คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : { 08 } -100%-
CHAPTER 8
เสียงโวยวายที่ดังมาจากข้างนอกทำให้มาร์คงัวเงียขึ้นตื่น...ร่างผอมแห้งกลิ้งบิดขี้เกียจบนเตียงเหมือนแมวขี้เซา จนสาแก่ใจถึงได้ประคองสะโพกช้ำ ๆ ของตัวเองจนทรงตัวขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มได้
ภาพเหตุการเมื่อวานฉายวนกลับมาด้วยความคมชัดระดับ 4K หลังจากที่มาเฟียหนุ่มอุ้มมาร์คพาดบ่าไปโยนในอ่างอาบน้ำสีดำ มือบางเตรียมตะกายหนีตายจากที่เมื่อยระบมอยู่เมื่อเช้ายังไม่ทันหาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาวัดขนาดชุดแบบไหน แต่คิดว่าไม่รอดมืออีกฝ่ายแน่ ๆ
แต่โชคดีที่สุดท้ายก็เหมือนจะโดนปั่นหัวเสียอย่างนั้น เพราะหลังจากที่ปล้ำกอดกันในห้องน้ำจนเหนื่อย แจ็คสันก็ยอมยอมลามือเหมือนราชสีห์ที่แกล้งขู่คำรามแหย่ลูกแมวเท่านั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องจะจบ เมื่อมาเฟียหนุ่มยัดฟองน้ำใส่มือมัดมือชกให้ถูหลังให้
กล่าวประโยคสั้น ๆ ที่ทำให้หน้าร้อนสิ้นดี... มันเป็นความผิดของมาร์คหรอที่ทิ้งรอยข่วนเอาไว้เต็มแผ่นหลังแกร่ง ถ้าให้ถูเองก็อาจจะแสบแผลได้ (สำออย) เมื่อจนด้วยเหตุผล...มาร์คก็จำยอมถูกให้ กว่าจะเสร็จดีตามเนื้อตามตัวมาร์คก็เมื่อยไปหมด หลังทั้งกว้าง ทั้งแน่น ถูเบาไปก็ไม่ได้ ถูแรงไปก็ขู่จะปล้ำ สมกับเป็นควายไบซันหนังเหนียวจอมเอาแต่ใจ
ร้องครางออกมาแผ่ว ๆ เมื่ออาการครั่วเนื้อครั่นตัวสะสมมากกว่าที่คิด แถมเสียงที่ดังจากข้างนอกที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...วงหน้าดูดีขมวดมุ่ยอย่างอารมณ์เสีย จะนอนต่อก็นอนไม่ได้ ไม่รู้เอะอะอะไรกัน
ผลัก !!
“ไหน ขอดูหน้าคนที่เฮียหอบมากกถึงบนนี้หน่อย”
มาร์คร่นตัวถอยกรุดจนชิดหัวเตียงเมื่ออยู่ดี ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกกว้าง เด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดูโผล่หัวเข้ามาหาพร้อมกับปากหมา ๆ ที่ส่งเสียงถามตรงเสียจนหน้าชา
กกเกิกอะไรกันล่ะ...มาร์คไม่ใช่ไข่ และหวังแจ็คสันก็ไม่ใช่ไก่ แถมนี่มันเรียกว่าการลักพาตัวชัด ๆ !
อับอาย !!
สถานการณ์แบบนี้มันน่าอับอายที่สุด !!
“อื้อหือ ! คนนี้เฮียเลือกได้ดีไม่เบา...” เสียงนุ่มนิ่มร้องออกมาจากลำคอก่อนจะกลายเป็นครางฮือเบา ๆ ที่ทำให้มาร์คเกิดอาการขนลุก “บางมุมก็สวย บางมุมก็หล่อ...ถ้าเบื่อรับแล้วสนใจจะรุกบ้างมั้ย เรื่องบนเตียงนี่แบมก็เก่งไม่แพ้เฮียหรอกนะ” เจ้าของนัยน์ตากลมที่มาร์คไม่รู้จักสาดส่องเข้าในห้องส่วนตัวของบอสใหญ่ตระกูลหวัง ก่อนขาเรียวเล็กจะก้าวขาฉับ ๆ เข้ามาด้านในที่มีมาร์คโป๊เปลือยอยู่...
แต่นั่นยังไม่ทำให้มาร์คกลัวเท่าปลายนิ้วที่แค่แตะเบา ๆ ก็รู้ว่านิ่มนวลสมเป็นลูกคุณหนูผู้ดีแนบลงมาที่คาง ท่อนขาเรียวใต้สกินนี่ตัวเล็กยกขึ้นคล่อมช่วงขาของมาร์คเอาไว้ทั้งหมด...
“สนมั้ยคนดี...ยิ่งมองยิ่งหลงแบบนี้...แบมชอบมาก ๆ เลยนะ”
…แน่ใจจริง ๆ เหรอว่าอยากให้รุก... สายตาของเด็กหนุ่มตรงหน้ามองมาแทบจะทะลุลึกเข้าไปถึงเนื้อผ้า มาร์คเริ่มจะเข้าใจความรู้ของเด็กสาว ๆ ที่ถูกตาเฒ่าลามกมองลวนลามอย่างไม่เต็มใจแล้ว อันตราย เด็กคนนี้อันตราย !
“คุณแบมแบมครับ... ผมว่าถอยห่างออกมาดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณมาร์คต้องลุกไปเตรียมตัวสำหรับทำธุระแล้ว”
ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินเสียงคุณบอดี้การ์ดหน้าอ่อน คนที่อยู่บนตัวมาร์คยอมคลานถอยกลับไปแต่โดยดี โดยที่ไม่ลืมส่งสายตาวาววับราวกับลูกเสือมาให้
“นึกว่าออกไปกับเฮียซะอีก” ปากอิ่มเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แขนเรียวกอดอกหมับส่งสายตามองให้บอดี้การ์ดหนุ่มที่พึ่งเข้ามา
“วันนี้หน้าที่ของผมคือพาคุณมาร์คไปหาซื้อเสื้อผ้าครับคุณแบมแบม”
“แบมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย” สะบัดเสียงใส่อย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะหันกลับมาคลี่ยิ้มหวานให้มาร์คที่นอนอยู่บนเตียง “จะออกไปช็อปปิ้งหรอ...แบมไปด้วยสิ”
….ดะดะเดี๋ยว... เด็กคนนี้เป็นใคร...แล้วจะไปด้วยทำไมเนี่ย !
ระหว่างทางที่อยู่บนรถ...มาร์คก็ได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคนที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ
‘แบมแบม’ คือชื่อของลูกพี่ลูกน้องชาวไทย-เกาหลี ของไอ้บ้าควายไบซันนั่น เป็นคนที่แต่งตัวจัด ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใสก็ล้วนแต่เป็นแบรนด์ดัง ๆ ระดับไฮเอนท์ (มาร์ครู้เพราะเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ตอนนี้เป็นชุดที่แบมแบมให้ยืม...ว่าแต่คนปกติที่ไหนเค้าพกเสื้อ YSL พับใส่กระเป๋าติดไว้ท้ายรถกัน)
“ตัวใกล้กับแบมเลยแฮะ... เนี่ยถ้าไปนอนค้างกับแบมเดี๋ยวแบมให้ยืมกางเกงในใส่กลับ”
“อะแฮ่ม”
…และนี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่มาร์คค้นพบ...
มันเป็นอาการแปลกประหลาดของคุณบอดี้การ์ดคิมที่ดูจะป่วยไข้เอาดื้อ ๆ ตั้งแต่ที่คุณหนูหน้าใสมาเยือน... เอะอะไอ เอะอะกระแอม...ถ้าจะขัดที่แบมแบมพูดทุกประโยคขนาดนี้
“แวะซื้อยาแก้ไอมั้ย ยูคยอม”
แหม...กำลังจะคิดในใจ แต่เจ้าเด็กแบมแบมพูดแทนใจไปซะแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ... อีกสามนาทีจะถึงห้างแล้ว จะไปทานข้าวกันก่อนหรือซื้อของเลยดีครับ”
“ซื้อของเลย ข้าวกินเมื่ิอไหร่ก็ได้”
นี่ก็อีกคน...ถามมาร์คก่อนมั้ย... ตั้งแต่ตื่นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องทันทีที่อาบน้ำเสร็จมาร์คก็ถูกแบมแบมจูงขึ้นรถพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกหนึ่งฝูงใหญ่เลยไม่ได้ทานอาหารเช้าที่เมดสาวเตรียมไว้ให้...
ต่างจากปกติ ถ้าอยู่กับไอ้บ้ามาเฟียนั่นจะต้องเลือกกินข้าวก่อนแน่ ๆ แจ็คสันเป็นคนที่ใช้ตารางชีวิตอย่างเป็นระเบียบ ทานอาหารสามมื้อครบไม่มีขาด แถมยังตรงเวลาเป๊ะ ๆ
ไม่ได้คิดถึงหรอกนะ...แต่ว่าหิวข้าวแล้วน่ะ...
“คุณมาร์คว่าไงครับ จะทานข้าวก่อนรึเปล่า”
“ทะ—-“ เหมือนพระมาโปรดเมื่อยูคยอมหันมาสนใจ แต่นั่นล่ะ ดูเหมือนว่าบุญของมาร์คจะยังไม่ถึง
“พี่มาร์คเค้ายังไม่หิวหรอกน่า แบมบอกว่าจะช็อปปิ้งก่อนก็คือช็อปปิ้งก่อนสิ”
“แต่...”
“นี่คือคำสั่ง !”
รวบรัดเสร็จจบในขั้นตอนเดียว... โขกกันมาทั้งพี่ทั้งน้อง
มาร์คส่ายหน้าอย่างจำยอม ส่วนยูคยอมก็ล่าถอยแต่โดยดี ลองได้พูดมาแบบนี้จะใครก็ไม่มีสิทธิ์ขัดใจทั้งนั้น
สุดท้ายมาร์คก็โดนลากไปทั่วเพื่อซื้อเสื้อผ้าสำหรับใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ แบมแบมลากเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ จัดการเลือกซื้อของใช้ให้จนถุงช็อปปิ้งมากมายเต็มมือเหล่าคณะบอดี้การ์ดให้คนในห้างแตกตื่นไปหมด ส่วนมาร์คก็จากที่หิวก็เริ่มจะไม่หิวแล้ว... รู้สึกตัวเบาหวิวคล้ายจะลอยได้ยังไงก็ไม่รู้
“สวยมั้ยมาร์ค” วงหน้าสวยพยักหน้าส่ง ๆ ร่างกายเริ่มประท้วงให้นั่งพัก เมื่อยไปขาเมื่อยก้นสะสมไปหมด
เอาเลยคุณแบมแบม ถลุงได้ถลุงไป ยังไงก็เงินพี่ชายคุณอยู่แล้ว...
“ไหวมั้ยครับคุณมาร์ค หน้าซีดมากเลย” ยูคยอมส่งถุงเสื้อผ้าให้บอดี้การ์ดคนอื่นช่วยถือก่อนจะหันมาใส่ใจกับของเล่นอันโปรดของเจ้านาย...
“ยังโอเคอยู่ ยังไงผมก็ไม่ใช่คนที่วิ่งวุ่นไปทั่วร้านอยู่แล้ว” วงหน้านวลหยักรับทั้งที่ดูซีดเซียวในสายตา วันนี้มาร์คดูเหมือนจะเปราะบางมากกว่าปกติ
“งั้นหลังจากเสร็จร้านนี้ผมว่าเราไปหาข้าวทานกันเถอะครับ”
“…อืม”
ภาพในหัวชักจะเริ่มโคลงเคลง แต่มาร์คก็เห็นคุณหนูตัวแสบเดินเข้ามาหาพร้อมกับสลิปบัตรเครดิทยาวเป็นหางว่าว แว่วเสียงต่อรอง เปลี่ยนจากร้านข้าวเป็นร้านไอสกรีมแล้วก็ปวดหัว...
แสงสีขาวสว่างจ้าลอดทะลุหน้าแบมแบมออกมาจนตาพร่า...แล้วโลกของมาร์คก็พลิกคว่ำ...
“คุณมาร์ค !!”
ปอยผมสีอ่อนเป็นสิ่งแรกที่ตกกระทบม่านตา มาร์คกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะรู้สึกถึงความปวดหน่วงที่บริเวณหลังมือ...
“ตื่นแล้ว... ยูคยอม พี่มาร์คตื่นแล้ว ๆ”
เสียงแสบหูตั้งแต่ก่อนยันหลังตื่น มาร์คพลิกตัวหนีเสียงแบมแบมก่อนจะต้องร้องครางแผ่ว ๆ เพราะความรู้สึกปวดหนึบที่หลังมือ
หมดสภาพเป็นขยะในถังเลยสิพับผ่า !
“จิบน้ำก่อนครับคุณมาร์ค”
คร้านจะนอนหลับต่อ คิมยูคยอมประคองของเล่นอันโปรดของเจ้านายลุกขึ้นนั่งพิงหมอน ก่อนจะจ่อหลอดแนบริมฝีปากบางให้ดื่มน้ำอุณภูมิห้องเข้าไปหล่อเลี้ยงลำคอแห้งผาก
มาร์คหน้ายู่เป็นกระดาษถูกขย้ำ จำได้ว่าหิวจนเหมือนวิญญาณจะลอยก่อนจะปิ้ว ~
สติขาดล้มพับไปแบบแมน ๆ
“พี่มาร์คขอโทษน้า เพราะแบมไม่ยอมพาไปกินข้าวแท้ ๆ”
แบมแบมยกฝ่ามือมาประกบแปะไว้เหนือหัวก่อนจะขยับปะหลก ๆ มาร์คจำได้ว่ามันเป็นวิธีสวัสดีของชาวไทย ใบหน้าน่ารักแฝงแววรู้สึกผิดไว้พอตัว มาร์คถอนหายใจ ถ้าจะผิดมันก็ผิดที่มาร์คเองด้วยล่ะ...
“พอแล้ว ๆ ไม่ต้องขอโทษ” คนป่วยพูดเสียงแผ่ว ยกมือที่ห้อยน้ำเกลือขึ้นเป็นเชิงบอกให้ลดมือลง
“ฮือ เดี๋ยวเฮียกำลังจะมา ถ้าเฮียว่าอะไรพี่มาร์คเดี๋ยวแบมจัดการให้เอง”
ฟังแล้วอุ่นใจขึ้นเยอะเลย...ถุย
“ไม่ต้องมาก็ได้มั้ง นี่ผมเป็นอะไรไป” ประโยคแรกพึมพำกับตัวเองแต่ประโยคหลังหันไปถามคุณการ์ดผู้จงรักภักดี
“เป็นลมเพราะหิวข้าวครับ แต่ว่าหมอบอกว่าคุณมีไข้อ่อน ๆ ด้วยเลยให้เจาะน้ำเกลือสักหน่อย เดี๋ยวพอบอสมาถึงก็น่าจะกลับได้แล้วล่ะครับ”
“อ่อ...อือ...”
หลังจากนั้นก็มีอาหารอ่อนจัดมาให้มาร์คโดยมีแบมแบมที่เหมือนจะรู้สึกผิดอย่างจริงจังเป็นคนปรนิบัติพัดวี
“พี่มาร์คจะเอาอะไรบอกแบมน้า นี่หมอบอกให้กินอาหารอ่อนเพราะท้องว่างเดี๋ยวจะปรับตัวไม่ทัน”
คันช้อนสีเงินจ่อกลีบปากนุ่มจนแทบจะกระแทกฟันหน้า แบมแบมขยับตัวเข้ามาใกล้ชิด ชนิดมาร์คไม่ต้องทำอะไร ก็เหมือนจะสะดวกสะบายแต่ทว่ามาร์ครู้สึกกระอักกระอ่วนพิกล
“อะแฮ่ม ๆ”
“ไหน ๆ ก็มาโรงพยาบาลแล้ว นายลงไปหาหมอเลยสิ”
เพราะโรคไอเรื้อรังของคุณการ์ดคิมยูคยอมแน่ ๆ
เสียงนอบน้อมนุ่มนิ่มของคุณหนูตะหวัดห้วน สายตาเหนือพวงแก้มยุ้ยนั่นปรายตามองไปที่ประตู ไม่ต้องสืบว่าหมายถึงใคร...
“ผมต้องค่อยอยู่เฝ้าคุณมาร์คครับ”
เกิดสงครามขึ้นทางสายตา อาการกระแอมไอหายเป็นปลิดทิ้ง... มาร์คมองตามช้อนก็รู้สึกแสบท้องขึ้นมาอีกรอบ...
คือช้อนอะจ่อปากกู แต่ตาคนป้อนอะมองไปนู่นนนน หาคิมยูคยอมนู่นนนน !
แกร๊ก !!
เหมือนหน่วยกู้ภัยจะมาทำงานได้ตรงเวลาพอดี...
ประตูห้องพักถูกเปิดโดยบอดี้การ์ดหน้าห้อง ก่อนที่กลิ่นควันจะตัดกับกลิ่นปลอดเชื้อของโรงพยาบาล...
“บอส”
รังสีมาคุแผ่ซ่านทันทีที่มาเฟียหนุ่มปรากฏกายขึ้น วงหน้าหล่อระยับเรียบสนิทใช้เพียงการสั่งการทางสายตาคนในห้องก็รู้ว่าควรจะทำยังไง...
“ผมจะไปตามหมอ”
“แบมจะลงไปซื้อกาแฟ”
แยกย้ายสลายตัวกันไปทั้งคู่... มาร์คนั่งเหวอ ตาเหลือบมองคนที่พูดว่าจะจัดการให้เอง แบมแบมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ เดินกอดคอคนที่จ้องจะตีกันอย่างคุณการ์ดเดินออกไปนอกห้องนู่นแล้ว...
มาร์คถอนหายใจ เหลือบตามองคนที่มองมาอย่างถมึงทึงก่อนจะตัดสินใจ...
ตักข้าวขึ้นมากิน...
มาเฟียหนุ่มมองวงหน้าซีดเซียวที่นิ่วทุกครั้งที่ยกช้อนเพราะมือข้างที่มาร์คถนัดดันเป็นข้างที่ถูกเจาะน้ำเกลือ หลังมือบางแดงช้ำเพราะตอนที่เป็นลมมาร์คล้มทับมือตัวเองเข้า
ครืด...
“อ้าปาก”
มันเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ และไม่มีอะไรรอดออกจากปากมานอกการบังคับ ช้อนในมือมาร์คถูกยึด พร้อม ๆ กับโต๊ะที่วางคล่อมเตียงถูกเลื่อนออกเพื่อให้ใครอีกคนได้มีพื้นที่แทรกตัวลงนั่ง ก่อนช้อนจะถูกจ่อมาใหม่โดยคนป้อนกิตติมศักดิ์
มาร์ครับมันเข้าปากแต่โดยดี ไม่รู้เป็นเกียรติขนาดไหนที่อีกฝ่ายยอมลดตัวลงมาป้อนข้าวให้...
“ใจเย็นสิฮะปะป๊า น้องมาร์คเคี้ยวข้าวไม่ทันแล้ว”
เสียงขำคิกรอดออกมาจากริมฝีปาก มาร์คใช้มืออีกข้างปาดน้ำแกงที่ไหลรดคาง...
ถึงจะแปลก ๆ ไปหน่อย...แต่ไม่ทะลวงช้อนเข้ามาในคอมาร์คหลังจากกวนประสาทก็ดีมากแล้วล่ะ...
มาร์คได้รับความอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะแจ็คสันหวัง !!
“หมอแนะนำให้เพลากิจกรรมบนเตียงลงบ้างนะครับ” คุณหมอวัยหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่มาร์คหน้าแดงจนเหมือนจะสุก...
เขินก็ไม่ใช่ละ...โกรธจนหัวร้อนต่างหาก !
“ไม่ต้องหงุดหงิดไปครับคุณมาร์ค หมอไม่ได้ห้ามขาดเลย แต่ให้ลดปริมาณลงเฉย ๆ ร่างกายคุณอ่อนเพลียเพราะไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ”
หยามศักดิ์ศรี !! แบบนี้มันหมิ่นกันนี่นา !!
“เดี๋ยวหมอจะบอกให้พยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือให้แล้วก็สอนวิธีการใช้งานยาจำพวกยาเหน็บยาสอดและยาคลายกล้ามเนื้อให้นะครับ” คุณหมอพูดเสียงสบาย ๆ และส่งสายตาที่ส่งมามีแต่ความเข้าใจมาให้... “หมอเข้าใจ คุณยังหนุ่มยังแน่น”
มึงไม่เข้าใจอะไรกูทั้งนั้นอะหมอ !!!!!!!
เหมือนมีลมร้อนพุ่งออกจากหูปี๊ด ๆ มาร์คนับหนึ่งถึงร้อย เหลือบตามองคนที่หน้าถมึงทึงมาตั้งนาน ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มน้อย ๆ
มาร์คได้แต่บ่นและขบเคี้ยวอยู่ในใจ อยากจะโวยวายเหมือนกันแหละ แต่เรื่องแบบนี้มันยิ่งพูดก็ยิ่งแย่ปะวะ...
“อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะคุณ...”
แต่ขอสักทีเถอะ...
“ก็แหงสิ...ก็มันแปลว่าฉันยังฟิตและเฟิร์มอยู่ไงล่ะ”
….ไอ้ !!
กวนตีนที่สุด ฝากไว้ก่อนเถอะแจ็คสันหวัง !!!
-100%-
แล้วค่า ฝากสครีมแทคและคอมเม้นด้วยนาจา
กรี้ดดดดดด
นังหน้าด้านกลับมาแล้วค่ะ แง้
มาต่อแค่ 20% แต่เดี๋ยวที่เหลือจะตามมา
อิเย็นคลอดจนอวสารไปแล้ว
แต่โพนี่สลบไปหกเดือนถึงจะตื่น ฮือ
อย่าลงหวายที่หลังอีฉันเลยนะคะท่านเจ้าคุณ
เดี๋ยวเจอกันค่ะกับที่เหลือ
-เป็นนังหน้าด้านที่มาต่อได้เท่านี้ค่ะ ฮือ
มาดูกันว่ายัยโพนี่จะเป็นลมเพราะแพ้ท้องเหมือนละครหลังข่าวรึเปล่า
อีเย็นยังท้องได้ คุณสาลี่ก็ท้องได้ คุณหญิงก็ท้องได้ !
แล้วทำไมโพนี่จะท้องไม่ได้ !
(ล้อเล่นค่ะ ดูละครมากไป)
คยองอิน
#unluckyJARK
ความคิดเห็น