ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GOT7 ﹁ UNLUCKY ﹂ ┏ JARK ┓

    ลำดับตอนที่ #8 : { 08 } -100%-

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.44K
      92
      17 ต.ค. 60













     

    CHAPTER 8 



     

     

     

    เสียงโวยวายที่ดังมาจากข้างนอกทำให้มาร์คงัวเงียขึ้นตื่น...ร่างผอมแห้งกลิ้งบิดขี้เกียจบนเตียงเหมือนแมวขี้เซา จนสาแก่ใจถึงได้ประคองสะโพกช้ำ ๆ ของตัวเองจนทรงตัวขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มได้ 

     

    ภาพเหตุการเมื่อวานฉายวนกลับมาด้วยความคมชัดระดับ 4K หลังจากที่มาเฟียหนุ่มอุ้มมาร์คพาดบ่าไปโยนในอ่างอาบน้ำสีดำ มือบางเตรียมตะกายหนีตายจากที่เมื่อยระบมอยู่เมื่อเช้ายังไม่ทันหาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาวัดขนาดชุดแบบไหน แต่คิดว่าไม่รอดมืออีกฝ่ายแน่ ๆ 

     

    แต่โชคดีที่สุดท้ายก็เหมือนจะโดนปั่นหัวเสียอย่างนั้น เพราะหลังจากที่ปล้ำกอดกันในห้องน้ำจนเหนื่อย แจ็คสันก็ยอมยอมลามือเหมือนราชสีห์ที่แกล้งขู่คำรามแหย่ลูกแมวเท่านั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องจะจบ เมื่อมาเฟียหนุ่มยัดฟองน้ำใส่มือมัดมือชกให้ถูหลังให้

     

    กล่าวประโยคสั้น ๆ ที่ทำให้หน้าร้อนสิ้นดี... มันเป็นความผิดของมาร์คหรอที่ทิ้งรอยข่วนเอาไว้เต็มแผ่นหลังแกร่ง ถ้าให้ถูเองก็อาจจะแสบแผลได้ (สำออย) เมื่อจนด้วยเหตุผล...มาร์คก็จำยอมถูกให้ กว่าจะเสร็จดีตามเนื้อตามตัวมาร์คก็เมื่อยไปหมด หลังทั้งกว้าง ทั้งแน่น ถูเบาไปก็ไม่ได้ ถูแรงไปก็ขู่จะปล้ำ สมกับเป็นควายไบซันหนังเหนียวจอมเอาแต่ใจ

     

    ร้องครางออกมาแผ่ว ๆ เมื่ออาการครั่วเนื้อครั่นตัวสะสมมากกว่าที่คิด แถมเสียงที่ดังจากข้างนอกที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...วงหน้าดูดีขมวดมุ่ยอย่างอารมณ์เสีย จะนอนต่อก็นอนไม่ได้ ไม่รู้เอะอะอะไรกัน

     

    ผลัก !! 

     

    “ไหน ขอดูหน้าคนที่เฮียหอบมากกถึงบนนี้หน่อย” 

     

    มาร์คร่นตัวถอยกรุดจนชิดหัวเตียงเมื่ออยู่ดี ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกกว้าง เด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดูโผล่หัวเข้ามาหาพร้อมกับปากหมา ๆ ที่ส่งเสียงถามตรงเสียจนหน้าชา

     

    กกเกิกอะไรกันล่ะ...มาร์คไม่ใช่ไข่ และหวังแจ็คสันก็ไม่ใช่ไก่ แถมนี่มันเรียกว่าการลักพาตัวชัด ๆ !

     

     

     

     

    อับอาย !!

     

    สถานการณ์แบบนี้มันน่าอับอายที่สุด !! 

     

    “อื้อหือ ! คนนี้เฮียเลือกได้ดีไม่เบา...” เสียงนุ่มนิ่มร้องออกมาจากลำคอก่อนจะกลายเป็นครางฮือเบา ๆ ที่ทำให้มาร์คเกิดอาการขนลุก “บางมุมก็สวย บางมุมก็หล่อ...ถ้าเบื่อรับแล้วสนใจจะรุกบ้างมั้ย เรื่องบนเตียงนี่แบมก็เก่งไม่แพ้เฮียหรอกนะ” เจ้าของนัยน์ตากลมที่มาร์คไม่รู้จักสาดส่องเข้าในห้องส่วนตัวของบอสใหญ่ตระกูลหวัง ก่อนขาเรียวเล็กจะก้าวขาฉับ ๆ เข้ามาด้านในที่มีมาร์คโป๊เปลือยอยู่...

     

    แต่นั่นยังไม่ทำให้มาร์คกลัวเท่าปลายนิ้วที่แค่แตะเบา ๆ ก็รู้ว่านิ่มนวลสมเป็นลูกคุณหนูผู้ดีแนบลงมาที่คาง ท่อนขาเรียวใต้สกินนี่ตัวเล็กยกขึ้นคล่อมช่วงขาของมาร์คเอาไว้ทั้งหมด... 

     

    “สนมั้ยคนดี...ยิ่งมองยิ่งหลงแบบนี้...แบมชอบมาก ๆ เลยนะ” 

     

    …แน่ใจจริง ๆ เหรอว่าอยากให้รุก... สายตาของเด็กหนุ่มตรงหน้ามองมาแทบจะทะลุลึกเข้าไปถึงเนื้อผ้า มาร์คเริ่มจะเข้าใจความรู้ของเด็กสาว ๆ ที่ถูกตาเฒ่าลามกมองลวนลามอย่างไม่เต็มใจแล้ว อันตราย เด็กคนนี้อันตราย ! 

     

    “คุณแบมแบมครับ... ผมว่าถอยห่างออกมาดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณมาร์คต้องลุกไปเตรียมตัวสำหรับทำธุระแล้ว”

     

    ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินเสียงคุณบอดี้การ์ดหน้าอ่อน คนที่อยู่บนตัวมาร์คยอมคลานถอยกลับไปแต่โดยดี โดยที่ไม่ลืมส่งสายตาวาววับราวกับลูกเสือมาให้ 

     

    “นึกว่าออกไปกับเฮียซะอีก” ปากอิ่มเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แขนเรียวกอดอกหมับส่งสายตามองให้บอดี้การ์ดหนุ่มที่พึ่งเข้ามา 

     

    “วันนี้หน้าที่ของผมคือพาคุณมาร์คไปหาซื้อเสื้อผ้าครับคุณแบมแบม” 

     

    “แบมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย” สะบัดเสียงใส่อย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะหันกลับมาคลี่ยิ้มหวานให้มาร์คที่นอนอยู่บนเตียง “จะออกไปช็อปปิ้งหรอ...แบมไปด้วยสิ” 

     

    ….ดะดะเดี๋ยว... เด็กคนนี้เป็นใคร...แล้วจะไปด้วยทำไมเนี่ย ! 

     

     

     

     

    ระหว่างทางที่อยู่บนรถ...มาร์คก็ได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคนที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ 

     

    แบมแบม’ คือชื่อของลูกพี่ลูกน้องชาวไทย-เกาหลี ของไอ้บ้าควายไบซันนั่น เป็นคนที่แต่งตัวจัด ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใสก็ล้วนแต่เป็นแบรนด์ดัง ๆ ระดับไฮเอนท์ (มาร์ครู้เพราะเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ตอนนี้เป็นชุดที่แบมแบมให้ยืม...ว่าแต่คนปกติที่ไหนเค้าพกเสื้อ YSL พับใส่กระเป๋าติดไว้ท้ายรถกัน)

     

    “ตัวใกล้กับแบมเลยแฮะ... เนี่ยถ้าไปนอนค้างกับแบมเดี๋ยวแบมให้ยืมกางเกงในใส่กลับ” 

     

    “อะแฮ่ม” 

     

    …และนี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่มาร์คค้นพบ... 

     

    มันเป็นอาการแปลกประหลาดของคุณบอดี้การ์ดคิมที่ดูจะป่วยไข้เอาดื้อ ๆ ตั้งแต่ที่คุณหนูหน้าใสมาเยือน... เอะอะไอ เอะอะกระแอม...ถ้าจะขัดที่แบมแบมพูดทุกประโยคขนาดนี้ 

     

    “แวะซื้อยาแก้ไอมั้ย ยูคยอม” 

     

    แหม...กำลังจะคิดในใจ แต่เจ้าเด็กแบมแบมพูดแทนใจไปซะแล้ว 

     

    “ไม่เป็นไรครับ... อีกสามนาทีจะถึงห้างแล้ว จะไปทานข้าวกันก่อนหรือซื้อของเลยดีครับ”

     

    “ซื้อของเลย ข้าวกินเมื่ิอไหร่ก็ได้” 

     

    นี่ก็อีกคน...ถามมาร์คก่อนมั้ย... ตั้งแต่ตื่นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องทันทีที่อาบน้ำเสร็จมาร์คก็ถูกแบมแบมจูงขึ้นรถพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกหนึ่งฝูงใหญ่เลยไม่ได้ทานอาหารเช้าที่เมดสาวเตรียมไว้ให้...

     

    ต่างจากปกติ ถ้าอยู่กับไอ้บ้ามาเฟียนั่นจะต้องเลือกกินข้าวก่อนแน่ ๆ แจ็คสันเป็นคนที่ใช้ตารางชีวิตอย่างเป็นระเบียบ ทานอาหารสามมื้อครบไม่มีขาด แถมยังตรงเวลาเป๊ะ ๆ 

     

    ไม่ได้คิดถึงหรอกนะ...แต่ว่าหิวข้าวแล้วน่ะ...

     

    “คุณมาร์คว่าไงครับ จะทานข้าวก่อนรึเปล่า” 

     

    “ทะ—-“ เหมือนพระมาโปรดเมื่อยูคยอมหันมาสนใจ แต่นั่นล่ะ ดูเหมือนว่าบุญของมาร์คจะยังไม่ถึง

     

    “พี่มาร์คเค้ายังไม่หิวหรอกน่า แบมบอกว่าจะช็อปปิ้งก่อนก็คือช็อปปิ้งก่อนสิ” 

     

    “แต่...” 

     

    “นี่คือคำสั่ง !”

     

    รวบรัดเสร็จจบในขั้นตอนเดียว... โขกกันมาทั้งพี่ทั้งน้อง

     

    มาร์คส่ายหน้าอย่างจำยอม ส่วนยูคยอมก็ล่าถอยแต่โดยดี ลองได้พูดมาแบบนี้จะใครก็ไม่มีสิทธิ์ขัดใจทั้งนั้น  

     

    สุดท้ายมาร์คก็โดนลากไปทั่วเพื่อซื้อเสื้อผ้าสำหรับใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ แบมแบมลากเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ จัดการเลือกซื้อของใช้ให้จนถุงช็อปปิ้งมากมายเต็มมือเหล่าคณะบอดี้การ์ดให้คนในห้างแตกตื่นไปหมด ส่วนมาร์คก็จากที่หิวก็เริ่มจะไม่หิวแล้ว... รู้สึกตัวเบาหวิวคล้ายจะลอยได้ยังไงก็ไม่รู้ 

     

    “สวยมั้ยมาร์ค” วงหน้าสวยพยักหน้าส่ง ๆ ร่างกายเริ่มประท้วงให้นั่งพัก เมื่อยไปขาเมื่อยก้นสะสมไปหมด 

     

     

    เอาเลยคุณแบมแบม ถลุงได้ถลุงไป ยังไงก็เงินพี่ชายคุณอยู่แล้ว...

     

    “ไหวมั้ยครับคุณมาร์ค หน้าซีดมากเลย” ยูคยอมส่งถุงเสื้อผ้าให้บอดี้การ์ดคนอื่นช่วยถือก่อนจะหันมาใส่ใจกับของเล่นอันโปรดของเจ้านาย... 

     

    “ยังโอเคอยู่ ยังไงผมก็ไม่ใช่คนที่วิ่งวุ่นไปทั่วร้านอยู่แล้ว” วงหน้านวลหยักรับทั้งที่ดูซีดเซียวในสายตา วันนี้มาร์คดูเหมือนจะเปราะบางมากกว่าปกติ 

     

    “งั้นหลังจากเสร็จร้านนี้ผมว่าเราไปหาข้าวทานกันเถอะครับ” 

     

    “…อืม” 

     

    ภาพในหัวชักจะเริ่มโคลงเคลง แต่มาร์คก็เห็นคุณหนูตัวแสบเดินเข้ามาหาพร้อมกับสลิปบัตรเครดิทยาวเป็นหางว่าว แว่วเสียงต่อรอง เปลี่ยนจากร้านข้าวเป็นร้านไอสกรีมแล้วก็ปวดหัว...

     

    แสงสีขาวสว่างจ้าลอดทะลุหน้าแบมแบมออกมาจนตาพร่า...แล้วโลกของมาร์คก็พลิกคว่ำ... 

     

    “คุณมาร์ค !!”

     

     

     

     

     

    ปอยผมสีอ่อนเป็นสิ่งแรกที่ตกกระทบม่านตา มาร์คกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะรู้สึกถึงความปวดหน่วงที่บริเวณหลังมือ... 

     

    “ตื่นแล้ว... ยูคยอม พี่มาร์คตื่นแล้ว ๆ”​ 

     

    เสียงแสบหูตั้งแต่ก่อนยันหลังตื่น มาร์คพลิกตัวหนีเสียงแบมแบมก่อนจะต้องร้องครางแผ่ว ๆ เพราะความรู้สึกปวดหนึบที่หลังมือ 

    หมดสภาพเป็นขยะในถังเลยสิพับผ่า !

     

    “จิบน้ำก่อนครับคุณมาร์ค” 

     

    คร้านจะนอนหลับต่อ คิมยูคยอมประคองของเล่นอันโปรดของเจ้านายลุกขึ้นนั่งพิงหมอน ก่อนจะจ่อหลอดแนบริมฝีปากบางให้ดื่มน้ำอุณภูมิห้องเข้าไปหล่อเลี้ยงลำคอแห้งผาก 

     

    มาร์คหน้ายู่เป็นกระดาษถูกขย้ำ จำได้ว่าหิวจนเหมือนวิญญาณจะลอยก่อนจะปิ้ว ~ 

     

    สติขาดล้มพับไปแบบแมน ๆ 

     

    “พี่มาร์คขอโทษน้า เพราะแบมไม่ยอมพาไปกินข้าวแท้ ๆ” 

     

    แบมแบมยกฝ่ามือมาประกบแปะไว้เหนือหัวก่อนจะขยับปะหลก ๆ มาร์คจำได้ว่ามันเป็นวิธีสวัสดีของชาวไทย ใบหน้าน่ารักแฝงแววรู้สึกผิดไว้พอตัว มาร์คถอนหายใจ ถ้าจะผิดมันก็ผิดที่มาร์คเองด้วยล่ะ...

     

    “พอแล้ว ๆ ไม่ต้องขอโทษ” คนป่วยพูดเสียงแผ่ว ยกมือที่ห้อยน้ำเกลือขึ้นเป็นเชิงบอกให้ลดมือลง

     

    “ฮือ เดี๋ยวเฮียกำลังจะมา ถ้าเฮียว่าอะไรพี่มาร์คเดี๋ยวแบมจัดการให้เอง” 

     

    ฟังแล้วอุ่นใจขึ้นเยอะเลย...ถุย 

     

    “ไม่ต้องมาก็ได้มั้ง นี่ผมเป็นอะไรไป” ประโยคแรกพึมพำกับตัวเองแต่ประโยคหลังหันไปถามคุณการ์ดผู้จงรักภักดี 

     

    “เป็นลมเพราะหิวข้าวครับ แต่ว่าหมอบอกว่าคุณมีไข้อ่อน ๆ ด้วยเลยให้เจาะน้ำเกลือสักหน่อย เดี๋ยวพอบอสมาถึงก็น่าจะกลับได้แล้วล่ะครับ” 

     

    “อ่อ...อือ...” 

     

    หลังจากนั้นก็มีอาหารอ่อนจัดมาให้มาร์คโดยมีแบมแบมที่เหมือนจะรู้สึกผิดอย่างจริงจังเป็นคนปรนิบัติพัดวี

     

    “พี่มาร์คจะเอาอะไรบอกแบมน้า นี่หมอบอกให้กินอาหารอ่อนเพราะท้องว่างเดี๋ยวจะปรับตัวไม่ทัน”

     

    คันช้อนสีเงินจ่อกลีบปากนุ่มจนแทบจะกระแทกฟันหน้า แบมแบมขยับตัวเข้ามาใกล้ชิด ชนิดมาร์คไม่ต้องทำอะไร ก็เหมือนจะสะดวกสะบายแต่ทว่ามาร์ครู้สึกกระอักกระอ่วนพิกล 

     

    “อะแฮ่ม ๆ” 

     

    “ไหน ๆ ก็มาโรงพยาบาลแล้ว นายลงไปหาหมอเลยสิ” 

     

    เพราะโรคไอเรื้อรังของคุณการ์ดคิมยูคยอมแน่ ๆ 

     

    เสียงนอบน้อมนุ่มนิ่มของคุณหนูตะหวัดห้วน สายตาเหนือพวงแก้มยุ้ยนั่นปรายตามองไปที่ประตู ไม่ต้องสืบว่าหมายถึงใคร... 

     

    “ผมต้องค่อยอยู่เฝ้าคุณมาร์คครับ” 

     

    เกิดสงครามขึ้นทางสายตา อาการกระแอมไอหายเป็นปลิดทิ้ง... มาร์คมองตามช้อนก็รู้สึกแสบท้องขึ้นมาอีกรอบ... 

     

    คือช้อนอะจ่อปากกู แต่ตาคนป้อนอะมองไปนู่นนนน หาคิมยูคยอมนู่นนนน ! 

     

    แกร๊ก !! 

     

    เหมือนหน่วยกู้ภัยจะมาทำงานได้ตรงเวลาพอดี... 

     

    ประตูห้องพักถูกเปิดโดยบอดี้การ์ดหน้าห้อง ก่อนที่กลิ่นควันจะตัดกับกลิ่นปลอดเชื้อของโรงพยาบาล... 

     

     

    “บอส” 

     

     

    รังสีมาคุแผ่ซ่านทันทีที่มาเฟียหนุ่มปรากฏกายขึ้น วงหน้าหล่อระยับเรียบสนิทใช้เพียงการสั่งการทางสายตาคนในห้องก็รู้ว่าควรจะทำยังไง...

     

    “ผมจะไปตามหมอ” 

     

    “แบมจะลงไปซื้อกาแฟ” 

     

    แยกย้ายสลายตัวกันไปทั้งคู่... มาร์คนั่งเหวอ ตาเหลือบมองคนที่พูดว่าจะจัดการให้เอง แบมแบมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ เดินกอดคอคนที่จ้องจะตีกันอย่างคุณการ์ดเดินออกไปนอกห้องนู่นแล้ว... 

     

    มาร์คถอนหายใจ เหลือบตามองคนที่มองมาอย่างถมึงทึงก่อนจะตัดสินใจ...

     

    ตักข้าวขึ้นมากิน...

     

    มาเฟียหนุ่มมองวงหน้าซีดเซียวที่นิ่วทุกครั้งที่ยกช้อนเพราะมือข้างที่มาร์คถนัดดันเป็นข้างที่ถูกเจาะน้ำเกลือ หลังมือบางแดงช้ำเพราะตอนที่เป็นลมมาร์คล้มทับมือตัวเองเข้า

     

    ครืด... 

     

    “อ้าปาก”

     

    มันเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ และไม่มีอะไรรอดออกจากปากมานอกการบังคับ ช้อนในมือมาร์คถูกยึด พร้อม ๆ กับโต๊ะที่วางคล่อมเตียงถูกเลื่อนออกเพื่อให้ใครอีกคนได้มีพื้นที่แทรกตัวลงนั่ง ก่อนช้อนจะถูกจ่อมาใหม่โดยคนป้อนกิตติมศักดิ์

     

    มาร์ครับมันเข้าปากแต่โดยดี ไม่รู้เป็นเกียรติขนาดไหนที่อีกฝ่ายยอมลดตัวลงมาป้อนข้าวให้... 

     

    “ใจเย็นสิฮะปะป๊า น้องมาร์คเคี้ยวข้าวไม่ทันแล้ว” 

     

    เสียงขำคิกรอดออกมาจากริมฝีปาก มาร์คใช้มืออีกข้างปาดน้ำแกงที่ไหลรดคาง... 

     

    ถึงจะแปลก ๆ ไปหน่อย...แต่ไม่ทะลวงช้อนเข้ามาในคอมาร์คหลังจากกวนประสาทก็ดีมากแล้วล่ะ...

     

     

     

    มาร์คได้รับความอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะแจ็คสันหวัง !! 

     

    “หมอแนะนำให้เพลากิจกรรมบนเตียงลงบ้างนะครับ” คุณหมอวัยหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่มาร์คหน้าแดงจนเหมือนจะสุก...

     

    เขินก็ไม่ใช่ละ...โกรธจนหัวร้อนต่างหาก ! 

     

    “ไม่ต้องหงุดหงิดไปครับคุณมาร์ค หมอไม่ได้ห้ามขาดเลย แต่ให้ลดปริมาณลงเฉย ๆ ร่างกายคุณอ่อนเพลียเพราะไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ”

     

    หยามศักดิ์ศรี !! แบบนี้มันหมิ่นกันนี่นา !! 

     

    “เดี๋ยวหมอจะบอกให้พยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือให้แล้วก็สอนวิธีการใช้งานยาจำพวกยาเหน็บยาสอดและยาคลายกล้ามเนื้อให้นะครับ” คุณหมอพูดเสียงสบาย ๆ และส่งสายตาที่ส่งมามีแต่ความเข้าใจมาให้... “หมอเข้าใจ คุณยังหนุ่มยังแน่น” 

     

    มึงไม่เข้าใจอะไรกูทั้งนั้นอะหมอ !!!!!!!

     

    เหมือนมีลมร้อนพุ่งออกจากหูปี๊ด ๆ มาร์คนับหนึ่งถึงร้อย เหลือบตามองคนที่หน้าถมึงทึงมาตั้งนาน ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มน้อย ๆ 

     

    มาร์คได้แต่บ่นและขบเคี้ยวอยู่ในใจ อยากจะโวยวายเหมือนกันแหละ แต่เรื่องแบบนี้มันยิ่งพูดก็ยิ่งแย่ปะวะ... 

     

    “อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะคุณ...” 

     

    แต่ขอสักทีเถอะ... 

     

    “ก็แหงสิ...ก็มันแปลว่าฉันยังฟิตและเฟิร์มอยู่ไงล่ะ” 

     

    ….ไอ้ !!

     

    กวนตีนที่สุด ฝากไว้ก่อนเถอะแจ็คสันหวัง !!!

     

     

     

     

     


    -100%- 
    แล้วค่า ฝากสครีมแทคและคอมเม้นด้วยนาจา



     


    กรี้ดดดดดด


    นังหน้าด้านกลับมาแล้วค่ะ แง้
    มาต่อแค่ 20% แต่เดี๋ยวที่เหลือจะตามมา
    อิเย็นคลอดจนอวสารไปแล้ว
    แต่โพนี่สลบไปหกเดือนถึงจะตื่น ฮือ
    อย่าลงหวายที่หลังอีฉันเลยนะคะท่านเจ้าคุณ
    เดี๋ยวเจอกันค่ะกับที่เหลือ 


     

    -เป็นนังหน้าด้านที่มาต่อได้เท่านี้ค่ะ ฮือ 
    มาดูกันว่ายัยโพนี่จะเป็นลมเพราะแพ้ท้องเหมือนละครหลังข่าวรึเปล่า
    อีเย็นยังท้องได้ คุณสาลี่ก็ท้องได้ คุณหญิงก็ท้องได้ !
    แล้วทำไมโพนี่จะท้องไม่ได้ !

    (ล้อเล่นค่ะ ดูละครมากไป)






    คยองอิน 



    #unluckyJARK




     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×