คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : { 12 } -100%-
CHAPTER 11
มาร์ครู้สึกผิดกับแบมแบมนิดหน่อยที่ใส่อารมณ์กับน้อง...
ถามว่าเรื่องนี้แบมแบมผิดสักนิดมั้ย...คำตอบก็คือไม่ เพราะคนที่ทำผิดกับมาร์คจริง ๆ คือผู้ชายที่ไม่อยู่ตรงนี้ต่างหาก
สำหรับร่างกาย มาร์คเคยคิดว่าถามมันเสียแล้วก็เสียไป แจ็คสันอาจจะทำอย่างที่ตัวเองต้องการได้ แต่แจ็คสันไม่สามารถทำให้จิตใจของมาร์คบิดเบี้ยวไปตามที่ต้องการได้
แต่ตอนนี้เรื่องมันตาลปัตไปหมดแล้ว
มาร์คถูกลากเข้ามาเจออะไรที่เป็นเรื่องใหญ่กว่าที่ควร และมันเริ่มชัดเจนขึ้นตั้งแต่วันที่พามาร์คไปที่ศาลเจ้า
...เพราะว่ามาร์คเริ่มหวั่นไหว...
เข้าใจแล้วที่เค้าบอกว่านั่งคุยกันไม่เหมือนนอนคุยกัน
เรามีสัมผัสทางร่างกายกันมากขึ้น พักหลังมาร์คแทบไม่รู้สึกว่าต้องปฏิเสธเวลาที่อีกฝ่ายสัมผัสร่างกาย ร่าวกับว่ามันโอนอ่อนง่ายขึ้น ไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเหมือนครั้งแรก ๆ ที่ผ่านมา
...แต่นั่นมันใช่สิ่งที่มาร์คต้องการจริง ๆ เหรอ
มันเป็นชนวนที่ทำให้เกิดคำถามว่าสิ่งที่มาร์คต้องการคืออะไร เป้าหมายที่เป็นการหนีออกไปจากที่นี่เริ่มสั่นคลอน เพราะความรู้สึกบางอย่าง หรือมันเป็นกลไกทางจิตวิทยาที่มาร์คสร้างขึ้นมาหลอกตัวเอง
แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน...สิ่งที่ถูก...ก็คือมาร์คไม่ควรจะอยู่ที่นี่...
หวังแจ็คสันมีอำนาจล้นฟ้าอยู่ในมือ สามารถบังคับใครให้ทำอะไรเหมือนที่ทำกับมาร์คก็ได้ แต่มาร์คจะไม่ยอมให้สิ่งที่แจ็คสันทำกับมาร์คกลายเป็นเรื่องที่ถูกต้อง
เพราะมันคือการทำลายความรู้สึกของคนทั้งคน.
และมาร์คจะไม่ยอมเป็นฝ่ายที่กลายเป็นเหยื่ออยู่คนเดียว
กลางดึกคืนนั้นมาร์คถูกเชิญให้ลงมาที่ชั้นใต้ดิน...
มันเป็นส่วนที่มาร์คไม่เคยมาเลยสักครั้ง แต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาร์คก็เข้าใจ...
ผู้ชายสี่คนในสภาพที่สะบักสะบอมถูกปืนจ่อหัวนั่งอยู่ที่พื้น...โดยที่มีหวังแจ็คสันยืนมองอยู่ไม่ไกล
การประกบยิงเมื่อวานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ อีกฝ่ายกล้าทำกับมาร์คกลางวันแสก ๆ แปลว่ามันก็เส้นใหญ่ไม่เบา หวังแจ็คสันลากพวกมันทั้งหมดมากองแทบเท้ามาร์คได้ก็ถือว่าอีกฝ่ายเอาเรื่องอยู่
มาร์คมองพวกมันด้วยแววตาไร้ความปราณี เพราะว่าถ้าเมื่อวานมาร์คพลาดคือมาร์คตาย
มาร์คจะตายโดยที่คนพวกนี้ไม่แม้แต่จะเศร้าเสียใจด้วยซ้ำ เพราะค่าตอบแทนมันคงมากพอที่จะทำให้ใครสักคนลุกขึ้นมาหยิบปืนขับรถตามล่าคนที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ
“ฉันให้เธอตัดสินใจว่าเธอจะทำยังไงกับพวกมัน”
“ตามยูคยอมมาที”
มาร์คไม่ได้มีตำแหน่งอะไร ณ ที่นี้ แต่ทุกคำสั่งที่ถูกสั่งออกมาจากริมฝีปากบางถูกตอบสนองโดยบอดี้การ์ดที่ยืนประจำอยู่ตรงนั้น
หวังแจ็คสันทอดมองของเล่นตัวน้อยนิ่ง...แววตามาร์ควาววับราวกับเสือ ดวงตามีแววมาดร้ายให้กับกลุ่มคนที่ไม่ควรปราณี
“อ่า...กลับมาแล้วเหรอครับบอส” ยูคยอมโค้งทักเจ้านาย บอดี้การ์ดหนุ่มลงมาพร้อมกับคุณแบมแบมที่ยืนยันว่าจะลงมาดูด้วยว่ามาร์คต้องการอะไร ก็เรื่องที่ทำกับยูคยอมไว้มันเบาเสียที่ไหน
ไม่มีคำตอบจากแจ็คสัน... มีแต่มาร์คที่เอ่ยคำพูดบางอย่างออกมา
“สอนยิงปืนหน่อยสิยูคยอม”
มือเรียวที่ยื่นออกมาทำให้ยูคยอมได้แต่มองเจ้านาย จนวงหน้าคมพยักหน้าเป็นสัญญาณให้การ์ดหมายเลขหนึ่งส่งปืนให้มาร์ค ยูคยอมที่ปวดร้าวไปทั้งตัวแถมยังมาเจ็บซ้ำเพราะมาร์คจึงต้องกลายมาเป็นครูสอนยิงปืนกระทันหัน
ด้วยมือเพียงข้างเดียว ยูคยอมสอนมาร์คให้จับมืออย่างมั่นคง แบมแบมกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อมาร์คเริ่มลองทำท่ายิง
“จับให้มั่นคงนะครับ แรงดีดกลับของกระสุนอาจจะทำให้มือสะบัดได้”
“อื้ม...”
เสียงสับไกขึ้นนกปืนช่างเลือดเย็น...
ปัง !
ปัง !
ปัง !
ปัง !
ไม่มีความลังเลเลยสักนิด มาร์คก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับลั่นไกทีละนัด แม็กกระสุนปืนตกสะท้อนพร้อมกับเสียงโหยหวน
มาร์คยิงแบบที่ไม่ได้หวังผลแต่กระสุนปืนทุกนัดก็กระแทกเข้าที่ร่างกายของพวกมันทุกคน จนเสียงปืนเงียบลง มาร์คโยนกระบอกปืนทิ้ง สะบัดมือคลายความเจ็บปวดของแรงดีดกลับ
ดวงหน้าสวยแววตาเย็นเฉียบหันกลับมากล่าวกับมาเฟียที่ยืนมองมาร์คอยู่...
“ที่เหลือคุณจะเอาไปทำอะไรก็แล้วแต่คุณ ส่วนเรื่องของเราผมว่าเรากลับไปขึ้นไปคุยกันข้างบน”
แล้วเดินกลับขึ้นไป โดยไม่หันกลับมามองคนร้ายที่ร้องโหยหวนอยู่เบื้องล่างอีกเลย
บรรยากาศในตอนนี้มันอึดอัดยิ่งกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรก...
แจ็คสันโบกมือไล่การ์ดออกจากห้องไปจนเหลือเพียงแค่คนสองคนอยู่ด้วยกัน...
“บอกผม...ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างหยาบกระด้าง แววตาของมาร์คมีแววสับสนก่อนหลับไปมาร์คมีความรู้สึกที่แรงกล้า แต่พอเห็นพวกมันความโกรธก็ยิ่งประทุจากภายใน
แจ็คสันถอนหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัว... หงส์ดำกำลังคลั่ง...มังกรขาวคิดอย่างนั้น
เพราะมันไม่ใช่ท่าทีแข็งกร้าวเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแบบที่ผ่านมา... แต่มันเป็นความแข็งกร้าวอันดำมืดของคนที่ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว...
อารมณ์ดิบของมาร์คได้ถูกปลดล็อคออก...
ตั้งแต่เช้า.... แจ็คสันตั้งใจที่จะเคลียร์ทุกปัญหาที่เกิดขึ้น แต่จินยองรายงานว่าตามล่าพวกมันมาได้ทั้งหมดแล้ว แถมได้เบาะแสแล้วด้วยว่าทำไมมาร์คถึงถูกพวกมันขับรถไล่ตามหมายเอาชีวิตแบบนั้น...
“ข่าวเรื่องที่เธอมีชะตาของเฮยเทียนเอ๋อมันแพร่ออกไป...”
“…”
“...พวกมันก็เลยมาตามเก็บเธอ”
แจ็คสันเลือกที่จะบอกมาร์คออกไปอย่างซื่อตรง ชะตาของมาร์คแพร่พัดไปไกลจนคนใหญ่คนโตรู้กันร่วมทั้งเกาะ สำหรับที่อื่นนั้นเป็นยังไงไม่รู้...แต่สำหรับฮ่องกง ศาสตร์ความเชื่อเหล่านี้สามารถพลิกชะตาฟ้าดินของคนบนเกาะได้...
ที่ผ่านมาตระกูลหวังเหมือนมังกรจำศีล เพราะบารมีมังกรขาวที่เน้นธุรกิจสีขาวมากกว่าดำ... แต่หลังจากที่หวังแจ็คสันประมูลที่ดินผืนนั้นและสัมประทานรังนกบนเกาะอีกแห่งได้...
ราวกับประกาศให้รู้ว่ามังกรหนุ่มเริ่มจะยึดครองน่านฟ้าแล้ว...
หากไม่อยากถูกปกครองใต้ร่มปีกมังกรขาว ก็จงกำจัดมันก่อนจะเริ่มโผบิน
ยิ่งข่าวลือเรื่องป๋ายหลงได้พบกับเฮยเทียนเอ๋อแพร่สะพัดออกไปยิ่งแล้วใหญ่...
มังกรขาวได้พบกับหงส์ดำแล้วมีหรือจะไม่ยิ่งเรืองอำนาจ...
“แม่งเอ้ย ! “
ปัก !!
มาร์คสบถคำหยาบคายลั่น มือเรียวเล็กทุบลงกับที่ท้าวแขนจนข้อนิ้วแดง มีเลือดซึมล้นจากรอยช้ำ ฟันขาวขบริมฝีปากแน่น ไหล่เรียวสั่นระริก เส้นผมสีแดงปรกหน้า จนมองไม่เห็นแววตา
ของเล่นของหวังแจ็คสันออกแรงทุบมันช้ำ ๆ จนมีแต่เสียงหมัดกระทบไม้ซ้ำ ๆ ราวกับไร้ความเจ็บปวด แจ็คสันเข้าใจว่ามันเป็นอาการของคนที่โมโหจนความเจ็บปวดไม่อาจทะลุทะลวงเข้าโสตประสาทได้... จนความถี่ของมันค่อยลดลงจนเกือบจะได้ยินแต่เสียงลมหายใจ...ที่แกว่งสั่น...ชื้นและไม่เป็นจังหวะ...
ในอกของแจ็คสันวูบโหวง
“ปล่อยผมไป”
เสียงทุ้มหวานแห้งผาก...มาร์คเงยหน้าทั้งทีผมยังปิดตา ขมับปวดร้าว กล้ำกลืนความฝืดเฝื่อนในอก
“ไม่ได้”
“ทำไมวะ !”
ปัก !
ความเจ็บแล่นอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชาดิก ในปากรับรสกลิ่นคาวเลือด... หมัดขวาตรงของมาร์คหนักจนคิดว่าไม่นานคงจะปรากฏรอยช้ำ ก่อนจะหน้าหันไปอีกทางเพราะมาร์ครัวออกมาอีกหมัด
“ทำไมคุณไม่ปล่อยผมไป”
ผลั๊วะ !
ร่างผอมแห้งขึ้นคล่อมร่างมาเฟียหนุ่มที่ไม่ได้ตอบคำถาม ริมฝีปากหยักเม้มแน่น ปล่อยให้มาร์คใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดออกไปกับการฟาดฟันและตะคอก
รับรู้ได้ว่าทุกแรงที่ทุ่มลงสะท้อนกลับไปคนทำจนเจ็บ... แต่มาร์คก็ไม่หยุดมันลงเลยสักนิด
“คุณลากผมมาที่นี่... คุณเอาความตายมาขู่ผม”
ปั่ก !! ปั่ก !!”
“…ฮึก…แต่สุดท้าย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ !”
มาร์คทนไม่ไหวแล้ว...
ความเข้มแข็งที่มาร์คบรรจงสร้างมันพังลงไปหมด...
เมื่อคืนที่ผ่านมามาร์คคิดว่าตัวเองจะทนได้...แต่ไม่เลย... ยิ่งคิดทางออกที่มีมันก็ค่อย ๆ ถูกปิดตายไปทีละทาง โอกาสที่มาร์คจะได้ชีวิตเดิมคืนมามันน้อยลงทุกครั้ง
...เพราะยิ่งนานวัน...หวังแจ็คสันก็ยิ่งรัดตรึงมาร์คไว้ที่นี่...
...ด้วยโซ่ตรวนที่หนักหนามากขึ้นทุกวัน...
น้ำตาที่กลั้นไว้จนปวดกระบอกตาไหลลงมาจากดวงตากลมสวย เกลือกกลิ้งอยู่บนผิวแก้มก่อนจะร่วงลงสู่ใบหน้าแจ็คสัน มาร์คร้องไห้จนตัวสั่น อกบางหอบกระเพื่อมเพราะก้อนสะอื้นภายในช่างรุนแรง
มือบางที่ยังไม่หยุดทุบตีถูกตกลงข้างตัว หวังแจ็คสันรวบของเล่นแสนสวยที่จวนเจียนจะแตกร้าวเข้ามากอดแนบอก จับมือบางที่สั่นระริกมากุมเอาไว้... มองแผลแตกที่ได้จากการฟาดมือลงบนโต๊ะ และรอยแตกช้ำอื่น ๆ ที่ขยายวงกว้างมากขึ้นเพราะออกแรงใส่แจ็คสัน
แต่ก่อนแจ็คสันอาจจะยกยิ้มสะใจเพราะได้เห็นคนขี้พยศหมดสิ้นฤทธิ์เดช
“ชู่...เงียบก่อน”
แต่ตอนนี้มันไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด
มืออุ่นลูบประโลมไหล่บางที่สั่นระริก... โอบกอดเนื้อตัวสั่นเทาด้วยแผ่นอกกว้าง... ปล่อยให้หยดน้ำตาไหล่เปียกเสื้อจนรอยเปียกชื้นใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ
ความเข้มแข็งของคนเรามันมีจำกัด...สำหรับมาร์ค แจ็คสันคิดว่ามันก็มากเกินพอแล้วสำหรับคนธรรมดา...
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...แจ็คสันเฝ้ามองคนที่พยายามเข้มแข็ง พยายามจะมีสติเพื่อแก้ปัญหาและมุ่งไปข้างหน้า
พยายามรับมือกับเรื่องราวต่าง ๆ เพื่อที่จะพาตัวเองออกไปจากที่นี่...
แต่ดูเหมือนว่าแจ็คสันจะประมาทเกินไป...
เพราะความเข้มแข็งของมาร์คมันพังทลายลงไปหมดแล้ว...
ในเวลาที่ลั่นไก ไม่มีใครเห็นแววตาของมาร์คเพราะเจ้าตัวหมุนตัวก่อนจะยิงส่ง ๆ แต่ถ้าหากจะสังเกตุดูสักนิด...
จะพบว่ามือบางนั่นกำลังสั่นระริก...
มาร์คโกรธพวกมันเท่าที่คนคนหนึ่งจะโกรธได้... มาร์ครู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เกี่ยวของอะไรกับโลกใบนี้... โลกสีเทาใบนี้ของมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด...
แต่ทุกอย่างกับเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา...
“อยู่กับฉันก่อน...หลังจากที่จัดการพวกมันทั้งหมดแล้ว”
“…”
“…ฉันจะยอมให้เธอเกลียดฉันจนสมใจ”
เพราะไม่อยากถูกรังแกก็เลยไม่ยอมทำตัวอ่อนแอ...
เพราะรักในศักดิ์ศรีเลยปล่อยให้ความกลัวนั้นเปิดเผยออกมาไม่ได้...
แต่ถ้าแจ็คสันปล่อยมาร์คไปตอนนี้ก็มีแต่ตายกับตาย...
เพราะมันไม่ใช่แค่มาร์คที่แพ้...
...ตอนนี้แจ็คสันเองก็แพ้แล้วเหมือนกัน
คยองอิน
ความคิดเห็น