สารภาพว่าเพิ่งอ่านจบ ชอบเรื่องนี้จนไม่รู้ว่าจะพิมพ์ยังไงเลยจริงๆ เป็นนิยายเรื่องแรกที่แหวกขี้ตาอ่านอยู่ทั้งวันทั้งคืน ติดจนไม่รู้จะหาอะไรมาบรรยายแล้ว...ตอนแรกกดมาสารภาพว่าเพราะชื่อเรื่องยังไม่ทันดูปกเลยด้วยซ้ำ(แหะ)กรี๊ดหนักมากตรงพระเอกเป็นจิตรกรแถมพ่วงความติสแตกตัวพ่อ ความยาจก(ห้ะ?) ความอบอุ่น ความมุ้งมิ้ง(?) และความเซ่อ เอ้ย! ซื่อที่ปล่อยมาให้ขำไม่น้อย คาแรคเตอร์นี่หลุดจากพระเอกหลายๆเรื่องมาก(ฮา) ในขณะที่นุ้งเมศก็ตรงกันข้ามกับไอ้พี่ภาพทุกอย่าง (ฮาสุดๆเวลานางโดนดาเมจนี่แหละเอฟเฟ็กต์อลังจริงๆ) แต่ทั้งคู่กลับเข้ากันได้ดีเหมือนทฤษฎีขาวดำที่คุณศิลปินกล่าวไว้ บทจะฮาก็ฮาน้ำตาเล็ด บทจะโศกก็โศกไปตามกัน บทจะหวานก็หวานซะจนรีดบิดตัวเขินยิ่งกว่าหนมโปเตโต้ โอยยยยยช้อยรักผู้ชายสองคนนี้ รักทุกตัวละคร รักไรท์ด้วย เดี๋ยวจะไปทยอยอ่านเรื่องอื่นๆของไรท์ต่อ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ ไฟท์ติ้ง✌✌✌ |