คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10
Chapter 10
ด้านฮยอกแจ
“ฮัน.....นายนี่นะ ไปแกล้งเค้า ฮ่าๆๆๆๆ” คนตัวเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ
“แหม.....แล้วใครกันเป็นคนข้อร้องเนี่ย” ร่างสูงเห็นแบบนั้นก็อดหมั่นไส้เพื่อนรักไม่ได้ เคาะหัวเล็กไปสักหนึ่งที
“ฮันอ่า.....นี่แนะๆๆๆๆ” ร่างเล็กๆกระโดดสุดความสูงเพื่อให้ตีร่างสูงถึง แต่มันก็ไม่ถึงซะที
“ฮ่าๆๆๆๆ อยากเกิดมาเตี้ยเองช่วยไม่ได้......” ฮันกยองขำกับท่าทางของเพื่อนตัวเล็ก
“เชอะ......งอลฮันแล้วจริงๆนะเนี่ย มาว่าเค้าเตี้ยได้ไง....ตัวเองสูงตายแหละ” ฮยอกแจย่นจมูก
“เค้าก็สูงกว่าตัวเอลแหละ.....ฮ่าๆๆๆๆๆ” ร่างสูงทำหน้าทะเล้นใส่ก่อนจะรีบวิ่งหนี.....คนตัวเล็กที่กำลังแยกเขี้ยวใส่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ....ฮันกยอง ไอ่มังกร......” ฮยอกแจวิ่งไล่ร่างสูงทันที เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ในสายตาคนอื่นอาจจะดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่สำหรับซีวอนมันเป็นเหตุการณ์ที่น่าเจ็บปวดที่สุด
“ฮยอกแจ....ที่นายไม่รับรักฉันก็เพราะแบบนี้สินะ.....” เค้ามองภาพตรงหน้าอย่างเศร้าๆ
ฮีซอลที่ตอนนี้พาลีทึกตะลอนๆไปไหนต่อไป ทั้งไปดูหนัง ไปช๊อปปิ้ง
“นี่.....นายจะซื้ออะไรนักหนาห๊ะ...” ร่างบางที่ตอนนี้โดยร่างสูงลากไปลากมาบ่น
“เรื่องของฉัน.....ตามมาเหอะน่า” ร่างสูงจุงมือร่างบางให้เดินตามไป
“นี่.....ฉันเมื่อยแล้วนะ หิวอีกรอบแล้วด้วย.....” ร่างบางบ่น
“จะบ่นทำไมเนี่ย ของก็ไม่ได้ถือ เดินตามอย่างเดียวบ่นมากจริง” ร่างสูงตอบกลับอย่างเอื่อมๆของเค้าก็ถือเองหมด ใครกันแน่ที่เมื่อย
“อ้าว....ก็ใครใช้ให้ซื้อเยอะล่ะ....นี่หิวอ่า ไปหาไรกินก่อนได้มั๊ย” ร่างบางบอกเสียงอ่อย เค้าเหนื่อยจริงๆนี่
“อ๊ะ.....ก็ได้ๆ” หลังจากที่ทั้งคู่กินอาหารเรียบร้อยแล้ว ฮีซอลก็พาลีทึกไปตะลอนๆอีก คราวนี้ร่างสูงพาไปที่ร้านทำผม
“นี่.....นายจะตัดผมเหรอ ?” ร่างบางถามขณะเดินตามเข้ามา
“เปล่า.....พานายมาตัดผม....”
“ไม่เอา.....” ร่างบางจะเดินหนี แต่ร่างสูงดึงไว้ซะก่อน
“สภาพจะไม่เป็นคนอยู่แล้ว.....ทำไมไม่หัดดูแลตัวเองบ้างห๊ะ ผมหน้าก็ปล่อยให้ยาว......จนเอาไปเคะขี้มูกได้แล้วมั้ง” ร่างสูงจับผมหน้าที่มีกิ๊บติดอยู่ร่างบางดึงลงไปจนถึงจมูก
“ทำไมล่ะ....ก็ฉันชอบนี่.....เอากิ๊บติดไว้เท่จะตาย.....” ร่างบางดึงกลับมาแล้วเอากิ๊บติด
“ไม่.......ไปตัดซะ....จะตัดดีๆหรือให้ฉันบังคับ” ร่างสูงทำท่าจะเดินเข้าไปหาร่างบาง
“เออ.....ตัดก็ได้...ชิส์” เห็นแบบนั้นร่างบางเลยรีบวิ่งเข้าร้านไป
“เหอะ....บังคับดีนัก....ไม่ตัดหรอก....” ร่างบางคิดก่อนจะเดินไปหาช่างตัดผม
“พี่ครับ....ย้อมผมครับ เอาสีแรงๆนะครับ......แล้วก็จัดทรงให้ด้วยนะครับ......” ไม่นานนักช่างก็ทำเสร็จ.....
“ว๊าว.......สีสวยมากเลยครับ....” ร่างบางเสร็จออกมาพร้อมกับผมให้สีเหลืองทอง (สีผมพี่ทึกเพรา Don’t Don แต่คนละทรงนะ ๕๕๕๕)........ขับกับผิวขาวๆได้อย่างดี ยิ่งส่งผลให้หน้าร่างบางที่ขาวอยู่แล้วขาวมากกว่าเดิมอีก ตอนนี้ร่างบางเหมือนกับสาวเปรี้ยวๆแถวฮาราจุกุที่ญี่ปุ่นเลย ยิ่งผมหน้าที่ถูกตัดเป็นหน้าม้าปัดๆแล้วด้วย หน้าหวานยิ่งดูสวยเข้าไปอีก
“O[]O.........” เมื่อร่างบางออกมาร่างสูงถึงกับค้าง....หนังสือที่ถืออยู่ก็ถูกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“ฮ่าๆๆๆ......สวยล่ะซิ....” ร่างบางยิ้มหวาน สะใจที่ทำให้ร่างสูงอึ้งตกใจได้ แต่หารู้มั๊ยว่าที่ร่างสูงอึ้งไปนั้น....ร่างสูงคิดว่า....น่ารัก น่ากด....ต่างหาก
“นี่.....นายจะอึ้งนานเกินไปมั๊ย....” ร่างบางเดินเข้ามาหาร่างสูงที่ยังนั่งนิ่ง
“เฮ้ย.....นี่...ตีมาได้เจ็บนะ...” แน่นอนเมื่อเรียกไม่ตอบก็ต้องลงไม้ลงมือ ร่างบางตีเข้าที่แขนร่างสูงอย่าแรงจนสติร่างสูงกลับมา
“ก็นั่งเอ๋ออยู่ได้.....สมน้ำหน้า นี่กลับบ้านได้ยัง เหนื่อยอยากนอน” ร่างบางเดินนำออกไป โดยที่ยังไม่ได้จ่ายเงิน ก็ฮีซอลพามาฮีซอลก็ต้องจ่ายสิ....ลีทึกคิด
“นี่......กลับบ้านเลยนะ ไม่ไปไหนแล้วนะ....เหนื่อย” ร่างบางบอกเมื่อร่างสูงเดินตามออกมา
“อื้ม....” ร่างสูงตอบ รีบๆกลับสิดี จะได้จับกดไวๆ.....ฮีซอลคิด และเมื่อถึงบ้านทั้งคู่ก็ต้องพบกับคุณนายคิมและยุนอาที่นั่นรอหน้าหงิกอยู่ที่ห้องโถงกว้าง
“ไปไหนกันมา.....” คุณนายคิมเอ่ยถาม
“นั่นสิค่ะ พี่ฮีซอลไปไหนมาทำไมไม่ชวนยุนอาเลย....ใจร้ายจัง” หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนร่างสูงและดันร่างบางออก
“ผมกับลีทึกไปซื้อของมาน่ะครับ.....” ฮีซอลตอบไป
“ทำไมต้องไปกับมัน......แล้วนี่ให้มียองไปขนของมันขึ้นมาบนห้องลูกทำไม อย่าบอกนะว่า......”
“ครับ.....ผมจะให้ลีทึกมานอนกับผม....” ฮีซอลตอบ
“ไม่ได้นะ แม่ไม่ยอม.......” คุณนายคิมขึ้นเสียง
“ใช่ค่ะ....ยุนอาก็ไม่ยอม แกย้ายลงไปนอนห้องรังหนูของแกเดี๋ยวนี้เลยนะ....” ยุนอาปรี่เข้าไปหาร่างบาง แต่โดนร่างสูงดึงไว้ซะก่อน
“ยุนอา.....อย่ามาเสียมารยาทกับ ภรรยา ของพี่” ร่างสูงดันยุนอาออกก่อนจะเดินกึ่งจูงกึ่งลากร่างบางขึ้นห้องไป ทิ้งให้ยุนอายืนกรี๊ดๆอยู่คนเดียว
“คุณป้าค่ะ....ยุนอาไม่ยอม กรี๊ด......”
“ยุนอา ป้าก็ไม่ยอม ปาร์คจองซูเราจะต้องเห็นดีกัน” คุณนายคิมขบกรามแน่น
“นี่ๆ......ปล่อยได้แล้ว...ฉันเดินเองได้.....” ร่างบางพยายามแกะมือร่างสูงออก แต่ก็ไม่ได้ผลซะที เมื่อถึงห้องฮีซอลรีบผลักลีทึกเข้าไปก่อนจะปิดประตูลงกลอน
“นี่.....ที่จริงฉันนอนห้องเดิมก็ได้นะ.....” ร่างบางบอก เพราะเบื่อรำคาญที่จะเถียงกับสองคนนั้น
“ไม่......”
“ทำไมล่ะ.......เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆนี่.....นายจะสร้างเรื่องทำไมอีกห๊ะ แค่นี้ฉันก็เหนื่อยจะแย่แล้วนะ ให้อยู่สบายๆบ้างไม่ได้หรือไงห๊ะ”
“งั้นก็มาเป็นอะไรกันจริงๆเลยดีมั๊ย.......” ร่างสูงบอกก่อนจะเหวี่ยงร่างบางขึ้นเตียง แล้วตามไป
“อ๊ะ....นี่จะทำอะไรน่ะ อย่าทำบ้าๆนะ......” ร่างบางโวยวาย
“ไม่บ้า.....ออกจะดีด้วยซ้ำ” ร่างสูง ก้มลงสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่ไม่มีน้ำหอมปะป่นที่ซอกคอขาว
“อ๊ะ.....นี่.....อ๊ะ....หยะ อย่า....” ร่างบางกระตุกเล็กน้อย ตัวสั่นเทิ่มด้วยความกลัว
“อื้อ......” ปากบางประกบจูบลงบนกลีบปากสีชมพู อ่อนโยนและนุ่มนวล ไม่มีการลุกล้ำใดๆ
“อ๊ะ......นะ นี่......ปละ ปล่อย....เถอะ นะ” ร่างบางบอกพร้อมทั้งรีบเอาอากาศเข้าไปในปอด
“ไปอาบน้ำ แล้วรีบมานอนซะ ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว” ร่างสูงกระซิบบอกเบาๆที่ข้างหู ร่างบางก็รีบผลักร่างสูงออกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“บ้าเอ้ย.....ปาร์คจองซูนายหวั่นไหวไม่ได้นะ นายอย่าใจง่ายแบบนี้สิ”
“เฮ้อ......เกือบไปแล้ว นายน่ารักซะจนฉันอดใจไม่ไหว.....ฮยอนจุง พี่ขอได้มั๊ยคนของนายน่ะ”
ความคิดเห็น