คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HanTeuk : มหัศจรรย์แห่งรัก [3]
มหัศจรรย์แห่งรัก
Chapter 3
_________________________________
"คุณพ่อคุณแม่ครับ......ผมมาถึงจีนแล้วนะครับ" จองซูพูดกับรูปก่อนจะจูบลงเบาๆ
"ลูกชายของคุณแม่โตแล้วนะครับ.....ไม่ต้องห่วงผมดูแลตัวเองได้ อิตาลีผมยัง....ฮึกๆ....ไปคนเดียว....ได้เลย" ร้องไห้อีกแล้ว ในที่สุดเค้าก็ร้องไห้โดยไม่อายใคร
"นายมันอ่อนแอชะมัด....ปาร์คจองซู นายจะร้องทำไม" ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล เค้าไม่เคยรู้สึกเหงาและขาดที่พึ่งขนาดนี้
"โดดเดียวเหลือเกิน....." ทั้งๆที่ผู้คนเดินกันให้วุ่นวาย แต่หัวใจของจองซูกลับรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เค้าเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่หมาย ตึกสูงสุดหรูตั้งตระหง่านกลางกรุงปักกิ่ง ตึกแบบนี้เหรอที่เหมาะกับเค้า ตึกแบบนี้เหรอเหมาะกับคนที่ไม่เหลืออะไรเลยอย่างเค้า......มันไม่เหมาะเลยสักนิด
"คุณพ่อครับคุณแม่ครับ......ผมจะเข้มแข็ง.....ผมจะทำตัวให้สมกับที่เกิดมาในตระกูลปาร์ค" จองซูคิดก่อนผลอยหลับไป
ห้างหวั่นเซียง เทียนเชิง (ชื่อนี่อิมพอร์ตมาจากปู่เกิ้ล)
"จองซู.....มาถูพื้นสิ" ใช่...ปาร์คจองซู เค้าเข้ามาทำงานในร้านอาหารที่ห้างแห่งนี้
"ครับ" คนตัวเล็กรีบวิ่งมาทั้งๆที่ยังจัดถ้วยจานไม่เสร็จ
"นี่....ทำไมไม่จัดให้เสร็จก่อนล่ะ ทำให้เสร็จแล้วรีบมาถูพื้น วันนี้ท่านประธานจะมาเยี่ยมร้านเรา"
"ครับ" ท่านประธานเหรอ.....เค้าไม่ใช่เหรอที่ควรจะเป็นท่านประธานของที่นี่ เพราะห้างนี้คือห้างที่คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยกันสร้าง จองซูเก็บความขุ่นเคืองใจไว้แล้วรีบทำงาน เพราะอดีตมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว
"จองซู....เสริฟน้ำสิ"
"จองซูลูกค้าโต๊ะสามเรียก"
"จองซูมาล้างแก้ว"
"จองซู...." คนในร้านต่างพากันใช้เค้าราวกับว่าเค้าเป็นทาส เพาะว่าเค้าเป็นแค่นักศึกษาแถมยังไม่ใช่คนจีนอีกตั้งหาก เค้าให้ทำงานด้วยก็บุญแล้ว
"จองซู...ท่านประธานจะมาแล้วนะ....นายเรียบร้อยหรือยัง" เพื่อนที่ทำงานที่ชื่อ ฮีซอล ถามเค้าเป็นลูกครึ่งจีนเกาหลี
"ทำไมนานจัง......จองซู...นายเสร็จหรือยัง..." เมื่อไม่มีเสียงตอบรับฮีซอลก็รีบไขกุญแจเข้าไปพบว่าเพื่อนเค้านอนสลบอยู่ที่พื้น คงเพราะทำงานหนักเกินไป
"จองซูๆ.....ท่านประธานจะมาแล้ว......ทำไงดีล่ะ....."
"งั้นนายนอนอยู่นี่ก่อนนะ.....ฉันต้องไปเสริฟอาหารให้ท่านประธานแทนนายก่อน" ฮีซอลพูดกับร่างที่หลับสนิทแล้ววิ่งออกไป
"ฮีซอล....จองซูไปไหน....ทำไมไม่มาทำงาน"
"พี่ฉางอี๋น่ะแหละ....ใช้งานจองซูมาเกินไป เค้าเป็นลมไปแล้ว"
"อะไรๆ....ฉันใช้อะไร...ฮีซอลนายก็รู้ว่าที่นี่ต้องผ่านการทดสอบนะย่ะ...ถึงจะทำงานได้น่ะ...ชิ....ฉันก็แค่ทดสอบ"
"ทดสอบ.....แน่นะว่าทดสอบ....ไม่ใช่พี่อิจฉาเค้าเหรอ เค้าน่ารักกว่าพี่ตั้งเยอะ"
"ฮีซอล...ถึงนายจะเป็นแฟนพี่ฉันแต่นายก็ต้องเคารพฉันนะ"
"ผมก็เคารพพี่แต่ที่พี่ทำมันเกินไป" ฮีซอลพูดแล้วสบัดตูดเดินหนีไป
"ท่านประธานค่ะ....ร้านเราเป็นอย่างไรบ้างค่ะ" เจ้าของร้านเข้ามาประจบประแจง
"อื้ม....ก็ดีนะครับ.....อาหารก็อร่อยด้วย พนักงานก็สุภาพ"
"ขอบคุณมากค่ะ.....ท่านประธานฮันเกิง"
ระหว่างทางกลับบ้าน
"ว่าไงจ๊ะ....น้องสาว....จะไปไหนเหรอ..."
"เอ่อ....พี่ครับ...ผมเป็นผู้ชายนะครับ"
"ฮ้า....จะชายหรือหญิงพี่ไม่สนหรอกน้อง....หน้าตาดีขนาดนี้ชายหรือหญิงก็ได้"
"อ๊ะ.....จะทำอะไรน่ะ...ปล่อยนะ...."
"หุบปากแล้วมากับฉันดีๆ...ไม่งั้นตาย" ระหว่างที่พวกมันกำลังลากจองซูไปนั้นก็มีแสงสว่างส่องเข้ามา ทำให้พวกมันตกใจวิ่งหนีไป
"คุณไม่เป็นอะไรนะครับ...." ชายหนุ่มคนที่เพิ่งช่วยจองซูไว้เมื่อสักครู่ รีบเดินลงมา
"อ๊ะ....นาย...."
"นางฟ้า" ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกนะนางฟ้าของผม
"คุณมาที่จีนได้ไงครับ....เป็นคนเกาหลีไม่ใช่เหรอ"
"ฉันมาเรียนน่ะ......นายอยู่ที่นี่เหรอ"
"ครับ......คุณชื่ออะไรเหรอ....ไหนๆเราก็พบกันแบบบังเอิญตั้ง 2 ครั้งแล้ว ผมน่าจะรู้ชื่อคุณสักหน่อย" ฮันเกิงพูดยิ้ม
"อ้อ....ฉันชื่อปาร์คจองซู...."
"ว่าแต่คุณเรียนอย่างเดียวเหรอครับ.....ผมเห็นนักศึกษาส่วนใหญ่ทำงานด้วย"
"ฉันก็ทำงาน...ทำที่ห้าง........" มันเจ็บที่หน้าอกทุกทีเลยให้ตายสิ
"ห้างอะไรเหรอครับ......"
"อ้อ....ห้างหวั่นเซียง เทียนเชิง น่ะ" ฮันเกิงถึงกับตาโตเมื่อได้ยินชื่อ เพาะนั่นคือห้างของเค้าเอง
"แล้วทำอยู่แผนกไรเหรอ" เค้าแกล้งถาม
"อยู่ร้าน.....ฉั่ว เจียบ ง้วน น่ะ นายรู้จักเหรอ" จองซูถามเมื่อเห็นเค้าทำหน้าเหวอ
"อ้อ......เปล่าๆ ไม่รู้จักหรอก" ก็ร้านนั้นเค้าเพิ่งไปมาเมื่อเย็น ทำไมถึงไม่เจอล่ะ
"เออ.....แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"
"ชื่อผมเหรอ....."
"ก็ใช่น่ะสิ.....ชื่อนายแหละ.....ไม่มีชื่อหรือไง"
"ชื่อผมเหรอ.......คุณเป็นคนเกาหลีใช่มั๊ย...ตั้งชื่อเกาหลีให้ผมหน่อยสิ"
"ชื่อเกาหลี.....นายนึกไงอยากมาชื่อเกาหลี" จองซูขำ
"........." เค้าไม่ตอบเพียงแค่ยิ้ม
"อ๊ะ.....ก็ได้ๆ....เดี๋ยวฉันตั้งให้.....เอ....ฮันกยอง เอาชื่อนี้แหละ"
"ฮันกยอง....แปลว่าอะไรเหรอ......"
"แปลว่าอะไรน่ะเหรอ.....อืม......ผู้ที่มีความโดดเด่น...ก็นายสูง หล่ออีกตั้งหาก จะไม่เด่นได้ไงจริงมั๊ย" จองซูหันมายิ้มให้ รอยยิ้มน่ารักนี่ฮันเกิงคนนี้ของเก็บไว้คนเดียวได้มั๊ย
สองปีผ่านไป
"ฮันกยอง.....วันนี้นายมาช้านะ...."
"โธ่....จองซู...ฉัน...ต้องทำงานนะ...."
"ฉันก็ต้องทำ"
"แต่วันนี้นายหยุดนี่......ขี้โกงชะมัด"
"นายเป็นคนนัดฉันเองนะ.....ตามังกร"
"เฮ้อ...นางฟ้าวันนั้นหายไปไหนเนี่ย..." เพราะมีฮันกยองคอยเป็นเพื่อนตอนนี้ปาร์คจองซูเริ่มทำใจกับเรื่องในอดึตได้แล้ว
"เหอะ.....ฉันมันนางฟ้าในคราบซาตานรู้ไว้ซะด้วย.....นายมาช้า เพราะฉะนั้น วันนี้นายเลี้ยงโอเคม่ะ"
"อ๊ะ....ก็ได้ๆ" แม้จะทำท่าไม่พอใจแต่ฮันกยองหรือฮันเกิงก็ตั้งใจจะเลี้ยงอยู่แล้ว
"ขอบใจนายมากนะ.....ตามังกรเพื่อนรัก....ถึงนายจะอายุมากกว่าฉันแต่นายก็เป็นเพื่อนฉัน เพราะนายทำให้ฉันมีกำลังใจ นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ" จองซูคิดก่อนจะเดินตามตามังกรไป
ความคิดเห็น