ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : HanTeuk : มหัศจรรย์แห่งรัก [4] END
มหัศจรรย์แห่งรัก
Chapter 4 [ END ]
____________________________________________
"จองซู.......นายตื่นได้แล้ว......" ฮีซอลเรียกเพื่อนรักที่กำลังนอนน้ำลายยืดอย่างสบายใจ
"ฮีซอล....นายอย่าเพิ่งกวนได้มั๊ย....ฉันง่วง...คร่อกๆ" จองซูพูดงัวเงียฟังไม่รู้เรื่อง แล้วหลับต่อ
"ปาร์คจองซู...." ฮีซอลตะโกน แกจะตะโกนทำไมเนี่ย ?
"อร๊าก......ไฟไหม้.....ช่วยด้วย.....ไฟๆๆๆๆๆ....." จองซูตกใจนึกว่าไฟไหม้ วิ่งวนทั่วห้อง
"ไอ้บ้าจองซู.......ไฟไหม้ที่ไหนกัน....นายจะบ้าไปใหญ่แล้ว"
"นายแหละบ้า จะตะโกนทำไมล่ะ.....โธ่...คนกำลังนอน...ชิ" จองซูบ่นแล้วกลับไปนอนต่อ
"โอ้ย....." แต่ฮีซอลจิกผมไว้ซะก่อน
"มานี่เลยๆๆๆๆๆ........ไอ้หมาจองซู วันนี้ท่านประธานจะมาเยี่ยมร้าน...."
"แล้วไง......" มาก็มาซิ วันนี้วันหยุดเค้านะ ไม่รู้ทำไมท่านประธานมาทีไรเค้าต้องตรงกับวันหยุดเค้าทุกที เค้าก็อยากเห็นหน้าอยู่หรอกแต่ไม่เห็นแหละดีแล้ว
"ยังจะมาแล้วไงอีก.......นายทำงานมากี่ปีแล้วจองซู...."
"สองปี สี่เดือน ยี่สิบห้าวัน......แล้วทำไม"
"เหอะ.....ยังกล้าพูด....นายทำงานมาสองปีกว่าแล้วแต่นายยังไม่เคยเห็นหน้าท่านประธานสักครั้ง.......แล้วนายก็บอกฉันเองว่าถ้าท่านประธานมาตรงวันหยุดอีก นายก็จะไปดูหน้าท่านประธานที่ร้านเองไม่ใช่เหรอ....นายบอกฉันเองนะ.....นายให้ฉันมาปลุกนายด้วย....แล้วนายกล้าเบี้ยวเหรอ ปาร์คจองซู.....คนอย่างคิมฮีซอลมารับนายเองเลยนะ...." ฮีซอลพูดยาว (ยาวไปมั๊ยเจ๊ ?) จนจองซูเถียงไม่ทัน
"โธ่....ฮีซอล...ขอฉันนอนหน่อยนะ.....ท่านประธานอะไรนั่นช่างมันเถอะ...ง่วงจะตายอยู่แล้ว"
"ไม่ได้....ฉันมาแล้ว นายต้องไปกับฉัน" ฮีซอลสั่งเสียงดุ
"โธ่...ฮีซอล นายใจร้าย"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ไปอาบน้ำ จะอาบเองหรือจะให้ฉันอาบให้ย่ะ.....หมาจองซู"
"ชิ....คนใจร้าย ชิ" แล้วจองซูก็แพ้ฮีซอลเพื่อนรักอีกคนได้
ร้านฉั่ว เจียบ ง้วน
"นี่...จองซู วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอไง....มาทำไมเนี่ย" พี่ที่ร้านคนนึงถาม
"โน่น.....คนลากผมมาอยู่โน่น....." จองซูปากยื่นปากยาวไปทางฮีซอลที่กำลังทำงานอย่างมีความสุข (ยังไงว่ะ ?)
"พูดมาก....เดี๋ยวโดน" ฮีซอลรู้ทัน พูดปากพะงาบๆ (พูดไม่มีเสียง) ให้จองซู
"......." จองซูไม่ตอบ กลับยิ้มท้าทายกลับไป พอดีกับที่ฮีซอลเดินมาทางนั้นพอดีเลยเอาถาดเคาะหัวจองซูไปทีนึง
"ฮีซอล....ท่านประธานจะมาแล้ว....นายไปเตรียมของข้างในไป" เจ้าของร้านเดินมาบอก
"แย่แล้วค่ะๆๆ........พี่เสียวเจินท้องเสีย่ะะทำไงดี.....พนักงานเสริฟ์คนอื่นก็เด็กใหม่ด้วย.....ทำไงดีค่ะ" เด็กในร้านคนนึงวิ่งมาบอกผู้จัดการ
"ตายแล้ว....ไปกินอะไรมาล่ะนั่น...โอ้ย....มีแต่เด็กใหม่.....เอ๊ะ..." ผู้จัดการถึงกับกุมขมับ แต่พอดีหันไปเห็นใครคนนึงเข้า
"จองซู......อ่า...จองซูนายช่วยเสริฟ์แทนทีสิ..."
"เฮ้ย....เรื่องอะไรล่ะครับ...วันนี้วันหยุดผมนะผู้จัดการ...."
"โธ่ๆๆๆ......จองซู ช่วยร้านหน่อยสิ...น๊า" ผู้จัดการอ้อนวอน เกาะแข้งเกาะขา (เกินไปค่ะ)
"โห้.....วันนี้วันหยุดนะ....." จองซูยังบ่น
"งั้นพรุ่งนี้ฉันให้สองเท่าเลย.....ตกลงน๊า" ผู้จัดการยื่นข้อเสนอให้ จองซูตาโตทันทีในหหัวคำนวนโดยอัตโนมัติ สองเท่า....ก็เท่ากับว่าได้ 100 หยวน (500 บาทไทย ปล้ำลิง 1 หยวน = 5 บาทไทย)
"ก็ได้ครับ.....แต่ต้องจ่ายผมจริงๆนะ....ไม่จ่ายผม...ล่ะน่าดู" จองซูนายเห็นแก่เงินตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ?
"จองซูนายเป็นคนดีที่สุดเลย รีบไปแต่งตัวนะ"
"เห็นแก่เงินสิไม่ว่า ชิ" ฮีซอลหมั่นใส้
"แบร่...." จองซูทำหน้าลิงใส่เพื่อนรักก่อนจะวิ่งไปแต่งตัว (ไม่วิ่งก็โดนตีดิ)
"ท่านประธานค่ะ......วันนี้ร้านเรามีเมนูใหม่ด้วยนะค่ะ....." เจ้าของร้านแนะนำ
"จริงเหรอครับ.....ให้ผมลองสักหน่อยได้มั๊ยครับ" ท่านประธานยิ้ม เค้าเป็นที่เคารพรักของคนในห้างมาก เพราะเค้าเป็นคนดีมีเมตตาและยุติธรรมเป็นที่สุด
"ค่ะ.....เอามาเสริฟ์สิ" เจ้าของร้านหันไปสั่งพนักงานต้อนรับสาวสวย
"มาแล้วครับ........." เมื่ออาหารมาเสริฟ์......
"โครม......."
"อ๊ะ.......จองซู....นายทำอะไรน่ะ.....ท่านประธานค่ะของโทษด้วยนะค่ะ" เมื่อเห็นหน้าท่านประธานจองซูถึงกับอึ้ง.....ฮันกยอง นายเองเหรอ....นายคงรู้สินะว่าฉันเป็นใคร.....นายเลยมาทำดีกับฉัน.....
"จองซู......." ฮันกยองตกใจที่เจอจองซูที่นี่ เพราะเค้าให้คนมาเช็คแล้วนี่ว่าวันนี้จองซูหยุดงาน แล้วทำไม......
"ไอ้คนหลอกลวง....." จองซูน้ำตาไหลผิดหวังเป็นที่สุด วิ่งหนีออกไป
"เดี๋ยว....จองซู.....ฟังฉันก่อน....." ฮันเกิงวิ่งตามมาแต่ไม่ทันซะแล้ว....จองซูขึ้นรถแท็กซี่ไปซะแล้ว
"ฮึกๆ....คนหลอกลวง....สะใจนายแล้วใช่มั๊ย.....ฮึกๆ....เป็นไงล่ะ ได้เห็นลูกชายคนเดียวของห้างที่นายเทคโอเวอร์ไปตกต่ำขนาดนี้ ฮือ....มีความสุขแล้วใช่มั๊ย....." จองซูร้องไห้ไม่หยุด เค้าผิดหวังเหลือเกิน
"จองซู.......นายจะไปไหน......" ฮีซอลตกใจเมื่อกลับมาเห็นเพื่อนรักกำลังเก็บข้าวของ
"ฉันจะกลับเกาหลี"
"นายจะกลับได้ยังไงจองซู.......นายยังเรียนไม่จบเลยนะ........" ฮีซอลพยายามห้าม เค้าก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมจองซูถึงเกลียดท่านประธาน แต่เค้าก็ไม่อยากให้เพื่อนไป
"ช่างฉันเถอะ ฮีซอล....ฮึกๆ....ขอบใจนะที่ค่อยช่วยฉันมาตลอดน่ะ....." ร้องไห้อีกแล้ว....ปาร์คจองซู นายร้องไห้อีกแล้วนะ
"ฮึกๆ........จองซู...ฮือ......ฉันไม่อยากให้นายไปเลย....ฮือ.....ให้ตายสิ.......ฮึกๆ......ฉันคิมฮีซอลนะ.....ฉันไม่เคยแคร์ใครนะ......ฮึกๆ......แต่จองซู.......ฉัน...ฮึก....ฉันแคร์นายนะ.......นายเป็นเพื่อนฉันนะ....." ฮีซอลร้องไห้หนัก ทั้งๆที่เป็นคนร้องไห้ยากมาก
"ฮึกๆ.....ฮีซอล....นายอย่าร้องสิ.....ฉันก็ไม่อยากไป แต่ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ.....ฮือ......นายเข้าใจฉันนะ......."
"ฮึอ.......จองซู"
"ฉันขอโทษ......นายออกมาหน่อยเถอะ.....จองซู" เสียงเอะอะอยู่หน้าห้อง ฮีซอลจะเดินไปเปิด
"ไม่ต้องหรอกฮีซอล.......ฉันไปเอง....." จองซูจำเสียงได้
"อื้ม....."
แอ๊ด........
"คุณมาทำไม......" จองซูถามเสียงนิ่ง สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไป
"ฉันมาขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดปังนาย.....เพียงแต่..."
"เพียงแต่อะไร.....อ้อ เพียงแต่อยากจะดูสภาพของปาร์คจองซูว่ามันตกต่ำขนาดไหน.....ฮึกๆ..เป็นไงล่ะสะใจแล้วใช่ไหม.......ฮือ......ตกต่ำขนาดนี้แล้วไง........คุณยังจะเอาอะไรอีก" จองซูน้ำตาไหล ระบายสิ่งที่อัดอันตันใจออกมา
"ไม่ใช่นะ....จองซู....."
"คุณหยุดพูดไปเลยท่านประธาน ผมไม่อยากฟัง" จองซูปิดประตูใส่หน้าฮันเกิงทันที ก่อนจะทรุดลงน้ำตาไหลพราก เค้าร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ต่างจากคนข้างนอก น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยมีใครได้เห็นไหลออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร เค้าหมดแม้กระทั่งแรงที่จะเดินต่อไป ทรุดลงนั่งหันหลังพิงประตู พวกเค้านั่งที่เดียวกันเพียงแต่กลั้นด้วยบานประตูเท่านั้น
สองวันต่อมา
"จองซู.......ยกโทษให้ฉันเถอะ....ฉันขอโทษ" ฮันเกิงยังไม่ละความพยายาม เค้ามาเฝ้าจองซูทุกวัน และวันนี้เค้าก็มา แต่ว่าเค้าไม่มีโอกาสได้พบจองซูคนที่เค้ารักอีกแล้ว เพราะจองซูไปแล้ว เค้าไปจากจีนซะแล้ว.......
"ท่านประธานครับ.....จองซูไม่อยู่หรอกครับ...." ฮีซอลสงสารเลยออกมาบอก
"อ้าวแล้วเค้าไปไหนล่ะครับ....." ฮันเกิงตกใจ รู้สึกใจคอไม่ดีเลย
"เค้ากลับเกาหลีไปแล้วครับ......"
"เกาหลี......." ฮันเกิงอึ้งเมื่อได้รับรู้ว่าจองซูกลับเกาหลีไปแล้ว อีกแล้วจองซูหนีเค้าไปอีกแล้ว
กรุงโซลประเทศเกาหลี
"ฮึกๆ........กลับมาแล้วนะ....." จองซูเงยหน้ามองท้องฟ้าของประเทศเกาหลีประเทศบ้านเกิดอย่างเหม่อลอย
"คุณพ่อคุณแม่ครับ.......ผมควรจะทำยังไงดีครับ......ผมเหนื่อยเหลือเกินแล้ว....." เค้าหยิบรูปพ่อแม่มาดูแล้วน้ำตาไหลอีกครั้ง เค้าท้อแท้ เค้าเหนื่อย เค้าทรมาน เค้าเจ็บปวด
"ปาร์คจองซู......นายควรจะอยู่ต่อไปดีมั๊ย"
"จองซูนายรอฉันก่อนนะ......ถึงนายจะหนีไปไหน ฉันก็จะตามนายไปให้เจอ......ฉันจะตามจนกว่านายจะให้อภัยฉัน" ฮันเกิงเตรียมตัวขึ้นเครื่องไปเกาหลี
"จองซู......นายรู้มั๊ย สวรรค์น่ะต้องมีนางฟ้านะ......ถ้าสวรรค์ไม่มีนางฟ้าสวรรค์จะอยู่ได้ยังไง.....เพราะนางฟ้าต้องอยู่คู่กับสวรรค์" ฮันเกิงชื่อของเค้าแปลว่า สวรร์คชั้นเจ็ด และปาร์จองซูคือนางฟ้าของเค้า
"นายไปอยู่ที่ไหนนะ......" เมื่อถึงโซลเค้าก็ตามหาจองซูทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมหลับยอมนอน จนหลายวันผ่านไปก็ยังไม่เจอ สภาพร่างกายก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว แล้วเมื่อมันถึงขีดสุดเค้าก็ล้มลงไปท่ามกลางพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะ
"เฮ้ย......นาย.....เป็นอะไรเนี่ย......เฮ้....นาย...อ๊ะ..." ชายตัวเล็กวิ่งมาดูทันที เพราะเค้าเห็นชายคนนี้ล้มลงต่อหน้าต่อตา
"มาได้ยังไง......นายตามฉันมาเหรอ.....ฮึก...ตาบ้า.....ไอ้มังกรบ้า....."
"....จองซู....." ฮันเกิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรียกชื่อคนในฝัน ที่เค้าไม่อยากนอนก็เพราะว่าเมื่อหลับตาภาพที่จองซูวิ่งหนีเค้าก็เข้ามา มันทำให้เค้าเจ็บหัวใจ
"นายจะเสียงดังทำไม...ตามังกร....." แล้วจองซูก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าเค้า เค้าฝันอีกแล้วใช่มั๊ย.....ฮันเกิง ตื่นซะทีเถอะ
"จองซู......ขนาดในฝัน ฉันยังดีใจขนาดนี้....ถ้ามันเป็นเรื่องจริง.....ก็ดีน่ะสิ....." ฮันเกิงคิดว่าคนตรงหน้าคือความฝัน เค้าหลับตาลงช้าๆ
"ฮันกยอง......." จองซูงงกับท่าทางเพ้อของคนตรงหน้า
"ฮึก.....จองซู...ฉันรักนาย...อย่าทิ้งฉันไปได้มั๊ย.....ฉันขาดนายไม่ได้....ฮือ...." ฮันเกิงน้ำตาไหล เมื่อคิดว่าเค้าจะไม่ได้พบจองซูอีกแล้ว
"ฮันกยอง......ฉันอยู่นี่ฉันไม่ไปไหนแล้ว....ฮึกๆ....ฉันจะอยู่กับนาย....."
"นายคือความฝันใช่มั๊ย......ฉันไม่อยากตื่นเลย....จองซู....."
"ไม่ใช่....นี่ความจริง....นายไม่ได้ฝัน ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว....ฉันกลับมาหานายแล้ว...."
"ความฝันนี้มันดีนะ.......มันทำให้นายพูดในสิ่งที่ฉันอยากได้ยินที่สุด...จองซูฉันรักนายนะ" อาการของฮันเกิงแย่ลง เค้าเพ้อจนเหมือนคนเสียสติ
"ฮึก.....จะให้พูดกี่ครั้ง นายถึงจะเชื่อ นายไม่ได้ฝัน....ฉันอยู่นี่ไง.....นางฟ้าของนายอยู่นี่...ฮันกยอง ตื่นซะทีสิ.....ฉันปาร์คจองซูไง .....นายไม่ได้ฝัน.....ฮือ...." เมื่อเห็นอาการเค้าไม่ดีขึ้น จองซูก็ร้องไห้หนัก กลัวเค้าจะเป็นอะไรไป
"จองซู........นายตัวจริงใช่มั๊ย......นายมาหาฉันจริงๆใช่มั๊ย...." สติของเค้าเริ่มกลับมา เค้าจ้องคนตรงหน้า
"ฮึกๆ....ใช่.....นางฟ้าของนายไง.....ฮือ......"
"ฮึกๆ...นายกลับมาแล้ว....ฮือ......จองซู......นายกลับมาหาฉันแล้ว.....ฉันขอโทษ...ฉันรักนาย......ฮือ......ยกโทษให้ฉันนะ.....จองซู....ฉันรักนาย......" เค้าดึงจองซูเข้ามากอด ทั้งคู่กอดกันนานท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย
"ฮือ......ฉันก็รักนาย ตามังกร......" ฮันเกิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า.....
"แต่งงานกันนะ......" ทั้งคู่สบตากันนิ่วราวกับถูกมนต์สะกด
"อื้ม....." จองซูตอบเบาๆ หน้าแดงด้วยความเขินอาย
กลับมาปัจจุบัน
"ลูกยินดีที่จะรับปาร์คจองวูเป็นภรรยาหรือไม่......"
"รับครับ....."
"แล้วลูก...ยินดีที่จะรับฮันเกิงเป็นสามีหรือไม่...."
"รับครับ......"
"ของให้ลูกทั้งสองรักกัน......ตราบชั่วฟ้าดินสลาย" เมื่อคุณพ่อ (บาทหลวงอ่ะ) พูดจบทั้งคู่ก็จูบกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางสายลมแสงแดดและทัศนียภาพของเมืองฟลอเรนส์
แกร๊ง ๆๆๆๆ เสียงระฆังวิวาห์ดังก้องกังวาลไปทั่วเมือง เหมือนกับเป็นสัดขีพยานรักแกพวกเค้า
The End.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น