คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
Chapter 5
สนามบินนานาชาติอินชอน
“ฮีซอล.....ลูกทำอะไรของลูกห๊ะ......ไม่คิดจะไว้หน้าแม่บ้างเลยหรือไง.....” คุณนายคิมฮีจิน แม่ของคิมฮีซอลเมื่อรู้ข่าวของลูกชายก็รีบกลับมาเกาหลีทันที
“คุณป้าค่ะ.......พี่ฮีซอลเค้าคิดอะไรอยู่ค่ะเนี่ย ยุนอาไม่ยอมหรอกนะค่ะ ยุนอารักพี่ฮีซอล” หลานสาวตัวแสบ อิมยุนอาก็ตามมาด้วย
“ป้าก็ไม่ยอม ลูกสะใภ้ป้ามีได้แค่คนเดียวคือหนูยุนอา.....เท่านั้น” สองป้าหลานก็รีบตรงดึ่งไปที่คฤหาสน์ตระกูลคิมทันที
คฤหาสน์ตระกูลคิม
“ป้าเฮยอนครับ.....นี่มันซักยังไงเหรอครับ” ลีทึกถือเสื้อผ้าเกรดเอเข้ามาถาม เค้าไม่กล้าซักกลัวมันจะเสียหาย เพราะถ้ามันเสียหายเค้าคงไม่มีปัญญาซื้อคืนแน่ๆ
“อันนี้ต้องแช่น้ำร้อนก่อนซักค่ะ.......” ป้าแนะนำก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ
“ขอบคุณมากครับป้า” เมื่อรู้ขั้นตอนร่างบางก็รีบไปทำงานต่อ เค้าจะได้พักซะที
“ปาร์คจองซู......คุณผู้หญิงเรียกให้แกไปพบ” มียองเดินชูคอเข้ามา.....คุณผู้หญิง ? ใครอีกล่ะเนี่ย
“รีบๆไปล่ะ.....นายคนรับใช้” มียองพูดเย้ยก่อนจะเดินออกไป
“แกนั่นแหละคนรับใช้” ลีทึกได้แต่ตะโกนตามหลังไป เค้าล้างมือแล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ เพื่อไปพบคุณผู้หญิง
“คุณเรียกผมมีอะไรเหรอครับ” ลีทึกถาม ที่ห้องมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ คาดว่าคนที่ดูมีอายุน่าจะเป็นคุณผู้หญิง
“ไร้มารยาท.....ยืนคำหัวคุณป้าได้ยังไง ต่ำ....” หญิงสาวหน้าตาดี แต่ปากไม่ดีพูดขึ้น
“ขอโทษนะครับ.....กรุณาพูดให้ดีๆเหมือนหน้าตาด้วยนะครับ”
“แก......” ยุนอาทำท่าจะลุกไป แต่ฮีจินห้ามไว้ก่อน
“ชื่ออะไร.....” หล่อนถาม
“ปาร์คจองซูครับ” ร่างบางตอบกลับไปอย่างสุภาพ
“ใช้วิธีไหน.....ฮีซอลถึงได้ยอมแต่งงานด้วย” แต่คำพูดต่อมาร่างบางแทบอยากจะถอนคำพูดที่พูดสุภาพเมื่อกี้
“ผมก็ไม่ได้ใช้วิธีไหนหรอกครับ.....เค้าเข้ามาติดผมเอง” ลีทึกตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“เหอะ.....คนอย่างพี่ฮีซอลน่ะเหรอ จะไปติดคนอย่างแกง่ายๆ....แกคงใช้มารยาหลอกล่อเค้าสินะ......น่าสมเพช”
“น่าสมเพชเหรอครับ.......ผมว่าคนที่น่าสมเพชคือคุณมากกว่า.....เพราะอย่างน้อยคนอย่างผมก็ไม่ได้จ้องจะแย่งสามีชาวบ้าน” แค่ดูก็รู้แล้วว่ายุนอารักฮีซอลและต้องการจะแย่ง
“แก.....ปากดีนักนะ.....” ยุนอาตรงเข้าไปตบหน้าลีทึกอย่างแรง แต่มีเหรอที่คนอย่างปาร์คจองซูจะยอม เค้าก็ตบยุนอากลับไปเช่นกัน
“ถ้ายังไม่เลิกนิสัยต่ำๆ คุณได้เจอหนักกว่านี้แน่” ลีทึกชี้หน้ายุนอาที่กำลังจะเข้ามาอีก
“คุณป้าค่ะ.....ยุนอาไม่ยอมนะค่ะ” เมื่อทำอะไรร่างบางไม่ได้ เธอก็หันไปฟ้องฮีจิน
“ต่ำ.....สงสัยที่บ้านคงไม่มีใครสั่งใครสอน.....ถึงได้มีนิสัยต่ำแบบนี้” ฮีจินด่าออกไป
“ไอ้เรื่องสอนน่ะ ที่บ้านผมสอนครับ และก็สอนมาดีซะด้วย......แต่สำหรับกิริยาต่ำๆที่บ้านผมก็สอนให้ใช้กับคนต่ำๆเช่นกันครับ”
“ปากดี.....ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้......” ฮีจินออกปากไล่
“ไม่.....ผมจะออกไปก็ต่อเมื่อ คิมฮีซอลไล่ผมเท่านั้น.....ขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบลีทึกก็เดินออกไปทันที
“โอ้ย......ยุนอา ป้าจะเป็นลม.....” ฮีจินถึงกับลมจับ คนคนนี้จัดการยากซะแล้ว
ด้านฮีซอล เมื่อทราบว่าคุณแม่กลับมาจากอังกฤษแล้วก็รีบกลับมาที่บ้านทันที
“คุณแม่ครับ.....ทำไมกลับมาไม่บอกผมล่ะครับ” ฮีซอลรีบเข้ามาหาแม่ทันที
“ฮีซอล.....ลูกทำอะไรของลูก.....ทำไมไม่ปรึกษาแม่เลย” ฮีจินบ่นทันทีที่ลูกชายเข้ามา
“คุณแม่ครับ.....”
“แล้วนี่ฮยอนจุงไปไหน......แม่กลับมาทั้งทีทำไมไม่มาหาแม่เลย ลูกคนนี้นี่......” ฮีจินยังไม่ทราบว่าลูกของเธอเสียแล้ว เพราะฮีซอลปิดข่าวไว้
“คุณแม่ครับ......ฮยอกจุงเค้าไปต่างประเทศกับเพื่อนๆน่ะครับ......” ฮีซอลจำเป็นต้องโกหก เพราะถ้าคุณแม่รู้เรื่องนี้....ท่านคงช๊อคแน่ๆ เพราะท่านรักลูกชายคนเล็กมาก
“พี่ฮีซอลค่ะ.....ยุนอาก็มานะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีท่าทีจะคุยกับเธอเลย
“ครับๆ......พี่เห็นแล้วครับ.....ยุนอาสวยขึ้นนะ พี่จำแทบไม่ได้” ฮีซอลชมไปตามมารยาท แต่ยุนอากลับเขินหน้าแดง
“พี่ฮีซอลก็......อ้อ พี่ฮีซอลค่ะ เอ่อ......ปาร์คจองซู น่ะค่ะ เมื่อกี้คุณป้าเรียกมาพบ เค้าทำกิริยาไม่ดีใส่คุณป้าด้วยแหละค่ะ......แถมยังทำร้ายยุนอาด้วยนะค่ะ” เมื่อได้โอกาสยุนอาก็ใส่ไฟทันที
“จริงเหรอครับ.....” ร่างสูงหันไปถามผู้เป็นแม่
“จริงลูก......แบบนี้ก็ไม่ไหวนะลูก.....ไม่เคารพกันบ้างเลย” ฮีจินก็เช่นกันใส่ไฟกันเต็มที่
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ.......” ฮีซอลรีบลุกไปที่ห้องร่างบางทันที
ปังๆๆๆๆ
“ปาร์คจองซู......”
“อะไรอีกล่ะเนี่ย......จะมาหาเรื่องกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยหรือไง” ลีทึกบ่น แต่ก็เดินไปเปิดประตู เพราะความรำคาญ
“มีอะไร.......” เค้ากระแทกเสียงถาม
“ทำอะไรไว้คงรู้ตัวนะ” ฮีซอลเค้นเสียงพูดกลับไป ก่อนจะผลักร่างบางให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“หึ......มีอีกาตัวไหนคาบข่าวไปบอกล่ะ........เร็วชะมัด น่าให้รางวัลจริงๆ”
“ทำไมต้องทำนิสัยต่ำๆกับแม่ฉันด้วย” ฮีซอลถามเสียงนิ่งจนน่ากลัว
“นายไม่จำเป็นต้องรู้”
“จำเป็นสิ......เพราะคนนั้นคือแม่ฉัน นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น” ฮีซอลกระชากแขนลีทึกอย่างแรง เค้าออกแรงบีบข้อมือบาง ร่างบางหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
“พวกนายมันก็ต่ำกันทั้งบ้าน......” ลีทึกกัดฟันพูด เพราะความเจ็บที่ข้อมือ
“นาย............ปากดีนักใช่มั๊ย” ปากบางประกบลงบนปากที่บางกว่า......ลีทึกดิ้นหนีสัมผัสนั้นแต่ก็ไม่พ้น ลิ้นร้อนบุกรุกเข้าไปในโพรงปาก
“อื้อ.....อ่อย” ลีทึกร้องประท้วง เมื่ออากาศเริ่มจะหมด ฮีซอลจึงถอนปากออกเค้าเลียที่ริมฝีปากตัวเองก่อนจะแสยะยิ้ม
“ปากนาย....หวานกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะ” มือหนาคลายออก ก่อนจะล๊อกข้อมือบางไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือก็ลูบไล้สัมผัสแผ่นอกบางภายใต้เสื้อ
“อ๊ะ.....หยุดนะ....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ....นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ......อื้อ.....” ปากบางถูกประกบปิดอีกครั้ง ส่วนมือหนาก็ลูบไล้ทั่วทั้งร่างกาย หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลริน......
“ฮึกๆ......หยุด.....ฮึก....ฮือ.....” ลีทึกร้องไห้ออกอย่างเสียไม่ได้
“หึ......ถ้าไม่อยากโดนแบบนี้อีก.....ก็จำเอาไว้ นายไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งของฉัน และไม่มีสิทธิ์ทำกิริยาต่ำๆกับแม่ฉันด้วย” ฮีซอลพูดก่อนจะกดปากลงบนซอกคอขาวเนียน ทิ้งร่องรอยกลีบกุหลาบเอาไว้ แล้วเดินออกไป
“ฮึก.....ฉันเกลียดนาย.....เกลียดที่สุด.....ฮือ.....” ร่างบางถึงกับทรุด เมื่อฮีซอลเดินออกไป
_______________________________________
บ้าคลั่ง อัพเข้าไป
ที่บ้าขนาดนี้เพราะ ว่าฝ้ายทำข้อสอบไม่ได้
นอนไม่หลับ T^T
เศร้าจิต
ความคิดเห็น