้มาเป็นของตัวเองซะด้วย
“ฮยอกจ๊า....วันนี้วอนไปนอนด้วยคนน๊า” ซีวอนออดอ้อนคนรัก
“ไม่ต้องเลย....วันนี้นายแกล้งฉัน ฉันไม่ให้นายไปนอนด้วยหรอก เชอะ” ร่างบางสะบัดเสียงใส่ร่างสูงพร้อมทั้งเชิดหน้าหนี
“โธ่....ฮยอกจ๊า อย่าโกรธวอนเลยน๊า....วอนขอโทษ” ชายหนุ่มยังคงปฏิบัติการอ้อนแฟนต่อไป
“ไม่ได้....พรุ่งนี้นายมีถ่ายละครแต่เช้านี่ ไปนอนคอนแหละดีแล้ว..”
“งั้นฮยอกไปนอนกับเค้าน๊า....” ซีวอนยังพยายามต่อไป
“ก็ได้....แต่ว่า..”
“แต่ว่าอะไรเหรอ....”
“แต่ว่าถ้านายถ่ายละครเสร็จเมื่อไหร่ นายต้องพาฉันไปเที่ยวด้วย เข้าใจมั๊ย.....เราสองคนไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้วนะ”
“ครับผม....ผมสัญญาว่าจะพาคุณลีฮยอกแจไปเที่ยวครับ” ซีวอนทำท่าตะเบ้แบบทหาร
“ห้ามผิดสัญญานะ....เข้าใจมั๊ย”
“ครับผม....”
“ดีมาก....ซีวอนน่ารักที่สุดเลย.....”
“เป็นแฟนฮยอกแจต้องน่ารักอยู่แล้ว.....”
ความคิดเห็น