คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
Chapter 11
“อืม.....” ร่างบางดิ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่ตื่นขึ้นมา
“ตอนนายหลับก็น่ารักดีออก...แต่ทำไมเวลาตื่นมันถึงได้ต่างกันราวกับฟ้ากับเหวนะ” ชายหนุ่มนอนมองคนที่นอนอยู่ข้างกายนิ่ง แล้วยิ้มบางๆกับท่าทางน่ารักๆราวกับเด็ก
“นายทำให้ฉันอดใจไม่ไหวแล้วรู้มั๊ย...ปาร์คจองซู” ฮีซอลก้มลงสูดดมความหอมของร่างบาง มือเรียวก็ตะกองกอดคนตัวเล็กไว้
“อื้ม.....” ร่างบางดิ้น เมื่อโดนรบกวนเวลานอน
“นายจะดิ้นทำไมเนี่ย....” ร่างสูงหัวเราะเล็กน้อย ท่าทางเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ มันน่าแกล้งจริงๆ ไวเท่าความคิด ฮีซอลจัดการแกะกระดุมและเสื้อตัวบางออก ก่อนจะเอาตัวเล็กข้างๆมากอดไว้ในท่าทางที่ชวนคิด....
“นี่.....นายตื่นได้แล้ว นี่ ปาร์คจองซู” เมื่อจัดฉากเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงก็จัดการเรียกร่างบางให้ตื่นทันที
“อื้ม....อีก 5 นาทีนะ” ร่างบางขอต่อเวลา
“ไม่ได้....ลุกเดี๋ยวนี้ ฉันมีประชุม”
“นายก็ลุกไปก่อนสิ.....ฉันจะนอน” ร่างบางเถียงทั้งๆที่ยังหลับตา
“ลุกไม่ได้....นายกอดฉันอยู่” ร่างสูงยิ้มกระหยิ่ม
“ไม่ได้กอด....” ร่างบางยังเถียงต่อ
“ก็ลืมตามาดูสิ”
“เฮ้ย....” เมื่อลืมตาขึ้นมาร่างบางแทบจะกระเด้งตกเตียง แต่ดีที่ฮีชอลดึงไว้ ก็เค้ากับชายหนุ่มเล่นกอดกันซะขนาดนั้น และที่สำคัญทำไมกระดุมเสื้อของตัวเองมันหลุดออกหมดแบบนี้ล่ะ
“นาย.....นายทำไมอะไรฉัน นายมันฉวยโอกาส” ร่างบางโวยวาย
“เอ้า....นายมากอดฉันเองนะ” ฮีชอลแสร้งทำไม่รู้เรื่อง
“แล้ว....กระดุมเสื้อฉันมันจะหลุดได้ยังไงห๊ะ”
“ก็นายบอกว่าร้อน แล้วก็แกะเองนี่.....มาโทษฉันได้ยังไง” ร่างสูงเถียงกลับ ทั้งคู่เถียงกันไปเถียงกันมาทั้งๆที่ยังกอดกันอยู่
“นี่....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ตอนนี้เป็นฮีชอลที่กอดลีทึกไว้
“ไม่.....” ฮีชอลแกล้งแหย่
“จะปล่อยหรือไม่ปล่อย”
“ไม่...”
“นี่....แน่ะ” เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมปล่อย อีกคนก็ต้องหาวิธีและวิธีที่ดีที่สุดก็คือ....
“โอ้ย.....เป็นหมาหรือไงห๊ะ กัดมาได้....ฉันจะติดเชื้อบ้ามั๊ยเนี่ย” ฮีชอลร้องลั่นก็ลีทึกเล่นกันแขนเค้าซะเต็มที่
“สมน้ำหน้า พูดแล้วไม่ฟังเอง”
“นาย...”
“มีประชุมไม่ใช่หรือไง....ไปอาบน้ำซะสิ” ร่างบางตัดบทรีบไล่ร่างสูงไป
“นายไปอาบก่อนเลย เพราะวันนี้นายต้องไปกับฉัน”
“ไปไหนอีกห๊ะ แค่เมื่อวานฉันก็แทบจะตายแล้วนะ ไม่คิดจะให้พักเลยหรือไง” ร่างบางบ่น
“ช่วยไปเป็นเลขาให้หน่อยได้มั๊ยล่ะ พอดีคนเก่าลาออกไปแล้ว แค่ช่วงเช้า ช่วงบ่ายเดี๋ยวพาไปเที่ยว” ร่างสูงเอาเรื่องเที่ยวมาล่อ
“เชอะ....คิดว่าเอาเรื่องไปเที่ยวมาล่อแล้วฉันจะไปหรือไง”
“แล้วจะไปมั๊ยล่ะ”
“ไป....” ร่างบางพูดจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“ชิส์....แล้วทำเป็นบ่น” ฮีชอลยิ้มบางๆกับท่าทางตลกๆของคนตัวเล็ก
“คุณป้าค่ะ....ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ฮีชอลดูแปลกๆไปค่ะ ทำไมพี่ฮีชอลต้องปกป้องมันด้วยล่ะค่ะ ยุนอาไม่ยอมนะค่ะ....” หญิงสาวตื่นมากก็โวยวายแต่เช้า เพราะเธอเห็นร่างสูงขับรถออกไปกับลีทึกตั้งแต่เช้า
“ยุนอา....หลานทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวพอป้าจัดการเรื่องธุกกิจที่อังกฤษเรียบร้อยเมื่อไหร่ ป้าจะจัดการมันทันที....”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะค่ะคุณป้า....ยุนอาจะทนไม่ไหวแล้วนะค่ะ ยุนอาเกลียดมันค่ะ มันแย่งพี่ฮีชอลไปจากยุนอา” หญิงสาวยังคงโวยวายต่อ คนเป็นป้าก็ได้แต่ถอนหายใจ ใช่ว่าเธอจะชอบปาร์คจองซูสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เธอยังทำอะไรมากไม่ได้
“ยุนอา....ยังไงๆ ลูกสะใภ้ของป้าก็มีแต่หลานเท่านั้น..”
“ปาร์คจองซู....ฉันจะต้องเขี่ยแกออกไปจากพี่ฮีชอลให้ได้...”
“นี่....ฮัน วันนี้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ร่างเล็กของฮยอกแจ ถือวิสาสะเข้ามาในห้องของชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิท
“ฮยอก....ขออีก 5 นาที ได้มั๊ย ฉันยังง่วงอยู่เลย” ชายหนุ่มงัวเงีย
“ไม่ได้....ฉันอยากไปเที่ยว...ฮันอ่า...ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ร่างเล็กไม่รอช้ากระโดดขึ้นเตียงของร่างสูงทันที...
“โอ้ย.....ไอ้ไก่ เล่นอะไรของนายเนี่ย....เจ็บนะเว้ย โอ้ย” ฮันกยองร้องลั่นเมื่อร่างเล็กๆของเพื่อนกระโดดขึ้นมาทับตัวเองเต็มแรง
“ก็นายไม่ตื่นอ่ะ....ตื่นๆๆๆๆๆๆ” ฮยอกแจดิ้นไปมาบนร่างของฮันกยอง ชายหนุ่มเริ่มรำคาญเลยจับร่างบางให้ลงกับเตียงแล้วคร่อมเอาไว้
“เฮ้ย....ฮัน หนักนะ.....ฮ่าๆๆๆ อย่าๆๆๆ โอ้ย.....จั๊กจี้นะเว้ย....ฮ่าๆๆๆ”
“นี่แนะๆๆๆ.....นายแกล้งฉันก่อนนะ...ฮ่าๆๆๆ หน้านายจี้ชะมัด...” ทั้งคู่หัวเราะเสียงดัง
“ฮยอกแจ.....นายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่....ฉันกับนาย ตกลงเราเป็นอะไรกัน” ซีวอนที่เห็นทุกเหตุการณ์ เค้ายืนมองนิ่ง....แล้วเดินซึมลงไปนั่งรอร่างเล็กข้างล่างเพื่อที่จะถามให้แน่ใจ
“อ้าว....ซีวอน นายมาทำไมน่ะ วันนี้ฉันกับฮันจะไปเที่ยวกันนะ” ร่างเล็กบอกออกไปเมื่อเห็นชายหนุ่ม โดยที่เค้าลืมนึกไปว่า ชายหนุ่มนั้นตามจีบเค้าอยู่
“ฮยอกแจ...ฉันขอคุยกับนายหน่อยได้มั๊ย” ซีวอนเอ่ยขึ้นน้ำเสียงออกเศร้า
“แต่ว่า.....ฉัน” ร่างเล็กทำท่าจะปฏิเสธ เพราะเค้ากำลังจะออกไป
“เอาน่า...ฮยอก นายก็ไปคุยกับเค้าหน่อยสิ....แปปเดียวเอง” ฮันกยองพอจะรู้สึกได้ ว่าซีวอนรู้สึกยังไงกับฮยอกแจ
“อ่า...เอางั้นก็ได้....งั้นนายรอแปปนะ ฮัน” ร่างเล็กบอกเพื่อนรักแล้วเดินตามชายหนุ่มไป
“มีอะไร ซีวอน...”
“ตกลงนายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่ ฮยอกแจ....” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อ....ไม่รู้สิ” ร่างเล็กไม่รู้จริงๆว่าตัวเองรู้สึกกับร่างสูงยังไง
“ฮยอกแจ....ฉันรู้แล้วล่ะ นายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลยสินะ....ฉันขอโทษละกันที่รบกวนนาย....ลาก่อนนะ” ซีวอนคิดไปเองทุกอย่าง เค้าตัดสินใจเดินจากไป เพื่อให้คนที่รักมีความสุข
“เดี๋ยวก่อน.....ซีวอน มันไม่ใช่....” ไม่รู้ทำไมมันเจ็บหัวใจแปลกๆ เมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างกำลังเดินจากไป ฮยอกแจเรียกร่างสูงไว้
“นายไม่ต้องอธิบายหรอก.....ฉันเข้าใจ และฉันไม่โกรธนาย.....” ซีวอนหันกลับมา น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่แกร่งช้าๆ เค้ารีบเดินจากไปเพราะกลัวร่างเล็กจะเห็นความอ่อนแอของเค้า
“ฮึกๆ.....เดี๋ยวก่อนสิ....มันไม่ใช่นะซีวอน...ฮือ.....” ไม่รู้ทำไมฮยอกแจถึงร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับร่างสูง เพียงแต่ว่าเค้าไม่อยากเห็นร่างสูงจากเค้าไปเท่านั้นเอง
“ฮือ....ฮัน ฮึกๆ ทำไมหมอนั่นต้องคิดไปเองด้วย ฮือ....ทำไมเค้าไม่ฟังฉันล่ะ....” ร่างเล็กเดินร้องไห้มาหาเพื่อนรักที่นั่งรออยู่ ชายหนุ่มตกใจรีบเข้าไปหาทันที
“อะไรฮยอกแจ เกิดอะไรขึ้น....” ฮันกยองกอดปลอบฮยอกแจ แต่เค้าทั้งรู้ไม่รู้เลยว่าซีวอนยืนมองอยู่ห่างๆ ชายหนุ่มก็ร้องไห้เช่นกัน
“ลาก่อนฮยอกแจ ลาก่อนหัวใจของฉัน....”
ความคิดเห็น