คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : { 22 }
CHAPTER 22
แม้เรื่องจะเกิดภายในไซต์งานแต่ข่าวนี้ก็ยังก่อไฟจนลุกไหม้ลามทุ่ง
ประสบการณ์เฉียดตายของรองประธานหวังถูกเล่ากันปากต่อปาก จากทั้งผู้ที่เห็นด้วยตาตัวเองหรือเรื่องต่อเติมสร้างสรรค์ของผู้คน
ยิ่งตอกย้ำคำเล่าลือดวงชะตาของคนทั้งคู่
“ขนาดผมเห็นกับตายังไม่อยากจะเชื่อเลย”
นายบอดี้การ์ดหมายเลขหนึ่งกระซิบเล่าเรื่องราวให้แบมแบมที่รีบมาโรงพยาบาลทันทีที่รู้ข่าวฟัง ตอนนี้นอกจากส่งทั้งสองคนมาโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายเบื้องต้นแล้ว ตอนนี้บอร์ดบริหารและฝ่ายกฎหมายกำลังร้อนเป็นไฟเพราะความผิดพลาดนั้นอันตรายถึงขั้นเสียชีวิต
“ปฏิกริยาตอบสนองของคุณมาร์คไวมาก เร็วกว่าพวกผมที่ได้รับการฝึกมาอย่างเข้มงวดเสียอีก”
“แล้วหมอบอกว่ายังไงบ้าง”
“ก็มีแค่แผลถลอกตามตัวแค่นั้นเองครับ”
นึกแล้วก็ยังขนลุก...แรงสะเทือนของแท่งแบริเออร์ที่ตกลงมายังเต้นอยู่ใต้ฝ่าเท้า หากหลบไม่ทันโดนทับป่านนี้คงเละเป็นแยมสตอเบอรี่ไปแล้ว
“ดวงแข็งทั้งคู่จริง ๆ”
ไม่ต่างจากคุณนายหวังที่ร้อนรนมาดูลูกชาย พอเห็นว่าปลอดภัยดี ก็โถมตัวเข้าไปกอดแน่น แถมแขนยังเผื่อแผ่ไปที่มาร์คด้วย กอดอยู่เกือบนาทีก็หันมาขอบคุณมาร์ค ดูไม่เหมือนครั้งแรกที่ได้เจอเลยสักนิด
ตอนนี้คนเจ็บทั้งสองคนก็เลยถูกพาไปทำแผล(ถลอก) โดยมีผู้ไม่เกี่ยวข้องคนอื่น ๆ รออยู่ด้านนอก
“เจ็บมากมั้ยคุณ” มาร์คที่ทำแผลเสร็จแล้ววิ่งมาเกาะที่ข้างเตียงแจ็คสัน นอกจากแผลถลอกภายแล้ว ก็มีแผ่นหลังที่ลงไปขูดกับหินกรวดและรอยช้ำสีม่วงดวงใหญ่ปรากฎบนหน้าท้อง เรียกได้ว่าสภาพทั้งสองคนโกงความตายสุด ๆ
“ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่” มืออีกข้างที่ทำแผลแล้วเอื้อมไปลูบหัวทุยสวยอย่างเอ็นดู ผมมีแต่ฝุ่นเกาะ แก้มขาว ๆ เลอะเป็นปื้น ดูเหมือนเด็กซน ๆ ไร้พิษภัยคนหนึ่ง
เมื่อทำแผลเรียบร้อยคุณพยาบาลก็ไม่ขออยู่เป็นก้างขวางคอ ปล่อยให้เจ้าของดวงตากลมใสมาเบียดที่นั่งข้างมาเฟียหนุ่ม ก่อนกลีบปากสีสดเหมือนเยลลี่จะเอ่ยทวงบุญคุณออกมา
“คุณติดหนี้ชีวิตผมแล้วนะ”
“อืม...ขอบคุณ”
คำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้รับทำเอาผิวหน้าของมาร์คร้อนวูบ ทั้งที่เป็นดวงตาคู่เดิมแท้ ๆ แต่ตอนนี้มันกลับทำให้มาร์คไปไม่เป็น
ผิวแก้มแดงซ่านนั้นเรียกความเอ็นดูจากมาเฟียหนุ่มได้จม หน้าผากของคนทั้งคู่แนบชิด สันจมูกโด่งคลอเคลียกับปลายจมูกรั้น ก่อนริมฝีปากนั้นจะถูกละเลียดจูบลงมาแผ่วเบา
ปลายคางมนเชิดขึ้นรับการบดเบียดบนเรียวปากหยัก ความหวานล้ำของรสชาติที่แผ่ซ่านไปจนถึงหัวใจ เสียงหัวเราะเบา ๆ เกิดขึ้นเมื่อมาร์คขบปากมาเฟียหนุ่มจนเลือดซิบ ทว่าครู่เดียวก็เงียบหายไปเมื่อถูกแกล้งกลับ มาร์คจมอยู่ในอ้อมกอดของแจ็คสันทั้งตัว
“เพราะงั้นชีวิตของฉัน ต่อจากนี้เป็นของเธอแล้วนะ”
ปัง !!!
เสียงปืนดังจากด้านนอกเรียกความสนใจของมาร์คและแจ็คสัน บรรยากาศหวานหยดย้อยเคล้าคลอด้วยเสียงห่ากระสุน แจ็คสันที่รับสถานการณ์ตื่นตระหนกได้มากกว่ามาร์ครวบเอวบางมาหลบใต้เตียงผู้ป่วยด้วยกัน
เห็นเงาลำลางวูบไหวอยู่นอกม่านกั้นสายตา
“ค้น !”
เสียงปะทะด้านนอกยังไม่ซาลง มีทั้งเสียงกรี้ดร้องของผู้หญิงและเด็ก แต่ที่แน่ ๆ มีเสียงฝีเท้า 3-4 คู่กำลังเดินเข้ามาใกล้ พยาบาลและคนไข้คนอื่นหลบไปอยู่มุมห้อง
เป้าหมายของมันคือมาร์คและแจ็คสัน
มีเพียงพวกเค้าทั้งสองคนที่ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินซึ่งผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า พวกมันจงใจแยกเราออกจาการ์ดด้านนอก แจ็คสันและมาร์คไม่มีอาวุธทั้งคู่ ดวงตาทั้งคู่สบกันแจ็คสันตัดสินใจเริ่มก่อน
เตียงฉุกเฉินที่ถูกปลดล็อกล้อหมุนคว้างมาจากหลังม่านกั้น ในตอนแรกนั้นดูเหมือนเตียงที่ถูกสไลด์ออกมาจากหลังม่านเท่านั้น มันจึงไม่กล้าลงมือสุ่มสี่สุ่มห้า แจ็คสันออกมาจากหลังม่านเพื่ิอปะทะกับมันในทันที
หน้าที่บู๊ตกเป็นของมาเฟียหนุ่ม ถึงตอนนี้ร่าวจะน่วมไปทั้งตัวและเสื้อคลุกฝุ่นแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา กระสุนของพวกมันเลี่ยงส่วนสำคัญ เป็นการยืนยันว่าคำสั่งที่ได้รับคือการจับเป็น ไม่ใช่จับตาย ส่วนมาร์คที่เกาะเป็นผีบูกี้แมนอยู่ล่างเตียง อาศัยความเกะกะของตัวกั้นรอบเตียงและมุมอับขยับเข้าไปใกล้
ในระหว่างที่มาร์คกำลังพยายามจะกระดึ้บไปด้านหลัง แจ็คสันก็จัดการฟาดคนร้ายด้วยถังออกซิเจน ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเอาสายน้ำเกลือรัดคออีกคนจนสลบ มือเขวี้ยงเข็มฉีดยาแถวนั้นไปปักลูกตากับข้างขมับอีกคนแล้วเตะเสยคางเข้าไปอีกที
“โอ้ย !”
ระหว่างที่ชุลมุน คนร้ายอีกคนหันมาเล่นงานมาร์ค เจ้าตัวแสบที่กำลังจะคลานไปถึงเป้าหมายโดนพวกมันกระชากจากด้านหลัง กดหลังบางลงไปกองกับพื้น ขาเรียวฝืนใช้แรงสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมเกี่ยวรถเข็นอุปกรณ์เข้ามาใกล้
“อ๊ากกก!!”
ฉวยจังหวะนั้นไปเข็นรถเป้าหมายที่เล็งไว้ด้วยรอยยิ้มสนุก เจ้าโพนี่ตัวแสบเปิดการทำงานของเครื่องกระตุกหัวใจก่อนจะประทับมันลงกับรถเข็นอุปกรณ์ทำแผล ให้ไฟฟ้าไหลผ่านตัวกลางอย่างเหล็ก แค่ช็อตครั้งเดียวคนร้ายก็ชักแหง็ก ๆ สลบไปแล้ว
เจ้าเด็กแสบหัวเราะคิกคัก อาจจะดูเลือดเย็นไปหน่อยแต่อีกฝ่ายจงใจเข้ามาทำร้ายมาร์คก่อนนี่นา บางที่ถ้ามันไม่มอด เราก็ม้วย มีคนมากมายตายเพราะความลังเลมาเยอะแล้ว
“ปลอดภัยมั้ยครับ”
ฝูงบอดี้การ์ดกรูกันเข้ามาจากข้างนอก แต่พอเห็นสภาพคนร้ายที่นอนอนาถก็ไม่จำเป็นต้องถาม ถังออกซิเจนบุบเป็นรูปหน้าคนแบบนั้น ก็สมควรจะปลอดภัยนั่นแหละเน้อะ !
“มามี้ล่ะ ?”
“ปลอดภัยดีครับ”
“ดี”
มาเฟียหนุ่มฟังนายบอดี้การ์ดหมายเลขหนึ่งรายงานสภาพสถานการณ์โดยรอบ ก่อนเสียงทุ้มรับคำเบา ๆ ก่อนสายตาคมกริบจะเบนมาที่เจ้าเด็กตัวแสบข้าง ๆ
ตอนเห็นสายตาวิบวับนั่นมองไปที่เครื่องปั๊มหัวใจก็เข้าใจทันทีว่าอยากเล่นสนุก มือหนาจับเด็กซนพลิกซ้ายพลิกขวาเหมือนตรวจสภาพร่างกาย นอกจากหน้าดื้อ ๆ กับแผลเดิมก่อนหน้านี้ก็แทบจะเรียกว่าปกติ
“กลับบ้านกัน”
“ผมขออาบน้ำก่อน”
“อาบด้วยกัน”
อืม....เหมือนปกติ
-50%-
ปกติก็แย่แล้ว !!!
“ยูคคยอม เร็วกว่านี้”
ถ้ามาร์คกรี้ดได้ตอนนี้มาร์คก็คงกรี้ดออกมาแล้ว !!
รถเลี้ยวออกมาจากโรงพยาบาลไม่ทันไร การไล่ล่าก็เริ่มต้นอีกครั้ง มีรถยุโรปเกือบสิบคันขับประกบรถรอบทิศทาง ยูคยอมจึงต้องรวมวิญญาณมือขับรถตีนผีเหยียบคันเร่งเต็มเท้าเพื่อหนีการตามล่า
ปุ่ก !
แม้จะเป็นรถกันกระสุน แต่ทุกครั้งที่มาถูกลั่นไก ก็จะทิ้งรอยบุบและรอยแตกที่ค่อย ๆ กระจายตัวออกเป็นวงกว้าง ถ้ายิงโดนยิงที่เดิมย้ำ ๆ ไม่นานกระสุกจะต้องเจาะของมาได้แน่
“จะทำยังไงดีอะคุณ !”
บอกเลยว่าตอนนี้มาร์คว้าวุ่น พึ่งจะเสี่ยงตายมาติด ๆ กันสองครั้ง ไม่คิดว่าครั้งที่สามจะจ่อเข้ามาประชิดตัวไวขนาดนี้
“พวกมันต้องการจับเป็น ไม่เธอก็ฉันที่เป็นเป้าหมาย”
“แล้วเค้าจะมาอยากได้อะไรตัวผมละโว้ย”
“ป่านนี้ ยังจะมีคำถามอีกหรอครับคุณมาร์ค !”
ไม่ว่าจะในฐานะหงษ์ดำหรือฐานะคนรักของแจ็คสัน มาร์คก็เป็นที่ต้องการตัวทั้งนั้น
ปุ่ก ! ปัง !
ห่ากระสุนที่สาดมาอย่างล้นเหลือเริ่มเจาะเกราะกันกระสุนได้ที่ละนัด รถสี่คันที่ใช้ในการอารักขาแจ็คสันโดนประกบ ส่วนอีกสองคันที่ส่งมาคุ้มกันเพิ่มเติมก็ถูกบล็อกอยู่วงนอก ขบวนรถทั้งหมดกำลังถูกพวกมันไล่ต้อนให้ไปในทิศทางที่พวกมันต้องการ
“แล้วทีมอื่นว่ายังไง”
“กำลังจะมาถึงในอีก 5 นาทีครับ”
“ช้าไป ! เลี้ยวเข้าอุโมงค์”
“ครับ !”
ยูคยอมหักเลี้ยวตามที่บัญชาทันที อาศัยช่องว่างที่เหลื่อมล้ำของรถตีฝ่าออกไป ก่อนจะวิ่งฉิวเข้าอุโมงค์ใต้ดิน
เมื่อถูกจำกัดด้วยถนนไม่กี่เลน รูปแบบขบวนไล่ล่าก็ต้องวางกลยุทธ์ใหม่ รถของมาเฟียหนุ่มเร่งเครื่องขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งหัวขบวน ด้านหลังถูกปิดท้ายด้วยรถคุ้มกันอีกคัน ยื้อเวลาให้แจ็คสันประกอบปืนเจาะเกราะที่วางทิ้งไว้(?)ในช่องลับใต้เบาะ
เพราะไม่ใช่แจ็คสันคนเดียว...ที่สามารถซื้อรถกันกระสุนได้
“ด้านหน้าแจ้งว่า พวกมันเรียกกำลังเสริมมาเพิ่มครับ”
พวกมันรอจังหวะนี้อยู่แล้ว
แผนการในครั้งนี้ถูกเตรียมมาอย่างรอบครอบ ทันทีที่แผนจู่โจมครั้งแรกผิดพลาด แผนสองก็เริ่มทำงานในทันที หากจะซ้ำได้ก็ต้องรีบซ้ำ แค่จับตัวใครสักคนไปได้
จะหงษ์หรือมังกรต่างก็ค่าหัวสูงกันทั้งคู่ !
“ทำยังไงดีครับ”
ความดุเดือดในการไล่ตามก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดลง แจ็คสันโต้กลับมันได้ไม่กี่คัน อีกไม่ถึง 500 เมตรจะถึงปากอุโมงค์
...ถ้าจะหลุดจากตรงนี้ไปมันจัดขบวนประกบใหม่แน่
“ให้มาร์คขับ นายมาช่วยฉัน”
ไม่มีเวลามาโต้แย้ง...
มาร์คขึ้นมาเป็นผู้ควบคุมรถแทนยูคยอมที่ปีนไปทางด้านหลัง เสียงกระสุนปืนและแรงกระแทกไล่ตามมาไม่ทิ้งจังหวะ ระหว่างนั้นแจ็คสันกับยูคยอมเก็บพวกมันไปได้ 3 คัน
“แล้วยังไงต่อ-----เฮ้ย !”
ยิ่งเวลาผ่านไปสถานการณ์ก็ยิ่งบีบคั้นมากขึ้น แรงกระแทกจากรถที่พุ่งมาปะทะทำพวงมาลัยสะบัด ถึงจะไม่แรงเหมือนตอนเหยียบหนีสิบล้อ แต่มาร์คในวันนี้โดนอัดจนระบมมาทั้งวัน ช้ำไม่รู้จะช้ำยังไงแล้ว
“เลี้ยวเข้าซอยนั้น”
มาร์คทำตามที่ยูคยอมสั่ง เสียงล้อบดถนนจนเป็นกลิ่นยางลอยอวลขึ้นมาจากล้อ ก่อนจะได้ยินประโยคต่อมา
“สุดซอยมีสุสานขยะ อ้อมไปด้านหลังจะเจอรั้วสีน้ำตาลเก่า ๆ ปีนข้ามไปตรงมามาเลี้ยวขวา วิ่งไปไม่ไกลก็จะถึงจุดนัดพบ”
“…”
“…ทางนี้ผมถ่วงเวลาให้เอง บอสกับคุณมาร์ครีบไป !”
“ยูคยอม !” เมื่อได้ฟังแผนที่ยูคยอมวางไว้ เสียงทุ้มตวาดบอดี้การ์ดตัวเองดังลั่น
“ก็มันหน้าที่ผม”
“ไม่ !”
แจ็คสันตปฏิเสธเสียงแข็งจนแทบจะเป็นคำราม หากทำแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการส่งยูคยอมไปตาย สภาพของรถคันนี้ดูเหมือนจะยื้อได้อีกไม่นาน
“ถ้าผมปกป้องพี่ไม่ได้แล้วผมจะเป็นบอดี้การ์ดไปทำไมล่ะ”
“นายเป็นน้องฉัน !”
“อย่าพึ่งดราม่า จะทำยังไงต่อ !”
เลือกได้มาร์คก็ไม่อยากให้ใครตาย แต่ถ้าจะเถียงกันต่อไปแบบนี้มีหวังได้ตายหมู่แน่ ๆ
“ทิ้งผมไว้/ไม่ !”
“งั้นผมตัดสินใจเอง”
ไม่เหลือเวลาให้ลังเลอีก มาร์คตัดสินใจเหยียบคันเร่งมิด จนเข็มไมล์ตีหน้าปัด ระยะห่างระหว่างรถคันหรูและกองขยะอยู่อีกไม่ไกลแล้ว
“ว๊ากกกกกกกกก”
โรสลอยด์คันหรูชนรั้วที่ขวางจนกระเด็น ก่อนจะไต่ขึ้นเนินขยะ พอขึ้นไปถึงจุดที่สูงมากพอมาร์คก็ลากออกมาย่ำขยะกันทั้งเจ้านายและลูกน้อง
อย่างน้อยก็ถ่วงเวลาออกไปอีกนิดก็ยังดี
“ตรงนั้น !”
ยูคยอมชี้ไปเมื่อเห็นทางออกอยู่ไม่ไกล ถ้าวิ่งจากบนยอดเขานี้ไป ก็จะสามารถย่นระยะที่ต้องวิ่งอ้อมไปประตูด้านหลังลงได้เยอะ โอกาสรอดของทุกคน ก็จะเพิ่มมากขึ้น
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่การเดินทรงตัวบนกองขยะเปียกก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะนอกจากกลิ่นเหม็นจนจมูกดับแล้วก็เปียกลื่นไปหมด
“ตามพวกมันไป”
…และศัตรูก็เหมือนจะไม่ยอมปล่อยพวกเค้าไปง่าย ๆ ! พวกมันกระจายตัวลงจากรถแล้ววิ่งไล่ตามต่อทันที
“นี่่ใช่มั้ย !?”
ยูคยอมพยักหน้าแทนคำตอบ มาร์คหยุดคิดอยู่เสี้ยววิก่อนจะเอาซากกล่องลังแถวนั้นมาใช้แทบสเก็ตบอร์ด สไลด์ลงมาจากภูเขาขยะ แจ้คสันและยูคยอมทำตามทันที จนอึดใจเดียวทั้งหมดก็ใกล้จะถึงประตูเหล็กที่เป็นเป้าหมาย
“มาร์คขึ้นไปก่อน”
แจ็คสันจัดการลำดับเสร็จสรรพ มือหนาดันสะโพกของเจ้าโพนี่ตัวแสบขึ้นเป็นแรงส่ง ก่อนที่เหลือจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของยูคยอม หันมายิงสกัดพวกมันแทน
“บอส มาเร็ว”
“ไม่ นายขึ้นไป”
ส่งมาร์คข้ามฟากไปได้คนหนึ่งยูคยอมกับแจ็คสันก็หันมาเกี่ยงกันต่อ
“ฉันสั่งให้ไป !”
“พี่นั่นแหละไป !”
“งั้นก็ปีนขึ้นมาทั้งคู่นั่นแหละ !”
มาร์คที่อยู่อีกฟากตะโกนสั่ง...ทั้งสองคนตัดสินใจปีนขึ้นมาพร้อมกัน
ยูคคยอมที่ทั้งสูงและขายาวกว่าขยับไม่กี่ทีก็ถึงด้านบนสุด เมื่อขึ้นมาทรงตัวอยู่บนสุดของประตูได้แล้ว ก็ส่งมือให้แจ็คสันเพื่อช่วยรั้งขึ้นมา
ปัง !!!!!
“โอ้ย !!!!”
กระสุนลูกหนึ่งเจาะเข้ามาที่ต้นแขนยูคยอม จนหยดเลือดอุ่น””ล้นทะลักมาจากรอบแผล ทว่ายังคงกุมมือแจ็คสันแน่น ฝืนทั้งความเจ็บและปฏิกริยารีเฟล็กซ์ของร่างกาย
“ปล่อย”
“ไม่”
“ดี” ภาพคนที่เป็นทั้งเจ้านายและพี่ชายค่อย ๆ ร่วงลงไปกองกับพื้นทำเอายูคยอมตัวชาวาบ ปืนที่เหลือกระสุนอีกไม่กี่นัดยิงตอบโต้ก่อนจะตะโกนสำทับ
“ไปซะ !”
ยูคยอมที่ยังอึ้งถูกกระชากด้วยแรงของมาร์คข้ามฝั่งลงมาถึงพื้น ก่อนเจ้าโพนี่ตัวแสบจะตอบแก้มเรียกสติบอดี้การ์ดหนุ่มน้อยสองที กึ่งลากกึ่งจุงยูคคยอมไปข้างหน้า แต่เสียงเจ้าตัวแสบยังไม่วายตะโกนทิ้งท้าย
“อย่าตายนะป๋า”
talk
บอกเลยว่าหมดยุคนางเอกโดนจับเป็นตัวประกัน
__________
ตอนนี้ช้าเพราะเขียนซีนบู๊เลย
ฮือ
ปล. ตอนนี้เปิดจอง DayDream Vol.2 อยู่นะคะ
ใครสนใจ จิ้ม ได้เลยจ้า
กราบขอคอมเม้นและ #unluckyjark
คยองอิน
ความคิดเห็น