คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
“นี่...นายคุณชายสั่งไว้ว่าให้ฉันดูนาย....ถ้านายอู้งาน...ตาย” มียองสาวใช้ที่ทำตัวเหมือนคุณนายยืนเท้าเอวสั่ง
“พูดมาก...ตัวเองก็เป็นแค่คนใช้...” ลีทึกไม่ยอมเช่นกัน ลุกขึ้นยืนเท้าเอวตอบโต้
“แก.....ปากดีนักนะ.....”
“ไม่ได้ดีแต่ปากนะ.....มือ ตีนก็ดี” ร่างบางเน้น
“ทำปากดีไปเหอะ.....” มียองพูดก่อนจะเดินไป แต่ก็ไม่วายชนลีทึกจนเสียหลักล้มลง
“อุ้ย.....ขอโทษนะ....พอดีมองไม่เห็นพวกขยะริมทาง ฮ่าๆๆ” มียองหันมาหัวเราะใส่.....เมื่อลีทึกลุกได้ เค้าก็พุ่งตรงใส่มียองทันที
“แกคิดว่า.....คนอย่างปาร์คจองซู จะยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวหรือไง.....” ลีทึกกระชากผมมียองไว้
“กรี๊ด.....ปล่อยนะ”
“ถึงจะเป็นผู้หญิง.....แต่ถ้ามาทำกิริยาต่ำๆ แบบนี้ฉันก็ไม่ปล่อยไว้หรอกนะ” ร่างบางพูดก่อนจะผลักมียองจนล้มลง ไปกองกับพื้น
“กรี๊ด......แก....” มียองลุกขึ้นมากระชากผมลีทึก
“ปล่อย.....ฉันบอกให้ปล่อย....” ลีทึกหันกลับมาแล้วผลักมียองจนกระเด็น...ก่อนยกกะละมังที่มีน้ำผงซักฟอกเต็มๆ ไปสาดใส่
“โดนน้ำซะบ้าง.....อาการบ้าๆจะได้หาย....”
“กรี๊ด.....ไอ้บ้า....แก๊.....” มียองดีดดิ้น....ร้องกรี๊ด
“เหอะ.....จำเอาไว้....อย่ามาเล่นกับปาร์คจองซู” ลีทึกชี้หน้ามียอง ก่อนจะเดินไป
“กรี๊ด....กลับมานะ....กลับมาเดี๋ยวนี้....ไอ้บ้า...ฉันจะฟ้องคุณชาย......กรี๊ด.....” มียองโวยวายอยู่คนเดียว เหมือนคนบ้า
“คุณชายค่ะ....ปาร์คจองซู ไม่ยอมทำงานเลยค่ะ แถมพอมียองบอก เค้าก็ทำร้ายร่างกายมียองด้วยค่ะ” มียองโทรไปฟ้องทันที
“ค่ะๆ....สวัสดีค่ะคุณชาย” เมื่อฮีซอลวางสายไป มียองก็ยิ้มสะใจ
“หึ....แกตายแน่ ปาร์คจองซู”
ด้านคิมฮีซอล
“ปาร์คจองซู....นายมันร้ายนัก.....สงสัยฉันต้องกำหลาบนายเอง”
“คุณลีจิน....เดี๋ยวคุณช่วยเลื่อนตารางงานของผมออกไปสักสามอาทิตย์นะ....ผมมีธุระต้องจัดการ”
“ปาร์คจองซู.....คนอย่างนายถ้าไม่โดนซะบ้าง คงไม่สำนึกสินะ”
กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลคิม
“คุณลีทึกค่ะ....ป้าว่าพักสักหน่อยดีกว่านะค่ะ.....” ป้าเฮยอน แม่บ้านบอกอย่างเป็นห่วง.....เพราะตั้งแต่เช้าร่างบางยังไม่ได้พักเลย ข้าวก็ยังไม่ได้กิน
“ไม่เป็นไรครับ....ผมทำได้...แค่นี้เอง” ลีทึกยิ้ม ดีนะที่บ้านนี้ยังมีคนใจดีอยู่บ้าง ไม่งั้นเค้าคงคลั่งตายแน่ๆ
“พักกินข้าวสักหน่อยก็ได้นะค่ะ.....เดี๋ยวค่อยมาทำต่อ” ป้ายังคงพูดต่อ.....จนร่างบางใจอ่อน
“ก็ได้ครับ....ขอบคุณป้ามากนะครับ” ร่างบางหยุดทำงาน แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ป้าเฮยอนก็ใจดีตักข้าวมาให้
“ขอบคุณครับป้าเฮยอน” ลีทึกกำลังจะตักข้าวเข้าปาก....แต่มียองเข้ามาพอดี
“คุณชายโทรมาบอก.....ว่าถ้านายทำงานไม่เสร็จ ห้ามกินข้าว.....” มียองไม่พูดเปล่า ดึงจานข้าวออกจากโต๊ะไปเททิ้ง
“มียอง....แกจะใจร้ายไปถึงไหนห๊ะ.....” ป้าเฮยอนทนไม่ได้ว่ามียอง
“ป้ากล้าขัดคำสั่งคุณชายหรือไง....” มียองเถียง
“ป้าว่าคุณชายไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก แกจงใจจะแกล้งคุณลีทึกเองซะมากกว่า”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ.....หรือจะโทรไปถามคุณชายก็ได้นะ” มียองยิ้มสะใจ
“มียอง.....” ป้าขึ้นเสียง
“ป้าเฮยอนครับ......ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้ แค่นี้เอง ไม่ถึงตายหรอก” ลีทึกพูด สายตาดุมองไปที่มียอง....
“แกไม่ต้องมามองฉันแบบนี้หรอก.....เพราะฉันไม่กลัว” มียองพูดปากยื่นปากยาว
“ฉันสมเพชเธอจริงๆ.....มียอง ชาตินี้ทั้งชาติคงได้เป็นแค่คนใช้เท่านั้นแหละ.....เพราะคงไม่มีคุณหญิงคุณนายที่ไหน นิสัยต่ำๆแบบเธอ” ร่างบางสวนกลับไป.....มียองถึงกับกรี๊ดลั่น
“กรี๊ด.....แก๊.....” มียองชี้หน้าลีทึก
“ถ้าจะมาทำกิริยาไพร่ๆแถวนี้ ก็กรุณาออกไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ลีทึกพูดเสียงเรียบ สีหน้าจริงจัง.....มียองเห็นเช่นนั้น ก็กลัว รีบวิ่งออกไป แต่ยังไม่วายหันกลับมา.....
“ฝากไว้ก่อนเถอะ.....คุณชายกลับมาเมื่อไหร่ แกตายแน่”
“อย่าฝากนานนะ.....รีบๆมาเอาไปล่ะ ทั้งแกและก็เจ้านายของแก” ลีทึกตะโกนกลับไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป.....กว่างานทั้งหมดจะเสร็จก็ปาไปจนเย็น ร่างบางถึงกับหมดแรง เพราะงานทั้งหนักและเยอะ อีกทั้งข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินตั้งแต่เช้า เล่นเอาร่างบางแทบเป็นลม
ปี๊นๆๆๆๆๆ
“โอ้ย......จะบีบแตร ทำไมนักหนาห๊ะ” ฮีซอลกลับมาตอนที่ลีทึกกำลังจะกินข้าวพอดี และก็บีแตรเสียงดังจนน่ารำคาญ.....ในที่สุดร่างบางก็ไม่ได้กินข้าวอีกตามเคย เพราะต้องวิ่งไปเปิดประตู
“มารยาทน่ะมีมั๊ย.....ใครสั่งใครสอนให้นายบีบแตรขนาดนี้.....” เมื่อรถแล่นเข้ามาร่างบางก็โวยวายทันที
“มี......แต่ไม่จำเป็นต้องใช้กับนาย” ฮีซอลตอบกลับมา ก่อนจะโยนเอกสารกองโตให้ลีทึก เค้ารับมาอย่างงงๆ
“อะไร.....”
“ตามฉันมา.....” ฮีซอลพูดแล้วเดินนำเข้าบ้าน
“อะไรของเค้าเนี่ย....” ลีทึกบ่นแต่ก็เดินตามไป เพราะขี้เกียจเถียงกับฮีซอล
ห้องของฮีซอล
“มีอะไรก็ว่ามา......ฉันจะได้ไปพัก” เมื่อถึงห้องลีทึกก็โยนกองเอกสารนั้นไว้บนโต๊ะ
“เห็นนั่นมั๊ย” ฮีซอลชี้ไปที่กองเอกสาร
“เห็น.....แล้วทำไม”
“นายต้องคัดลอกเอกสารนั่นทั้งหมด......ให้เสร็จภายในคืนนี้” ฮีซอลสั่ง
“ไม่....งานของฉัน ฉันก็ทำไปหมดแล้วตอนเช้า......ถึงตอนเย็นฉันควรจะได้พักสิ” ร่างบางโวยวาย
“ใช่....ถ้าเป็นคนอื่น ฉันให้พัก....แต่นาย ไม่......ทำให้เสร็จ ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องนอน” ฮีซอลสั่งเสียงเรียบ
“ไม่มีทาง.....” ร่างบางทำท่าจะเดินออกไป แต่ฮีซอลขว้างไว้ก่อน
“ฉันบอกแล้วใช่มั๊ย.....ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันสั่ง นายจะโดนอะไรบ้าง” ฮีซอลดันลีทึกติดผนังก่อนจะตามไป
“หรือ......นายอยาก” ฮีซอลพูด ก่อนจะปลดเนคไทล์ออก
“หยุดนะ....ทำก็ได้....ฉันทำก็ได้....”
“ดี....” ฮีซอลปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เมื่อเป็นอิสระแล้วลีทึกก็วิ่งไปหยิบเอกสารแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที แต่ฮีซอลก็ห้ามไว้อีก
“ทำที่นี่.....ฉันไม่ไว้ใจนาย”
“ชิส์.....” ลีทึกพ่นลมออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับไปนั่งที่โต๊ะกลางห้อง
“โอ้ย.....ทำไมมันเยอะแบบนี้นะ......” ลีทึกนั่งคัดลอกเอกสารหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่เสร็จซะที เค้านั่งคัดจนปวดมือไปหมดแล้ว ข้าวก็หิว....ง่วงก็ง่วง
“อย่าบ่น.....รีบๆทำไป....ฉันง่วงแล้ว” ฮีซอลที่นั่งเฝ้าอยู่พูดขึ้นก่อนจะหันไปอ่านหนังสือต่อ
“ถ้าง่วงก็นอนไปสิ...มานั่งเฝ้าทำไม”
“ไม่....ก็บอกแล้วฉันไม่ไว้ใจนาย” ฮีซอลเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปอีก
“เออ...ตามสบายเลย....อยากทำอะไรก็เชิญ” ไม่นานนักร่างบางก็คัดลอกเสร็จ.....
“เยส....เสร็จซะที” ลีทึกรีบลุกทันที
“ดี.....กลับไปที่ห้องได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” ฮีซอลปิดหนังสือลง
“คิดว่าฉัน...อยากเห็น...นะ.....” ลีทึกพูดได้แค่นั้น....ก็ล้มลง ฮีซอลตกใจรีบเข้าไปคว้าร่างบางไว้
“เฮ้ย....เป็นอะไรเนี่ย.....นี่ อย่ามาสำออยนะ” ฮีซอลตบหน้าลีทึกเบาๆ แต่ร่างบางไม่ตื่นซะที เค้าจึงลงไปเรียกป้าเฮยอนมาดู
“คุณลีทึกเป็นอะไรค่ะ...คุณชาย” เมื่อมาถึงห้องป้าเฮยอนก็ตกใจ เพราะร่างบางหน้าซีดมาก
“ไม่รู้ครับ....อยู่ๆก็เป็นลม” ฮีซอลตอบตามความจริง
“สงสัยไม่ได้กินข้าวแน่ๆเลย.....” ป้าเฮยอนตบหน้าอกตัวเองเบาๆ
“ทำไมไม่ได้กินข้าว.....”
“ก็คุณลีทึกมัวแต่ทำงานบ้านน่ะสิค่ะ....คุณชาย ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน” ป้าเฮยอนบอกเสียงเศร้า
“ป้าเฮยอนครับ.....ป้ากลับไปนอนได้แล้วครับ....เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ค่ะ คุณชาย” เมื่อป้าเฮยอนออกไป ฮีซอลก็มองหน้าร่างบางด้วยสายตาที่บอกความรู้สึกไม่ได้
ความคิดเห็น